เมื่อช่วงบ่ายวานนี้ผู้เขียนถูกพี่โอ๋ ฉุดไปฟัง กายป่วย จิตไม่ป่วย ...สู่ชีวิตสร้างสรรค์ ..โดยพ.ญ.จริยา ไวศยารัทธ์ ซึ่งพี่โอ๋ก็ได้เล่าไปแล้วในบันทึกนี้และคุณเอื้อ ในบันทึกนี้ จะว่าไปผู้เขียนน่าจะเหมาะกับเรื่อง กายไม่ป่วย แต่จิต(อาจ)ป่วย (ได้) มากกว่า --อิ อิ
คุณหมอเล่าได้เป็นธรรมชาติ ทำให้คนฟังเพลิดเพลิน เราก็ได้แต่คิดว่า เออ ! หนอ คนเรา ชีวิตพลิกผันได้ขนาดนี้เชียว ผู้เขียนคิดว่าคุณหมอน่าจะเป็นตัวอย่างของคนที่มองโลกในแง่ดี และ คิดบวก บวกกับต้นทุนเดิมที่มีอยู่ทำให้ประสบความสำเร็จในทุก ๆ ด้านทั้งทางด้านศิลปะ (งานเขียน ดนตรี) เธอให้คำแนะนำที่อาจนำมาใช้กับการเขียนบันทึกได้ ไม่ว่าจะเป็นหลัก 4 ต. (แต่ง ตัด ต่อ เติม) ให้เขียนจากเรื่องใกล้ ๆ ตัว เขียนสิ่งที่อยากจะสื่อ (ไม่วกวน) รวมทั้งในความทุกข์ก็มีความสุข ในความเบื่อก็ย่อมมีความสนุก ฯ
สำหรับผู้เขียนติดใจมาก เรื่องของร้อยกรอง บทกวี ชอบเป็นทุนเดิม แม้จะไม่มีต้นทุน ก็ชักอยากจะลองแต่งบทกลอนดูบ้าง เอาเป็นว่าเป็นเพียงแค่มือสมัครเล่น ขอบันทึกไว้เล่น ๆ ว่าครั้งหนึ่งหลังจากฟังบรรยาย (เราเป็นไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหนอ!!!) นั่นคือนึกอยากจะแต่งกลอนกับเขาบ้างเหมือนกันนนนน...
บทแรก ได้จากเย็นเมื่อวานระหว่างนั่งรถกลับ มองโน่นมองนี่ อารมณ์มันพาไปพร้อมกับคำพูดที่ติดหูจนติดใจ เป็นเรื่องของการฝัน (ประมาณว่าได้ทำตามอย่างที่ฝัน) จนต้องรีบฉกปากกาและสมุดจดของคนข้าง ๆ ซึ่งนั่งขับรถอยู่ เพราะกลัวเดี๋ยวจะลืม
“ไม่ฝันอะไรสักอย่าง
ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น
อยู่อย่างพอเพียงไปวันวัน
ชีวิตฉันมีความสุขแค่นี้เอง(แหละ)”
เช้าวันนี้ เรื่องความคิดเกี่ยวกับการฝันเปลี่ยนไป จึงแต่งใหม่อีกรอบเป็น..
“ฝัน... เลื่อนลอย ลอยเลื่อน เคลื่อนคล้อยหาย
ฝัน... สลาย ละลายหาย ไม่สมหมาย
ฝัน...ลมแล้ง แล้งลง จนมลาย
ฝัน..ไม่หาย แอบมาดหมาย (ให้) ฝันเป็นจริง”
ช่วงบ่ายระหว่างรอผลออก อาจเป็นเพราะวันนี้มีงานประชุมวิชาการด้วย ทำให้งานน้อย(กว่าปรกติ) ก็นั่งแต่งกลอนเล่น ๆ อีกแล้วล่ะ (เพราะสัปดาห์นี้รับผิดชอบจุดรายงานผลการทดสอบ)
“นั่งนิ่งนิ่งรอผล.... การทดสอบ
รอผลออก คลุมครอบ จึงออกผล
ระหว่างรอ รับผิดชอบ ผล (Lab.) ทุกคน
ต้องแยบยล ผลถูกคน ถูกต้อง ทุกทุกราย”
ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ผู้เขียนจะทำงานได้อย่างมีความสุข สนุกกับงานกับชีวิต กับการใช้สมองซีกศิลปะ ได้
เอาเป็นว่า...แม้ไม่มีพรสวรรค์ ฤา (อาจ) แสวง แต่สรุปเป็นว่า...หลังจากฟังการบรรยาย ก็เป็นเพียงเพราะเกิด "แรงบันดาลใจ" สุดท้ายก็ เพิ่มความสุขให้กับชีวิตและการทำงาน--อ้อ !! แล้วอย่าหัวเราะกลอนที่ผู้เขียนแต่งเป็นพอ --แหะ แหะ
ตามมา แหะ แหะ
แอบฟังธรรมะ ด้วยคนเจ้า
ดีใจจังแทนคุณหมอเล็ก (จริยา) ที่การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ครั้งนี้ เป็นประโยชน์และเห็นผลทันตา อย่างน้อยก็กับผู้ฟัง 1 คนแล้ว