สัปดาห์ก่อนผู้เขียนอยู่ในจุดเตรียมสิ่งส่งตรวจ สำหรับการทดสอบในจุดต่าง  ๆ นั่งประจันหน้ากับพี่ประจิม พี่ประจิมเป็นคนอารมณ์ดีมาก  ๆ เธองึมงำ งึมงำเพลงไปด้วย ผู้เขียนบอกเธอไม่ต้องเกรงใจอยากร้องก็ร้องไปเลย (ร้องเพลงน๊ะไม่ใช่ร้องไห้)

นอกจากอารมณ์ดีแล้วเธอยังเป็นคนมองโลกในแง่ดีอีกต่างหาก ห้องเรานี่โชคดีมาก  ๆ เป็นแหล่งรวมของคนมองโลกในแง่ดี ผู้เขียนว่าคุณสมบัติของการมองโลกในแง่ดี ต้องมีความเห็นอกเห็นใจคนอื่น รวมอยู่ด้วย มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่อยากเห็นคนอื่นมีความทุกข์ อยากให้ผู้อื่นมีความสุข เขียนไปเขียนมาชักออกนอกประเด็นที่อยากเล่า..

หลังจากหมดเพลงร้องแล้วเธอก็ท่องบทกลอนที่เธอจำได้ในอดีต..แต่ผู้เขียนไม่เคยยักกะได้ยิน

ความรัก...คือยาพิษ

สิ่งที่คิด....คือความฝัน

สิ่งสำคัญ...คือการศึกษา

สิ่งต่อมาคือ............

แต่พวกเราช่วยกันต่อ "ความฝัน" "ความจริง" "ฉันรักเธอ" แม้แต่ "ความตาย"ก็ยังมี หรือ "วิ่งหนี" ก็ได้ถ้า (ตัว) ต่อ มา แต่พี่ประจิมบอกว่าชอบที่สุดคือ "การทำงาน" พี่ประจิมมีอีกหลายบทหลายกลอน แต่...จำไม่ได้

ก็เลยสรุปว่า...ที่จุด  ๆ ๆ ....นั้น ก็สุดแล้วแต่ว่าใครจะต่ออะไร ....ไม่มีผิดไม่มีถูก