ยอดภูผายังคงท้าทายรอการป่ายปีน
สุดขอบฟ้ารอปีกนกโบยบินไปให้ถึง
ก้าวเล็กๆที่อาจไม่สำคัญ แต่มันจะเป็นก้าวหนึ่ง
ที่พาไปถึงเส้นชัยที่ปราถนา
สุดขอบฟ้านั่นอยู่ไม่ไกลจนเกินปีกนก
หญ้าต้นเล็กยังหยัดรากยืน ณ ยอดภูผา
หนึ่งรอยเท้าที่เราก้าวไป
ฝันไกล ก็ใกล้เข้ามา
ก้าวที่กล้า คือ ก้าวเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่
ที่ปลายทางแห่งความฝัน มีรางวัลตั้งรอไว้
แค่เพียงเดินออกไปไขว่คว้ามา
บอกภูผา สูงชันว่า วันนี้คนกล้า
จะเดินทางไปเพื่อท้าทายใจของตน
ยิ่งภูผาสูงเท่าไหร่ ยิ่งชี้วัดใจคน
ว่ากำลังภายในของตน แกร่งพอหรือยัง...
หมื่นรอยแผลจากหมื่นร้อย วันที่พานที่พบ
บวกหรือลบ ก็จบที่ใจได้ประสบการณ์
ปักธงชัยลงไปทุกรอยเท้า
เพื่อบันทึกความห้าวหาญ
สร้างตำนาน ของตน ของคนจริง
บอกภูผา สูงชันว่า วันนี้คนกล้า
จะเดินทางไปเพื่อท้าทายใจของตน
ยิ่งภูผาสูงเท่าไหร่ ยิ่งชี้วัดใจคน
ว่ากำลังภายในของตน แกร่งพอหรือยัง...
หมื่นรอยแผลจากหมื่นร้อย วันที่พานที่พบ
บวกหรือลบ ก็จบที่ใจได้ประสบการณ์
ปักธงชัยลงไปทุกรอยเท้า เพื่อบันทึกความห้าวหาญ
สร้างตำนาน ของตน... ว่าเป็นคนจริง
เพลง : ภูผายังท้าคน ศิลปิน : คนด่านเกวียน |
สวัสดีค่ะพี่อิง
ยิ่งภูผาสูงเท่าไหร่ ยิ่งชี้วัดใจคนว่ากำลังภายในของตน
แกร่งพอหรือยัง...หมื่นรอยแผลจากหมื่นร้อย วันที่พานที่พบบวกหรือลบ
ก็จบที่ใจได้ประสบการณ์ ปักธงชัยลไปทุกรอยเท้า
เพื่อบันทึกความห้าวหาญสร้างตำนาน ของตน... ว่าเป็นคนจริง
โอ๊ยยยยยยยย อะไรจะงดงามทุกตัวอักษร ชอบบบบบบบบบ มากกกกที่สุด
สวัสดีค่ะ...ครูอิง...
สวัสดีค่ะ
คนก้าวช้า มาฟังเพลงโปรด เพื่อกำลังใจ ฟังตั้ง ๓ เที่ยวค่ะ โดนใจทุกถ้อยคำค่ะ ขอขอบคุณที่ให้ใจในการสอนแต่งคำประพันธ์ค่ะ
ยิ่งฟังเพลงนี้....มีพลังในการก้าวมากขึ้นค่ะ
"....หมื่นรอยแผลจากหมื่นร้อย วันที่พานที่พบ
บวกหรือลบ ก็จบที่ใจได้ประสบการณ์
ปักธงชัยลงไปทุกรอยเท้า เพื่อบันทึกความห้าวหาญ
สร้างตำนาน ของตน... ว่าเป็นคนจริง...."
สวัสดีค่ะ
ชอบตอนนี้มากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
แต่งบล๊อกสวยด้วยครับ...
ขอบพระคุณดอกไม้กำลังใจจาก
ครูอิงจันทร์ครับ
เพลงเพราะมาก ๆ ครับ
ยิ่งภูผาสูงเท่าไหร่ ยิ่งชี้วัดใจคน
ว่ากำลังภายในของตน แกร่งพอหรือยัง...
สวัสดีค่ะ
มาติดตามย้อนหลัง เจอบ้างไม่เจอบ้างอย่าว่ากันนะคะ
โดนใจค่ะ ชอบมาก ทำให้มีพลังต่อใจตัวเอง
จะมารบกวนขอเพลงค่ะ (คงไม่ผิดกติกานะคะ)
เพลงกำลังใจ (ถ้าจำไม่ผิด) จำเนื้อร้องได้ค่ะ ... "ในยามที่ท้อแท้ ขอเพียงแค่คนหนึ่ง...." เดินร้องเพลงนี้ทุกวันตอนออกจากบ้านไปเรียนที่มหาวิทยาลัย เดินท่ามกลางความหนาวเหน็บที่หลายครั้งติดลบ หน้าชา และชีวิตที่ต้องปรับตัวแบบพลิกชีวิต เพื่อฝึกความอดทน และผ่านมาได้ด้วยเพลงหลายๆเพลง อีกเพลงที่เนื้อชึ้นด้วย "พราวแพรวอันดวงแก้วแวววาว...) อันนี้ตะโกนร้องตอนเช้าที่ตึกเรียนเพราะยังไม่มีใครมาและมันสะท้อนเสียงเราดี หุ หุ ชอบเนื้อความที่ดีในนั้นค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม