เช้านี้อ่านวารสาร CSR ที่แจกมากับ นสพ. กรุงเทพธุรกิจ   อ่านแล้วรู้สึกว่า  มีประเด็นดีๆ ที่ผู้จัดทำพยายามสื่อออกมา  เช่น ประเด็น  CSR  "ทำบุญ"  หรือ "การลงทุน" 

ผมเลยเขียนบันทึกนี้  ในฐานะสมาชิกของสังคม  และผมมอง CSR ณ วันนี้ เป็นอย่างนี้

* คำว่า "ความรับผิดชอบต่อสังคม"  สำหรับผมแล้ว  เข้าใจว่ามันคล้ายๆ  กับการที่เราใส่ใจอยู่เสมอ  และหมั่นถามตัวเองเสมอว่า  "กิจกรรม หรือธุรกรรม  ที่เราทำประจำวันอยู่นั้น  มันส่งผลกระทบต่อสังคมอย่างไรบ้าง?   บวก หรือ ลบ?   รู้ว่าบวกแล้วทำอะไร?  รู้ว่าว่าลบแล้วทำอะไร?

* ความรับผิดชอบ  สำหรับความเชื่อของผม  มันเป็นตระกูลเดียวกับพวก  "จิตสำนึก"  ซึ่งหมายความว่า   รู้ดี รู้ชั่ว ด้วยตัวเอง   คนอื่นมารู้แทนไม่ได้

* ผมมอง CSR  เป็น "งานบุญ"  ซึ่งเท่ากับ  ต้องสั่งสมกันเอาเอง  ผมไม่เชื่อว่า  "เข็มตาชั่งความดีของผมจะกระดิก(ขึ้น)  ด้วยการจ่ายเงินให้คนอื่นทำบุญให้ผม  แต่ผมอาจจะปรึกษาคนอื่นได้ว่าผมควรจะทำบุญด้วยวิธีไหนดี?" 

* "บุญ"  หรือ "ความดี"  ผมเชื่อว่า  มันต้องแลกมาด้วยความยากเสมอ  ยากในแง่จิตใจ   ต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองเสมอ เช่น  ต้องอดทน  ต้องพยายามทำ  ต้องพยายามทำให้สม่ำเสมอ   ต้องเสียสละ  ต้องหักดิบใจตัวเองบ่อยครั้งจากอาการ  อยากมี  อยากได้  อยากสบาย

* แต่แปลกใจกับ CSR  ที่หลายบริษัทพยายามโพนทะนาว่า  "ฉันทำทานแล้วนะ!" (ด้วยเศษเงิน)   ไม่รู้ว่าเพราะเงื่อนไขอะไร   แล้วอะไรที่สะท้อนถึงคำว่า  "สำนึก" จากข้างใน  

* CSR หลายๆ ที่ที่เห็น มอบภาระให้  "ตัวแทน" หรือ "โนมินี"  จัดการแทนแทบทั้งหมด  บริษัทเพียงจ่ายเงิน  แล้วคอยติดตามถามไถ่แบบไล่บี้ตัวแทนว่า  "สังคม เห็นความดี ของฉันหรือยัง?"   "ทำไมโลโก้ของบริษัท  ยังไม่เข้าไปในใจชาวบ้านเสียที?"  (ส่วนใหญ่โลโก้มันไปโผล่แถวๆ  ป้ายจัดงาน  ป้ายหน้าชุมชนแทน  มันไปไม่ถึงใจคนหรอก)

* CSR  สำหรับผม จึงเป็นอะไรที่เกี่ยวกับ "ใจ"   ไม่ใช่  "เงินทอง สิ่งของ"  

ก็เลือกกันเอาเองนะครับว่าจะดูกันที่ไหน  ทุกคนมีสิทธิ์มองแตกต่างได้  แต่วันนี้ผมมองอย่างนี้ก็เท่านั้นเอง