ฉันเกลียดวันแม่

เทศกาลวันแม่กำลังจะเวียนมาถึงอีกครั้ง เป็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ใจของเราทั้งครอบครัว หลานรักศูนย์รวมจิตใจของบ้านเราต้องเผชิญกับการตอกย้ำ สะกิดแผลที่เราพยายามเยียวยากันมาตลอดปี ทุกปีครอบครัวเราต้องเตรียมตัวตั้งรับกับฤดูวันแม่ที่โรงเรียนและสังคมพยายามส่งเสริมให้เด็กเห็นถึงพระคุณแม่ และต้องคอยเซ็นเซอร์สื่อที่ตอกย้ำกันตลอด

โรงเรียนและสังคมลืมเด็กกลุ่มหนึ่งไปหรือเปล่า เด็กที่ไม่มีแม่หรือพ่อ เด็กที่มีบาดแผลในจิตใจจากการถูกทอดทิ้ง เด็กกำพร้า หรือเด็กที่พ่อแม่ฝากคนอื่นเลี้ยง เด็กกลุ่มนี้เขาผิดอะไร ทำไมไม่คิดถึงจิตใจเขาบ้าง ทำไมทำร้ายเขาทุกปี ไม่มีวันแม่เด็กจะไม่รักแม่หรือ? เคยเห็นเด็กที่มีพ่อแม่แต่ติดงานไม่สามารถร่วมงานที่โรงเรียนจัดขึ้น แค่นั้นเด็กยังเสียใจจนร้องไห้ แต่กลับไปบ้านก็มีแม่คอยปลอบโยน แล้วเด็กที่ไม่มีล่ะ เขาจะต้องร้องไห้กี่ครั้งถึงจะได้สิ่งที่เขาโหยหา ร้องยังไงก็ไม่มีโอกาสที่จะมี

ทำไมต้องเติมคนที่เต็มอยู่แล้วให้ล้นอีก สำหรับเด็กที่ขาดมันเหมือนไปแกะแผลที่ตกสะเก็ดแล้วให้เลือดออก คนที่ดูแลก็ต้องรับกรรมเยียวยากันไปจนกว่าจะถึงวันที่คนทั้งหลายตั้งไว้เพื่อแสดงความรักสำหรับแม่จะเวียนมาถึงอีก แล้วก็เป็นวัฏจักรอย่างนี้ทุกปี ไม่มีใครคิดจะแก้ปัญหาสำหรับคนกลุ่มน้อยบ้างหรือ? ไม่ได้จะเรียกร้องให้เลิกทำ แต่น่าจะมีมาตรการที่รองรับบ้าง เด็กเล็กๆ ขนาดนี้เขาจะรับความรู้สึกเจ็บช้ำได้อีกสักเท่าไหร่

ความเจ็บปวดนี้คนที่ไม่อยู่ในสถานการณ์จะไม่รู้สึก หรือคิดไม่ออกว่าเป็นอย่างไร ต้องลองมาปลอบเด็กที่นอนละเมอร้องไห้หาแม่ทั้งคืน เพราะถูกตอกย้ำทุกวันในช่วงนี้ หรือลองตอบคำถามซื่อๆ ที่เด็กถามมาแต่ทำให้เราใบ้รับประทาน "คุณครูให้เขียนเรื่องแม่ของฉัน หนูนึกไม่ออกว่าแม่เป็นยังไง แล้วหนูจะเขียนอย่างไรดี" ฟังแล้วมันเจ็บร้าวเข้าไปถึงอก ดูเหมือนง่ายแต่ทำร้ายความรู้สึก ลองนึกถึงสภาพของเด็กที่ไม่มี เด็กเขาจะเขียนอะไร แค่นึกก็ยากแล้วสำหรับเด็ก พอไม่เขียนครูก็ถามด้วยความซื่อว่าทำไม อยากให้เด็กตอบว่าอะไรหรือ? ก็เพราะไม่มีและไม่รู้ไงเลยเขียนไม่ได้ ทำให้เด็กได้เจ็บปวดเพิ่มขึ้นแล้วสะใจไหม สบายใจหรือยังที่ตอกย้ำให้เด็กไม่ลืมว่าเขาแตกต่าง และไม่มีเหมือนคนอื่นอีกครั้ง

วันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้หลานเขาถามกลางวงอาหารว่า "หนูไม่รู้ประวัติตัวเองว่าแม่เป็นใคร แล้วหนูโตขึ้นจะทำงานได้อย่างไร" เราแทบสำลักข้าว กินไม่ลงแล้ว ต้องนึกไปอธิบายไปว่าเรียนหนังสือจบมีใบประกาศก็ทำงานได้ เขาไม่ถามเรื่องครอบครัวหรอก เรียกว่าค่อยๆ คิดทุกคำพูด เลือกคำที่ไม่ทำร้ายความรู้สึกเขา หลบเลี่ยงไปได้หนึ่งครั้ง แล้วก็ต้องรอคอยคำถามที่จะเกิดขึ้นอีก หลายคนก็บอกว่าควรให้เขารับรู้ความจริง เด็ก 7 ขวบคุณคิดว่าเขาเข้าใจแค่ไหน และทำร้ายจิตใจเขาขนาดไหน "หนูผิดอะไร หนูเป็นเด็กดี ทำไมแม่ถึงทิ้งไป" คำถามนี้คงเกิดขึ้นแน่นอน

ปล. น้องทีมหลานรัก อาทั้งสองกับย่าอยากจะบอกว่า หนูเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจ ถ้าอาแบกความเจ็บปวดนี้แทนหนูได้ ให้อาทำอะไรก็ยอม เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นเหมือนอวัยวะในร่างกายเดียวกัน ส่วนใดเจ็บร่างกายทั้งหมดก็พลอยเจ็บปวดไปด้วย

เขียนใน GotoKnow โดย Little Jazz
ใน Little Diary

คำสำคัญ (Tags): #วันแม่#ความเจ็บปวด

หมายเลขบันทึก: 113203เขียนเมื่อ 21 กรกฎาคม 2007 00:47 น. ()แก้ไขเมื่อ 15 พฤษภาคม 2012 15:36 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (40)

sasinanda

เขียนเมื่อ 21 กรกฎาคม 2007 01:17 น. ()

สวัสดีค่ะ

sasinanda

แค่อ่านก็ น้ำตาคลอแล้ว

สงสารหลานรูปหล่อมากๆ ไม่เป็นไร ยังมีคุณน้า คุณอา อีกที่คอยให้ความอบอุ่นค่ะ ไม่ต้องกังวลหรอก หลานรัก ยังไงหลานก็เป็นหัวใจของครอบครัวเราค่ะ

เพื่อนสนิคนหนึ่ง ก็เลี้ยงหลานชายหนึ่งคน แบบนี้หละ รักมากๆ รักเหมือนลูก ไปรับส่งที่โรงเรียนทุกวัน อบอุ่นค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ ซนจะตาย ไม่อยู่นิ่งเลย ต้องเรียกทำการบ้านทุกวัน

วันนี้ เขียนเรื่องหนักหน่อยนะคะ

Little Jazz