ความเร่ง

ความเร็ว เป็นความท้าทาย

หลายคนโหยหา ชื่นชอบความเร็ว

ยิ่งคุมมันให้เร็วขึ้น เร็วขึ้นได้ด้วย..ความเร่ง ยิ่งสะใจ

แต่หากคุมไม่ได้ ก็..บรรลัย

ความคิด ความรู้สึกของเรา ก็มีความเร่ง

ทั้ง รัก โลภ โกรธ หลง

หากคุมไม่ได้ ก็..บรรลัย

  แม่น้ำช็อตโอเวอร์
  ๒๙ มีนาคม ๒๕๕๑

   เลยเที่ยงวันมาไม่กี่นาที ผมก็มาถึงควีนสทาวน์ (Queenstown)* เมืองท่องเที่ยวที่ไม่ผิดอะไรกับเชียงใหม่บ้านเรา เรียกได้ว่า อยากจะเที่ยวรูปแบบไหนเมืองนี้มีหมด แพ้เชียงใหม่อยู่อย่างเดียว คือ ไม่มีพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ..ฮา

   ผมแวะมาเมืองนี้ เพราะข้อมูลการท่องเที่ยวที่รับรู้มาจากเมืองไทย แต่ตอนที่มาอยู่ที่นิวซีแลนด์ ได้คุยกับคนที่นี่แล้ว ไม่ค่อยมีใครปลื้มและแนะนำให้มาเที่ยวเมืองนี้เท่าไร ว่ากันว่า เขาเก็บเมืองนี้ให้พวกต่างชาติมาเที่ยว ส่วนตัวเองไปเที่ยวเมืองอื่นที่ดีกว่า

   จุดหมายของผมในวันนี้ คือ ไปสำนักงานของบริษัทช็อตโอเวอร์เจ๊ต ที่ศูนย์บริการข้อมูลนักท่องเที่ยวหรือ i-Site ในตัวเมือง ก่อนเวลา ๑๒.๔๕​ น. เพื่อขึ้นรถต่อไปยังจุดลงเรือเร็วล่องแม่น้ำช็อตโอเวอร์ ที่ผมจองมาจากเมืองไทย

   ด้วยความงก ไม่อยากเสียค่าจอดรถแพงๆในตัวเมือง หรือจะอ้างเหตุผลที่ดูดีขึ้น คือ ไม่แน่ใจว่าจะหาที่จอดรถแบบจ่ายตังค์ในเมืองพลุกพล่านแบบนี้ได้รึเปล่า ผมจึงเลือกจอดรถในเขตนอกเมือง แล้วตั้งใจว่าจะเดินเท้าเข้าไปเพื่อชมเมืองไปในตัวด้วย ด้วยวิธีนี้ผมหาที่จอดรถได้ไม่ยาก อยู่ข้างโรงแรมคิงสเกตเทอเรส (Kingsgate Hotel Terraces) ซึ่งมีลักษณะเป็นทางชันลงเขา พอจอดเสร็จก็ต้องใส่เบรกมือไว้กันรถไหลลง ตอนที่ผมลงจากรถ ก็สังเกตว่ารถผมจอดเป็นคันสุดท้ายก่อนจะถึงแยกถนนใหญ่ มันมีที่เหลือแบบพอจะจอดรถได้อีกคันอย่างเฉียดฉิว ก็คิดอยู่ในใจว่า คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงมาจอดรถหน้ารถผมอีกเป็นแน่

   ผมเดินเข้าเมืองไปศูนย์บริการนักท่องเที่ยวที่เป็นหอนาฬิกาตามภาพข้างล่าง ที่ผมกลับมาถ่ายในช่วงเย็น  ระหว่างทางก็ซื้ออาหารเที่ยงง่ายๆติดมือไปรับประทานระหว่างนั่งรอรถ สังเกตว่า เพิ่งจะเห็น คน กับ รถ มากๆก็วันนี้แหละ   ก่อนหน้านี้ แม้แต่ในไครสท์เชิร์สเอง คนและรถก็ไม่มากแบบนี้ และผมก็เดาว่า ที่เดินๆกันอยู่นี้ เป็นนักท่องเที่ยวจากต่างแดนทั้งนั้น

    ไม่นานรถก็ข้ามสะพานสูงตามภาพข้างล่าง มองลงไปเห็นแม่น้ำสายคดเคี้ยวไม่ลึกนักอยู่ในหุบ เป็นอันว่า..ถึงจุดหมายแล้ว

   ทุกคนต้องฝากสัมภาระและกล้องเอาไว้บนฝั่ง แล้วใส่เสื้อคลุมกันน้ำสีดำกับชูชีพสีแดงแปร๊ด ก่อนต่อแถวกันลงไปนั่งในเรือลำละ ๑๔ คน ที่เวียนกันมารับส่งนักท่องเที่ยวผู้ชื่นชอบความเร็วและความท้าทาย

   ผมเองไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยวอะไรแบบนี้ แล้วก็ไม่ค่อยศรัทธาแนวคิดการบำบัดด้วยความตื่นเต้น (Thrill Therapy) เท่าไร แต่ก็แค่อยากลอง เพราะไหนๆมาควีนสทาวน์แล้ว ถ้าไม่ทำอะไรที่มันตื่นเต้นบ้าง ก็อาจจะกลับไปถูกค่อนขอดว่ามาไม่ถึง แล้วถ้าจะให้เลือกระหว่างการล่องเรือนี้ กระโดดบันจี้จัมพ์ หรือกระโดดร่ม ผมก็ว่า อันนี้น่าจะปลอดภัยที่สุด

   พอลงไปนั่งในเรือเรียบร้อย คนขับก็แนะนำตัวและอธิบายข้อปฏิบัติเรื่องความปลอดภัยต่างๆ จุดสำคัญคือ สัญญาณมือของเขา ถ้ายกนิ้วชี้ขึ้นแล้วทำวนเป็นวง นั่นหมายความว่า เขากำลังจะขับเรือแบบหมุนควง ๓๖๐​ องศา ซึ่งถือเป็นเทคนิคเฉพาะตัวของบริษัทนี้ ให้เราจับราวยึดให้ดี ไม่ใช่ชูมือยิ้มแป้นอยู่

   เรือที่เรานั่ง นับเป็นประดิษฐกรรมที่ชาวนิวซีแลนด์ภาคภูมิใจ เพราะสามารถวิ่งเร็วจี๋ในเขตน้ำตื้นๆแบบนี้ได้ พอออกตัว คนขับก็พาเราโลดแล่นผ่านคุ้งน้ำที่คดไปคดมา แฉลบเข้าแทบจะชนหน้าผาสูงด้านข้าง ลอดช่องนิดเดียวใต้พุ่มไม้ และที่สำคัญ ท่านหมุน ๓๖๐ องศาเป็นว่าเล่น เรียกเสียงกรีดกราดจากพวกเราได้ไม่หยุด

   ลงจากเรือได้ แต่ละคนก็โซซัดโซเซอยู่พักหนึ่ง แต่ความรู้สึกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าๆในเรือนั้นมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน อยากนั่งต่อว่างั้น พอขึ้นฝั่งมา เขาก็ให้เราไปดูรูปที่เขาถ่ายไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ผมเองไม่ค่อยชอบมีรูปถ่ายของตัวเองเท่าไร ก็เลยไม่ได้สั่งรูปมาเป็นหลักฐาน ต้องเอารูปจากอินเตอร์เน็ตมาแสดงแทนตามข้างล่าง

   ต้องบอกว่า ระบบการจัดการการท่องเที่ยวของบริษัทนี้และของนิวซีแลนด์โดยรวม ทำได้ดีมาก ไอ้ที่เคยภูมิใจว่า เมืองไทยที่เที่ยวดี คนไทยต้อนรับนักท่องเที่ยวเป็นเลิศ ผมว่า เรามีคู่แข่งที่น่ากลัวมาก แต่ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าเราเป็นคู่แข่งกับเขาหรือเปล่านะ

   ต้องชวนคนนิวซีแลนด์มาเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่เชียงใหม่ จึงจะได้คำตอบ ..ฮา อีกครั้ง

* ควีนสทาวน์ (Queenstown) เป็นเมืองหลวงและศูนย์กลางการท่องเที่ยวของเกาะใต้ ที่มาของชื่อย้อนกลับไปในยุคตื่นทอง เพราะความมั่งคั่งของชุมชนแห่งนี้ จึงสมควรท่ีจะเมืองแห่งราชินี ซึ่งหมายถึง สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียแห่งสหราชอาณาจักร