ผมเคยได้ยินเพลงนี้ครับ ก็เพราะดี นึกเสียงเพลงได้เมื่อเห็นเขาชุมทองเต็มตา
สวัสดีค่ะคุณเม้ง
สถานีรถไฟสวยมากค่ะ คลาสสิคมากเลย ภาพทุ่งนากับเขาก็สวยดูสงบ งามเหลือเกิน นกกระยางนี่หาดูยากแล้วใช่มั้ยคะ ?...โตมากับธรรมชาติแบบนี้นี่เองถึงละเอียดอ่อนและผูกพันกับธรรมชาตินัก
คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยอ่านเรื่องสั้นเกี่ยวกับชุมทางเขาชุมทอง...และจินตนาการภาพไว้อย่างหนึ่ง พอเห็นของจริงเข้าก็ยังดีใจว่ามีส่วนคล้ายโดยเฉพาะสถานีรถไฟ ! ^ ^
เกร็ดเรื่องเล่าเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของผู้คุ้มครองธรรมชาติทำให้เบิร์ดนึกถึงว่าสิ่งที่เราไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีนะคะ..
ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องราวที่น่าสนใจและภาพสวยๆ...
สวัสดีครับคุณเอก
สวัสดีครับคุณเบิร์ด
สวัสดีครับคุณซูซาน
สวัสดีค่ะ น้องเม้ง
พี่แอมป์เพิ่งนั่งรถไฟผ่านชุมทางเขาชุมทองมาเมื่อไม่กี่วันนี้อะค่ะ ใกล้บ้านเม้งหรอกหรือคะ
ภาพที่สถานีสวยจัง ถ่ายไว้นานหรือยังคะ.....
เวลานั่งรถไฟผ่านทุ่งนา ผ่านภูเขา ผ่านสีเขียวๆของธรรมชาติ(ที่คนแต่งยังไงก็ไม่เหมือน) รู้สึกเป็นตัวเรา เป็นที่ของเรา ที่ๆเราจะเข้าถึงได้ อยู่ร่วมกันได้อย่างสบายใจ เป็นอะไรบางอย่างที่เรารู้สึกเป็นเจ้าของโดยไม่ต้องครอบครอง เหมือนมีกันและกัน ไม่ได้พูดให้หวานๆนะคะ ธรรมชาติเป็นอย่างนั้นจริงๆ
เพราะพี่แอมป์ก็โตมากับภูเขา เกิดมากับบ้านนอกเหมือนกัน ..... (เพียงแต่ซนสู้เม้งไม่ได้เท่านั้น) : )
ครั้งหลังสุดที่ไปกรุงเทพฯนี่ ก็ได้เห็นกับตัวเองว่าเรารู้สึกแปลกแยกกับสังคมเมืองอย่างรุนแรง ตอนเดินในฆ่าเวลาในศูนย์การค้า รอเวลาชมละครรอบค่ำ พี่แอมป์รู้สึกว่า นี่ไม่ใช่"ที่ของเรา" เลย
และที่แบบนั้นแหละ ที่ทำให้ "ที่ของเรา" ถูกดูดกลืนไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนั่งรถผ่านทางไปสนามบิน"ดินแดนแห่งทองคำ"เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ พี่แอมป์ก็รู้สึกงุนงงมาก เพราะเห็นไฟแรงสูงบนถนนเปิดสว่างเจิดจ้าสว่างไสวราวกับกลางวัน เป็นระยะทางยาวๆหลายนาทีแท็กซี่ คิดเป็นน้ำมันและพลังงานของชาติจำนวนมหาศาล
ในศูนย์การค้านั่นก็เหมือนกัน..... พลังงานตั้งเท่าไหร่ที่หายไปกับที่ว่างที่เราเดินย่ำเพียงเพื่อ "ฆ่าเวลา" ...
พี่แอมป์กับน้องที่ไปด้วยกัน รู้สึกเหมือนกันเปี๊ยบเลย.... รู้สึกแปลกแยกอย่างรุนแรง.... (น้องบอกว่าสงสัยพวกเราจะอยู่บ้านนอกนานเกินไป)
สวรรค์บ้านนอกจะอยู่กับเราอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าจะยังพออยู่ได้ ถ้าเราไม่รีบขายสวรรค์ให้ใคร(เพื่อแลกเป็นตัวเงิน) "เรา"ที่ว่านี่พี่แอมป์ก็ตอบไม่ถูกดอกค่ะว่าเป็นใคร
ได้แต่ภาวนาในใจว่าขออย่าให้ทุกคนคิดเหมือนๆกันเลย ขอให้มีคนที่คิดไม่เหมือนเพื่อนบ้างเถิด.....
เอ่อ...ดูๆไปแล้วพี่แอมป์ว่าเจ้าของบล็อกนี้ก็คงคิดไม่ใคร่เหมือนเพื่อนเท่าไหร่อะค่ะ อิอิ..... : )
ผมเองก็เคยขับรถผ่านเข้าไปเพื่อไปงานแต่งงานของเพื่อนที่นั่น และเคยขับผ่านไปร่อนพิบูบลย์
สรุปว่าเคยไปถึง 2 ครั้ง
ไม่เคยเจอทองคำเลย
แต่เจอธรรมชาติ ป่า สวนยาง เงียบ สบาย
ขอบคุณค่ะ เพิ่งเคยเห็นภาพเขาชุมทอง เรื่องเล่าน่าสนใจนะคะ
ลองมองผ่านไปนะครับ พี่จะเห็นยอดภูเขาทั้งสองภูเขา แบบหยาบๆ นะครับ เสียดายไม่มีข้อมูลที่ละเอียด ไม่งั้นจะทำให้แจ่มไปเลยครับ... ส่วนถนนเส้นนี้ จะมีทางแยกที่ข้างบ้านคุณตาคุณยายของผม หากมาจากพัทลุง แล้วไปตรงไป ก็จะไปเจอสถานีเขาชุมทอง แต่หากเลี้ยวซ้ายไปทางสามแยกสวนผัก พี่ก็จะเจอบ้านผมทางขวามือครับ (พื้นที่ขาวๆ ในภาพบริเวณบ้านคือ ทุ่งนาครับ ส่วนขาวๆ บนยอดเขาเขียวๆ นั่นคือภาพเมฆครับ ไกลๆไปนะครับ)
อิๆๆ พอจะได้ไอเดียใช่ไหมครับ อิๆ.....
สวัสดีครับคุณซูซาน
สบายดีไหมครับ ครั้งหน้าโอกาสหน้าเชิญแวะที่บ้าน ดื่มน้ำกินข้าวปลาอาหารได้ครับ คงได้มีโอกาสเจอที่ หาดใหญ่บ้างนะครับ หลังจากที่ได้กลับกันไปครับ
พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นสวนยางครับ หากจะยังเหลือที่เป็นป่าก็ยอดเยี่ยมครับ แต่มีสวนยางก็ดีกว่าไม่เหลืออะไรเลยครับ
ขอบคุณมากนะครับ เป็นไงบ้างครับ ชีวิตคนเมืองโปร์
หวัดดีน้องบ่าว
พี่แดงน่ะครับ
เห็นรูปเขาชุมทอง รูปเขาควนเกย เห็นไปถึงหัวเขาหนองแป๊ดที่เถ้าแก่ว้าส่านเขาทำเหมืองแร่ในสมัยก่อน ทำให้คิดถึงบ้านพันปรือกะไม่รู้ เพราะว่า ถ้านั่งเล็งมุมให้ดีๆ ถ้านั่งอยู่บ้านพี่ก็เห็นมุมนี้เหมือนกัน แล้วทำให้คิดๆไปถึงตอนที่เรียนอยู่ ม.ต้น ตอนที่ถีบรถไป รร. ก็ เห็นมุมนี้ทุกวันเลย เมื่อก่อนตอนที่พึ่เรียนอยู่ รร. ร.ก.(ร่อนพิบูลย์วิทยาคม ((เกียรติ์วสุนธราพิวัฒน์)) ตอนที่เข รถถีบหลบมาจาก รร. (โรงเรียนนะเว้ย ไม่ใช่ โรงแรม) หลายๆ ทีหลบมาพร้อมกับลูกสาวครูนวล (แหงๆ อยู่ปละหัวนอนบ้านกำหนันเริญ ) หลังจากเขาเข้าบ้าน ร่ำลากันพอเป็นพิธีแล้ว พี่ก็ ถีบรถต่อไปคนเดียวเงียบๆ เมื่อไปถึงพานแค หรือบางที แถวๆ สามแยกบ้านลุ่งเฟื่อง จากนั้นก็หันหลบมาแลข้างหลัง จะเห็นมุมนี้เลย ไม่คิดว่า วันนี้จะได้เห็นมุมเดิมๆสมัยก่อน (เรียน ม.1-3 ปีการศึกษา 2522-2524) 25 ปีแล้วหรือนี่ (ไม่คิดว่ากูจะแก่ขนาดนี้แล้ว 5555 ) แต่มุมยังไม่เปลี่ยนเลย ทำให้คิดถึงบ้านจังหูเลย ขอบใจมากน้องที่เอารูปนี้มาให้เล เพราะว่า พี่ไม่หลบบ้านมาหลายเพลาแล้วเหมือนกัน ทำให้ทั้งคิดถึงพระที่บ้าน(ปกติโทรแหลงกันเกือบทุกวัน) แล้วคิดไปไกล สะหมัยเด็กสหมัยเขรถถีบมากับคนที่รู้ใจกันสหมันนี้ (หิหิหิหิ) (รูปภาพสามารถสะท้อนและสื่อๆ ไหรๆ ได้มากดีจังเลย)
ขอบใจอีกทีนึงน้อง
สวัสดีครับพี่แดง
สบายดีไหมครับ คิดถึงจังหูครับ มีเรื่องปรึกษาครับ เรื่องยางพารานะครับ เป็นไงครับ บทความนี้กะว่าจะเป็นบทความเรียกพี่แดงด้วยครับ อิๆๆ เข้ามาติดกับจริงๆ เลยนะครับ อิๆๆ
หากว่า รบกวนฝากเบอร์โทรผ่านอีเมล์ผมด้วยนะครับ จะได้โทรไปคุยซักหิดครับ
กราบขอบพระคุณมากๆ นะครับพี่
พี่แดงครับ
5555 เราติดกับโดยความบังเอิญ
ตอนนี้ พี่ ไป ฝากตัวเป็นศิษย์ ของ ท่าน อาจารย์สุจินต์ สิมารักษ์ โดยเต็มตัวเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง โดยการลุ้น และสนับสนุนของ อาจารย์หลวงที่พี่ทั้งขอร้องทั้งขอให้ท่านช่วยเป็นกองหลังให้ แต่ไม่ปรือสำหรับน้องบ่าวเม้ง พี่ก็ยินดีต้อนรับและว่างทั้งใจ ว่างทั้ง บล๊อกเสมอน่ะครับ
พี่แดง
เบอร์พี่ 0894280180
เออ น้อง เม้ง มีเบอร์ ไอ้นัย น้าบ่าวน้องหม้าย
ขอบคุณมากครับ สำหรับเบอร์อานัย ผมค่อยถามแม่ให้นะครับ ขอบคุณพี่มากๆ นะครับ
อืมม เพิ่งได้เห็นสถานีครั้งแรกค่ะ รู้สึกว่าได้ยินชื่อนี้มานานมาก พอได้ดูละครเรื่อง ชุมแพ เลยนึกถึง ชุมทองขึ้นมา หุหุ... ชอบค่ะ อยากผ่านไปบ้างจัง
สวัสดีครับคุณที่ผ่านมาครับ
ยินดีต้องรับครับ ครั้งหน้ามาซิครับไปเที่ยวที่เมืองคอนก็ได้ครับ หรือไม่ไปเที่ยวที่หาดใหญ่ก็ได้ครับ จะผ่าน สถานีชุมทางเขาชุมทองด้วยครับ หากเส้นทางลงใต้ จะเห็นเขาชุมทองอยู่ทางขวามือครับ
ขอบคุณมากครับผม
หวัดดีคับ ผมก้อคนเขาชุมทองเหมือนกัน แต่ผมเกิดกรุงเทพ
แต่ว่าปู่ย่าตาทวดผมก้ออยู่มานานแล้ว บ้านผมอยู่3แยกเขาชุมทองผมหลานน้าคาร อิสลาม เจ้าของโรง
วัวเมื่อก่อน ผมอายุ14ปี ถ้ารู้จักก้อติดต่อผมได้ที่อีเมลนี้ [email protected] ไปละคับแล้วอย่าลืมเอาภาพสวยๆของบ้านเรามาให้ดูอีกนะคับ บาย ดีคับ
สวัสดีครับ น้องฟายิด
ยินดีที่ได้รู้จักคนบ้านเดียวกันนะครับผม
บ้านพี่ก็เลยทุ่งนาที่เห็นไประหว่างภูเขาสองลูกนั้นหล่ะครับ
โชคดีในการเรียนหนังสือนะครับผม
แล้วพี่อยู่แถวไหนอะครับ ควนเกยหรือป่าว??
สวัสดีคับน้องฟายิด
ใช่แล้วครับ พี่อยู่ในป่าถัดจากทุ่งนาในภาพด้านบนครับ
ตำแหน่งระหว่างภูเขาสองลูกนั้นนะครับ
สบายดีนะครับ
ผ่านมาในเวปนี้ ทำให้คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อนเก่า ๆ เด็ก รก ม1 รุ่น 2 ซึ่งหาย ขาดการติดต่อกันไปตั้งนาน
ทำพรือดี ถึงจะได้รวมเพื่อนพ้องกันซักที
ชาคริต ศรีดุกา (สุกรีย์)
083 7909016
Weangsa Cable TV Co.,Ltd.
555 Moo 8 T.Weang Sa
Weangsa District
Suratthani 84190
Email:[email protected]
สวัสดีครับ ลองทำเว็บรุ่นดูนะครับผม
อาจจะได้ติดต่อกัน หรือเสนอให้ โรงเรียน ร.ก. ทำฐานข้อมูลบัณฑิต และนัดพบศิษย์เก่า ทุกๆ ปีก็ดีครับผม
ขอให้โชคดีนะครับ
ขอบคุณมากครับสำหรับไอเดีย
พี่น้องเหรอ กลับไปพัฒนาบ้านเรากันบ้างนะ เช่นว่า พัฒนาให้น้ำบนภูเขาร่อนพิบูลย์ ไหลได้ตลอดเวลานะ ไม่ใช่ว่าให้มีแต่ฤดูฝนอย่างเดียวที่นำ้เต็มคลอง ถ้าน้ำไหลได้ตลอดเวลา ก็ป่าพรุควนเคร็งก็คงไม่ต้องเป็นที่หมายปองให้ไฟใหม้นะ สังเกตสถานีรถไฟกันมั๊งม่ายละ ปลวกขึ้นแล้วพี่น้อง วันก่อนนี้ได้เมล ไปบอกการรถไฟเขา แล้ว ว่าให้ซ่อมเสียมั๊ง ของยังดีอยู่ เราต้องช่วยกันเป็นหูเป็นตานะ ถ้าเราไม่ช่วยกันอนุรักษ์ บ้านเราจะให้ใครเขาที่ไหนมารักษาอตีดของเราไว้เหมือนกับคนบ้านเรานะ นี้ก็ยังไม่ได้ไปแอบตรวจที่ว่าทำแล้วยัง
คงจะปลานเดือน กรกฏาคมนี้ จะไปดูแล้วจะนำรูปมาฝาก
หวัดดีน้องเม้งเราอาจจะไม่รูจักกันหรือรู้จักกันพี่ชื่อเล่นว่าออ้ยบ้านอยู่ในตลาดห้องแถวสุดท้ายแม่พี่ชื่อเอียด-มวลเป็นแม่ค้าพี่ก็เรียนจบมาจากโรงเรียน ร.ก เหมือนกันพี่จากบ้านมาเกือบ20กว่าปีแล้วอยากคุยกับเพื่อนเก่าๆตอนนี้จำใครไม่ค่อยได้ใครเคยรู้จักทักทายกันบ้างนะเห็นภาพที่น้องเม้งลงแล้วทำให้คิดถึงวันเก่าๆๆเพื่อนที่พี่จำได้มีไพรัช ประมวลสุข สุชาติ อาจหนู ดีใจมากที่ได้ลำลึกบ้านเกิดพี่จำไม่ได้ว่าอยู่รุ่นไหนของ ร.ก ตอนนี้พี่ก็อายุ49แล้วอิๆๆแก่แล้วใครรู้ช่วยบอกที่รุ่นไหนคงยังไม่สายนะที่จะได้คุยกับเพื่อนเก่าๆๆน้องเม้งเอารูปในตลาดมาให้ดูมังซิ
สวัสดีครับพี่ละมัย ไว้มีโอกาสจะเอาภาพมาลงไว้ให้อีกนะครับ หลายๆ อย่างเปลี่ยนไป ข้างทางถนนรถไฟก็เป็นสวนยางมากขึ้นครับ ผมทำงานที่ปัตตานี มีโอกาสกลับและแวะแถวๆ นั้นจะถ่ายรูปไว้ให้ครับผม
หวัดดีครับคุณชาคริต
นี่ถ้ามึงไม่วงเล็บชื่อข้างหลังไว้กูคงไม่รู้ว่าเป็นมึง ฮ่าาาาา จริงๆ แล้วตั้งแต่มึงบอกตอนนั้น ผ่านแยกบ้านส้องทีไหน หันแลร้านมึงทุกทีแต่ก็ไม่เห็นสักที รอบนี้ไปอีกทีจะจอดรถถามแล 33 ปีแล้วที่ไม่ได้พบกัน อยากพบเพื่อนเหมือนกันแต่มึงเข้ามาโพ้สตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วไม่รู้ว่าจะหลงเข้ามาอีกหล่าวหม้าย
เราเด็กตลาดเขาชุมทอง ร.ร รก เหมือนกัน เราก็อยากพบปะเพื่อนเหมือนกัน
ผมอ่านทุกความคิดเห็นถามตอบของทุกๆท่านแต่กะงงอยุ่อย่างหนึ่งตอนเด็ก 14 ถามบ้าน เม้ง อยุ่ตรงไหน ทำไมตอบบายเบี่ยงจังต่อให้เอาแผนที่บ้านจากดาวเทียมมาลงให้แลผมว่าไม่ละเอียดเท่าบอกเลขที่บ้านถนน ตำบล
9ปีแล้ว ที่ผมไม่ได้เข้ามาคุย แต่ได้กลับมาอ่านอีกที กะทำให้คิดถึงบ้าน (หน้าเขา) คิดถึงกลิ่นควันไฟ ที่จุดไล่ยุง ให้วัว คิดถึงเสียงไก่ขันตอนหัวรุ่ง คิดถึง บรรยากาสเรียบง่าย แบบไม่เร่งรีบ ใช้ชีวิตแบบ พี่น้อง
คิดถึง น้ำคลองที่เคยโดด คิดถึง โรงเรียน วัด เทพมงคล คิดถึง สมัยเด็กๆจริงๆครับ เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน !!!