ผู้เขียนได้ห่างหายไปนานจากการถ่ายทอดประสบการณ์รันทดเอ๊ยไม่ใช่ประสบการณ์อันมีค่าของผู้เขียนเอง              เนื่องจากวุ่นและลุ้นอยู่กับการสอบหัวข้อและเค้าโครงวิทยานิพนธ์อยู่ค่ะ     ตอนนี้กำลังให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบคุณภาพของเครื่องมืออยู่ค่ะ และอาศัยช่วงชุลมุนมาถ่ายทอดประสบการณ์อันน่าสะพรึงกลัว   ตื่นเต้น       ลี้ลับ สนุกสนาน  เศร้าเป็นบางครั้ง ผู้อ่านอาจตกใจและตั้งคำถามกับตัวเองว่า มีแบบนี้ด้วยหรือ  มีแน่นอนค่ะ  โดยเริ่มจากการฝึกภาคทฤษฎีก่อน  FA (Flight Attendant) จะต้องมีคู่มือปฏิบัติการบิน (รักษาเท่าชีวิต) และเรียนกับครูที่ชำนาญการในแต่ละด้าน ที่สำคัญเรียนจบปุ๊บ สอบปั๊บ สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวก็เริ่มขึ้นแล้วใครสอบตก ก็ต้องเรียนซ้ำและสอบใหม่จนกว่าจะผ่าน เรียนทฤษฎีจบ ปฏิบัติต่อ  สอบไปยิ้ม ไป โอ้โห!!!!   อาชีพนี้ ยิ้มเท่านั้นที่จะสอบผ่านปฏิบัติไปได้ ผู้เขียนและเพื่อน ๆ ได้คุยกันว่า ต่อไปเราคงพูดไปยิ้มไป แล้วก็จริง ๆ ด้วย ครูที่สอนบุคลิกภาพได้สอนเวลาที่เราพูดคุยกับใครนั้น นอกจากจะต้องมองตาคู่สนทนาแล้ว เวลาพูดเราก็ต้องยิ้ม  ก็โอเคนะ แต่ที่สำคัญ ดวงตาเราก็ต้องยิ้มด้วย เอาล่ะซิ ฝึกอีกแล้ว แต่ก็ได้ผลนะคะถ้าฝึกบ่อย ๆ จะเคยชินไปเอง จนทุกวันนี้เวลาสอนนักเรียนบ้าง นักศึกษาบ้าง ก็จะพูดไปยิ้มไป ดวงตาก็ยิ้มไปเองด้วยอัตโนมัติ นี่ก็เป็นอีกข้อดีข้อหนึ่งที่เอามาประยุกต์ใช้กับอาชีพครูได้สำหรับผู้เขียน  เหนื่อยมากค่ะกว่าจะได้ประดับปีก นี่ขนาดยังไม่ได้ขึ้นบินนะคะ แต่ตอนนี้ท่านผู้เชี่ยวชาญเรียกผู้เขียนเหมือนจะมีคำถามยาก มาถามผู้เขียน เดี๋ยวมาเขียนต่อนะคะ