จิตใจกระเพื่อมจนได้รับความบอบช้ำโดยมิอาจหลีกเลี่ยงได้นั้น หาใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป...หากแต่เป็นพระคุณครูแห่งธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่เหลือคณาที่บรรจงมอบให้ปุถุชน คนธรรมดาด้วยความละเอียดอ่อน เพื่อให้ได้เรียนรู้ เพียงเราน้อมรับ เฝ้าดูด้วยสติ แม้อาจดูเหมือนว่าซวนเซไปบ้าง แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งที่เป็นไปเท่านั้น...

สรรพสิ่งทั้งสิ้นนี้หนอ...ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แม้ลมหายใจเข้าออกที่ว่าจะอยู่กับเราจนวาระสุดท้าย ก็ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเฉกเช่นเพียงลมพัดผ่าน แม้เป็นลมร้อนหรือลมหนาว ก็เป็นเพียงลมพัดผ่านไปตามธรรมชาติเท่านั้น...เฉกเช่นฝนพรำ หากเรากำลังร้อนฝนก็ให้ความชุ่มชื่นฉ่ำเย็น ทว่าหากเรากำลังหนาว ฝนก็จะทำให้เราหนาวยิ่งขึ้น แต่นั่นก็เป็นเพียงน้ำฝนเม็ดเดียวกันที่ตกลงมาตามธรรมชาติกระทบผิวกาย แลจิตใจให้รับรู้สัมผัสเท่านั้น

ขอน้อมจิตกราบลงแนบผืนดินขอบพระคุณครูแห่งธรรมชาติ ที่สอนสั่งโดยปราศจากพันธนาการ แลเงื่อนไขทั้งสิ้น

มันก็เป็นเช่นนั้นเอง…

   ๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓