จับเข่าคุย..ตอน รักแท้

สองสามบันทึกที่ผ่านมา คนเขียนได้บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับ " ความรัก " เนื่องมาจากคนเขียนได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาจากรายการเรื่องเล่าเช้านี้ที่มีคุณสรยุทธเป็นผู้ดำเนินรายการ ได้พูดถึงความรักของผู้ชายคนหนึ่งที่มีให้ภรรยาของเขา และจากความรักของเขา ทำให้พวกเขาสามารถฝ่าฟันเรื่องร้าย ๆ มาได้ ทันเห็นตอนคุณสรยุทธหยิบนิตยสารแพรวขึ้นมาให้ดู ก็นึกในใจว่า " วันนี้..ฉันจะไปหาซื้อนิตยสารแพรวฉบับนี้มาให้ได้ จะได้อ่านเรื่องราวของคนทั้งสองนี้ "

คนเขียนหาซื้อนิตยสารแพรวอยู่สองวันก็ไม่เจอ เอ..ปกติก็มีนี่นา ไปที่ร้านหนังสือเช่าร้านประจำก็ปรากฏว่ามีคนชิงเช่าตัดหน้าไปเสียแล้ว โอ้!! เริ่มหงุดหงิด เมลไปคุยกับพี่สาวในโลกไซเบอร์คนสวยเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวที่ได้ยินมา พี่สาวคนสวยย้อนถามกลับมาว่า " เรื่องจริงหรือนี่ " พยายามนึกว่า เอ..เช้านั้นคุณสรยุทธบอกในจอทีวีว่าจะเชิญคนทั้งสองมาสัมภาษณ์ในรายการจับเข่าคุย ก็เลยได้แต่รอ

ปกติคนเขียนไม่ค่อยได้ใช้บริการรับชมรายการทีวี แต่เมื่อคืนก็ดูรายการโน้นนี้ไปเรื่อยเปื่อย อ่านหนังสือจบไปหนึ่งเล่ม ดูละครหลังข่าว เปลี่ยนช่องไปดูรายการอะคาเดมี่ แฟนตาเซีย จนจบรายการ กดรีโมทกลับไปช่อง 3 รายการท้าเรียงก็ใกล้จะจบ หันไปดูแม่ อ่าววว แม่หลับปุ๋ยไปแล้ว ไหนบอกจะรอดูเป็นเพื่อนกันล่ะ แหม

และแล้วก็ถึงเวลาของรายการจับเข่าคุย แขกรับเชิญที่มาร่วมรายการคือ คุณคมกฤษ - คุณจอมขวัญ จินดาหลวง

ปี พ.ศ. 2537 คนทั้งสองได้รู้จักกัน ฝ่ายผู้ชายคือคุณเก่ง ซึ่งเป็นนักเรียนช่าง ได้เห็นคุณปลื้มที่เป็นนักเรียนพาณิชย์แว๊บ ๆ คิดว่าเป็นเพื่อน ก็เลยไปทัก แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ก็เลยได้รู้จักกัน และคุณเก่งรู้สึกชอบคุณปลื้มมาก แต่คุณปลื้มมีแฟนที่คบอยู่แล้ว เวลาต่อมาพ่อและแม่คุณปลื้มตกงาน..เลยย้ายกลับไปบ้านที่จังหวัดชัยนาท และคุณปลื้มเองก็ต้องหางานทำไปด้วย ในขณะที่คุณปลื้มที่เป็นนักเรียนช่างก็ได้ไปแข่งขันทักษะช่างที่เมืองนอกและกลับมามีงานทำ คุณเก่งได้มาเจอคุณปลื้มอีกทีก็ตอนที่เธอเป็นวัณโรค อาเจียนเป็นเลือด คุณเก่งขอเธอแต่งงานด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้เธอรักษาตัวโดยใช้สวัสดิการในการรักษาพยาบาลของคู่สมรสพนักงาน แต่ฝ่ายหญิงได้ปฏิเสธ คุณเก่งก็ยังคอยดูแลเธอจนทำให้คุณปลื้มรู้สึกนึกรักผู้ชายคนนี้ วันครบรอบอายุ 21 ปี ของคุณปลื้ม คุณเก่งก็พาเธอกลับบ้านที่มีงานแต่งงานรอเธออยู่ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่และญาติพี่น้องได้เตรียมงานนี้ให้เธอ

ต่อมาคุณปลื้มก็ท้อง แต่โชคดีที่เด็กเกิดมาแข็งแรงและสมบูรณ์ หลังคลอดเธอมีขนาดน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้น จึงขอสามีกินยาลดความอ้วน แต่ว่าคุณเก่งไม่ให้กิน ดังนั้นเธอจึงต้องแอบกิน ช่วงสองเดือนแรกน้ำหนักเธอลดลง 4 กก. เดือนที่สามลดลง 7 กก. แต่พอหยุดกินยาก็จะเกิดปฏกิริยา yoyo effect และเริ่มมีอาการมึนหัว หงุดหงิด เบลอ นอนไม่หลับ ฝันร้าย ใจสั่น แล้วช่วงหลัง ๆ ถึงขนาดเห็นภาพหลอน เมื่อเข้าห้องน้ำก็ออกไม่ได้เพราะเกิดภาพหลอน ควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉี่ราด อึราด จนคุณเก่งต้องโหรหาพ่อแม่คุณปลื้มให้ลงมาดูลูกสาว แต่ตอนนั้นคุณปลื้มไม่รู้จักใครแล้ว ได้แต่นั่งเหม่อ วันที่พ่อแม่คุณปลื้มพากลับบ้าน ขณะที่นั่งรอรถบัสที่หมอชิต เธอก็วิ่งหนีไปคุ้ยถังขยะมากิน คุณเก่งต้องคอยกอด คอยปลอบอยู่แทบจะตลอดเวลา

เมื่อกลับถึงชัยนาท คุณปลื้มก็อาละวาด แม่ต้องคอยถือไม้เรียวขู่ไม่ให้ขว้างข้าวของ ซึ่งเธอเองก็คลับคล้ายคลับคลา ว่าผู้หญิงที่ถือไม้เรียวเป็นคนที่รู้จัก ไว้ใจได้ เลยเชื่อฟังบ้าง แม่คุณปลื้มต้องคอยดูแลแทบจะตลอดเวลา แม้เรื่องการสวมใส่เสื้อผ้า ทางบ้านพยายามรักษาด้วยการพาไปรดน้ำมนต์ ส่วนคุณเก่งก็กลับไปทำงานเป็นปกติ วันจันทร์ - วันศุกร์ พอถึงวันเสาร์ - วันอาทิตย์ ก็กลับชัยนาท ไปดูแลคุณปลื้มที่อาการแย่ลงไปทุกขณะ แต่คุณปลื้มจำคุณเก่งไม่ได้เลย ก็เลยไม่ยอมให้เข้าใกล้ ช่วงที่เหตุการณ์แย่มาก ๆ พ่อคุณปลื้มถึงกับเอ่ยปากให้คุณเก่งเลิกกับลูกสาวเขา เพราะลูกเขาคงไม่หาย คุณเก่งบอกกับพ่อของคุณปลื้มว่า " ไม่ครับ เพราะผมสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอตลอดไป "

ตลอดระยะเวลาสามเดือน คุณเก่งต้องกลับชัยนาททุกอาทิตย์ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น และก็ไม่รู้ว่าสาเหตุที่คุณปลื้มเสียสตินั้นเป็นเพราะอะไร พิธีกรได้ถามคุณเก่งว่า ทำไมถึงไม่ยอมทิ้งคุณปลื้ม คุณเก่งตอบว่า .. " ผมรักเขา คิดในใจว่า สักวันหนึ่งเขาต้องหาย " พิธีกรรายการถามต่อไปว่า " ทำไมไม่ส่งเข้าโรงพยาบาลบ้า " คุณเก่งตอบว่า " ถ้าส่งภรรยาเข้าโรงพยาบาลบ้า ผมก็จะไม่ได้ดูแลเขาด้วยความรัก ความอบอุ่น " ถึงแม้ว่าคุณปลื้มจะทีอาการเหมือนคนบ้า วิ่งชนต้นไม้ ควบคุมการขับถ่ายไม่ได้ แต่พอเวลาผ่านไปก็เริ่มดีขึ้น ที่บ้านเริ่มให้เด็กมาหัดคุณปลื้มขีด ๆ เขียน ๆ หัดวาดรูป และเมื่อเวลาผ่านไปราวหกเดือนคุณปลื้มก็ยอมให้คุณเก่งเข้าใกล้

คุณปลื้มให้สัมภาษณ์ว่า ณ ตอนนั้น เธอเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่บอกกับตัวเองว่าจะต้องพยายาม ต้องนิ่ง ต้องฟังคนอื่น เพราะวันหนึ่งแม่มาลูบหลัง แล้วบอกกับเธอว่า " เมื่อไหร่ปลื้มจะหาย แม่เหนื่อย แม่จะตายแล้วนะลูก "

ช่วงสุดท้ายของรายการ คุณเก่งบอกกับคุณสรยุทธว่า ไม่เคยคิดจะทิ้งภรรยา กลับเคยคิดที่จะทิ้งงานเพื่อมาอยู่ดูแลเธอ แต่เพราะลูกที่กำลังเติบโตขึ้นมาทุกวันก็เลยทำให้ต้องทำงานต่อไป

ถึงช่วงนี้แล้ว คนเขียนก็น้ำตาคลอ เมื่อคุณปลื้มบอกกับทางรายการว่า เธอชอบเพลงเก็บไว้นาน ๆ มาก เขียนไว้หลังอัลบั้มรูปแต่งงาน และเคยบอกกับสามีว่า เพลงนี้มีความหมายกับเธอมาก และเมื่อตอนที่เธอมีอาการแย่ คุณเก่งก็มักจะร้องเพลงนี้ให้เธอฟังอยู่บ่อย ๆ ร้องเพลงนี้ไป ลูบผมเธอไปด้วยเสมอ อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ด้วย ทำให้เธอพยายามที่จะกลับมาเป็นเธอคนเดิม

รายการนี้จบลงด้วยน้ำตาของคนเขียนค่ะ คนเขียนไม่เคยอายใครเวลาที่ร้องไห้ น้ำตาไม่ได้หมายถึงความอ่อนแอเสมอไปนี่คะ ผู้ชมหลายท่านที่ได้มีโอกาสดูรายการนี้คงรู้สึกอิจฉาคุณปลื้ม แต่สำหรับคนเขียนเอง คนเขียนอิจฉาคุณเก่ง ผู้ซึ่งได้มีโอกาสได้ดูแลคนที่ตัวเองรัก เมื่อย้อนกลับมานึกถึงเรื่องราวของตัวเอง คนเขียนเคยให้สัญญากับใครบางคนว่า จะอยู่ดูแลในวันที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน และถึงแม้กระทั่งวันนี้..คนเขียนก็ยังเก็บสัญญานี้ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ เฝ้ารอที่จะได้ดูแลใครคนนั้นอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าเธอจะได้เลือกทางเดินของเธอแล้ว

และนี่เป็นเรื่องราวที่คนเขียนอยากจะบันทึกเหลือเกินในหลายวันที่ผ่านมา รักดี ๆ มีอยู่จริงนะคะ ^_^

เขียนใน GotoKnow โดย เนปาลี
ใน one day

คำสำคัญ (Tags): #รักแท้#สัญญา#เรื่องเล่า#ปฏิหาริย์#รายการจับเข่าคุย

หมายเลขบันทึก: 126453เขียนเมื่อ 9 กันยายน 2007 11:29 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:19 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (40)

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 9 กันยายน 2007 11:42 น. ()

ที่เนนักเรียน
อิอิอิๆๆ
อ่านแล้วซึ้งๆๆ
ฮือๆๆๆๆ
น่าสงสาร
อยากมีแบบนี้บ้างจัง

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 9 กันยายน 2007 11:42 น. ()

สวัสดีค่ะน้องต้อม...เนปาลี

หวานซึ้ง ตรึงใจจริงๆนะคะ
ขอบคุณค่ะที่มีสิ่งดีดีมามอบให้..

คิดถึงค่ะ

เนปาลี