หลายวันก่อน..คนเขียนได้พูดคุยกับพี่สาวคนสวยผ่านทางจดหมายอิเลคทรอนิกส์ ก็จู่ ๆ คนเขียนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ใคร ๆ ก็ไม่รัก เอ๊ย! ไม่เข้าใจในตัวคนเขียนนี่นา
คนเขียน >> พี่คะ.. ต้อมรู้แล้วค่ะ ว่า ทำไมต้อมไม่มีความสุข.. ต้อมไม่อยากจะเป็น " ผู้ให้ " อีกแล้วอย่างนั้นหรือ ต้อมเกลียดตัวตนของตัวเองจังเลยค่ะ เกลียดที่เป็นคนประเภทยอม .. ทำเพื่อคนอื่น แต่ สิ่งเหล่านี้เป็นอะไรที่ต้อมเคยภาคภูมิใจนะ ต้อมสงสัย.. ต้อมไม่เข้าใจ.. แล้วประโยคหนึ่งที่พี่คนหนึ่งเคยบอกต้อมก็ดังย้ำขึ้นมา ว่า.. ต้อมเสแสร้งทำตัวเป็นคนดี
พี่สาวคนสวย >> เหมือนพี่เลย เพื่อน สนิท ทั้งกลุ่ม ชี้ว่าพี่เสแสร้งเป็นคนดี ก็ไม่เข้าใจ บอกเพื่อนไปว่าที่ไม่เคยโกรธเพื่อนๆ เพราะไม่รู้ทำไมต้องโกรธ ก็เป็นเพื่อนกันนี่นา ก็ งง เพราะเพื่อนบอกว่า ต้องมีโกรธบ้างล่ะ เก็บไว้ในใจเพื่อให้ดูเป็นคนดี ไม่ใช่เฉพาะเพื่อน แม้คนที่คิดร้ายกับเรา พี่ก็หายโกรธ ก็ไม่โกรธแล้วนี่ จะให้ผูกอยู่อย่างนั้นทำไมล่ะ คนนั้นเขาบอกว่า พี่น่ากลัวที่สุดในโลก เพราะเสแสร้งเก่ง ในที่สุด พี่ก็ไม่สนใจอยู่ดี มีเหมือนกันที่คนทำร้ายเรา พี่บอกว่า "ฆ่าเขาไปแล้ว" ฆ่าออกไปเสียจากใจค่ะ ก็จบลงโดยไม่เอาเขามาใส่ในใจอีกต่อไป อย่าไปสนใจเลยค่ะ
คนเขียน >> ต้อมแค่อยากจะถามพี่ว่า การเป็นคนดีของคน ๆ หนึ่ง ที่ใคร ๆ ยอมรับจะต้องเป็นแบบไหน? มีมาตรฐานอะไรมารองรับหรือคะ ว่ายัยคนนี้ หรือ ผู้ชายคนนั้นเป็นคนดีที่สุดในโลก ต้อมโตพอที่จะรู้ว่า การเสแสร้ง คืออะไร? เป็นอย่างไร? แต่..ต้อมไม่เข้าใจว่า เท่าที่ต้อมคิดหรือทำมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยและคิดว่าเป็นธรรมชาติของตัวเองนั้น จริง ๆ แล้ว มันคือการเสแสร้งหรือคะ? โอ้โห..งั้นต้อมก็ต้องเป็นคนที่หลอกตัวเองได้เนียน ได้สนิทที่สุดในโลก พี่คะ..คนเราจะเสแสร้งได้ตลอด 24 ชั่วโมง หรือทั้งชีวิตหนึ่ง ๆ ได้ไหมคะ? และทุก ๆ ครั้ง ต้อมก็ว่าต้อมทำทุกอย่างด้วยใจนะ แล้วทำไม ใคร ๆ ถึงว่าต้อมเสแสร้ง ต้อมไม่เข้าใจ พวกเขาจะมารู้ดีกว่าตัวต้อม ใจต้อมได้ยังไง แต่บางที.. เอ ที่พวกเขาว่ามา มันก็จริงแฮะ งั้นหรือ? ทำไม วันนี้ต้อมสงสัยในตัวต้อมเองเหลือเกินนะ พี่ว่า ต้อมทำอะไรทุกอย่างด้วยความเสแสร้งไหมคะ? ต้อมที่พี่คนนี้รู้จักน่ะ
พี่คนสวย >> พี่ขอให้ต้อมกลับไปอ่านเมล์ของพี่เมื่อก่อนสัปดาห์ที่ แล้วมั้ง ที่พี่เขียนถึงต้อม ว่าตรงไปตรงมา พี่ใช้คำว่า "ไม่เสแสร้ง" ในนั้นด้วย พี่ยังยืนยันค่ะ อย่ากังวลและสนใจเลยนะคะ ตราบที่เรารู้ตัวว่าเราทำอะไร เพื่ออะไร เพราะอะไร อย่างไร
จริง ๆ แล้วที่คนเขียนเกิดอาการสงสัยนี่เพราะนั่งนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็นึกย้อนไปหลายปีที่แล้วที่ได้สนทนากับพี่คนหนึ่ง แล้วจู่ ๆ คนเขียนก็ตั้งคำถามขึ้นมาว่า.. " เฮ้! ถ้าลูกเรากับลูกเพื่อนบ้านกำลังจะจมน้ำตายเนี่ยนะ พี่อยู่ในบริเวณนั้น จะเลือกช่วยใครก่อน? " พี่สาวผู้มีสมองเปรื่องปราดและวาจาคมกริบก็ย้อนถามกลับมาว่า " แล้วต้อมล่ะ จะช่วยใครก่อน? "
คนเขียนนั่งนิ่งไปนานเหมือนกัน ก่อนจะตอบไปว่า " ช่วยเด็กคนอื่นก่อน " ก็เคยดูหนังต่างประเทศ พอเกิดเหตุการณ์ประมาณนี้ทีไร ตัวเอกมักช่วยเด็กคนอื่นก่อนนี่หว่า เออ..แต่จริง ๆ แล้วฉันก็รักลูกฉันนะ แล้วจะตอบไปไงล่ะ เอ..ตอบไปแล้วนี่หว่า โหยยย ต้องโดนด่าแน่ ๆ เลย
พี่สาวตอบสวนกลับมาแทบจะในทันทีว่า .. " ถ้าเป็นพี่ พี่จะต้องช่วยลูกตัวเองก่อนนะต้อม เพราะถ้าพี่ไม่ช่วยลูกตัวเองแล้วไปช่วยเด็กคนอื่นก่อน ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ของพี่จะต้องเต็มไปด้วยความทุกข์โศก พี่ทนไม่ได้หรอก ถ้าไอ้เจ้าเด็กอีกคนตาย พี่ก็เสียใจนะ แต่มันก็จะเป็นไปแค่ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น หากเป็นลูกพี่สิ มันจะฝังใจพี่ไปจนตายเลยนะแก.... "
คนเขียนก็เลยตอบอ่อย ๆ ไปว่า .. " ก็รักลูกตัวเองนะ แต่..ต้อมก็ไม่อยากให้ครอบครัวอื่นต้องเสียใจนี่ "
พี่สาวตอกกลับมา " แล้วลูกต้อมล่ะ เขาจะไม่เสียใจหรือ? "
จำได้ว่า ณ ตอนนั้นคนเขียนจบบทสนทนาลงไปดื้อ ๆ นั่งเศร้าไปหลายวันกับคำถามที่ก็แค่คิดขึ้นมาเล่น ๆ แล้วไม่กี่วันมานี้เองก็นึกขึ้นมาได้ ประจวบกับเกิดเหตุการณ์หลายอย่างขึ้นในชีวิตก็เลยสงสัยในตัวเอง และคนอื่น ๆ คุณ ๆ เคยเสแสร้งไหมคะ? เคยรู้สึกกันไหมคะ ว่าบางทีเราก็ไม่เคยจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วที่เราเป็นอยู่หรือคิด นี่คือการกระทำที่กลั่นกรองออกมาจากข้างใน นี่คือตัวตนของเราจริง ๆ หรือเพียงแค่เราเสแสร้งจนสิ่งเหล่านี้มันกลายมาเป็นตัวตนของเรา
สวัสดีค่ะคุณต้อม
เราเป็นเราดีที่สุด แต่ต้องคำนึงถึงมรรยาทสังคมด้วยค่ะ บางที ก้ ต้องทำตามสังคมเหมือนกัน แล้วแต่วินิจฉัยส่วนตัวค่ะ เพราะคนเรา ไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก
สวัสดีค่ะคุณต้อม
อ่าววว ๆ ๆ ในโจทย์ไม่มีห่วงยาง คุณน่ะค่ะที่ต้องกระโดดตุ้มลงไปช่วยเด็ก ว่าแต่เด็กคนไหนล่ะ?
เอ๊ะ อันนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ น๊า แหม ๆ ๆ เอ..หรือว่าต้อมเขียนเกี่ยวกับเรื่องรักบ่อย จนทำให้คุณนำมาโยงกับเรื่องนี้ ว๊า!
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ จริง ๆ ด้วย .. สุขกับทุกข์เขาเป็นเพื่อนกัน เนอะ ^_^
วันนี้งานยุ่งไหมคุณ? ลูกชาวบ้านกับลูกลิงทำคุณเหนื่อยหรือเปล่า?
เนี่ย.. บางทีต้อมก็แสนสับสนค่ะ ว่าจริง ๆ แล้วคนเราเสแสร้งเสียจนลืมตัวตนที่แท้จริงไปเลยหรือเปล่า? แต่อีกใจก็คิดว่า เฮ้! ไม่มีใครเสแสร้งได้ตลอด 24 ชั่วโมง หรือ ทั้งปีทั้งชาติหรอกนะ อะไรทำนองนี้
ในบางเสี้ยวเวลา บางคำถาม บางถ้อยสนทนา มันก็แว๊บ ๆ เข้ามาในหัวค่ะ ^_^
ป้าแดงสบายดีนะคะ
ที่เอามาทำเป็นรูปประจำตัวในตอนนี้มีอายุได้ราวสองปีค่ะ เพราะฉะนั้น..จึงต่างกับตัวเป็น ๆ ในตอนนี้มากมาย เป็นน้องกระเหรี่ยงอวบ ๆ อ้วน ๆ ตัวโต ๆ ของพี่ ๆ อยู่ค่ะ และก็มีความสุขกับการหาอะไรอร่อย ๆ ทาน
บางเรื่องราวที่เขียนบันทึกนั้น ก็สืบเนื่องมาจากการที่สมองมีอะไรแว๊บ ๆ ผ่านเข้ามาให้คิดน่ะค่ะ มีเรื่องราวมากมาย ให้ได้นำมาต่อยอด
เรื่องเสแสร้งนี่..มันติดอยู่ในความรู้สึกน่ะค่ะ ที่ต้อมมักจะสงสัยว่าจะมีใครเสแสร้งได้ตลอดระยะเวลา 24 ชั่วโมงไหม? หรือสิ่งที่เราทำ ที่เราคิดว่าเราเป็นเนี่ย จริง ๆ แล้วมันเป็นตัวตนหรือการเสแสร้ง อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ อ. ขา
พักนี้..ค่อนข้างมีเรื่องให้ได้คิดค่ะ แต่ก็พยายามคิดในด้านบวก แล้วก็ยิ้มร่า เพราะว่า..พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว เนอะ
บางครั้ง บางที กับ บางคนเราก็แยกไม่ออกหรอก
ว่าเสแสร้งหรือเปล่า ดังนั้นเราอย่าสนใจคนรอบข้าง
มากเกินไป ทำให้สิ่งที่เราทำแล้วสบายใจ ทำในสิ่งที่
เรามีความสุข ถึงแม้ใครจะเป็นยังไงก็ปล่อยเขา
อย่าเก็บเอามาใส่ใจ เท่านี้ก็เป็นสุขแล้วคะ
ต้อมว่าช่วงนี้ต้อมกลายเป็นเด็กขี้สงสัยไปเสียแล้ว สงสัยเรื่องโน้น สงสัยเรื่องนี้ไปเสียหมด ชอบตั้งคำถามกับตัวเอง จนบางครั้งเขยิบไปถามคนอื่น เป็นประเด็นให้ได้คุยกันต่อเนื่องไปอีกยาว
หลาย ๆ ครั้ง ต้อมก็รู้สึกอึดอัดที่ต้องเป็นฝ่ายทำให้คนอื่นตลอด ซึ่งทั้ง ๆ ที่ ก่อนหน้านี้ต้อมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย มันเลยทำให้ต้อมรู้สึกอึดอัด บางทีก็อยากจะร้องกรี๊ด ๆ ออกมาบ้างเหมือนกัน แต่ก็นั่นล่ะค่ะซึ่งต้อมก็รู้ว่าต้อมจะไม่มีวันร้องกรี๊ด ๆ ออกมา
โดยส่วนตัวแล้ว ต้อมเป็นประเภทที่ไม่สังคมโลกเหมือนคนอื่นเสียด้วยสิคะ เลยรู้สึกกับอะไร ๆ ที่ได้พบ ได้เห็น ซึ่งมันขัดกับความรู้สึกของต้อม อย่างเช่น ต้อมรู้จักกับใครสักคนที่ต้อมรู้ว่าเขาร้ายมาก ๆ แต่ทำไมใคร ๆ กลับคิดว่าเขาอ่อนหวาน น่ารัก น่าสงสาร น่าเอ็นดู ในขณะที่ต้อมหยุดชะงัก ยืนมองดูด้วยอาการมึนงง อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ ได้แต่คิดว่า โห..she ทำเนียนนนนนนน
ขอบคุณค่ะ ^_^
คิดถึงจังค่ะ เหมือนช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันยังไงก็ไม่รู้เนอะ TT_TT
รูปชิงช้าน่ารักไหมคะ? ท่านพี่ขจิตบอกว่า เหมือนไม่มีใครคบถึงได้ไปนั่งชิงช้าคนเดียว haha
อืมมม วันนี้ต้อมยิ้มไปหลายทีแล้วนะ ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มหวาน ๆ เลย ^_^
เป็นครูว่ายน้ำก็เถอะ.. เขาให้เลือกช่วยแค่คนเดียว และแต่ละคนก็อยู่ไม่ใกล้กันเชียวนะ
จะให้ครูหญ้าบัวร้องเพลงอะไรล่ะคะ? แล้วคุณ naree จะเต้นท่าอะไร? ดูมั่ง ๆ ๆ
hahaha อยากเห็นจังเลยค่ะ แล้วท่านพี่ขจิตล่ะคะ..มีหน้าที่อะไรในวง ไปเลย ไปเต้นเป็นเพื่อนคุณ naree เลย แล้วต้อมจะคอยเป็นผู้ชมปรบมือให้ทั้ง 3 ท่าน อิอิ
ดีจังเลย มาโอ๋น้องแบบนี้ ชอบ ๆ ๆ และก็ขออ้อน ๆ ๆ เสียเลย ชอบอ้อน อิอิ ถ้ามาโอ๋แบบนี้ก็หายเศร้าแล้วล่ะค่ะ hahaha
อืมมม ถ้าป้อนมะม่วงมันอมเปรี้ยวได้ก็ยิ่งแจ๋วเลย ขอมั่ง ๆ ๆ
ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเลยค่ะ แต่หม่ำขนมไปเยอะมากกกกกกก ^_^
ทุกวันนี้ พอเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็พยายามคิดเสียว่า และแล้วกาลเวลาจะเป็นสิ่งพิสูจน์
บนโลกใบนี้..มีอะไรมากมายนะคะ และแน่ล่ะ อยู่ที่เราเลือกเนอะ
ขอบคุณค่ะ ^_^
สวัสดีค่ะ...คุณต้อม :))
ทางสายกลางค่ะคุณต้อม ซึ่งบางครั้งอาจมี
ชะแว้บซ้าย แฉลบขวาบ้าง คงไม่เป็นไรนะคะ ByE...
แก้มป่อง ตาโต มาเชียว ^_^
อืมมมมมมม ต้อมคิดเอาเองว่า ท่าทางคุณซูซานจะเป็นผู้หญิงที่พูดจาตรง ๆ ห้าว ๆ ไม่มีเสแสร้ง ตัวต้อมเองนะ บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนที่ดูเหมือนจะดูแลความรู้สึกของคนอื่นมากไป จนบางทีหลงลืมความรู้สึกของตัวเอง มานึกได้อีกทีก็อ้าววว... แต่ก็มักจะให้มันผ่านเลยไปเสีย กับบางเรื่องราวพี่ ๆ เคยถามว่า " ทำไมต้องทน? " เออหนอก็อยากตอบไปว่าไม่ได้อยากทนหรอกนะ แต่บางทีถ้าเราไม่ทน มันจะมีผลอะไรตามมา เพราะฉะนั้นเลยต้องทน ไม่ว่าจะกับเพื่อน กับพี่ กับน้อง กับคนคุ้นเคย คนรู้จัก
ถ้าจะย้อนถามว่า ตัวต้อมเสแสร้งที่จะทำแบบนั้นไหม? ต้อมก็ว่า..มันไม่ใช่นะ ก็นั่นล่ะคือตัวตนของต้อม เพราะฉะนั้นก็คงต้องทนก้มหน้าก้มตารับสิ่งที่ตามมาแบบนี้ต่อไปล่ะค่ะ
ต้อมเกลียดการเสแสร้งมาก ๆ แต่ก็มักจะสงสัยว่า สิ่งที่เราเป็นอยู่นี่คือการเสแสร้งหรือเปล่า ((วะ))? อะไรแบบนี้ล่ะค่ะ คุณซูซาน
ยิ้มมมมมมมให้คุณพัชค่ะ ^_^
บางที บางครั้ง ก็แยกอะไรแบบนี้ไม่ออกเนอะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ ^_^ ครูสบายดีนะคะ
จะพยายามชะแว๊บซ้าย แฉลบขวาบ้างอย่างมีความสุขค่ะ ครู
ธุค่า
คุณต้อมขา....มันเป็นเรื่องง่ายค่ะที่เราจะใช้สารพัดวิธีที่จะทำให้ใครๆ หันมาชื่นชมเรา เห็นเราเป็นคนดี เพราะว่าอะไรรู้มั๊ยคะ!...ก็เพราะว่าการหลอกล่อด้วยกลวิธีนั้นๆ ถูกวางแผนมาแล้วค่ะ วางแผนมาเป็นอย่างดี ง่ายที่จะดูสมจริงสมจัง
แต่....มันยากที่เราจะใช้กลวิธีต่างๆ เพื่อหลอกตัวเองว่าเราจริงใจ เราเป็นคนดีนะ เพราะ...ความจริงใจหรือความดีมันเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องมีการวางแผนล่วงหน้า ไม่ต้องคิดค้นหาวิธี ไม่ต้องออกแบบ ไม่ต้องใช้ความพยายาม
คนที่จะโกหกตัวเองได้เค้าจะทำสำเร็จเพียงแค่ขั้นตอนของวาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมา .....แต่ไม่มีทางที่จะทำให้หัวใจเชื่อตามได้....
เราคือเราค่ะ...เพียงแต่เราควรรู้ว่าเวลาไหนที่ควรจะหยิบหน้ากากออกมาสวมใส่
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ต้อมว่า..คนเรามีวิธีการอันแยบยลในการคิด ตลอดจนการใช้ชีวิต น่ะค่ะ แต่ต้อมก็เชื่อนะว่าคงไม่มีใครเสแสร้งได้ตลอดเวลา เพราะความเป็นตัวตนจะต้องแสดงออกมาจนได้ บางทีเห็นแล้วก็ได้แต่สะท้อนใจค่ะ
ต้อมมักจะไม่เข้าใจว่า ทำไมเราต้องทำตัวให้คนอื่นมารักด้วย มันเป็นคำถามที่ต้อมหาคำตอบได้ไม่แจ่มชัด แน่ล่ะ..พื้นฐานที่สำคัญของมนุษย์เราซึ่งเป็นสัตว์สังคมก็คือ การได้รับการยอมรับจากคนอื่น แต่ต้อมว่าเราไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลยนะ และมันจำเป็นด้วยหรือ? ตัวต้อมไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น และ..แต่บางการกระทำของตัวเองก็ชวนให้รู้สึกอึดอัดเสียจริง
หน้ากากก็คือหน้ากาก เนอะคะ ^_^ เฮ้อ ใครจะสวมหน้ากากตอนไหนก็ช่างเขาเถอะเนอะ
บ่ายแล้ว ทานมื้อกลางวันหรือยังคะ?
ช่วงนี้ค่อนข้างสับสนกับชีวิตอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ก็คิดเสียว่า..แล้วมันจะผ่านไป พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วนะ อิอิ
คุณ..ตั้งวงดนตรี โดยต้อมเป็นผู้จัดการวงเนี่ยนะ โห ๆ ๆ เอาสิ เอา ให้ครูหญ้าบัวเป็นนักร้องนำ ท่านพี่ขจิต คุณทะเลดาว และคุณเต้นโชว์ก็แล้วกัน 555 ว่าแต่..จะมีใครมาจ้างวงเราหรือเปล่าล่ะ?
อื้มมม หาข้อมูลเที่ยวปายให้เพื่อนของเพื่อนก่อนนะ คุณ
ก่อนต้อมจะไปช่วยคุณยกตู้เหล็ก คุณมาช่วยต้อมแบกฟิวเจอร์บอร์ดก่อนดีไหม? เป็นกอง หนักมากกกกกกก
ต้อมก็ยังไม่ได้ทานมื้อกลางวันเลยค่ะ TT_TT หม่ำแต่มาม่า อ่าววว มาม่านับเป็นมื้อกลางวันได้หรือ?
คุณ..ง่วงนอน
ขอบคุณค่ะ ต้อมชอบไอติมนะ ^_^ โดยเฉพาะไอสครีมโฮมเมดรสชาติผลไม้ไทย ๆ ช๊อบบบ - ชอบ
ก็ปกติ ครูหญ้าบัวปล่อยผมยาวนี่นา พอรวบผมปุ๊บ ต้อมก็จำไม่ได้ปั๊บน่ะสิคะ ก็ต้อมขี้ลืม TT_TT
ว่าแต่คนกลาง ที่สวมเสื้อ G2K นี่ใครคะ? ที่อยู่ระหว่างป้าแดงกับ อ.ลูกหว้าน่ะค่ะ
อิจฉาค่ะ อิจฉา อิจฉาจริง ๆ ด้วย ^_^
ทำงานหรือเปล่าคุณ? วันนี้ต้อมเหงื่อโชกเลยล่ะ
เห็นรูปแล้วอึ้งไหมค่ะ?.....อย่าบอกนะว่าครูหญ้าบัวสวยกว่าใคร......อิอิ... เพราะครูหญ้าบัวเป็นคนไม่ชอบเถียงใคร....แม๊ะ!!..แม๊ะ!!... อึ่งละซี.....ทุกทีปล่อยผมค่ะ...ไปงาน KM คราวนี้ปลอมตัวลองดู รวบผมซะงั้น... ทดสอบค่ะ.. วันแรกไม่มีใครจำได้เลย.....(ตัวจริงก็ไม่เหมือนในรูปอีกต่างหาก) มีคนอื่นแนะนำ เขาถึงรู้กัน ตอนเช้าๆ วันแรกคนถามหากันใหญ่....(เขาจำไม่ได้....)
คนใส่แว่นตาขวามือป้าแดง คือ "บัวชูฝัก" น้องชายครูหญ้าบัวค่ะ......ช่วงนี้ไปไหนๆก็ติดสอยห้อยตามกันไป.....ไม่รู้จะทนความลำบากกับครูหญ้าบัวได้นานแค่ไหน?เพราะครูหญ้าบัวจะไปทุกที่ที่อยากไป.....สักวันจะไปบุกถึงเชียงใหม่.......เตรียมหลุมลบภัยให้ดี........อิอิ (ขู่ไว้ก่อน..)
หวัดดีจ๊ะ.....แล้วจะมาป่วนใหม่นะค่ะ...
มองรูปครูแล้วยิ้มมมค่ะ ^_^ ครูรวบผมแล้ว ต้อมจำไม่ได้ hahaha แหม ก็คิดว่างานนี้ครูต้องสยายผมมานะสิคะ
คุณ "บัวชูฝัก " .. ได้เห็นภาพใกล้ ๆ เสียที ทุกที ๆ เห็นอยู่ไกล ๆ ค่ะ เวลาต้อมไปเยือนบันทึกครู
หน่านะ มาเชียงใหม่เมื่อไหร่ขอให้บอกค่ะ หากต้อมไม่ติดภารกิจใด ๆ จะรีบเผ่น เอ๊ย! วิ่งถลาไปหาครู ไปกอด ๆ ๆ ให้ตั้งตัวไม่ติดเล้ยยยยยยย
ช่วงนี้ภารกิจ ทั้งงานหลวง งานราษฎร์รัดตัวค่ะ แต่ตอนนี้เบาบางลงบ้างแล้วค่ะ
ยิ้ม ยิ้ม ยิ้มมมมมมม ^_^ ให้คุณพี่สาวเจ้าค่ะ
ขอบพระคุณที่เป็นห่วงนะคะ น่ารัก - น่ากอดจัง อิอิ
เพราะ น้องต้อม ไม่มีลูก ไม่เคยผ่านการอุ้มแตงโม นาน นับ 9 เดือน ก็เลยเลือกที่จะไม่ช่วยลูกตัวเองก่อน เจ๊า ถ้าถามพี่ แค่ คิด ก็ไม่อยาก ให้เหตุการณ์ นี้ ขึ้น เลย
อย่าย้ำๆๆ อย่าซ้ำเติม ได้บทเรียนกับเรื่องนี้เยอะเลยเจ้าค่ะ