ไม่ต้องน้อยใจน่ะ โอ๋ๆๆ ก็น้องจ๊ะไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาวิ่งเล่น สงสัยมีจอมโจรขโมยเวลาว่างๆ ของน้องจ๊ะไปหมดแล้วเสียล่ะมั้ง แต่หากมีเวลาก็รีบวิ่งเข้ามาคุยกับพี่จ๊ะเลยนะเนี่ย
เพลงเพราะเนอะ ^^ ต้อมมีภาพของพ่อมากมายอยู่ในหัวใจ เป็นภาพลางๆ เลือนๆ ที่ไม่แจ่มชัดนัก (ก็ขี้ลืมนี่) หากแต่ประมวลไว้ด้วยความรู้สึกมากมาย ภาพเด็กหญิงขี้อายเดินไปไหนๆ กับพ่อแล้วดึงชายเสื้อไว้ หรือเวลาไปโรงเรียนกับพ่อ..เด็กหญิงขี้อายคนนั้นก็นั่งเล่นในห้องพักครู ใกล้ๆ กับโต๊ะพ่อ พอพ่อเผลอก็ชอบแอบมองพ่อแล้วยิ้ม ยังจำภาพที่พ่อร้องเพลงภาษาอังกฤษสนุกๆ ให้ฟัง หรือพ่อมารับที่โรงเรียน ฯลฯ
คิดถึงพี่นุชค่ะ ^^ พี่นุชหายไปนานเลย คิดถึงๆ กอดๆ ด้วย ต้อมเองก็เพิ่งจะเข้ามาค่ะ หลังจากที่ต้องห่างจาก G2K ไปพักหนึ่งเพราะภารกิจที่ติดหลังจนแกะไม่ออก ตอนนี้..เข้ามาได้แล้วเหมือนกัน (เพราะคนสวยๆ สองคนโทรตามหาซะล่ะมากกว่า อุ๊บ!)
ค่ะ รางวัลไม่เกี่ยวกับความรู้สึกนี้เลย เพียงแต่อยากบันทึกความรู้สึกนี้ไว้เป็นตัวหนังสือและแบ่งปันให้ใครๆ ได้เข้ามาสัมผัสกับความรู้สึกนี้ด้วยกัน ต้อมว่าเป็นความรู้สึก "คิดถึงและงดงาม" เพราะทันทีที่ได้รับทราบหัวข้อนั้น..ต้อมก็นึกถึงภาพนี้ในทันที ทั้งๆ ที่ก็รับรู้และเข้าใจว่าอาจจะผิดกติกา(ก็เป็นไปได้)และเสี่ยงต่อการไม่ถูกจริตของใครต่อใคร คงแล้วแต่การตีความ หากในสายตาตัวเอง..ต้อมว่าภาพนี้ล่ะคือ "การรอคอย"
ระลึกถึง นึกถึง คิดถึง พี่นุชเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นหนังสือพี่นุชที่วางข้างๆ ที่นอนสามเล่มนั้น และเล่มที่พี่นุชให้ยืมมาก็ยังวางอยู่ตรงนั้น ไม่ได้อ่านเกินสิบหน้าเลย T_T ภาษาอังกฤษทั้งนั้น น้องกะเหรี่ยงก็เลยยังเตาะๆ แตะๆ ยึดไว้ครอบครองตั้งเกือบครึ่งปีแน่ะ
อาจารย์คนงามของต้อมก็พลิ้วเชียว ตัวต้อมหากถ่ายรูปคงไม่เห็นชูสักนิ้วเลย เพราะขี้อาย อิอิ คงวิ่งไปหลบตรงหลังคนนี้ 
และคนนี้ 
อีกที
