เกือบ 10 ปี ที่ผ่านมาที่ฉันสร้างกำแพงปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก เพราะหมดศรัทธาในมนุษย์ เบื่อหน่ายสังคมจอมปลอม และรอยยิ้มที่เคลือบยาพิษ คำหวานๆที่แอบแฝงไว้ด้วยผลประโยชน์ เสรีภาพทางความคิดถูกบิดเบือน ที่สำคัญหากไม่ทำแบบนั้นฉันคงไม่เหลือความศรัทธาในตนเองเช่นกัน...ฉันจะยิ้มให้และพูดคุยกับยาม คนขับรถ แม่ค้าขายอาหาร เจ้าของร้านถ่ายเอกสาร และบรรดาเพื่อน 4 ขาหลายตัวที่เฝ้าตึกเท่านั้น สำหรับคนอื่นๆแค่ทักทายตามหน้าที่...ฉันพบว่าตัวเองแปลกแยกทางความคิดกับคนอื่นๆมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันไม่สามารถพูดคุยเรื่องเพลง หนังสือ หนัง หรือกิจกรรมยามว่างในธรรมชาติของฉันให้กับเพื่อนร่วมชั้นเรียนหรือแม้เพื่อนร่วมงาน เพราะฉันกับเขาเหล่านั้นอยู่ในโลกคนละใบ เพื่อนแท้ของฉันจึงกลายเป็นหนังสือและธรรมชาติรอบๆตัวมากกว่าผู้คนจริงๆ...
5 สิงหาคม 2550 ฉันฝากร่องรอยแรกไว้ในโลกเสมือนจริงที่ อ.หนึ่งเพื่อนรุ่นน้องชวนไว้เกือบปีให้ลองมาใช้เวลาที่นี่บ้าง แทนที่จะโต้คลื่นท่องไปในโลกไร้พรมแดนอย่างไร้จุดหมาย...จากวันนั้นถึงวันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงขึ้นในตัวฉัน ฉันยืดหยุ่นมากขึ้น... จริงจังกับชีวิตน้อยลง... ปล่อยวางในหลายสิ่งที่ฉันไม่อาจแก้ไขได้...มีรอยยิ้มให้ตนเองทุกๆวัน...ฉันพบว่าฉันมีตัวตนบนโลกไซเบอร์ ไม่ใช่เป็นเพียงร่างกายที่โปร่งแสงเหมือนเมื่อก่อน... กระบวนกร..ลูกทุ่ง ของพี่อึ่ง dd_L บันทึกล่าสุดที่ฉันอ่าน ทำให้ฉันนึกถึง วิศวภารตี - ศานตินิเกตัน : อุดมศึกษาที่ไร้กำแพง ฉันดีใจที่ฉันได้พบผู้คนที่ฉันจะสามารถแลกเปลี่ยนประสบการณ์ด้วยแล้ว....แม้ฉันจะพึ่งเข้ามาเพียง 9 เดือน ชุมชนแห่งนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง เรียนรู้ที่จะให้โดยไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน เรียนรู้ถึงคำว่ามิตรภาพที่คนแปลกหน้ามากมายมีให้กับฉัน
(คลิกตามไปดูภาพต้นฉบับและภาพอื่นๆของคุณ an11 ได้เลยนะคะ)
(Wentworth Miller ที่เล่นเป็นไมเคิล สกอร์ฟิลด์ ภาพยนตร์ชุดทางโทรทัศน์ยอดฮิตเรื่องนี้ มีดวงตาสีเขียวที่ผู้ชมคาดเดาไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่แต่ที่แน่ๆเป็นสายตาที่บ่งบอกถึงความมุ่งมั่นที่จะหาทางออกให้ได้)
ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องมาหวนคิดว่าฉันให้สิ่งใดคืนกลับไปให้ชุมชนแห่งนี้บ้าง ฉันใช้พื้นที่ฟุ่มเฟือยหรือเปล่า บันทึกที่ฉันเขียนให้สาระอะไรกับคนอ่านบ้างหรือไม่ หรือยัดเหยียดแนวคิดที่เป็นอันตรายสร้างความขัดแย้งในสังคมบ้างไหม...เมื่อแรกเข้ามาฉันไม่รู้จะจัดตัวเองอยู่ในกลุ่มไหน เพราะประสบการณ์ในการทำงานฉันมีแค่หางอึ่ง คงไม่สามารถเล่าอะไรให้ใครฟังได้ ฉันจึงเลือกกลุ่มที่มีคนเขียนน้อยมากในช่วงนั้นโดยเลือกที่จะเล่าเรื่องราวในการเดินทาง...และฉันเขียนบันทึกในลักษณะที่เหมือนคนอ่านนั่งอยู่ตรงหน้าฟังเรื่องเล่าของฉัน... ... Seasons change...ไปเที่ยวด้วยกันไหมคะเป็นเรื่องเปิดตัว My first time...ครั้งแรก...ของคุณ...ที่ไหนเมื่อไหร่...กับใครคะเป็นบันทึกแรกที่มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น จากแรกสุดที่ฉันตั้งใจจะเล่าเรื่องเที่ยวเพียงอย่างเดียว กลายเป็นฉันเขียนเรื่องราวหลากหลาย มาลองจัดหมวดหมู่กันดีกว่า แล้วคุณจะรู้จักตัวตนของฉันมากขึ้น
ฉันเขียนเรื่องราวที่อิงฤดูกาล
Seasons change...Winter love song:เพลงรักในสายลมหนาว
Seasons change...Spring time...Floriade 2007:เมื่อดอกทิวลิปแย้มบาน
Seasons change...sea...sand...sun: ท้องทะเล หาดทราย และแสงแดด
และที่ฉันแปลกใจมากๆ คือบันทึกนี้ของฉันได้เป็นบันทึกแนะนำก่อนวันปีใหม่ไม่กี่วันถือเป็นของขวัญปีใหม่ที่ฉันภาคภูมิใจสุดๆ
Seasons change: singing in the rain…สมุดบันทึกความดี
ฉันชอบการเดินทางด้วยรถยนต์แม้ทุกวันนี้ไม่มีรถเป็นของตนเอง
On the road …Overtaking lane 2 Km ahead ถนนนี้กลับบ้าน
On the road (2)…window shot…เคยสังเกตไหมคะว่านั่งด้านไหนในรถยนต์จึงจะถ่ายภาพได้สวยงาม
On the road (3)Take a break from your world: ดำดิ่งสู่ใต้พื้นพิภพ
On the road (4)…BUGATTI…สุดยอดรถโบราณจากประเทศฝรั่งเศส
On the road (5)…Super bike…สาวนักซิ่งกับพ่อหนุ่มสิงห์นักบิด
เล่าเรื่องเมืองไทยที่เหลือไม่ถึง 10 จังหวัดฉันจะเดินทางครบ 76 จังหวัด
เมืองไทยยังอีกไกลต้องไปให้ถึง...แม่ฮ่องสอน : ภาพถ่ายแห่งความทรงจำที่คุณ(อาจ)ไม่เคยเห็น
ตามรอยเสด็จประพาส :น้ำตกไทรโยคนับจากวันนั้นถึงวันนี้
KOH PHANGAN :FULLMOON PARTY: เกาะสวาท หาดสวรรค์…ของใคร
แอบแฝงปรัชญาในการดำเนินชีวิตของฉันไว้ที่นี่
Overtaken by joy: ความสุขอยู่ที่ไหน...ภาพแห่งความสุขเล็กๆที่คุณไม่ต้องใช้เงินซื้อ
Prison break: หลบหนีจากกรงขังความคิด สู่ อิสรภาพเหนือฟากฟ้า
บันทึกที่ทำให้ทุกคนรู้จักฉันมากมายคือบันทึกนี้
Rest room:ขอเชิญคุณเข้ามาปลดปล่อยความทุกข์...ในห้องแห่งความสุข
ฉันชอบใช้ชีวิตกลางแจ้งค่ะฉันจะไปเดินในห้างสรรพสินค้าเฉพาะเวลาไปดูหนังเท่านั้น
Living out door: ชีวิตกลางแจ้ง...รวมรูปนู้ด...เด็ดๆ
living out door(2)ภาพนู้ดภาคจบ:night life:มหัศจรรย์แห่งสายน้ำยามค่ำคืน
ฉันเริ่มบอกใบ้ว่าฉันอยู่ที่นี่ในเวลานี้
Monkey city: ลิงกับคนจะอยู่อย่างไรให้มีความสุข
Monkey city (2):ลวปุระ เมืองโบราณยุคก่อนประวัติศาสตร์กับดอกทานตะวัน
ฉันคิดว่าเราไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวในจักรวาล
50 Years Since the Birth of the Space Age: สัญญาณจากต่างดาว
Tag คิด(ไม่)ถึง : Woman in love : ผู้หญิงทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด
ฉันชอบโบยบินไปในฟ้ากว้าง
A walk in the clouds :มาเหนือเมฆ
Beyond Horizon : ศักยภาพเหนือขอบฟ้า
LEAVING ON A JET PLANE : เที่ยวบินแห่งรัก
บันทึกด้านล่างกว่าจะนำขึ้นสำเร็จต้องข้ามน้ำข้ามทะเลไป ความพยายามครั้งแรกที่สุวรรณภูมิ กำลังบันทึกหน้าจอค้าง ไปอ้อนเจ้าหน้าที่หลังจ่ายไป 300 บาทแล้วว่าเครื่องเจ๋ง เขาต่อเวลาให้ครึ่งชั่วโมง เลยแปะรูปไว้ก่อน เช้าวันรุ่งขึ้นเดินฝ่าความหนาวไปร้านเน็ต 5 กิโลเมตรเอาขึ้นสำเร็จ ได้ใจวันต่อมารีบมานั่งจัดหน้า คุณขาฝนตกฟ้าผ่าเปรี้ยง ไฟดับทั้งเมือง ฮือๆยังไม่ได้บันทึกเลย หน้ามึนนั่งรอในร้านก็ฝนตกนี่นา เจ้าของร้านเห็นใจพอไฟมาเลยแถมให้ครึ่งชั่วโมง เป็นคนที่มีความพยายามสูงเห็นไหมคะParaglider:hangglider:Dream wings:สายลมใต้ปีก
ฉันพร้อมแล้วที่จะให้คุณรู้จักฉัน
Mr. Postman: ความรักที่มาทางไปรษณีย์
ฉันทดสอบสมรรถนะการทำงานของไปรษณีย์ไทยแล้วพบว่าที่สุรินทร์ได้รับเร็วที่สุดไม่ว่าจะส่งสิ่งของมาจากที่ไกลแสนไกล และล่าสุดกระดาษแผ่นเล็กๆของฉันถึงมือผุ้รับแล้วที่กระบี่หลังจากใช้เวลารอคอยถึง 7 เดือน
Postcard: กระดาษแผ่นเล็กๆที่บอกเล่าเรื่องราวจากหัวใจ
คุณรู้แล้วว่าฉันทำงานอะไร
Graduate: ปริญญาหรือจะใช่ใบเบิกทาง
Doctor of Philosophy : ดอกเตอร์แบบไหนที่สังคมไทยต้องการ
ฉันได้รับบทเรียนว่าการทำงานแบบบ้าพลังทำให้ฉันป่วย แต่ฉันได้รับคำแนะนำมากมายและกำลังใจที่จะสู้ต่อไป
Endometriosis and Chocolate Cyst:หมอจะให้ฉันค้างที่นี่คืนนี้จะดีหรือคะ
อ้าวฉันไม่น่าหลวมตัวให้คุณรู้จักครอบครัวฉันเลย
Homeward Bound:บ้านเขา...บ้านฉัน...เราบ้านเดียวกัน
และในวันนี้ฉันจึงขอร่วมยินดี กับ Gotoknow ที่เติบโตมาครบ 3 ปี ภายใต้ทีมงานที่เสียสละอย่างยิ่ง ไม่มีสิ่งใดจะกล่าวได้มากกว่าคำว่า ขอบคุณมากค่ะ จากการพบกันบนบันทึกต่อยอดมาเป็นพบกันทางเสียง และมาถึงวันนี้ที่เราได้พบกันจริงๆ และที่สำคัญตอนนี้ฉันกล้าพอที่จะเปิดบ้านต้อนรับทุกคนแล้วค่ะหากว่างเชิญแวะมาเยี่ยมบ้านฉัน และบรรดาลูกลิงของฉันได้เลยนะคะ อืมหากคุณโชคดีคุณอาจได้เจอสมาชิกใหม่ในบ้านของฉันเจ้าตัวนี้ค่ะ ฉันยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร ถามกูเกิ้ลก็บอกไม่แน่ใจ แถมท่านอาจารย์
ทนัน ภิวงศ์งาม ยังแต่งกลอนให้อีก...
จะดีใจดีไหมนี่กับเพื่อนร่วมบ้านแบบนี้...คุณขามาช่วยฉันคิดหน่อยสิคะเจ้าตัวยาวๆเป็นวา ที่แอบเข้ามาอยู่ในห้องครัวบ้านฉันนี่ชื่ออะไรกันแน่...
สวัสดีครับ
เป็นอีกท่านหนึ่งที่ผมมักจะแวะมาอ่านบันทึกใหม่เสมอ
ไว้จะไปลพบุรีอีกครั้งครับ ;)
สวัสดีค่ะ อ.นารี
สวัสดีค่ะ อ.นารี
ไม่ได้คุยกันนาน สบายดีนะค่ะ ไม่ปวดท้องแล้วใช่มั้ย หรือ คุณหมอกำจัดออกไปแล้ว?
มาอ่านความในใจที่ อ.นารี เปิดออกมาค่ะ นึกภาพที่ อ.นารี ที่ปิดกั้นตัวเองไม่ออกค่ะ เพราะตามที่อ่านในบันทึกไม่ได้รู้สึกถึงบุคลิกอย่างนั้นเลย
ขอบคุณค่ะ
ตามมาอ่านค่ะ ^ ^
ชอบแนวที่อาจารย์บรรยายค่ะ ได้ความรู้สึกเหมือนเล่าให้ฟังเลย
ขอบคุณนะคะ
จากการพบกันบนบันทึกต่อยอดมาเป็นพบกันทางเสียง และมาถึงวันนี้ที่เราได้พบกันจริงๆ ....พบแล้วพบอีก...มีกอดเป็นรางวัล....ขอบคุณโกทูโนว์ ค่ะ
แต่เจ้าตัวเขียวๆ น่ะ ถึงจะมี/ไม่มีพิษต้องอยู่ห่างๆ ไว้ค่ะ...เดี๋ยวนี้เข้าห้องเรียนต้องมองซ้ายมองขวา จะเข้าห้องน้ำต้องเคาะประตู "ก๊อกๆๆๆๆ..มีใครอยู่ข้างในไหมค๊า".....อิ.อิ.
ว่างๆ จะมาจับงูไปเลี้ยงที่สุรินทร์ค่ะ
สวัสดีคะ...
อ่านแล้วดีจังเลย ...ขอเป็นเพื่อนแลกเปลี่ยนความรู้และประสบการณ์ด้วยคนนะคะ
ญา ผุสดี
Wow ! พี่นารี คะ
อ่านบันทึกนี้แล้ว ต้องบอกว่า Wow Wow Wow !!
ได้ทราบที่มาและความรู้สึกดีๆ ของพี่นารีแล้ว ชื่นใจจริงๆ คะ
ต้องขอบคุณมากๆ คะ ที่ได้ร่วมเขียนบันทึก aar GotoKnow.org และได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแห่งนี้
อย่าได้กังวลเกี่ยวกับการเขียนเลยคะ ทุกตัวหนังสือที่เกิดขึ้นนั้น มีคุณค่าทั้งนั้น อย่างน้อยก็อีก 100 ปี ยังสามารถให้ลูกๆ หลานๆ ในอนาคตได้อ่านความรู้สึกนึกคิด ณ เวลาหนึ่งของเจ้าของบล็อก เป็นคุณค่าทางประวัติศาสตร์คะ ^_^
สวัสดีค่ะ พี่นารี
ยินดีกับพี่นารีค่ะ ที่สามารถทลายกำแพงได้
สำหรับหนูฝุ่นคงต้องใช้เวลาอีกซักระยะ
ค่าที่เป็นคนหวงแหนโลกส่วนตัว
แต่เห็นด้วยนะคะ ว่า G2K เป็นสารละลายกำแพงค่ะ
อิอิ
สวัสดีค่ะอ.นารี
พี่ได้โปสการ์ดจากคุณ 2 ใบ และได้การแวะเข้ามาบอกใบ้ในบันทึกพี่ว่า ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน....ช่วงที่ไปเที่ยว...คุณทำให้พี่ปลื้มมากๆกับมิตรภาพที่น่ารักของคุณ...
บอกได้จากใจ ว่าคุณเป็นคนน่ารัก และมีไมตรีจิตต์มาก เมื่อไรเราจะได้พบกันล่ะคะ...อิๆๆๆ
งู หมายถึง "เนื้อคู่" นะครับ พี่
สวัสดีครับ อาจารย์
ผมว่าผมเป็นคนหนึ่งที่อ่านบันทึกมาก แต่จะเลือกอ่านละเอียดเฉพาะที่โดนใจ พออ่านจบเกิดความรู้สึกหลายอย่าง อาจารย์ใช้ภาษาเข้าใจง่ายได้ชัดเจนนุ่มลึกลงไปอย่างได้อารมณ์ความรู้สึก นี่แสดงว่าเขียนออกมาจากใจจริงๆๆ อาจารย์ไม่ใช่คนธรรมดาแบบ อาจารย์เขียนดีนักเขียนหลายๆๆคนที่เคยอ่าน บันทึกนี้เป็นบันทึกที่ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา ทำให้ผมไม่อยากจะเขียนบันทึกอีก เพราะผมกับอาจารย์ ราวฟ้ากับดิน แบบนี้เคยอ่านของอาจารย์คนเดียวก็เกินคุ้มแล้ว สำหรับ gotoknow
ตามมาทักทายค่ะ
จังหวัดขอนแก่น มาหรือยังคะ
ถ้ามาแวะ อย่าลืมบอกนะคะ
คุณน้องขา
สวัสดีค่ะ
สวัสดีตอนดึก ดึกค่ะ
ยังไม่ได้แวะไปเยี่ยมงูของคุณนารีเลยค่ะ
ว่าแต่รูปน้องข้างบนนะ 5555 ว่าไปได้
ดีจังนะคะที่สามารถไปได้เกือบครบทุกจังหวัดของประเทศไทยแล้ว
ถึงเวลานั้น
ททท ควรจะยกตำแหน่งเทพี เอ๊ย พรีเซ็นเตอร์กิตติมศักดิ์ให้ค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่นารี
* ว้าว ว้าว ว้าว ซึ้งมากเลยค่ะพี่
* บันทึกพี่เป็นอีกหนึ่งที่ปูชอบมากๆค่ะ
โดยเฉพาะ เรื่อง ชีพจรลงเท้า
* มีความสุขนะคะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ
ยินดีด้วยครับกับอิสระภาพ
ในกรงขังที่ไม่เคยปิดตาย
เจริญสุขครับ
บันทึกที่ฉันเขียนให้สาระอะไรกับคนอ่านบ้างหรือไม่ หรือยัดเหยียดแนวคิดที่เป็นอันตรายสร้างความขัดแย้งในสังคมบ้างไหม...
ผมว่าบันทึกของอาจารย์อ็อดเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่มีประโยชน์ต่อสังคมมากนะครับ
จากการวิจัยพบว่า ทัศนคติแบบความคิดสร้างสรรค์มักพบมากในคนที่มีลักษณะแข็งกร้าว ดื้อรั้น เอกเทศมั่นใจในตนเอง เชื่อมั่นในตนเองสูง และอื่นๆ ขณะที่ความกลัวและความอ่อนแอถือเป็นอุปสรรคประการสำคัญต่อการก่อเกิดความคิดสร้างสรรค์ (Maslow)
บินๆๆๆๆๆๆๆๆ..........."โจนาธาน"
(ฟันธง) :)
เปิดไปก่อนนะจ๊ะ ^^ แล้วอีกไม่นาน น้องจะได้เปิดมั่ง....
สวัสดีค่ะ อ่านแล้วซึ้งค่ะ แต่เจ้ารูปสุดท้ายน่ากลัวค่ะ จะเข้ามาอ่านบ่อย ๆ นะคะ
ขออนุญาตคุณนารีค่ะ
น้องจ๊ะ...เปิดอะไรจ๊ะ
ท่านพี่จ๊ะ...ดูน้องเขียนเข้าสิคะ เขียนเต็มอีกนิ๊ดดดก็ไม่ได้...^^ (สงสัยจะรองูมาบ้าน...)
จากพี่จ๊ะ จ๊ะ
สวัสดีค่ะ พี่อ็อด
สบายดีไหมค่ะ
แวะมาทักทายค่ะ
ช่วงนี้บางทีฝนตก บางทีก็ร้อน
ดูแลและรักษาสุขภาพด้วยค่ะ
ระลึกถึงค่ะ
สวัสดีครับ อาจารย์ naree suwan :)
รวมบันทึกเป็นเล่มนะครับ .. อิ อิ แล้วผมจะแวะไปขอลายเซ็นต์
เพราะผมชอบนอนอ่านหนังสือมากกว่านั่งหน้าจอคอมฯ อ่าน ... สายตาคนแก่ มองไม่ค่อยเห็น ครับ
ขอบคุณครับ :)
โรงเรียนอุตรดิตถ์เข้ามารายงานตัวด้วยครับ
สุดยอดจริงๆครับจากการเขียนบันทึกที่ผ่านๆมาสรุปแล้วมากมายจริงๆนะครับ
ขอขอบคุณในความรู้ที่หลากหลายที่มอบให้พวกเราทุกคน
ครับเที่ยวคนเดียวไม่เปลี่ยวใจจริงๆ
สวัสดีครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
เปิดเทอมใหม่ ลูกลิงน่ารักดีไหมคะ ^^
ชอบอ่านบันทึกของอาจารย์นะคะ.
สวัสดีครับพี่อ๊อด
เท่าที่ติดตามก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ ดูค่อย ๆ เปิดเผยเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวตนมากขึ้น ๆ
แต่ว่าฟังดูมันแย่จังครับ เหมือนกับการหมดสิ้นความรู้สึกที่ดี และหมดหวังกับความสัมพันธ์ แต่สุดท้ายก็ดีขึ้นครับเมื่อ ศรัทธาเริ่มกลับมา อืม...ไม่น่าเชื่อว่าพี่มีเบื้องหลังไว้ให้ขมขื่นขนาดนั้นนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ ที่จริงผมก็ไม่เคยเชื่อว่าในโลกเสมือนจริงจะทำให้ผู้คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนมาทำความรู้จักกันได้แบบเข้าใจกันได้ แต่ใน โกทูโนว ก็นำพาผู้คนที่คิดดีพูดดีมาพบกันได้และเป็นเครือข่ายกว้างขึ้น
แต่....ในอคติส่วนตัว ผมก็ยังไม่เชื่ออย่างเต็มร้อยหรอกครับ การเคลือบไว้ด้วยอะไรบางอย่างก็ยังมีอยู่ในตัวผู้คน ไม่เว้นแม้แต่ผม
ที่สำคัญ แล้วผมก็กลัวงูอย่างขึ้นสมองด้วยครับ มันเข้าไปได้ยังไงครับนั่น ผมไม่ถูกใจกับสัตว์เลื้อยคลานที่เรียกว่างูนี่จริง ๆ ตอนเด็ก ๆ เคยโดนงูเขียวหางไหม้กัด ไม่ได้ไปโรงพยาบาลด้วย พ่อกับแม่รักษาด้วยวิธีโบร่ำโบราณ ขาผมบวมมาก เป็นจ้ำเลือด ( พิษมีผลต่อเลือด )ไม่รู้ผมรอดมาได้ไง หึหึ บางที โลกนี้เลือกที่จะให้ผมอยู่ ( เพื่อชดใช้กรรมที่ใหญ่กว่านั้น )
ขอบคุณครับ
คิดถึงพี่นารี มาถามว่าการปราบงูได้ผลไหม อิอิๆๆ
สวัสดีครับ
เป็นโครงการพิเศษนะครับ ราว 3 ปี
(อย่าพูดดังไป โจทก์เยอะครับ อิๆ)
มาบอกว่า AB เหมือนกัน
อิอิ
อย่างอื่นไม่คอมเม้นท์
สวัสดีค่ะครูโย่ง
ขอบคุณเวทีแห่งนี้..
นำพาสิ่งดีดีมาให้เห็น
ท่ามวิถีที่หนาวเย็น
ที่ตรงนี้ก็ยังเป็น ..ความอุ่นไอ
พี่อ๊อด
เรื่อง น้องสาวกับรถยนต์ ช่วยปรามเธอหน่อยนะครับ เพราะชอบขับรถเร็วและชอบซิ่งเหมือนผม ซึ่งไม่ดีอย่างมาก...ดีครับ ฝนตกพี่ไม่ต้องลำบาก เพราะผมเองก็กำชับเธอเรื่องนี้ครับ ผมเองอยู่ กทม. ไม่ค่อยได้ใช้รถครับ (เพราะน้ำมันแพงมากๆ) ใช้รถเมล์ดีกว่าครับประหยัดและก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จอดรถด้วย
มีโอกาสจะไปเที่ยวเมืองลิงอีกครับ คราวที่แล้วไปชมพระราชวังอากาศร้อนมาก คาดว่า ฝนมาแล้ว อากาศคงเย็นมากขึ้นครับผม
ด้วยเวลาที่ผมมีน้อยช่วงนี้ (บริหารจัดการไม่ลงตัว) เลยไปแวะรายทางบ่อยๆไม่ได้ครับ
น่าเป็นห่วงนะครับ แถบบ้านน้องสาวที่รกเรื้อไปด้วยหญ้า คิดว่าช่วงฝน งูคงชุม แต่อาจน้อยกว่างูในบางสถานที่นะครับ :)
แผลจากการโดนรุมทึ้งหายหรือยัง? คืนนั้นก็ลืมให้เอาทิงเจอร์ราด ^^
พยายามเมล์หาท่านพี่หลายทีแต่เน็ตและคอมพ์บอกว่า "ไม่ได้ๆ" เขาไม่ให้เราติดต่อกัน ฮือๆ
ส่ง "ความคิดถึง" ไปกับกระดาษดีกว่า ส่งไปแล้วนะ ไม่รู้ว่าจะถึงไหม ส่งไปช่วยชะล้างแผลให้ไง อ้าว..เจ็บกว่าเดิมหรือนั่น อิอิ
ป.ล.คิดถึงจ๊ะ
มาแย้ววววววววว!
พี่สาวจ๊ะ
เราลืมหน้ายาหยีไปแล้วๆๆๆๆๆ นะนะ ^^
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้ามาถึงก่อนนะ..สุดสวย
ก็เล่นขัดขา-ขัดแข้ง แกล้งเค้าให้ล้มนี่นา แล้วตัวเองก็วิ่งเข้าสู่เส้นชัย อิอิ ใช่ไหมๆ
ใช่...(พี่มาถึงก่อน)อิ.อิ.
เป็นอันว่าหนู มาถึงก่อนแล้วก็สวยด้วยค่ะ...อิอิ
ฉันไม่รู้จะจัดตัวเองอยู่ในกลุ่มไหน เพราะประสบการณ์ในการทำงานฉันมีแค่หางอึ่ง
ตามมาบอกว่าอ่านบันทึกนี้แล้วมีความสุขครับ...
ขอบคุณครับผม...
ต้อมทวงการบ้านยาหยีบ่อยๆๆๆ จนยาหยีเหม็นหน้าแล้วนะ ตอนนี้ ^^ สามทุ่มกว่าแล้ว กลับบ้านก่อนนะคะ ไม่อยากเจอโจทย์ดักข้างทางเหมือนใคร อุ๊บ!
ป.ล. คิดถึงจ้า ^^
พี่สาวที่รัก
สวัสดีค่ะตามคุณหมีเชอรี่มาเลย (แฮ่ะๆๆๆมาช้ามากกก จริง จิ๊ง)
อาจารย์เขียนได้ดีจังค่ะ พี่ไม่เคยเข้าไปเขียน ไปอ่านว็บบล็อกอื่นๆเป็นประจำเหมือนเข้ามาที่G2K เลยค่ะ รู้สึกเหมือนอาจารย์ค่ะว่าที่นี่ทำให้เราเกิดความเปลี่ยนแปลงตัวเองในทางที่ดีขึ้น และรู้สึกว่าโลกน่าอยู่ มีมิตรไมตรีที่มีคุณภาพมากมาย
สวัสดีค่ะ ครูพี่อีอด
... สบายดีนะคะ ...
* มาเติมความสุข
* มารำลึกความหลัง
* มาพรวนดินอักษรา
* มาหามิตรภาพ
* บ้านเรา บ้านเขา เราบ้านเดียวกันค่ะ
มีความสุขกับการงานและการเดินทางค่ะพี่
สวัสดีค่ะคุณน้องขา
สวัสดีค่ะ พี่อ็อด
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว จะเขียนบล็อกใหม่แต่ระบบg2kล่มในตอนบ่าย คงจะเขียนพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ค่ะ
สบายดีไหมค่ะ เหนื่อยไหมค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่อ๊อด
* พี่สบายดีนะคะ
* ไปเดินสายทุ่งนามา
* เอาภาพมาอวดกันบ้างสิค่ะ
* ภาพทุ่งนา งาม มองแล้วสบายตาค่ะ
คิดถึงค่ะ .. อยากรู้จริงว่า
* พี่อ๊อด ถูก tag ลับหรือยังค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ
วันนี้เจ้างูเขียวตัวนั้นมาถอดเสื้อ (ลอกคราบ) ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า
ที่หลังห้องของพี่
มันคงกลัวน้อยหน้างูที่บ้านน้องอ็อด...ฮ่าๆๆ
มาไหว้ครูอ็อดค่ะ
กิจกรรมวันไหว้ครู 26 มิถุนายน 2551 โรงเรียนบ้านจันรม
หวัดดีค่ะ...พี่อ็อด
บอกอาจารย์คนงาม ไปเลยว่า มีน้องแสนดี แสนน่ารักเฝ้าบ้านให้ อิอิ และก็เฝ้าดี๊ดี ปล่อยน้องงูเพ่นพล่านเชียว
สบายดีไหมค่ะ แล้วงานยุ่งไหม สอนเหนื่อยไหมค่ะ
ดูแลตัวเองด้วยค่ะ
อ๊ะโหย๋โหย๋... น้องอ๊อตผู้กล้า
คุณนารี สุวัน อ่านบทความแล้ว สงสัยตอนเขียนนี้ มีความรู้สึกอ้างว้างแต่ไม่ว้าเหว่ ใช่ไหม เพราะนั่งเขียนอยู่บนจอ แต่อีกข้างกำลังอ่านเรื่องราวของคุณ ที่เป็นเพื่อน G2K อยู่ บทความและเรื่องราวของคุณได้ทั้งสาระ และได้ดูรูปภาพ ที่หลากหลาย น่าติดตามทุกเรื่อง น่าอ่านทุกเรื่องเลย ตอนนี้ดิฉันอาจจะเงียบหายไป สาเหตุที่ไม่เขียนบล็อค ก็ด้วยที่ว่า มองเห็นตนเองเป็นแค่ กบในกะลาครอบอยู่ กำลังฝืนกะลา ดั้นด้นออกมา ดูโลกภายนอกเพื่อค้นคว้าในสิ่งที่ตนเองยังไม่รู้ เลยมิกล้าบังอาจเขียนเรื่องราวอะไร เพราะด้วยรู้ตัวว่า ตนเองยังด้อยมาก คิดแล้วก็น่าละอาย ใจ ที่บังอาจ มาเขียนเรื่องราวที่เชยไปแล้ว แต่ด้วยใจที่ใฝ่หา แสวงหาความรู้ จึงดั้นด้นมาอยู่กลุ่มนี้ เพื่ออ่านแล้วเสริมทักษะและศักยภาพตนเองพร้อมประสบการณ์ บล็อคนี้รูปภาพอาจจะไม่คุ้น เป็นบล็อคที่ 2 ตอนนั้นเวบไม่รู้เป็นไร เลยสมัครใหม่ ก็เป็นชื่อเช่นเดียวกัน ยังไม่ได้เขียนอะไรเพิ่มเติม เพราะหนักในการเรียน พร้อมทำงานไปด้วย เขียนมาเสียยาว ก็เพราะมีสมาชิกบางท่านที่เคยเข้าไปเยี่ยมอ่านจะได้รู้ว่า ที่เงียบหายไปเพราะอะไร คิดถึงทุกคน และยังเก็บ สคส.ลิงไว้ดูแล้วก็ยิ้มกับตนเองอยู่เสมอ คนส่งภาพลิงไปให้กัน คิดอย่างไรหนอ
เป็นกำลังใจให้นะ จงเขียนต่อไปเรื่อยๆ อย่าทำเรื่องหายนะ จะกลับมาอ่านอย่างละเอียดอยู่ คะ สวัสดีคะ