1 พฤษภาคม 2554 ที่บ้านหาดใหญ่ 

เก็บภาพแมลงปอมาจากบ้านสวนถ้ำทะลุ วันนั้นแมลงปอบินเล่นเต้นระบำอาบแดดกันเริงร่า ฉันก็อดใจไม่ได้ ที่จะต้องเดินไปคว้ากล้องตัวน้อยๆมาเก็บภาพแมลงปอ แต่กล้องฉันนั้นเล็กๆ อยากเก็บภาพเจ้าแมลงปอตัวน้อย ที่ว่องไวราวจรวด นั้นทำได้ยากจัง ... แต่ฉันก็ชื่นชอบเธอน่ะ

"เจ้าแมลงปอแสนสวย"

เขียนบันทึกแมลงปอ ก็นึกไปถึงนิทานเรื่องแมลงปอ ที่เล่ากันมา ว่า "แมลงปอ " นั่นคือ

ชายคนรักของหญิงผู้หนึ่ง...

ครั้งที่หญิงสาวประสบอุบัติเหตุ นอนหลับนิ่งไม่ฟื้น ชายคนรักก็ได้แต่เฝ้าสวดมนต์อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า ขอพรให้หญิงสาวคนรักของเขาฟื้นขึ้นมา...

จนมาวันหนึ่งพระผู้เป็นเจ้า อดสงสารที่จะสงสารชายคนรักของเธอ จึงมีข้อเสนอให้ขอพรให้หญิงคนรักฟื้นขึ้นมา แต่ตัวเขาจะต้องกลายร่างเป็นแมลงปอ...

"แต่เจ้าต้องแลกกับการกลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี เจ้าจะตกลงยอมไหม”

ชายคนรักของหญิงสาวผู้นั้นก็ยินยอม ทำตามข้อเสนอนั้น ... เมื่อเขากลายร่างเป็นแมลงปอ หญิงสาวคนรักก็ฟื้นขึ้นมาจริงๆ...

ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงามตัวหนึ่ง 
เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้าแล้วรีบบินไปหาหญิงคนรัก เธอฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ 
มีนายแพทย์หนุ่มยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง 
แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้ยิน... 

หลายวันผ่านไป 
หญิงคนรัก เธอแข็งแรงพอที่กลับบ้านได้ แต่ดูเธอไม่มีความสุข เธอออกตามหาข่าวคราวของชายคนรัก แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาไปไหน เธอยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ... 

ชายคนรักอยู่ในร่างแมลงปอ ก็บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงคนรักไม่ห่าง พูดคุยโอบกอดเธอไม่ได้ เพียงแต่เฝ้ามอง

 
ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว 
นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงคนรัก เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบใบหน้าของหญิงสาว อยากใช้ปากเล็ก ๆ จูบที่หน้าผาก แต่อย่างไรก็ดีร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอก็ไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหญิงสาวได้ ...
 

ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนอีกครั้ง  เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา 
ภาพ ๆ ที่เห็น ทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตก...
หญิงสาวดูสดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวด หลังจากนั้นเจ้าแมลงปอ เห็นแพทย์หนุ่มผู้นั้นพาคนรักของเขาไปชายทะเลเพื่อดูพระอาทิยต์ขึ้น พลบค่ำก็อยู่ที่ชายหาดเพื่อดูพระอาทิตย์ตก 

แต่สำหรับเขาแล้ว นอกจากบินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาวแล้ว เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย หน้าร้อนของปีนี้ช่างยาวนานนัก เจ้าแมลงปอบินต่ำลง ๆ เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะบินเข้าใกล้ หญิงอันเป็นที่รัก... 

ความสุขของทั้งคู่ 
ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก ย่างเข้าฤดูร้อนของปีที่ 3 เจ้าแมลงปอไม่ค่อยไปเฝ้าดูคนรักของเขาแล้ว บ่าของเธอบัดนี้ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม

วันครบรอบปีที่ 3 
ที่พระผู้เป็นกำหนดไว้ใกล้มาถึงแล้วคนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่ม 
ได้จัดพิธีแต่งงานขึ้นในวันสุดท้ายนั้นเอง เจ้าแมลงปอค่อย ๆ บินเข้าไปในโบสถ์ 
และไปเกาะที่บ่าของพระผู้เป็นเจ้าเขาได้ยินเสียงของคนรัก ตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้าว่า “ฉันยอมรับ” เขาเห็นแพทย์หนุ่มคนนั้นสวมแหวนให้คนรักของเขา ตามด้วยจุมพิตที่แสนหวานของคนทั้งคู่... 

เจ้าแมลงปอปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา 
พระผู้เป็นเจ้าถามแมลงปอว่า “เจ้ารู้สึกเสียใจไหม” 
เจ้าแมลงปอเช็ดน้ำตาแล้วตอบว่า “เปล่า” 
พระผู้เป็นเจ้าถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า 

“งั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ได้กลับเป็นเจ้าคนเดิมแล้ว” 
เจ้าแมลงปอส่ายหน้าอย่างช้า ๆ ก่อนตอบว่า 

“ขอผมเป็นแมลงปออย่างนี้ไปตลอดชีวิตเถอะครับ” 

ถึงอย่างไรก็เป็นเพียงเรื่องราวที่เล่าต่อๆกันมา...จริงแท้หรืออย่างไรนั้นฉันไม่ทราบได้

ความเป็นไปของธรรมชาตินั้นย่อมงดงามเสมอ...

แมลงปอวันนี้เธอคือ แมลงปอที่เริงร่า...ไม่มีอตีดที่แสนเศร้าอีกต่อไป...

ขอให้มีความสุขน่ะค่ะ สวัสดีค่ะ :)

.......................................................