ก่อนที่จะมาโครงการนี้  มีคำถามจากบุคลากรหลายต่อหลายคนมาก  ว่า 
“ทำไมจะต้องมานะ” 
“ว้า!  จะมาทำไม”
 “มาแล้วได้ประโยชน์อะไร” 
“ทำไมหลายวันจังเลย” 
“เสียเวลาจังเลย  จะไปทำไม”

  คำถามหลายข้อที่ผู้เขียนได้ยินและได้ฟังมา  ก็รู้สึกว่า เอ๊ะ!  เพราะอะไรทำไมคณบดีถึงอยากให้มีโครงการนี้ขึ้น  โดยส่วนตัวของผู้เขียนเอง  จริงๆ  พอรู้ว่ามีกิจกรรมนี้  อย่างแรกคือต้องการมาพักผ่อน
 และแล้ววันที่เดินทางก็มาถึง  (7-10 พ.ย.51  ณ  ภูแก้ว รีสอร์ท จ.เพชรบูรณ์)  ซึ่งมาแบบทั้งเต็มใจและไม่เต็มใจ  ก็ตาม 
    ซึ่งการจัดโครงการครั้งนี้  คือ  โครงการคุณธรรมจริยธรรมในการทำงานของบุคลากรคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร ณ โรงแรมอิมพีเรียล ภูแก้ว ฮิลล์ รีสอร์ท เขาค้อ เพชรบูรณ์  ซึ่งได้เชิญวิทยากรจากเสมสิขาลัย  ซึ่งตอนแรกผู้เขียนเองไม่รู้จักเลยว่าเสมสิขาลัยเลยว่าคืออะไร  และงงๆ กับชื่อๆ  นี้  (เสมสิขาลัย  เป็นการเรียนรู้ไม่ได้เพียงอยู่ในห้องเรียน  การผ่อนพักตระหนักรู้  การรู้จักตนเอง  พลังกลุ่ม  การสร้างความสุขในที่ทำงาน  หรือการละลายพฤติกรรมของบุคลากรในองค์กร)
    เมื่อเดินทางไปถึงวิทยากรมีทั้งหมด  5 คน  คือ  พี่เล็ก  พี่วี  พี่เจน  คุณกานต์  และคุณอุ๊  แต่ผู้เขียนขอเรียกว่า  “เสม” ละกัน  ทางเสมได้ถามพวกเราว่ามีความคาดหวังอย่างไรที่มาในกิจกรรมนี้  ซึ่งส่วนใหญ่ก็พูดเหมือนกับประโยคข้างต้น  ซึ่งอยากรู้ว่าเสมสิขาลัยคืออะไร  และมีอะไรดี 

หลักๆ  กิจกรรมในแต่ละวัน ตลอด  3  คืน  4  วัน คือ

07.00 - 08.45   อาหารเช้า
08.45 – 09.05  ภาวนา  (นั่งสมาธิ  10-15  นาที)
09.05 – 12.15  กิจกรรมช่วงเช้า
12.15 – 13.15  อาหารกลางวัน
13.15 – 14.00  นอนพักผ่อน
14.00 – 17.00  กิจกรรมช่วงบ่าย
17.00 – 19.00  อาหารเย็น
19.00 – 21.30  กิจกรรมช่วงกลางคืน
(ซึ่งแต่ละกิจกรรมจะเปลี่ยนไปในแต่ละวัน)

วิทยากร (พี่เล็ก-ปรีดา เรืองวิชาธร)

         อีกทั้งภายในกิจกรรมยังมีเกมต่างๆ  ให้เช่นแทรก  เช่น  เกมเป๋ายิงฉุบแบบไม่ธรรมดา  เกมแท็กซี่  เกมกระรอกย้ายรัง  เกมนักฆ่า  เกมเท้าต่อเท้าจับแล้วแข็งตัว  เกมอื่นๆ  จำชื่อไม่ได้  แต่รู้ว่าสนุกและได้แง่คิด

ทบทวนอยากให้สิ่งใดเกิดขึ้นหลังจากที่จบจากกิจกรรมนี้ 
1.หันมามองดูตัวเองและเพิ่มทักษะการสื่อสารของตนเองให้ดีขึ้น 
2.ยอมรับความแตกต่างของคนแต่ละคน
3.ลดช่องว่างระหว่างอาจารย์กับเจ้าหน้าที่
4.ลดทิฐิต่อกัน 
5.เข้าใจกันมากขึ้น เห็นอกเห็นใจกัน

     จริงๆ  แล้วผู้เขียนเองอยากบอกว่า  ตอนแรกสิ่งที่ผู้เขียนมา  นั้นคือ  ต้องการพักผ่อน  แต่สิ่งที่ได้ทั้งหมดตลอด  3  คืน  4  วัน  มันคือ  สิ่งที่ไม่สามารถที่จะบรรยายออกมาผ่านเป็นถ้อยคำได้  ผู้เขียนรู้แต่ว่า  สิ่งที่ได้รับทั้งหมด  มันคือ  สิ่งที่ผู้เขียนเองจะไม่มีวันลืม 
     น้ำตาที่ผู้เขียนมีในวันนี้  มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ  แต่มันคือน้ำตาแห่งความประทับใจ  เพราะผู้เขียนบอกกับตัวเองว่า  จะไม่ร้องไห้  แต่สุดท้าย  ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องร้อง  เพราะปัญหาต่างๆ  ที่เกิดขึ้น  มันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา  ทำไมเราต้องร่วมร้องไห้ไปกับเค้าด้วย  ซึ่งไม่ใช่เฉพาะตัวผู้เขียนเอง  แต่ทุกคนได้เข้าใจซึ่งกันและกันและกอดคอร้องไห้ร่วมกัน  ซึงแสดงให้เห็นว่าทุกคนรับรู้ความรู้สึกร่วมกันและเข้าใจกันมากขึ้น  กิจกรรมในครั้งนี้  มันจะไม่จบลงที่ตรงนี้  แต่พวกเราจะนำไปใช้ประโยชน์  และรับรู้ซึ่งกันและกันมากขึ้น     

 ปล.  คืนที่สองกับคืนที่สาม  พวกเราคุยกันจนลืมเวลา  ประมาณ  4 ทุ่ม - 5 ทุ่ม  ถึงเลิกกัน  แถมยังไปคุยกันต่อที่ห้องกันอีก  (กลุ่มย่อย)  ถึงประมาณตีสอง

 ทุกๆกิจกรรมจะมีแง่คิดต่างๆ  แอบแฝงอยู่  ซึ่งจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ  ความสนุกสนาน  ความอิ่มเอมใจ  และความประทับใจต่างๆ  ที่ไม่สามารถจะบรรยายได้  

ความรู้สึกที่หลังจากจบกิจกรรมนี้  ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า 
“จะเสียดายมากถ้าไม่มาเข้าร่วม”  และ  “ทำไมเวลามันถึงผ่านไปเร็วจัง”

      และผู้เขียนเองก็รู้สึกเสียดายคนที่ไม่ได้เข้าร่วมตลอดกิจกรรมในครั้งนี้  เพราะทำให้เรารู้จักตัวตนของตัวเองและเข้าใจผู้อื่นมากขึ้น 

              ขอบคุณที่มีกิจกรรมดีๆ  แบบนี้  วิทยากรเก่งมากๆ  สามารถเข้าใจและเข้าถึงความรู้สึก  และเปรียบเสมือนสะพานที่เชื่อมรอยต่อ  ผสานเรื่องราวต่างๆ ให้เกิดความรู้สึกรับรู้ร่วมกัน

สุดท้าย  ท้ายสุด   สุดจะบรรยาย

ขอบคุณอาจารย์
ขอบคุณเพื่อนร่วมงาน
ขอบคุณวิทยากร
ขอบคุณสำหรับกิจกรรมดีๆ
ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆร่วมกัน
ขอบคุณสำหรับการรับรู้ตัวตนกันและกัน


 ขอบคุณสำหรับ  SOMETHING LONG  (บางสิ่งที่ยาว)  อิอิ  (ได้คำนี้มาจาก อ.ยอดไม่สงวนสิทธิ์นะคะ)