เช้านี้ผมบังเอิญอ่านไปเจอข่าว

แฉเด็กดูทีวีอาบไฮเตอร์เพราะอยากขาวเหมือนโฆษณา  จาก นสพ. คม ชัด ลึก

ในข่าวได้นำเอารายงานวิจัยหลายชิ้นที่เกี่ยวกับ อิทธิพลของสื่อที่มีต่อกลุ่มเยาวชน  พอเห็นตัวเลขแล้วก็น่าเป็นห่วงยิ่งนัก

ก็เลยอยากจะแสดงความคิดเห็นเกียวกับอิทธิพลของสื่อทีวีที่ีต่อต่อคนดู

ในทางจิตวิทยา การโน้มน้าวใจโดยใช้ตัวแบบ (medeling) ถูกนำมาใช้ประโยชน์มากในทางโฆษณาทางโทรทัศน์ แต่ในขณะเดียวกัน ฉากต่างๆ ที่ปรากฎบทจอ ก็กลับทำให้เยาวชนต้องเลียนแบบในทางผิดๆ  เช่น  การกรีดร้อง หรือ เดินตูดบิดไปมา เหมือนนางร้าย  หรือ การแต่งตัวให้ เริ่ด หรู  หรือ โป้ เปลื่อย เหมือนกับดาราบางคน

อันนี้ผู้ปกครองต้องคอยดูแลเป็นพิเศษ เพราะยิ่งคนที่่บ่นว่า ไม่มีเวลา ต้องทำงาน ยิ่งต้องระวัง เพราะเท่ากับว่า คุณกำลังปล่อยให้ลูกคนคุณอยู่กับจอโทรทัศน์มากเกินไป

กลับมาถึงการจัดผังรายการทีวีในบ้านเรา  มีการเรทรายการทีวี เป็น ควรแนะนำ  เด็กห้ามดู หรือ รายการทั่วไป  อันนี้ก็ดีที่ผู้ปกครองและคนดีจะได้ตระหนักมากขึ้น

แต่ผมกลับมองว่า  แม้ว่าจะมี แถบระดับรายการไว้ข้างล่าง แต่ว่า การให้ความรู้ในเรืองเหล่านี้ยังน้อยไป มันน่าจะมีการเสนอ สารคดีสั้นที่เกียวกับ สัญลักษณ์ต่างๆ เสนอสลับกันไปในทุกช่องทีวี  และทำอย่างต่อเนืองไปประมาณเดือน หรือสองเดือน เพือเป็นการรณรงค์ให้ประชาชนเข้าใจอย่างแท้จริง  อีกทั้งในระดับโรงเรียน ก็ควรจะมีการสอนในเรืองเหล่านี้แก่เด็กด้วย จึงจะเป็นการปลุกผังจิตสำนึกได้อย่างยาวนาน  (ที่ผ่านมาได้มีการพูดถึงเรืองเหล่านี้แค่เล็กน้อยในกลุ่มคนทำโทรทัศน์ แต่ไม่ได้กระจายถึงกลุ่มบริโภคหลัก)

อีกอย่าง รายการ ทั่วไป  มักจะเสนอหลังจาก รายการละครน้ำเน่า (แนะนำ หรือห้ามเด็กดู)  ถามว่า ถ้าจะเสนอดึกขนาดนั้นเด็กที่ไหนจะมานั่งดู (เพราะเรารณรงค์ให้เด็กนอนแต่หัวค่ำ)   แต่รายการไม่เหมาะสมกลับฉายในช่วงที่เด็กยังนั่งดู นั่งทำการบ้าน ดังนั้นการจัดผังรายการควรคำนึกถึงวิถีชีวิตของครอบครัวด้วย  ไม่ใช่คิดแค่ว่า เอาฉลากมาแปะบนหนัง แล้วก็หมดภาระของผู้ผลิตละ

ผู้ผลิตบอกว่าประชาชนเขามีความคิดเขาแยกแยะได้เพราะดูจากฉลาก แต่ในมุมกลับ ถ้าเขามีความคิดแยกแยะได้  ก็ไม่ต้องร้อนให้ท่านหาฉลากมาแปะหรอก

และที่สำคัญ  มีหลายรายการที่ห้ามเด็กต่ำกว่าสิบแปดปี ดู 

แต่มีผู้ใหญ่ความคิดเด็ก แยกแยะไม่ได้ก็มาก และคนเหล่านี้ ทำความรุนแรงได้มากกว่าเด็กด้วยซ้ำ 

จึงอยากให้คำนึงถึงประเด็นนี้ด้วย