สืบเนื่องจากเรื่องเล่าในblogของดิฉันจากการประชุมระดมความเห็นแนวทางการทำวิจัย (RtoR)ในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียงสู่สถานศึกษา เมื่อวันที่ ๒๒ กรกฏาคม พ.ศ.๒๕๕๒ ..

    วันนี้ (๒๔ กค.) ดิฉันได้อ่านเอกสารข่าวโครงการผู้บริหารโรงเรียนทำวิจัย(ในพื้นที่ ๕ จังหวัด คือ นครศรีธรรมราช ตรัง สตูล พัทลุง และ สงขลา) ฉบับที่ ๒ ประจำเดือนกรกฏาคม พ.ศ.๒๕๕๒ ของ สกว. น่าสนใจอย่างยิ่ง ..อ่านแล้ว "โดนใจ" คนที่ต้องการชิ้นงานวิจัยเอาไปใช้ได้จริง..จึงขอนำข้อคิดเรื่องการทำวิจัยจากปัญหาที่ปรากฏในเอกสารนี้มาเล่าต่อค่ะ..

     -- การบริหารจัดการงานวิจัยเพื่อเป้าหมายการใช้ประโยชน์นั้น การสนับสนุนในส่วนของ " แนวคิด" มีความสำคัญยิ่งกว่าการสนับสนุนงบประมาณ หากแนวคิดไม่ถูกต้อง งบประมาณที่ให้ไปก็ได้ประโยชน์ไม่เต็มที่ คืออาจช่วยได้เพียงให้นักวิจัย "ฝึกทำวิจัย" อีกชิ้นหนึ่งเท่านั้น...

     --  เราเห็นได้ชัดจากงานวิจัยหลายชิ้นว่า นักวิจัยถนัดที่จะทำวิจัยแบบ  เอาเทคนิคนำทาง ( technique oriented ) คือใช้เทคนิคเป็นเครื่องมือ ( tool )

         งานประเภทนี้ มักจะปรากฏเป็นวิทยานิพนธ์ คือฝึกให้คนทำวิจัยเป็น..งานจึงซ้ำๆๆ ในวิธีเดิมๆๆ (ที่ตนเองหรือคนอื่นเคยทำไว้แล้ว เพียงแต่เปลี่ยนตัวอย่างไปเท่านั้น)...

         เหมือนคนมีค้อนแล้วไล่ตอกตะปูไปทุกที่ นานไปก็ตอกได้แม่น รู้น้ำหนักและจังหวะค้อน ที่จะทำให้ตะปูเข้าเนื้อไม้โดยไม่งอพับ คนที่ทำวิจัยแบบนี้จะเก่งในวิธีการ แต่เปลืองตะปูโดยไม่ได้เก้าอี้ที่อยากได้....

    ---  งานวิจัยที่จะใช้ประโยชน์ได้จริง ต้องมีเป้าหมายในการทำวิจัย เป้าหมายที่เห็นชัดเจนที่สุด คือการทำวิจัยแบบ "เอาปัญหาเป็นฐานความต้องการทำ" (problem based) และมีเป้าหมายให้ได้คำตอบ ( solution-targeted)..

       โจทย์วิจัยที่มีเจ้าของเป็นสิ่งที่มีบริบท คือ จะตอกตะปูก็รู้ว่ามีปัญหาจากการไม่มีเก้าอี้นั่ง ( problem)จึงตอกตะปู เพื่อให้ชิ้นไม้ยึดติดกันเป็นเก้าอี้ (solution)

        หากเราต้องการสร้างคนวิจัย ให้สอดคล้องกับความต้องการในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียง เราต้องสร้างคนวิจัยที่ผลิตผลงานที่ใช้การได้จริง เปรียบเทียบได้กับ ต้องสร้างช่างเฟอร์นิเจอร์ที่ผลิตเก้าอี้นั่งได้...