วันเหงา...ของสาวตัดไม้ (2-12)

...ไม่ว่าเราจะวุ่นวายไขว่คว้า เพียรค้นหาสิ่งอื่นใดจากภายนอกมาเพื่อเติมเต็มจิตวิญญาณของเราเท่าใดก็ตาม ก็ไม่เหมือนการเติมเต็มตัวตนภายในของเราด้วยตัวเองหรอก…

ตอนที่คิดอะไรไม่ออก ทำงานแล้วไม่ได้ดังใจ คิดหาทางออกไม่ได้ ... คนไม่มีรากจะชอบเดิน เดินไปเดินมา และถ้ามีโอกาสก็จะชอบออกไปเดินเวียน ๆ วน ๆ ในที่ไม่มีผู้คน ยิ่งมีต้นไม้เยอะ ๆ ยิ่งดี นิสัยนี้...คนรอบตัวจะคุ้นเคยดี ... และก็มักจะได้ผลเกือบทุกครั้งเสียด้วย อาจเป็นเพราะได้ออกมาจากปัญหาที่กำลังครุ่นคิดนั้น ทำให้มองเห็นปัญหาได้ชัดเจนขึ้น มีสติและสมาธิในการใคร่ครวญถึงสิ่งนั้น

คิดเล่น ๆ ต่อไปว่า เอ...ชะรอยเราจะเป็นพวกบ้างาน เหมือนคนอื่นว่า....เป็นคนตัดไม้ที่เอาแต่จะตัดไม้ให้ได้มากที่สุด วางแผน ตั้งกฎเกณฑ์กับตัวเองเพื่อให้งานมีประสิทธิภาพที่สุด จนลืมลับขวาน หรือว่าเราเป็น...สาวตัดไม้...

นิสัยเช่นนี้ส่งต่อเรื่อยมาถึง...เมื่อเกิดความรู้สึกไม่สบายใจ ตัดสินใจไม่ได้กับบางเรื่อง บางสิ่ง รู้สึกเหงาและว่างเปล่าภายใน คนไม่มีรากมักจะชอบออกไปเดินเล่น...แบบจริง ๆ จัง ๆ เมื่อวานนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่คนไม่มีรากออกไปเดินเล่น เพื่อครุ่นคิดและใคร่ครวญบางสิ่งบางอย่างที่รบกวนใจ เดินจากบ้านพักไปเรื่อย ๆ ตามถนนจันทน์ ผ่านถนนเจริญกรุง ผ่านบางรัก สีลม ทะลุถนนพระรามสี่ มาถึงสวนลุมพินี สวนสาธารณะที่เป็นปอดสำคัญของกรุงเทพมหานคร

มนุษย์นี้ช่างโดดเดี่ยว...จริงหนอ...

สังเกตเห็นว่าผู้คนช่างมากมายเสียจริง (เสียดายที่ไม่ได้ติดกล้องถ่ายรูปไปด้วย) คิดไปเรื่อย ๆ ว่าผู้คนมากมายนี้กำลังจะไปไหนกันนะ จึงรีบเร่งเช่นนี้ หน้าตาดูเคร่งเครียด แววกังวลที่แฝงอยู่ลึก ๆ นั้น ทำให้ไม่มีใครสนใจสิ่งรอบตัวและใส่ใจกับคนรอบข้าง หรือแม้แต่...หันมาใส่ใจ ถามไถ่...ความรู้สึกภายในของตัวเอง ต่างหมกมุ่นกับความคิดคำนึงของตนเอง คนไม่มีรากเดินไปพลาง เพลิดเพลินกับการสังเกตอิริยาบถของผู้คนไปพลาง จนอดจะอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ว่า...คงมีคนว่าง ๆ อย่างเราไม่กี่คนหรอก ที่ออกมาเดินตากแดดร้อน ๆ ตอนบ่าย 4 โมงกว่าในวันอากาศร้อนอ้าวเช่นนี้ เดินกลับอีกเส้นทางหนึ่งที่ไม่ใช่เส้นทางเดิม คราวนี้เดินผ่านถนนสาทร เลี้ยวเข้าสวนพลู และวนกลับเข้าถนนจันทน์อีกครั้ง กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบ 2 ทุ่มแล้ว เหงื่อไหลไคลย้อย หน้าดำด้วยเขม่ารถ แสบจมูกด้วยควันพิษที่สูดมาโดยไม่ตั้งใจ...หิวก็หิว เมื่อยขาก็เมื่อย เหนื่อยจังเลย...

แต่น่าแปลกที่...ภายในใจกลับรู้สึกปลอดโปร่ง เบิกบาน รู้สึกได้เติมเต็มกับความเหงา และความว่างเปล่าภายใน แอบยิ้มให้ตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าเราจะวุ่นวายไขว่คว้า เพียรค้นหาสิ่งอื่นใดจากภายนอกมาเพื่อเติมเต็มจิตวิญญาณของเราเท่าใดก็ตาม ก็ไม่เหมือนการเติมเต็มตัวตนภายในของเราด้วยตัวเองหรอก…เชื่อสิ...

อ้างอิงจาก นิทาน เรื่อง คนตัดไม้

เขียนใน GotoKnow โดย หยั่งราก ฝากใบ
ใน อาหารเพื่อจิตวิญญาณ

คำสำคัญ (Tags): #ครุ่นคิดและใคร่ครวญ#ผู้คนรอบตัว#วันเหงา#เดิน เดิน#เติมเต็มจิตวิญญาณ

หมายเลขบันทึก: 184692เขียนเมื่อ 27 พฤษภาคม 2008 11:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:06 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (372)

อมิตดา

เขียนเมื่อ 27 พฤษภาคม 2008 11:17 น. ()

หลงเข้ามาด้วยคำว่า .. เหงา..ค่ะ เลยได้วิธีแก้เหงาที่ดีจังเลย

คุณคงเป็นคนชอบต้นไม้ ดอกไม้มาก ๆ แน่เลยนะคะ สวยแปลกตา ชื่อใบอะไรบ้างก็ไม่รู้จักหรอกค่ะ

ดิฉันเห็นด้วย คนเหหงา เปล่ากลวง ว่างเปล่าในใจ แต่ก็วิ่งไปหาสิ่งที่จะมาเติมเต็มจากภายนอก ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ผล

ต้องขอบคุณคนตัดไม้ ที่ให้แง่คิดดี ๆ ค่ะ ใช่ค่ะ เราต้องเติมเต็มภายในใจด้วยตัวเอง อย่าหาจากภายนอกเลย เสียเวลาเปล่าค่ะ

ดิฉันจะแวะเข้ามาเยี่ยมอีกนะคะ

ธ.วั ช ชั ย

เขียนเมื่อ 27 พฤษภาคม 2008 11:26 น. ()

สวัสดีครับ

ขวานอาจจะคม แต่แขนอาจจะล้า อิๆ

ถ้าได้พักสักหน่อย เหมือนกับได้สลัดอะไรที่ค้างๆ

สดชื่นขึ้นมา สมองโล่งขึ้นเยอะ

ผมก็อาศัยลุกเดินเหมือนกัน

แต่ก็ไม่บ่อยครับ

ส่วนมากนั่งปั๊บ ก็เขียนไปเรื่อย จนกว่าจะหิว ;)

หยั่งราก ฝากใบ