ขอบใจเจ้าหนูสำลักน้ำตัวนั้น...ไม่ได้ปลาบปลื้มที่ได้ช่วยชีวิตมันหรอกนะ แต่...ขอบใจ สำนึกในบุญคุณของมันต่างหากที่สอนให้เราได้เอาชนะ....ความกลัวของตัวเอง
เมื่อวันอาทิตย์ที่ 19 ตุลาคม 2551 ที่ผ่านมา กรุงเทพ ฯ โดนฝนถล่มตั้งแต่เช้ามืดยัน 9 โมงเช้า ชุ่มฉ่ำไปทั้งเมือง คิดอยู่ในใจว่า วันอาทิตย์นี่วันพักผ่อน ฝนท่านก็มาตกหนักเสียอย่างนี้ สงสัยหลายคนต้องอยู่บ้าน ออกไปไหนไม่ได้
พอฝนหยุด ภารกิจ “การเดิน” ที่ตั้งใจไว้ก็ดำเนินการต่อ...การเดินในวันหยุดเป็นสิ่งพิเศษในความรู้สึกของคนไม่มีราก...
ทำไมล่ะหรือ?
ก็ในวันหยุด โดยเฉพาะตอนเช้า ๆ นี่ ถนนหนทางจะเงียบสงบ เพราะผู้คนไม่ต้องรีบร้อนออกจากบ้านไปทำงาน
เช้าวันหยุดจึงมักจะเป็น...ช่วงเวลาผ่อนพัก ตระหนักรู้ของคนไม่มีรากอย่างแท้จริง
โดยเฉพาะเช้าวันนี้....กำลังเดิน ๆ อย่างเพลิดเพลิน นับก้าว ท้าวคาง มองโน่นมองนี่ ก็ได้ยินเสียง ...
ดูมันสิ...อย่างนี้ต้องจัดการ ดูมัน....เดี๋ยวเหอะนะ....เสียงแว่วดุ ๆ
อีกเสียงว่า ใช่ ๆ เดี๋ยวมันเข้าบ้านเรา...ตายเลย...
ต้องจัดการมัน รอเดี๋ยวต้องหาน้ำร้อนก่อน ท้าทายนักนะ....
หันไปมอง....อ้อ...ต้นเหตุคือ...เจ้านี่เอง....
มองชัด ๆ อีกที อื๋อ...ขนลุกชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้....
เกิดมาไม่เคยกลัว อะไรเท่ากับเจ้าสัตว์ชนิดนี้ ทั้ง ๆ ที่มันก็ตัวเล็กนิดเดียวเอง...ความกลัว ความขยะแขยง ตามมาด้วย...ความรังเกียจ...เจ้าตัวเล็ก ๆ สกปรกนี้คงโผล่ขึ้นมาจากท่อระบายน้ำ เพราะฝนตกหนักจนน้ำท่วม แต่มันแปลกตรงที่ผิดธรรมชาติของหนูที่จะกลัวคน แต่เจ้าตัวนี้ คงสำลักน้ำจนเมา หรือด้วยเหตุอะไรก็สุดจะเดา มันจึงยืนจังก้า นิ่ง ท้าทายต่อมนุษย์ ผู้ทั้งกลัว ทั้งเกลียด และกำลังจะหาทางกำจัดมัน...
ยืนดูเหตุการณ์ด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประดังกันขึ้นมา... ยังไม่รีบไปอีก เขากำลังจะจัดการแล้ว ยังไม่รู้ตัวว่าชะตาจะขาดแล้ว...เจ้าหนูเอ๋ย...ยืนปลงต่อไป เกิดเป็นหนูก็อย่างนี้ เป็นศัตรูกับมนุษย์ ก็เจ้าชอบกัดแทะทำลายข้าวของ นำเชื้อโรคนี่นา...เอานะ...ขอให้โชคดี ไปเกิดใหม่อย่าเป็นหนูอีกล่ะ...คิดไปพลางก็จ้องไปพลาง ไปสิ ๆ ๆ ๆ ยังไม่ไปอีก ... เสียงของมัจจุราชดังขึ้น
เอาราดมันเลย...ระวังนะ...ยกมาสิ....
ตัดสินใจในนาทีนั้น ดึงกล้องถ่ายรูปออกมา แล้วหันไปบอกว่า...เดี๋ยวนะคะ ขอถ่ายรูปก่อน คนที่ถือกระติกน้ำร้อนชะงัก ถามเสียงไม่พอใจว่า...ถ่ายทำไม้...
ก้มลงถ่ายภาพ 3 ใบ มันก็ยังคงนิ่ง ในใจคิด รีบไปซี่ ยังจะยืนเมาอีก ไปสิเร็ว ๆ อย่ากระโจนเข้ามาหาฉันล่ะ ไปทางโน้นนะ...ก้มไปถ่ายภาพใกล้ไม่เกิน 1 เมตร ทั้งที่กลัวสุดใจ ทำไงดีมันถึงจะรู้ตัวแล้วรีบหนี...ต้องทำเสียงกระแอมกระไอมันจะได้ตกใจหนีไป .... ซึ่งก็ได้ผล มันเดินช้า ๆ ผลุบลงไปข้างทางฟุตบาท
เสียงคนถือกระติกน้ำร้อนบ่น...บ้าหรือเปล่า...เอ้อ...มันหนีไปแล้ว...ตามด้วยเสียงไม่พอใจอีกหลายคำ...แต่ไม่สนใจฟังแล้ว...เดินอมยิ้มออกไปอย่างสุขใจ....
ขอบใจเจ้าหนูสำลักน้ำตัวนั้น...ไม่ได้ปลาบปลื้มที่ได้ช่วยชีวิตมันหรอกนะ แต่...ขอบใจ สำนึกในบุญคุณของมันต่างหากที่สอนให้เราได้เอาชนะ....ความกลัวของตัวเอง ด้วยเป็นคนที่กลัวหนูจนขึ้นสมอง เป็นผลมาตั้งแต่วัยเด็กที่ฝังใจจนปัจจุบัน
ตระหนักว่า.... “ความรักความเมตตา” นี่....ชนะ “ความกลัว” ได้เหมือนกัน...
“การเดิน” ท่ามกลางความเฉอะแฉะในวันนั้น...จึงเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่าอย่างคาดไม่ถึง...(^__^)
ใจดีมากเลย แกล้งถ่ายรูปเพื่อเปิดโอกาส ให้หนูได้ตั้งตัว แล้ววิ่งหนีไปใช่ไหมคะ ใจดีจังเลย ใจบุญด้วย ทั้งที่ตนเองแสนกลัว ขยะแขยง แต่รู้ว่าถ้าไม่ใช้วิธีนี้ หนูตัวนี้คงโดนนำร้อนลวกไปแล้ว คนที่ใช้นำร้อนลวก ลวกเอานี่ ใจเหี้ยมนะคะ อยากให้หนูตายด้วยความทรมาร ไม่กลัวกรรมจะสนองหรือไง คิดว่าถ้าไม่ได้ยินว่า เอานำร้อนมาลวก ก็คงจะเดินผ่านไป แต่ด้วยใจกรุณา ต้องกลับมาให้โอกาสหนูได้สติอีกครั้งเพื่อการหลบหนี ไม่เช่นนั้นโดนลวกแน่ ทั้งๆที่ ตนเองก็กลัวแสนกลัวขอชมเชยนำใจนะคะ ในที่สุด ก็รู้ว่า ความเมตตาชนะความกลัวคะ
ครูคิม ภาพดอกไม้ป่า ธรรมชาติ สวยจังเลย ดูแล้วอารมณ์อ่อนไหว คิดถึงครูคิมคะ
ค่ะ
