ปีใหม่นี้...น้องชายฉัน 2 คนกับครอบครัวของเขามาจากกรุงเทพฯ...เหมือนเดิม...ฉันต้องไปนอนค้างบ้านคุณตา-คุณยายเป็นเพื่อนลูก...ฉันหมายถึงหลานๆมากัน...ทำให้เด็กๆอยากเล่นและได้เล่นสนุกด้วยกันสุดๆ....
ทุกปีเราจะทำเนื้อย่าง”เจงกิสข่าน”ทานกัน...คุณยายทำน้ำจิ้มอร่อยมากๆ...ปีนี้ก็เช่นเดียวกัน...
คุณตาพาคุณยายไปสั่งเนื้ออย่างดีไว้แล้ว...เพราะถ้าไม่สั่ง...เราจะได้เนื้อไม่ดีนัก...จะเหนียวและเคี้ยวกันไม่ค่อยออก...นี่เด็กๆหลายคนเริ่มเป็นวัยรุ่น...ทานกันมากขึ้น...คุณยายต้องกะเผื่อๆหลานๆมากขึ้นตามไปด้วย......
ปีนี้มีแต่คุณตากับคุณยายบ่นว่า...นี่ขนาดเนื้ออย่างดียังเคี้ยวไม่ค่อยออกเลย...แต่ปีต่อๆไปอีกหลายๆคนคงจะเริ่มบ่นบ้าง...เพราะฉันเองก็ต้องเลือกชิ้นที่เล็กๆและเปื่อยๆแล้ว...แต่ไม่กล้าบ่นให้ใครได้ยิน...อายเค้า.......
แต่ปีนี้ไม่(กล้า)สนุกมากๆนักเหมือนทุกปี...เพราะพอเช้าวันที่ 31 ที่เราวางแผนจะสนุกกัน...เด็กๆเริ่มเอาสายพู่ระโยงระยางมาประดับกับต้นไม้ที่สนามหน้าบ้าน...ประมาณสามโมงเช้าก็ได้รับข่าวร้าย...ว่าแม่ของน้องสะใภ้ใหญ่เสียชีวิตเมื่อเช้านี้เอง....
ครอบครัวนั้นรีบไปดูคุณยายของเขา...ที่เหลือวางแผนจะเอาไงกันดี....ตกลงวันนี้เรางดงานรื่นเริง...ต้องไปช่วยงานศพกัน...เด็กๆก็เข้าใจ
น้องสะใภ้เล่าให้ฟังว่า...แม่ไม่ค่อยสบายมาหลายเดือนแล้ว..เป็นกรวยไตอักเสบ...รักษาแล้วก็ดูดี....เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเพิ่งไปเยี่ยมมาที่ชลบุรี แม่ไปอยู่กับพี่สาวคนโต...เมื่อวานตอนที่น้องกลับมาก็ไม่ทราบว่าแม่กลับมาขอนแก่น...ปกติก่อนเข้าบ้านนี้จะต้องแวะบ้านแม่ก่อนเสมอ...แต่คราวนี้ไม่...เพราะคิดว่าแม่ยังอยู่ชลบุรี........
พี่สาวคนโตของน้องสะใภ้เล่าว่า...แม่ไม่ยอมอยู่ชลบุรี...จะกลับบ้านที่ขอนแก่นให้ได้...แม่บอกว่าฝันอยู่หลายครั้งว่ามีผู้หญิงสองคนจะมาเอาไปอยู่ด้วย...แต่แม่ไม่ยอมไป...พี่สาวคิดว่าแม่เพ้อเจ้อ....แต่คราวนี้แม่โกรธ...เตรียมกระเป๋าไว้พร้อม...ถ้าไม่มาส่งก็จะเดินมาเอง..พี่สาวใจอ่อน...ต้องขับรถมาส่งที่บ้านเก่าของแม่...ระหว่างทางแม่ท้องเสีย 2-3 ครั้ง...ถึงขอนแก่นบ่ายๆ...แม่ขอนอนพักผ่อนก่อน...แล้วแม่ก็พักยาว......ตอนเช้า...ก็พบว่าเสียชีวิตแล้ว...
....ฉันเห็นน้องสะใภ้ฉันเข้มแข้ง...ฉันได้ยินแต่น้ำเสียงของเธอเท่านั้นที่สั่นพร่าเป็นบางครั้ง...แต่ไม่เห็นเธอร้องไห้ฟูมฟาย....เธอบอกว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลย...นึกจะไปเมื่อไหร่ก็ไป....
เราปรับการฉลองเป็นกลางวันของวันที่ 1 มกราคม...สนุกกันไปอีกแบบ...เราช่วยกันเตรียมตั้งแต่เช้า...น้องชายและน้องสะใภ้กลับจากวัดมาตอนสายๆก็มาร่วมแจม...สนุกกันตั้งแต่จุดไฟเตาถ่านแล้วติดช้า....เพราะใส่ไฟกันไม่เป็นแล้ว....ไม่ถนัด...งานนี้มันต้องคุณยาย(มหัศจรรย์)........
เด็กๆได้เฮฮาหัวเราะเหมือนเดิม...จับฉลากกันและรับแจกเงินตามระเบียบ...ผู้ใหญ่ก็เช่นกัน....ครอบครัวฉันไม่มีแอลกอฮอล์ในงานกันอยู่แล้ว...ไม่มีใครดื่ม...จึงไม่มีปัญหาว่าจะกินกันเวลาไหน....แค่เราอยู่กันพร้อมหน้ากัน...พูดคุยหยอกเย้ากันไปมา...แซวกันตามประสา...ก็เฮฮากันได้แล้ว...
คุณตาอายุ 75 ปี...คุณยายอายุ 72 ปี..ปีนี้เธอชวนคุยเรื่องทรัพย์สินเพราะไม่อยากให้ลูกๆทะเลาะกันตอนตาย....น้องชายฉันย้อนถามว่า...”แล้วลูกๆเคยทะเลาะกันให้เห็นไหม”...เธอทั้งคู่เงียบไป....จริงๆด้วย...เรามีกันแค่ 3 คนพี่น้อง...โตมานี่ไม่เคยทะเลาะกันเลย....เราคุยกันจนลงตัวให้คุณตาคุณยายสบายใจ.....
คุณตามีความสุขกับการเอาหีบสมบัติสมัยคุณยายของแม่ฉันได้มาตอนพายเรือไปขายของ...เป็นของชาวจีน...ออกมาอวดของสะสมมากมายที่คุณตาชอบ...เป็นอะไรบ้างไม่กล้าบอก...เอาเป็นว่าลูกๆหลานๆได้เห็นเป็นบุญตาพร้อมกัน...และชื่นชม...ก็เป็นความสุขของคนแก่แล้ว... แม้วันนั้นคนแก่จะไม่ได้นอนกลางวันกันเลย...
ส่วนฉัน..ตัวขี้เกียจ...นอนฟังเขาคุยกันข้างๆ....
เฮ้อ..เป็นปีใหม่ที่ประนีประนอมที่สุดเลย...ฉันรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข.....เหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา....
อรุณสวัสดิ์อีกครั้งค่ะคุณติ๋ว
ก็มีคำว่าน้องสะใภ้นี่คะ
สวัสดีตอนเช้า ผู้อาวุโสทุกท่านครับ
:)
คุณไม้ดำหอมครับ
อรุณสวัสดิ์ค่ะ อ.Paew...
คุณขจิตขา...
คุณ Dek'ComScience..คะ..
คุณขจิตขา..
คุณไมโต...
อ.สมบูรณ์...
สวัสดีครับ
ผมกลับมารายงานตัวครับ หลังจากเดินทางไป ประชุม สัมมนา เที่ยว จนถึงวันนี้ ชาร์ตแบตเต็มที่เลยครับ มีความสุขและสุขยิ่งขึ้นเมื่อทราบข่าวแสดงความยินดี ในรางวัล"จตุรพลัง" ประจำเดือนพฤศจิกายน สิ่งนี้เองเป็นเหมือนกำลังใจที่ทำให้คนทำงานเล็กเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจและอบอุ่น
ขอบคุณพี่ๆที่น่ารักทุกท่านนะครับ
พี่ไมโต ครับ
ขอบคุณมากครับ ที่พี่ได้โทรศัพท์มาแสดงความยินดีกับผม ในช่วงนั้นผมต้องขออภัยครับ เพราะกำลังสนทนากับหมอเมืองอยู่ พอดีมีงานมหกรรมสมุนไพรลุ่มน้ำโขงที่ผมไปร่วม(เชียงราย) มีสิ่งดีๆมากมาย แล้วจะนำมาเขียนในบันทึก
Blog เป็นเสมือนหนึ่ง สื่อที่ถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตคนหนึ่งที่ทำงานแตกต่าง สิ่งหนึ่งที่คนทำงานต้องการคือ กำลังใจและมีใครรับรู้บ้างและสะท้อนกลับมา
Blog ทำหน้าที่ได้ดีเกินที่ผมคาดไว้อย่างมหัศจรรย์และขุมกำลังใจผมก็ได้มาจากสื่อนี้มากมายเช่นกัน รวมไปถึงพี่ๆน้องๆที่โลดแล่นในพื้นที่เสมือนแห่งนี้
ความรู้ที่สร้างเอง +ความรู้ที่เก็บเกี่ยว ก็ร้อยรัดเป็นพลังที่ผูกด้วยใจที่อบอุ่น
ผมยินดี และ ดีใจมากที่มีหลายคนที่ก้าวเข้ามาสู่เส้นทางการทำงานเพื่อสังคมบอกผมว่า มีกำลังใจ เกิดแรงบรรดาลใจจากการอ่านเรื่องราวเล็กๆของผม ผมอยากจะบอกว่าทุกท่านก็คือ กำลังใจที่ดีของผม แรงบรรดาลใจของผมเช่นกัน
ผมต้องขอขอบคุณพี่ไมโตมากๆนะครับ ที่คอยหนุน และสร้างกำลังใจดีๆให้ผมเสมอมา
ผมจะทำให้ดี ผมจะทำให้ดีที่สุด และผมจะทำให้ดีที่สุดตลอดไปครับ
คุณไมโตคะ
คุณจตุพรคะ
ก็ เคาท์ดาวกัน 4 วันเลยฮับพี่เล็ก ลืมดูปฎิทิน นึกว่ายังวันที่ 31 อยู่ อิอิ
หวัดดีอาจารย์สมบูรณ์ ด้วยคับ ว่างๆหมูจาแลกเปลี่ยนวรยุทธกับอาจารย์นะคับ หมูไปเรียนก่องล่ะ
อ๋อ....เข้าใจวัยรุ่นแล้วค่ะ...แหม..ทำเอาคนแก่งงตั้งหลายวัน
"เป็นพ่อบ้านคนหนึ่งที่ติดโรคเอดส์จากการเผลอใจไปเที่ยวเพียงครั้งเดียว"
ขอโทษค่ะที่มาช้า(มากๆ)
หายไปอาบนำครึ่งชั่วโมง...แวะมาตอบค่ะ...ตอบว่า
"คุณไมโตตอบคุณหมอมาโนช ว่า ผมเคยแสดงละครเวที เป็นพ่อบ้านคนหนึ่งที่ติดโรคเอดส์จากการเผลอใจไปเที่ยวเพียงครั้งเดียว " ในhttp://gotoknow.org/blog/psyche/71143 แต่...มันเป็นละครค่ะ....
เก่งไหม...เพื่อนคุณๆ....