พ่อของฉัน(นายประสิทธิ์ ขจรศรี) อยู่กับธรรมชาติ ...คลุกคลีกับธรรมชาติมาโดยตลอด พ่อเป็นลูกชาวนา พ่อเคยทำนาและเคยเลี้ยงควายแต่ด้วยความมุมานะ ...พ่อเรียนจนจบ ม6.สมัยก่อน และได้ใช้ชีวิตเป็นข้าราชการที่ดี ซื่อสัตย์....จวบจนเกษียณอายุราชการในตำแหน่ง คลังจังหวัดขอนแก่น....เมื่อ16 ปีที่แล้ว...
ไม่น่าเชื่อว่า ตอนนี้พ่อของฉันอายุ 76 ปี...ฉันเตรียมบัตรตรวจเมื่อพฤหัสบดีที่ผ่านมา ถึงได้เตือนตนเองว่า...นี่คือพ่อของฉัน....อายุจะ 80 อยู่แล้ว...ยังใช้ชีวิตกันสองตายาย....สบายๆ......ท่านมาตรวจร่างกายและรับยาตามหมอนัด โรคที่เป็นก็คนแก่ๆทั่วไปคือความดันโลหิตสูง และเบาหวานที่ควบคุมได้แล้ว
พ่อชอบทำแปลงปลูกหอมกระเทียมไว้ทานทุกหน้าหนาว กระเทียมของพ่อหัวแกร่ง ทานอร่อย....
ฉันเห็นภาพของพ่อขี่มอเตอร์ไซด์คู่กายไปสวนเป็นประจำ...สตาร์ทจนเท้าด้าน...สวนนี้ที่พ่อซื้อไว้ตอนฟองสบู่แตก...แล้วก็ซื้อที่นาต่อออกไปอีกรวม 10 ไร่.....ได้ข้าวจากการเช่าที่ทำนาทุกปีก็เกือบ 10 ปีแล้วมั้ง...
ตอนนี้พ่อทำสวนเล็กน้อย ปลูกตะไคร้...ขุดขายได้เงินเล็กน้อยแลกกับเวลาที่ผ่านไป...ดูเหมือนว่าชีวิตจะมีค่าเพราะจะต้องรอวันรุ่งขึ้น..เพื่อขุดตะไคร้ขาย...เก็บดอกแคขาย....ใบมะกรูดเอย...สารพัด...ถามเล่นๆว่าขายได้สักกี่ตัง
"ตะไคร้ได้ 2,500 ดอกแค 500 กว่าบาท"
"โอ้โห...ขี้หมูขี้หมาก็เป็นเงินเป็นทองแฮะ" ฉันพูดให้กำลังใจ พ่อยิ้ม..
พ่อขุดบ่อปลา...มีที่เลี้ยงปลา...เอาอาหารไปให้ปลาทุกวัน มีความสุขเมื่อดูมันมาคอยจะกินอาหารเหมือนรู้เวลาและเฝ้าดูมันโต แต่ไม่เคยจับมากิน...อย่างเก่งก็จับมาดูเล่นแล้วปล่อยไปด้วยความสงสาร กินไม่ลง ....
เห็นเคยมาบ่นว่า..มีคนเข้าไปขโมยปลาพ่อ...น่าสงสาร...ก็เลยได้แต่บอกว่า….
“แบ่งๆเขากินไป”
“กินอะไร กวาดไปเกือบหมดบ่อ สงสัยเอาไปขาย”
แล้วพ่อก็คอยลูกปลาที่เหลือ...เลี้ยงไปเรื่อยๆ...จนมันโต...เป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยมา....
วันพฤหัสบดีที่ผ่านมาน้องชายสองคนกับน้องสะใภ้ของแม่ฉันมาเยี่ยมท่าน.....ฉันได้เห็นภาพคนชรา 3 คู่ 6 คน อยู่ด้วยกัน...น่ารักจังเลย ทุกท่านยังแข็งแรงกันทั้งนั้นค่ะ....
พ่อกับแม่เป็นแบบอย่างที่ดีของข้าราชการที่เกษียณอายุแล้ว....ชีวิตที่ติดดิน ทำตนให้กลืนกับธรรมชาติ หาความสุขจากธรรมชาติ...น่าจะอยู่กับธรรมชาติได้นานอย่างมีความสุข .....คล้ายกับพ่อครูบาฯ ของพวกเราค่ะ.....
....ฉันเองก็อยากเป็นเช่นท่าน...สักครึ่งก็ยังดี....
สวัสดีค่ะ พ่อครูบา
ชีวิตในฝันเหมือนกันค่ะ สักวัน...คงจะมีสักวัน
สวัสดีค่ะ คุณmc
สวัสดีค่ะ อ.Paew
สวัสดีค่ะ คุณBright Lily
ผมเพิ่งกลับจากทุ่งนา...ที่บ้าน
อารมณ์และความรู้เดียวกับบันทึกเหล่านี้
พาน้องดินไปเที่ยวทุ่ง (หน้าแล้ง) ..เล่าให้เขาฟังมากมายเกี่ยวกับร่อยรอยชีวิตของผมที่เติบโตจากทุ่งนา ตรงโน้นบ้าง นี่บ้าง...
....
ชื่นชมครอบครัวของ อ.ติ๋วครับ...
ผมเชื่อ...ลูกไม้ หล่นไม่ไกลต้น
คิดถึงพี่ติ๋วจังคับ
อิอิ
หมูหายไปหลายวัน
คุณพ่อพี่ติ๋วสุดยอดเลยคับ
ไม่น่าแปลกใจเลยค่ะว่าทำไมลูกสาวคุณพ่อจึงเป็นคนอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี สนุกสนาน สิ่งเหล่านี้ซึมซับผ่านกันได้แน่นอนค่ะ
ฝากกราบงามๆคุณลุงคุณป้าทั้ง 6 ท่านด้วยนะคะ
ขอบคุณคุณติ๋วที่นำวิถีชีวิตที่งดงามนี้มาแบ่งปันกันค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
สวัสดีค่ะ น้องหมู
สวัสดีค่ะ คุณโอ๋-อโณ
คุณแผ่นดิน...
พ่อของฉัน...อายุ78ปีแล้ว...ยังหล่ออยู่เลย
ผมได้อ่าน ...บันทึกของพ่อ...ของคุณ กฤษณา แล้วผมคิดถึงพ่อมากเลยครับ...แต่พ่อผมได้จากผมได้ไปอย่างไม่มีวันกลับเสียแล้ว....ผมอยากกอดพ่อ บอกว่าผมรักพ่อมาก แต่ผมไม่มีโอกาศได้ทำอย่างนั้นเลย..วั้นสุดท้ายที่ผมได้กอดพ่อด้วยน้ำตาก็ตอนที่ร่างของพ่อไร้วิณญาณเสียแล้ว...ทุกวันนี้ผมเสียดายมาก ตอนพ่อมีชีวิตอยู่ทำไม..ผมถึงไม่กอดไม่บอกรักพ่อ
ทั้งๆที่...เจอหน้าพ่อทุกวัน........และผมเชื่อว่าทุกคนคงเหมือนผม...ผมอยากบอกกับทุกคนที่ยังมีพ่ออยู่ว่า...กอดพ่อบ้างนะครับ บอกรักท่านบ้าง...ผมได้อ่านบทความของคุณพ่อท่านหนึ่งที่เขียนถึงลูกสาว...แล้วทำให้ผมน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ..........."ลูกเอ๋ย...ตอนที่ลูกยังเด็ก ลูกร้องไห้เสียใจลูกจะวิ่งมาหาพ่อหรือแม้กระทั่ง ลูกโดนแม่ตี...ลูกก็วิ่งมาหาพ่อ..และพ่อก็ได้กอดลูกไว้...ลูกถึงหยุดร้อง...ลูกคงรู้สึกว่า อ้อมกอดของพ่อนั้นอบอุ่น...ลูกไม่รู้หรอกว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน.....แต่พอลูกโตเป็นวัยรุ่นขึ้นมา...ลูกถือความรักเป็นใหญ่เวลาพ่อพูดบอกกล่าวด้วยความรัก...ลูกมักเถียงพ่อและต่อว่าพ่อ...แต่พ่อก็ไม่เคยโกรธลูกเลยแม้แต่นิดเดียว...พ่อได้แน้อยใจ ตอนนี้อ้อมกอดของพ่อมันไม่อบอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นที่ลูกรัก...ในชชีวิตของพ่อ พ่อไม่ต้องการอะไร พ่อขออย่างเดียว...ขอให้ผู้ชายคนนั้นรักลูกให้ได้ซักครึ่งหนึ่งขอองพ่อ ก็ยังดี...."
สุดยอดมากครับ ทำงานพยาบาลหรอครับ
สวัสดีค่ะ คุณชีวิตขาดอะไร...น๊า [IP: 58.8.30.147]
ดีใจมากๆค่ะที่บันทึกนี้ทำให้คุณมีความสุขที่ได้คิดถึงพ่อ... อย่าคิดมากหรือวิตกเลยนะคะที่ไม่ได้กอดพ่อตอนพ่อมีชีวิตอยู่ ดิฉันเชื่อว่า คนที่เป็นพ่อคงไม่คิดอะไรมากหรอกค่ะ (เหมือนดิฉันที่เป็นแม่ที่ไม่คิดมากเมื่อลูกไม่ยอมกอด เมื่อเขาเติบโตขึ้น)
...คุณพ่อของคุณอาจคิดเหมือนดิฉันก็ได้...ที่ภูมิใจในตัวลูกมากกว่า ว่า "ลูกๆเข้มแข็งและโตพอที่จะไม่ต้องพึ่งเราแล้ว...เราจะได้หมดห่วงในตัวเค้า กลับรู้สึกว่า...ขาดเราเขาก็อยู่ได้" ค่ะ ... พ่อแม่รับรู้ได้ว่าลูกรักเราโดยไม่จำเป็นต้องกอดก็ได้ค่ะ ทำใจให้สบายนะคะ คุณพ่อของคุณจะมีความสุขที่เห็นคุณไม่คิดมากค่ะ
...แต่หากลูกๆท่านใดได้กอดพ่อกับแม่ขณะท่านยังมีชีวิตอยู่...ก็ถือว่าได้สร้างความสุขแก่ชีวิตท่านมากขึ้นค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะที่นำประสบการณ์เรื่องเล่าที่มีค่าของคุณและของพ่อคนหนึ่งซึ่งพูดถึงลูกด้วยความห่วงใยมาแบ่งปัน... เชื่อว่าคงเกิดประโยชน์ต่อลูกๆทั้งหลายค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ...โชคดีค่ะ