เช้าวันนั้นเริ่มเช้าวันทำงานด้วยการรับรายงานจากน้องผู้ไปเยี่ยมประเมินผู้ป่วยก่อนระงับความรู้สึกและผ่าตัดว่าจะมีผู้ป่วยเป็นคุณยายอายุ 81 ปี หายใจเองไม่ไหวต้องเจาะคอและหายใจโดยใช้เครื่องช่วยหายใจช่วยผ่านท่อทางเดินหายใจ(tracheostomy) จะมาทำผ่าตัด Closed Reduction เอากระดูกข้อสะโพกซึ่งผ่านการเปลี่ยนข้อสะโพกมาแล้วที่หลุดกลับเข้าที่

 ผู้เขียนติดตามถามข้อมูลของผู้ป่วยจากแพทย์ พชท./พจบ. ที่ช่วยประเมินไว้ให้เพิ่มเติม เนื่องจากเป็นผู้ป่วยสูงอายุ ปัญหาพื้นฐานด้านร่างกายทั่วไปคงมีเป็นธรรมดา

ด้านการดูแลทั่วไปไม่เป็นปัญหา เพราะในทีมทั้งแพทย์ผ่าตัดทางออร์โธปิดิกส์ พยาบาลส่งเครื่องมือและทีมระงับความรู้สึกวางแผนร่วมกันอย่างดี

แต่เพราะพังผืดยึดเหนียวแน่นทำให้การดึงกระดูกเข้าที่โดยไม่เปิดแผลผ่าตัดที่เรียกว่า Closed Reduction ไม่สามารถทำได้สำเร็จ แพทย์ผ่าตัดจึงขอเปลี่ยนแผนเป็น Open Wiring... ผู้เขียนทักเรื่องของการควรเตรียมเลือดสำรองกรณีฉุกเฉินเพิ่มเติมสำหรับการผ่าตัดชนิดเปิดเพราะคุณยายมีภาวะซีด

แพทย์ผ่าตัดรับฟัง เรารอการเตรียมเลือดสำรองและทำผ่าตัดต่อเมื่อพร้อม ซึ่งสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จในทุกเรื่อง

สิ่งที่เล่ามาทั้งหมดมิใช่หัวใจสำคัญของเรื่องนี้ที่ผู้เขียนอยากจะเล่าสักนิด

...หัวใจของเรื่องอยู่ตรงนี้ต่างหาก...

เมื่อผู้เขียนเห็นผู้ป่วยถูกเข็นเข้ามาในห้องผ่าตัดพร้อมการหายใจด้วยเครื่องช่วยหายใจ ผู้เขียนเห็นคุณยายพยายามยกมือขึ้น...ผู้เขียนรีบเข้าไปหา

“คุณยายขา นี่เป็นห้องผ่าตัด เตียงผ่าตัดมันเล็กและแคบ คุณยายอย่าเพิ่งขยับนะคะ เดี๋ยวตกเตียง”

พร้อมกันนั้นผู้เขียนก็เอื้อมมือไปจับมือคุณยาย คุณยายกุมมือผู้เขียนไว้...

คุณยายจ้องมองและสบตาผู้เขียนราวคนเคยรู้จัก ผู้เขียนจึงถอดหน้ากากตนเองออกพร้อมทั้งยิ้มให้ ...ปากก็ยังคงชวนพูดคุยเพื่อคลายกังวล

เมื่อเตียงผ่าตัดเข้าที่ ผู้เขียนผูกหน้ากากตามเดิมและติดอุปกรณ์ต่างๆเพื่อเตรียมจะเริ่มการดมยาสลบ ขณะรออาจารย์แพทย์ดมยาผู้เขียนยืนข้างๆคุณยายอีกครั้ง คุณยายยกมือมาที่หน้าผู้เขียน เอามือเคาะเบาๆที่หน้ากากของผู้เขียน

“คุณยายอยากให้หนูเอาหน้ากากออกเหรอคะ?...” คุณยายยังจ้องมองหน้าผู้เขียนไม่พูดด้วย แต่คราวนี้เอามือยื่นมาที่คอและคลำที่สร้อยคอที่ผู้เขียนสวม

ผู้เขียนพูดหยอกล้อคุณยายต่อ มองเห็นแววตาที่เปล่งประกายสดใสและดูมีความสุขของคุณยาย

...มันไม่ใช่แววตาที่มีความหวาดกลัวหรือห่างเหินอย่างเช่นที่เคยเห็นจากคนไข้คนอื่นๆทั่วไป...

นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่า...

 วันนี้...ทำได้ดีที่สุด...ด้วยหัวใจ(จริงๆ)...