ยินดีด้วยครับ :-)

ชุดครูอ้อยสวยแบบนี้ ไม่บดบังลูกสาวหรือครับ? 

• บังอยู่แล้วค่ะ  น้องวีร์..เพราะครูอ้อยตัวใหญ่มากค่ะ
• อิอิ...ขำขำ

ขอบคุณค่ะ

• เห็นภาพแล้วนึกถึงบรรยากาศนะครับ
• คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองฝ่ายคงมีความสุขมากและประทับใจที่ลูกได้มีครอบครัวเป็นของตัวเอง ตลอดจนความปลื้มปิติยินดีในความสุขของลูกนะครับ
• ขออวยพรให้น้องทั้งคู่มีความสุขตลอดไปนะครับ เข้าใจกัน เห็นอกเห็นใจกันตลอดไปนะครับ (อวยพรจากแดนไกล เยอรมัน อวยพรเหมือนคนรู้จักเลยนะครับ ไม่ว่ากันนะครับคุณครู)
• ต่อไปก็พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็ต้องลุ้นอุ้มหลานกันครับ อิๆ สงสัยผมต้องหาทางให้พ่อแม่ได้ปลื้มบ้างแล้วครับ อิๆ
• ขอบคุณมากนะครับ ขอให้รอยยิ้มนี้มิมีวันเสื่อมคลายครับผม

ขอแสดงความยินดีกับคุณครูอ้อยครับ ได้เป็น "แม่ยาย" ตัวจริงเสียงจริง

คุณลูกเขยต้องภูมิใจว่าได้แม่ยายที่ยิ้มสวย และเก่งครับ

ลูกสาวคนโตและคนเล็ก สวยทั้งคู่ครับ

ผมชอบรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ลูกสาวคนเล็กยิ้มครับ

ดีใจกับครูอ้อยสำหรับวันของลูกเอี่ยววันนี้นะคะ

สาวน้อยที่รอต้อนรับนั้นก็คือน้อง ๆ ของหนูเอี่ยวด้วยใช่ไหมคะ

เสียใจที่ไม่ได้ไปร่วมงาน คิดว่าครูอ้อยเข้าใจค่ะ

วันนี้ครูอ้อยสวยมาก ๆ ค่ะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นค่ะ

จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

• ดีแล้วค่ะ  คุณ เม้ง สมพร ช่วยอารีย์ที่เขียนแบบสนิทสนม..แสดงว่าอ่านบันทึกของครูอ้อยเป็นประจำ...จึงรู้สึกคุ้นเคย
• ขอบคุณแทนลูกเอี่ยวกับนุ้ย...ในเรื่องคำอวยพรค่ะ  ซึ่งทั้ง 2 คนเขารู้จะต้องมีความสุขเหมือนกับครูอ้อยค่ะ
• คุณเม้ง..อยู่ถึงเยอรมันหรือคะ..ไปทำอะไรคะ...ในงานนี้  ก็มีแขกชาวเยอรมันมาด้วยค่ะ
• เรื่องหลาน..คงอีกนานเพราะ..ลูกเอี่ยวยังรักความสวยงามอยู่มากค่ะ...คงกลัวอ้วนแบบแม่อ้อยค่ะ

ขอบคุณค่ะ...รออ่านบันทึกต่อไปนะคะ

• ผมมาเรียนนะครับ กะว่าเรียนซักครึ่งชีวิต ทำงานชดใช้หนี้ประชาชนและทำงานวิจัยอีกซักครึ่งชีวิตครับ
• ยิ่งเรียนมากยิ่งห่างไกลพ่อแม่มากขึ้นทุกทีครับ เลยคิดว่าพอแล้วครับ กลับไปหาบ้านเกิดดีกว่าครับ อย่างน้อยก็ไม่ไกลมากครับ
• กว่าพ่อแม่จะมีลูก กว่าลูกจะได้เรียนจบ นานแสนนานครับ สื่อสารกันแต่ทางเสียงครับ
• แต่ก็มีความสุขใจ และเกิดรอยยิ้มได้เสมอใช่ไหมครับ ไม่ว่าอยู่แห่งหนตำบลใด ไม่ว่าจะลูกไม้ไกลต้นหรือใกล้ต้นใช่ไหมครับ หากรักดีก็คงเป็นต้นไม้ที่ดีได้ใช่ไหมครับ
• ขอให้มีความสุขมากนะครับทุกๆ คน

สวัสดีค่ะคุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

• ครูอ้อยมีตำแหน่งเพิ่มหลายตำแหน่งเลยค่ะตอนนี้  เมื่อวานนี้ครูอ้อยก็พูดบนเวทีเรื่องนี้  ว่า...วันนี้ดิฉันมีตำแหน่งหลายตำแหน่งค่ะ...เป็นแม่...เป็นแม่ยาย...และอีกไม่นานคงจะได้เป็นคุณยาย.....เฮ้!ดีใจ  ดีใจที่หลานจะเรียกว่า...คุณตา..เอก..ด้วยเย้....
• ลูกเขยเขาไม่รู้ว่า..ครูอ้อยเก่งน่ะดีแล้ว....จะได้ให้ปล่อยไก่เสียให้เข็ดค่ะ..พวกวิศว....อืมมมม
• รอยยิ้มพิมพ์ใจ..ของคนเล็ก..ไปยืนรอรับดอกไม้จากเจ้าสาว...เย้...รับไม่ได้..มีตั้ง 3 ช่อยังรับไม่ได้เลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ...รออ่านบันทึกต่อไปนะคะ

สวัสดีค่ะน้องอึ่งอ๊อบ  Miss somporn poungpratoom

• คิดถึงจังค่ะ...งานเสร็จเรียบร้อยค่ะ...ทุกคนมีความสุขค่ะ...แขกมามากมาย..คุณบอน  หนูนิด  ก็มาค่ะ
• แต่คุณจ๊อด...ไม่เห็นเลยค่ะ..บอกว่าจะมาค่ะ
• ครูอ้อยเข้าใจเรื่องของภารกิจค่ะ...รู้ด้วยว่า...ส่งใจไปอยู่ใกล้ๆ  รู้สึกว่า จะหายใจรดต้นคอของครูอ้อย..ครูอ้อยทำผมเกล้าขึ้นไป  
• ลูกเอี่ยวมองครูอ้อย..แว้บแรกคงชมในใจ  แต่ลูกเอี่ยวเป็นคนที่ไม่ชอบพูด..ทุกคนมองครูอ้อยแบบ...ว้าว...ค่ะ
• พันแสงบอกว่า..พันแสงฟังครูอ้อยพูดแล้ว..เกือบร้องไห้ค่ะ

รออ่านบันทึกต่อไปนะคะ

คุณ เม้ง สมพร ช่วยอารีย์ 

• เขียนได้โดนใจครูอ้อยจัง  เรื่องของคนดีแล้ว..หล่นไกลต้น.....ย่อมได้ดี  หากใฝ่ดี...ลูกเอี่ยวเป็นเด็กแบบนี้ค่ะ..เธอหล่นไกลต้นมากเพราะแม่อ้อยไม่ได้เลี้ยงดูเธอเลย..แต่เธอก็เหมือนต้นของเธอ..
• เรียนเยอะๆค่ะ  กลับมาพัฒนาบ้านเกิดของเราค่ะ..ครูอ้อยไม่มีโอกาสไปเรียนต่างแดน..ก็แอบเรียน...กำลังเรียนเหมือนกันค่ะ..ไม่รู้ว่าจะได้เลี้ยงหลานก่อนหรือเรียนจบก่อน..

ไม่รู้สิค่ะ...ได้ทุกรูปแบบค่ะ..ขอบคุณค่ะ..รออ่านบันทึกต่อไปนะคะ

• เรียนรู้คือตลอดชีวิตครับ เรียนในห้องหรือนอกห้องก็ล้วนสำคัญครับ เรียนเพื่อรู้ครับ มีใบประกาศหรือไม่มีไม่ใช่หัวใจครับ
• แม่ผมบอกว่า เกิดมาชาตินี้แม่ไม่มีโอกาสได้เรียนแล้ว ยังไงก็ขอให้มีส่วนช่วยสนับสนุนให้ลูกได้เรียนครับ
• วันหนึ่งคงได้เจอกันบ้างครับผม แลกเปลี่ยนสิ่งดีๆ ผ่านชุมชนแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่นี่ครับผม
• ขอบคุณมากนะครับ

ขออ่านความสุขจากบันทึกเหล่านี้ หลาย ๆ ครั้ง

นะครับ...ครูอ้อย

มาแสดงความยินดีด้วยอีกครั้ง   ครับผม

ค่ะคุณ  เม้ง สมพร ช่วยอารีย์

• ชีวิตคือการเรียนรู้..Life Long Learning  นั่งกินข้าวในห้องอาหารวันนี้....ยังได้เรียนรู้เลยค่ะ..มีหลายคนเดินเข้ามาแล้วซื้อคูปอง  ก่อนสั่งอาหาร  เพราะการเรียนรู้...
• แต่บางคนไปเสียเวลากับการเข้าแถว..สั่งอาหาร  แทนที่จะซื้อคูปองก่อน
• จะว่าไม่รู้ก็น่าจะเรียนรู้ด้วยการสังเกต..เลยต้องไปต่อแถวใหม่
• ไม่ได้ว่าใครนะคะ...เพราะว่า..คนนั้นคือ...ครูอ้อยเองค่ะ...เย้..หน้าแตก
• คุณแม่ใจดีจัง..ครูอ้อยไม่ใจดี..เพราะว่าไม่ได้ส่งลูกเรียนขนาดนี้ได้ค่ะ
• เมื่อมีโอกาส.....ใช้โอกาสให้คุ้มค่านะคะ

สู้สู้...เย้..

สวัสดีค่ะคุณ  แผ่นดิน

• บทบาทหนึ่งของแม่..คือ  ขึ้นเวทีอวยพรให้ลูก..บรรยากาศดีจัง..มองเห็นทุกคน สายตาประมาณ  800 คูณ 2 ลูกนัยน์ตา  จ้องมาที่ครูอ้อย..อมยิ้มเล็กน้อย..โต๊ะเพื่อนๆ  จะยิ้มแฉ่งค่ะ
• ครูอ้อยเห็นโต๊ะเต็มไปหมดในเนื้อที่ของห้องบอลรูม....ครูอ้อยพูดไป..มองหน้าผู้เกี่ยวข้องไป..เช่นปู่  ย่า ตา  ยาย  ของลูก
• ครูอ้อยรู้สึกหนาว..และร้อนในเวลาเดียวกัน..เลยเกิดความพอดี..ครูอ้อยเดินออกมา 1 ก้าว  หันไปมองลูก..เหมือนจะบอกแม่ว่า...เต็มที่นะคะ
• และครูอ้อยก็ทำหน้าที่นี้ได้สมบูรณ์ค่ะ

ขอบคุณค่ะ..รออ่านบันทึกต่อไปนะคะ

• ส่งด้วยแรงกายแรงใจครับ ก็สุขใจแล้วครับ สำคัญมากๆ ด้วยครับ
• ครับชีวิตนี้เกิดได้ครั้งเดียวนะครับ จะตั้งใจเรียนนะครับคุณครู ขอบคุณมากครับ

คุณ  เม้ง สมพร ช่วยอารีย์

• จะเป็นกำลังใจให้กันค่ะ...ต้องเรียนอีกมาก...พรุ่งนี้ครูอ้อยก็ต้องไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาค่ะ..สงสัยถูกดุอีกค่ะ.....ฮึด.....ทำใจกล้าสู้เสือมือเปล่าสักหน่อย...งานไม่เสร็จ..เรียกว่า....เสือมือเปล่าค่ะ...สู้ไม่ได้ก็กลายเป็น...เอ๋งตีนเปล่าค่ะ

เกิดมาครั้งเดียว..สู้สู้..เพื่อประเทศไทยค่ะ.....

ครูอ้อยขา

ปลื้มด้วย น่ารัก จ้ง ทั้งคุณแม่และคุณลูก

ฝากความ ยินดี  ปรารถนาดี  ชื่นชม ปรีดาและความรู้สึกดีๆ ทั้งมวล

มาให้หลานเอี่ยว และเจ้าบ่าวด้วยค่ะ

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหมอหน่อย  พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล

• ความสุข...กับคนที่รัก..นำมายังคนที่รัก....
• ขอบคุณค่ะสำหรับคำชมว่า...น่ารักที่ชอบมาก
• มีบางรูป..รอยยิ้มของครูอ้อยทำให้พ่อบ้านชมว่า..แม่ยิ้มในรูปนี้สวยมาก..เสียดายจำไม่ได้แล้วรูปไหนที่สวยสำหรับเธอ...ต้องแอบถามกันใหม่ค่ะ
• เมื่อมีโอกาสจะให้ลูกเอี่ยวกับนุ้ยเข้ามาอ่านเองค่ะ

ขอบคุณค่ะ

ยินดีด้วยอย่างยิ่งเลยนะคะ

และครูอ้อย สวยมากกกก

รู้สึกจะสวยเกินไปแล้ว

สวัสดีค่ะน้องกาเหว่า

• ขอบคุณค่ะ...ครูอ้อยถ่ายรูปไม่ขึ้นนะคะ
• ตัวจริงสวยกว่าในภาพค่ะ...นี่น่ะ
• สวยเกินไป..หมายถึง..ไม่สวยเลยใช่ไหมคะ
• ประมาณ...สวยไปหมดน่ะค่ะ

• ขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้ไปร่วมงาน
• ลงเวรเช้ามา17.00 น. เดินทางไปรังสิต 18.30 น.เกือบ 1 ทุ่ม เพราะว่ามีคนรอที่จะไปร่วมงานตั้งแต่ 16.00น.แล้ว
• ถ้าเดินทางไปร่วมงานก็คงถึงประมาณ 3 ทุ่ม กลัวงานเลิกแล้ว เลยไม่ได้ไปค่ะ
• โดนคนใกล้ตัว.บ่นด้วยค่ะ
• ขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ

สวัสดีค่ะน้องเกด

• ไม่เป็นไรค่ะ...ครูอ้อยไม่เคยถือโทษโกรธเลยค่ะ
• มาไม่ได้เพราะเวลาใน กทม.ก็รู้อยู่  รถก็ติดมากด้วยในวันนั้นค่ะ

ขอบคุณค่ะ