เส้นทางชีวิต

อย่ากระวนกระวายว่าพรุ่งนี้จะกินหรือจะดื่มอะไร เพราะวันนี้มีสิ่งที่ต้องกระวนกระวายอยู่แล้ว

ในชีวิต และบนเส้นทางที่เราก้าวเดิน เราอาจเผชิญกับสิ่งเลวร้ายมากมาย ที่ทำให้ท้อ หมดเรี่ยวแรงก้าวเดินไป วันที่ชีวิตเศร้าหมอง ไร้ซึ่งทางออก ให้ลองมองไปบนฟ้า และพื้นดินที่กว้างใหญ่ แล้วเราจะเห็น เหล่านกน้อยกำลังครื้นเครง นกนับร้อยนับพัน บินขึ้นไปบนฟากฟ้า ไม่มีสิ่งใด ๆ มารบเร้าให้มันจะกลัว ยังมีดอกไม้หลากสีสัน มันส่งกลิ่นหอมละมุนชวนให้หลง และยังมีปลาที่แหวกว่ายไปมาอยู่ในน้ำ พวกเขาไม่ต้องกังวลว่าพรุ่งนี้จะกินหรือดื่มอะไร หรือเป็นห่วงว่าจะไม่มีอะไรให้เก็บเกี่ยว แต่พวกเขาก็ไม่เคยอดตายเลย ถ้าคนเราเป็นดั่งปลาในน้ำ นกในอากาศ หรือดอกไม้ที่หมดห่วงได้ก็คงจะดี แต่เราเป็นมนุษย์ซึ่งมีทั้งชีวิต จิตใจ และจิตวิญญาณ เราจึงต้องสู้ สู้เพื่อความอยู่รอด สู้เพื่อสิ่งที่ฝัน สู้เพื่อชัยชนะ

ข้าพเจ้าเกิดในครอบครัวใหญ่ บ้านหลังเล็ก ๆ ครอบครัวของในมีฐานะปานกลาง คือไม่จนขนาดไม่มีข้าวสารกอกหม้อ และไม่รวยขนาดที่อยากได้อะไรก็ได้หมด ครอบครัวของข้าพเจ้ามีความอบอุ่นปานกลาง เพราะไม่เคยอบอุ่นหรือซึ้งจนน้ำตาไหล แต่ก็ไม่เคยสร้างปัญหาให้ปวดหัวทุกวัน ตอนเด็กข้าพเจ้ายังจำได้เวลาที่วิเศษที่สุดคือเวลากินข้าว เพราะเราทุกคนจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน กินข้าว (อย่างน้อย แกง 1 อย่าง ผัด 3 อย่าง และเต้าหู้ยี้ ) ใช้เวลานี้คุยกัน ยอกล้อกัน แลกเปลี่ยนประสบการณ์ มีเสียงหัวเราะ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ และคนแก่

เมื่อเวลาผ่านไปเราเริ่มโตขึ้น (พี่ ๆ โตกว่าข้าพเจ้า) เราต่างมีภาระที่มากขึ้น มีความฝัน อุดมการณ์ เส้นทางชีวิตที่แตกต่างกันออกไป เราต่างแยกย้ายกันออกไปตามเส้นทางที่ตัวเองวาดฝันไว้ วันนี้บ้านของเราใหญ่กว่าเดิม มีสมาชิกเพิ่มขึ้น จนต้องแยกย้ายไปบ้านเล็กบ้านใหญ่ เรามีรถขับ มีทองใส่ ทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับ เหลือสิ่งเดียวที่หายไปคือ ความพร้อมเพรียง และเสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหาร ทั้ง ๆ ที่กับข้าวยัง (อย่างน้อย แกง 1 อย่าง ผัด 3 อย่าง และเต้าหู้ยี้ )

ข้าพเจ้าเป็นคนปานกลาง ไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ เรียนหนังสือปานกลาง แถมหน้าตาก็ยังปานกลางอีก ข้าพเจ้าเรียนรุ่นเดียวกับพี่รอง (พี่ชายคนที่ 2) พอจบ ป.6 พ่อก็ซื้อรถให้พี่รองเพื่อไป - กลับ โรงเรียนประจำจังหวัด ส่วนข้าพเจ้าพ่อแม่ได้ส่งไปโรงเรียนกินนอนแห่งหนึ่งใน อ.เชียงของ ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่น้อยใจพ่อแม่น่ะ แต่บางครั้งข้าพเจ้าน้อยใจว่าทำไมต้องเกิดเป็นผู้หญิง ข้าพเจ้ายังจำได้ดีตอนนั้นข้าพเรียนหนักมากเพราะต้องเรียนทั้ง 2 โรงเรียน (โรงเรียนจีนและโรงเรียนไทย) ตื่นตี 4 ครึ่ง เพื่อไปเรียนภาษาจีน ตี 5 ถึง 6 โมงครึ่ง พอ 8.00 – 16.00 ก็เรียนโรงเรียนไทยตามปกติ และเรียนภาษาจีนอีกรอบ 18.00 - 21.00 เป็นแบบนี้มา 6 ปี
พอจบม.6 พ่ออยากให้เรียนต่อภาษาจีน ข้าพเจ้าสอบภาษาจีนตามที่พ่อแนะนำทั้ง ๆ ที่ใจลึกๆ อยากเรียนคณิตศาสตร์ ข้าพเจ้าได้สอบโควตา สาขาภาษาจีน คณะศิลปศาสตร์ ของม.แม่ฟ้าหลวง ผลคือติด ข้าพเจ้าเลยไม่คิดที่จะเป็นครูคณิตศาสตร์อีก

เช้าวันหนึ่งพ่อก็มาคุยกับข้าพเจ้าประมาณว่า ให้หามหาวิทยาลัยใหม่ เพราะทุนทรัพย์ไม่พอ.... ข้าพเจ้าเสียใจเล็กน้อยเพราะในที่สุดก็ไม่มีที่เรียน
ข้าพเจ้าเลือกเรียน สาขาสถิติประยุกต์ ม.ราชภัฎเชียงใหม่ เพราะอาจารย์แนะแนวแนะนำให้เรียน อาจารย์บอกว่า ถ้าชอบคณิตศาสตร์ให้เรียนสถิติจะดีกว่า เพราะถ้าจบออกมาแล้วสามารถเป็นครูได้ และถ้าไม่อยากเป็นครูก็ทำงานอย่างอื่นได้ และในขณะนั้น ม.ราชภัฎก็เป็นม.สุดท้ายที่ยังเปิดรับสมัครนักศึกษาอยู่ บวกกับความอยากมาอยู่เชียงใหม่ ในที่สุดข้าพเจ้าก็ได้เป็นนักศึกษาเต็มตัว แต่ยิ่งนานวันเข้าข้าพเจ้าก็เริ่มรู้ตัวเองขึ้นว่าตัวเองยากเป็นครู แต่ในขณะนั้น ก็มีรุ่นพี่มาบอกว่าต่อไปถ้าอยากเป็นครู เราต้องเรียนวุฒิครู(ป.บัณฑิตวิชาชีพครู) ข้าพเจ้าคิดในใจว่าไม่เป็นไรรอให้จบค่อยเรียนต่ออีก 1 ปีก็ยังได้ เพราะข้าพเจ้าไม่อยากย้ายสาขา หรือเริ่มต้นใหม่อีกรอบ ต่อมาเมื่อจะจบปี 4 ก็มีข่าวคราวอีกว่ากระทรวงยุติป.บัณฑิตวิชาชีพครูแล้ว ข้าพเจ้าเสียใจพอประมาณและยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อกับชีวิตดี หรือเมื่อจบไปจะทำอะไรดี ขณะนั้น สิ่งที่ข้าพเจ้ากลัวที่สุดคือ คำถามที่ว่า จบไปแล้วจะไปทำอะไร เพราะข้าพเจ้าไม่รู้จริงๆว่าจบแล้วจะทำอะไร

วันหนึ่งอาจารย์ให้ไปช่วยงานการประชุมโครงการวิจัย ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ช่างเป็นอะไรที่บังเอิญมาก ข้าพเจ้าได้เจอกับรุ่นพี่ที่มหาลัยและเขาก็แจ้งข่าวคราวว่ามีโครงการ สควค. อาจารย์ก็แนะนำให้ลองไปสมัครดู

ข้าพเจ้าไม่รีรอรีบยื่นเรื่องทันทีในสุดท้ายของการรับสมัคร วันนั้นฝนตกทั้งวัน จนข้าพเจ้าเกือบท้อแต่ในที่สุดก็ทำการยื่นได้สำเร็จ วันสอบเป็นวันตื่นเต้นและกดดันมากที่สุด และต้องตื่นเต้นอีกครั้งที่รู้ว่าตัวเองจะได้เป็นคุณครูแล้ว ต้องสอนเด็ก ต้องเป็นแบบอย่าง ตอนนี้ข้าพเจ้ากำลังปรับตัว และเตรียมตัวในการสอน ข้าพเจ้าไม่สัญญาว่าข้าพเจ้าจะเป็นครูที่ดีที่สุด แต่ข้าพเจ้าสัญาว่าข้าพเจ้าจะทำหน้าที่ครูให้ดีที่สุด

เขียนใน GotoKnow โดย k.เมฆขาว
ใน เปิดใจไปกับK.เมฆขาว

คำสำคัญ (Tags): #นักศึกษา ป.บัณฑิต (สควค.)

หมายเลขบันทึก: 438456เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 17:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (64)

icando-it

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 17:07 น. ()

สวัสดีครับ คุณ k.เมฆขาว ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงสำหรับว่าที่คุณครูคนใหม่ครับผม

k.เมฆขาว