ชีวิตนี้คือ..พรหมลิขิต หรือ โอกาส

ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน

ฉันเกิดมาในครอบครัวทีมีฐานะยากจน ปู่ย่าตายายไม่มีสมบัติหรือแม้แต่ที่ดินทำกินไว้ให้ ครอบครัวของฉันประกอบด้วยพ่อ แม่ ฉันและน้องสาว

ย้อนไปเมื่อ สองปีก่อนจะมีย่าอีกคนหนึ่ง ตั้งแต่เด็ก ๆ ฉันนอนกับย่ามาโดยตลอดตื่นแต่ตีสี่ครึ่งทุกเช้า เพื่อไปขายของกับย่าในตลาด ช่วยย่าขายของจนเป็นที่ชินตาของพ่อค้าแม่ค้าในตลาด ทุก ๆ เช้าย่าจะให้เงินฉันซื้อขนมกินระหว่างรอตลาดวาย ในชีวิตฉันนอนกับย่ามากกว่ากับพ่อแม่ นอนกับท่านจนถึงวาระสุดท้ายของท่านด้วยซ้ำไป

ทำไมย่าถึงรักฉันมากกว่าหลานคนอื่น ๆ เพราะฉันเป็นเด็กไม่ซนไม่ค่อยดื้อ ว่านอนสอนง่ายสำหรับย่า และท่านสงสารพ่อของฉันที่ทำงานหนัก เพราะพ่อแม่ไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไรที่นำไปประกอบอาชีพเฉพาะได้ ทำเป็นแค่รับจ้างและทำนาทำสวนเท่านั้น

ชีวิตครอบครัวของฉันเริ่มลำบากมากขึ้นเมื่อแม่ท้องและคลอดน้องของฉันออกมา ฉันต้องเลือกเรียนโรงเรียนขยายโอกาสในหมู่บ้านแทนโรงเรียนประจำอำเภอที่อยู่ไกลออกไป เป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย หลังจากน้องคลอดได้ไม่นาน ครอบครัวของฉันเริ่มทำไร่ขาดทุน หรือไม่ก็ทำได้แค่พอคุ้มทุนมาเรื่อย ๆ

แต่ฉันก็ขอพ่อให้ส่งฉันเรียนจนจบ ม.6 ที่โรงเรียนประจำอำเภอโดยขณะที่ฉันเรียนระดับมัธยมนั้น มีคนที่คอยช่วยเหลือฉันมาโดยตลอดก็คือ ย่ากับป้าซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อคนหนึ่ง ท่านทั้งสองคอยช่วยเหลือฉันเกือบทุกครั้งที่มีปัญหา คอยห่วงหา ให้ความรักแก่ฉัน เป็นแรงใจในการที่ฉันต้องทำงานหนักช่วยพ่อแม่ทำงานในไร่ในนา ซึ่งท่านทั้งสองไม่ได้มีฐานะอะไรมากมาย แต่ท่านก็ยังช่วยเหลือฉันโดยที่ไม่หวังผลตอบแทนใด ๆ

ฉันทำงานแทบทุกอย่างในงานที่เกี่ยวกับการเกษตรตั้งแต่ฉันเรียนมัธยมต้นจนถึงมัธยมปลาย ตากแดดตากฝน ตื่นเช้า เลิกค่ำ ทุกเย็นหลังเลิกเรียนฉันจะเข้าไปช่วยพ่อแทบจะทุกวัน บางทีฉันก็ไปช่วยงานพ่อทั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ก็มี แต่ฉันไม่เคยรู้สึกเหนื่อยรู้สึกท้อเลย เพราะมันหายไปกับการที่ฉันได้เห็นพ่อกับแม่ทำงานลดน้อยลง

ระหว่างที่ฉันเรียนมัธยมปลายก็พยายามขอกู้เงิน กองทุนเพื่อการศึกษา จนจบ ม.6 ฉันก็ไม่ได้รับเลือก เพราะว่าถ้าฉันไม่ได้เงินกู้ยืมเรียน พ่อก็ไม่มีความสามารถที่ส่งฉันเรียนจนจบปริญยาตรีได้ ตอนที่จบ ม.6 ฉันจึงไม่ยื่นคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยเพราะรู้ว่าไม่ได้เรียนแน่นอน

แต่ตอนที่เรียน ม.6 นั้นฉันได้ยื่นขอโควต้า ของมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ไว้พร้อมกับเพื่อน ๆ และทางมหาวิทยาลัยได้ตอบรับและให้ฉันไปรายงานตัว ฉันจึงไปรายงานตัวทิ้งไว้เพราะในขณะนั้นการรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ยังใช้เงินไม่มาก

ช่วงที่รอการเปิดเทอมฉันก็ต้องช่วยพ่อแม่ทำงานในนาในไร่ทุกวัน พ่อเช่าพื้นที่ในการทำไร่มากขึ้น เพื่อหวังว่าจะช่วยให้มีรายได้เพิ่มขึ้นและช่วยให้ฉันได้เรียนต่อในช่วงที่ฉันต้องไปขอทำเรื่องเงินกู้เพื่อการศึกษาในมหาวิทยาลัยอีกที มันทำให้ฉันมีความหวังในการเรียนต่อมากขึ้น

ระหว่างที่ฉันช่วยพ่อแม่ทำงานทุก ๆ วัน ในหมู่บ้านมีการบูรณะพระธาตุอันเก่าแก่ขึ้นมา ทำให้มีผู้คนมาทำบุญมากมายทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ จนวันหนึ่งกรรมการของหมู่บ้านมาตามหาฉันและพ่่อแม่ของฉันที่ไร่ เค้าบอกว่ามีผู้ใจบุญ อยากจะให้ความช่วยเหลือฉัน โดยการให้ทุนการศึกษา ให้พวกเรากลับไปที่บ้านเพราะผู้ใจบุญได้มาดูที่บ้านฉันแล้ว

พวกเราจึงรีบกลับไปที่บ้านในชุดทำงานในไร่นี่แหละ พอไปถึงบ้านเราก็ไปเจอคนมากมายมาที่บ้านทั้งครู กำนัน กรรมการหมู่บ้าน ผู้ใจบุญและลุงที่เป็นล่าม พอได้พูดคุยกันและเห็นสภาพความเป็นอยู่ของฉันจากที่เค้าจะให้ทุนฉัน 10,000 บาท กลายเป็นให้ 40,000 บาท ฉันดีใจมาก พ่อแม่ก็ดีใจมาก

หลังจากที่ผู้ใจบุญท่านนั้นได้ให้ความช่วยเหลือฉัน ท่านก็พาครอบครัวและญาติพี่น้องของท่านมาดูสถาพความเป็นอยู่ของฉัน เพื่อให้เข้าใจว่าท่านทำไมถึงต้องช่วยเหลือเด็กคนนี้ หลังจากนั้นก็มีข่าวดีอีก ผู้ใจบุญท่านนี้ได้ให้ความเหลือฉันโดยการส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบปริญญาตรี โดยไม่หวังผลตอบแทนอะไรซักอย่าง นอกจากให้ฉันเรียนจบปริญญาตรีเท่านั้น

จากความช่วยเหลือของท่านผู้ใจบุญท่านนี้ทำให้ฉันเรียนจบปริญญาตรีโดยไม่ได้ขอเงินที่บ้านเลย ผู้ใจบุญท่านนี้เป็นคนดีมาก ไม่สูบไม่ดื่ม ไปทำบุญอย่างเดียว ทำบุญให้วัด ทำบุญกับโรงเรียน ทำบุญสถานรับเล้ยงเด็กกำพร้าต่าง ๆ ท่านไม่ได้เป็นมหาเศรษฐีอะไร เพียงแต่ท่านเป็นคนที่ชอบทำบุญ ช่วยเหลือคน ท่านเป็นคนสิงค์โปร

เหตุผลที่ฉันได้รับเลือก ครูโรงเรียนและกรรมการหมู่บ้านในหมู่บ้านของฉัน พวกเขาเลือกแนะนำฉัน พวกเขาเหล่านั้นเห็นฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ คงจะมีหลาย ๆ เหตุผลที่ใช้พิจารณาในการเลือก

เมื่อฉันเรียนจบปริญญาตรี ก็เริ่มหางานทำเชื่อไหมค่ะ ว่าช่วงที่ฉันหางานทำนั้นเป็นช่วงที่เศษฐกิจไม่ดี มีคนตกงาน ถูกให้ออกจากงานเยอะมาก บริษัทปิดตัวเยอะมาก ทำให้ฉันกลับไปอยู่บ้านตั้งหลายเดือน

มันเป็นช่วงที่ย่าสุดที่รักของฉันท่านล้มป่วยพอดี ท่านป่วยเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายและโรคเส้นเลือดหัวใจตีบ พวกเรารู้ว่าท่านเป็นก่อนที่ท่านจะเสียประมาณ 4 เดือน ทำให้ฉันตัดสินใจที่อยู่บ้านดูแลย่าและช่วยงานที่ไร่ ฉันดูแลย่าจนถึงวินาทีสุดท้ายของท่าน มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย มีหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำให้ท่านเลย

จากที่คุณย่าเสียได้ประมาณ 4 - 5 เดือน ฉันก็ได้งานทำที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ มันเป็นงานที่ไม่ได้ตรงกับที่ฉันจบมา แต่ก็เป็นงานที่ฉันสามารถทำได้ ทำงานที่บริษัทนี้มาได้ปีครึ่งก็ลาออกเพราะว่ามีปัญหาในหลาย ๆ เรื่อง ฉันจึงลาออกมาทำงานเป็นครูบริษัท สอนตามโรงเรียนที่บริษัทไปติดต่อไว้ อยู่ประมาณ 6 เดือน จึงลาออกมา

เพราะฉันมาสอบทุน สควค. แล้วเค้าเรียกคนที่ติดสำรองขึ้นมา ฉันจึงได้มาเรียนอีกครั้ง เป็นสิ่งที่หวังไว้เหมือนกันแต่เป็นความหวังแบบลึก ๆ ไม่กล้าคิดว่าตัวเองจะสอบได้ จากประสบการณ์ที่ทำงานบริษัทมาทำให้ฉันเริ่มคิดหางานที่มั่นคงทำ เพราะระหว่างที่ฉันทำงานมาสองปีฉันไม่มีเงินเก็บ สำหรับสร้างบ้านใหม่ให้กับพ่อแม่เลย

คิดอยู่หลายครั้งว่าตัวเองจะทำได้ไหม จะเหมาะกับการเป็นครูไหม หลังจากที่คิดทบทวนก็ทำให้รู้ว่า ตัวเองชอบความเป็นครู และอยากเป็นครู อยากเห็นคนที่เราสอน เค้าออกไปเผชิญโลกภายนอกได้ มีความรู้ความสามารถควบคู่กับการเป็นคนดี

เมื่อฉันเรียนจบทุนนี้ พ่อแม่คงจะได้ภูมิใจในตัวฉันอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่เรียนจบแล้วครั้งหนึ่ง การเรียนสองครั้งนี้เป็นผลจาก การที่ท่านทั้งสองคอยอบรมสั่งสอนฉันให้ฉันเป็นคนดี โดยเฉพาะแม่ แม่ของฉันไม่เคยดูถูกใครเลย มีแต่คนมาคอยดูถูกตัวฉันให้แม่ฉันได้ยินตอนที่ฉันได้รับทุนเรียนปริญญาตรี

คำสอนของแม่นั้นจึงส่งผลให้ฉันได้รับโอกาสที่ดี ทั้งที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้รับมันมา เพราะความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ในอนาคตฉันจึงตอบไม่ได้ว่าจะเป็นอย่างไร สิ่งสำคัญคือทำปัจจุบันให้ดี

เดือนหน้านี้แม่ของฉันจะเข้ารับการผ่าตัดเนื้องอก ฉันหวังว่าแม่จะแข็งแรงหลังจากผ่าตัด และฉันจะเข้มแข็งคอยเป็นกำลังใจให้แม่ ให้พ่อ ให้น้อง สู้ไปด้วยกัน

เขียนใน GotoKnow โดย fragrance
ใน เปิดใจไปกับ fragrance

คำสำคัญ (Tags): #eti 5701#lift#นวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการศึกษา#นักศึกษา ป.บัณฑิต (สควค.)#ประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู#พรหมลิขิต#รหัส 54 ...#ชีวิตนี้คือ#หรือ โอกาส#predestination#or chance#openmind-by-fragrance#เปิดใจไปกับ fragrance

หมายเลขบันทึก: 438471เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 19:55 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้าจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (63)

ครูใจดี

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 21:51 น. ()

สวัสดีค่ะน้อง fragrance

แวะมาให้กำลังใจค่ะ

ครูใจดีก็เติบโตมาด้วยความยากลำบาก อยู่บ้านนอก แม่เลี้ยงมาคนเดียว ชีวิตต้องต่อสู้ดิ้นรนมาทุกอย่าง ขอให้เราทุ่มเท มุ่งมั่น ศรัทธา และเต็มที่กับสิ่งที่เราทำ แล้วสักวันหนึ่งเราก็จะประสบความสำเร็จค่ะ

สู้ตอไปนะคะ

ครูใจดีจะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 21:55 น. ()

อดทน และยิ้มสู้ นะครับ

Pojana Yeamnaiyana Ed.D.

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 21:59 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ'fragrance'

เป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่า...ชีวิตคนเราฟ้าลิขิตไว้แล้ว...แต่มีหลายเส้นทาง...

ขึ้นอยู่กับตัวเราว่าจะเลือกเดินทางไหน...

ความกตัญญูเป็นสุดยอดของการทำความดี...จะช่วยให้เราได้รับสิ่งดีๆในชีวิต

ขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้เลือกทางที่ดีที่สุดของชีวิต...

เป็นกำลังใจให้'คุณแม่'ของ'fragrance'หายจากการเจ็บป่วยและมีสุขภาพแข็งแรง

และขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของ'คุณย่า'ของ'fragrance'ด้วยนะคะ

miyoko

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 22:04 น. ()

สวัสดีค่ะน้อง fragrance

สู้ ๆ ค่ะ เพื่ออนาคตที่ดี

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

เด็กชายเคมี

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 22:17 น. ()

สวัสดีครับ คุณ fragrance

ชีวิตของคนเราอยู่ได้เพราะกำลังใจและความหวัง

เป็นกำลังให้พี่ สู้ต่อไปและเดินทางไปสู่

เป้าหมายที่ตั้งไว้

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ขอบคุณครับ

kungnang

เขียนเมื่อ 7 พฤษภาคม 2011 22:52 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ fragrance

ถึงแม้ชีวิตที่เกิดมาฟ้าได้ลิขิตไว้แล้ว

แต่เราก็สามารถลิขิตชีวิตตัวเองได้เหมือนกันคะ

ขอเป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตเหมือนกันนะค่ะ สู้ๆคะ

fragrance