ขอขอบคุณภาพประกอบบันทึกนี้ ฝีมือ อาจารย์นกฟ้า wwibul ค่ะ
ลูกครับ
หลังจากส่งลูกเข้าโรงเรียน แม่ติดใจเรื่องที่เราคุยกันอยู่สามสี่เรื่อง จึงต้องเขียนจดหมายฝากพ่อมาให้ลูกถือว่าเราคุยกันต่อ โดยคุยกันทางจดหมายมือ แม่ขอให้ลูกตอบทางจดหมายมือนะครับ
เรื่องแรก ลูกถามว่าเมื่อไหร่คนเราจึงจะเรียนกันจบ
แม่ขอตอบทางความคิดเห็นของแม่ ลูกมีสิทธิ์ที่จะแย้งได้
แม่ว่า คนเราไม่มีวันเรียนจบหรอกครับ
คิดดูสิ พ่อ..ยังต้องอ่านหนังสืออยู่ทุกคืน แม้จะอ่านผสมกับนั่งตาปรือเป็นบางครั้ง ทั้งยังมีเสียงกรน คร่อก ๆเป็นบางหน ฮา
แม่ด้วย นอกจากเปิดอ่านเรื่องภาษาอังกฤษ แม่ก็ยังต้องอ่าน ตำรา และค้นคว้าทางอินเทอร์เน็ตเรื่องเกี่ยวกับงานของแม่อยู่บ่อย ๆ
ลุง ๆ ของลูก ลูกคงเคยเห็น แม้กระทั่งภาษาจีนซึ่งไม่ใช่การงานของลุง ลุงก็ยังหัดเขียนหนังสือจีนอยู่ทุกคืน
ป้านิต ลูกเห็นมั้ย เขาชอบฝึกโยคะ เขาอ่านธรรมให้เราฟัง
เพื่อน ๆ หรือรุ่นพี่ ๆ ของน้อง แม่แนะนำว่า ลูกลองสังเกตุสิครับ จะเห็นหลายคนเลยที่เขาฝึกฝน อ่าน หรือสนใจในเรื่องอื่น ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องหนังสือเรียน อาจเป็นกีฬา อาจเป็นเรื่องถ่ายภาพ อาจเป็นการวาดรูป
หรือแม้กระทั่งการแฮ็คข้อมูลของคอมพิวเตอร์ หรือการวาดการ์ตูนต่อเนื่องหลาย ๆ หน้าสมุดโน้ตของลูกเพื่อทำเป็นหนังการ์ตูนสั้น ๆ ...นั่นก็คือการเรียน อย่างหนึ่ง
แล้วคนเราจะมีวันเรียนจบหรือ
เราสนใจอะไร เราอยากรู้ เราก็ต้องค้นคว้า หัด ลองทำ หรือถามคนที่รู้มากกว่าเรา แล้วก็ทำตามอย่างเขา
นี่เป็นวิธีการเรียน เรียนรู้ วิธีหนึ่ง
เรื่องที่สอง เรื่องที่ลูกถามว่า การเมือง การปกครองของประเทศไทยเมื่อไหร่จะ สงบ เรียบร้อย
ลูกเสนอว่า น่าจะทำตามอย่างประเทศที่เจริญแล้ว
แม่ไม่อยากพูดคุยเรื่องนี้ในที่สาธารณะมากนัก
มีอยู่สองเรื่องนะครับลูกที่ เราไม่น่าจะคุยกับคนอื่น ๆ ถ้าเราไม่สนิทพอ หรือแม้สนิทกัน(แบบแม่กับลูก) ก็ไม่ควรคุยในที่สาธารณะ ได้แก่ การเมือง, ศาสนาและแนวคิดเกี่ยวกับความเชื่อในลัทธิต่าง ๆ
เพราะฉะนั้น เรื่องนี้เรารอมาคุยกันต่อที่บ้าน หรือคุยทางจดหมาย ดีมั้ยครับ
เรื่องที่สาม คำที่ลูกพูดปลอบแม่
ตอนที่แม่เสนอเส้นทางการขับรถ หรือ เวลาที่เราสามคน-พ่อแม่ลูก ควรออกเดินทางจากร้านกาแฟ-นมสด-ขนมปัง แล้วไปส่งลูกที่โรงเรียนได้แล้ว โดยแม่กลัวว่า จะไม่ทันตามเวลาที่โรงเรียนกำหนด
พอพ่อไม่ทำตาม แม่ก็เริ่มหงุดหงิด
ลูกเตือนแม่ว่า "แม่ครับ ปล่อยวางบ้างเถอะครับ"
แม่คิดว่า เป็นไฮไลต์ ขอโทษที่ใช้คำทับศัพท์
ขอแก้เป็นว่า แม่คิดว่าเป็นประโยคทองของลูกเลยเชียว สำหรับอายุขนาดลูก อ้อ อันที่จริงสำหรับผู้ใหญ่อย่างพ่อและแม่ด้วย
ถ้าคนเรารู้จักทำอย่างที่ลูกพูดกับแม่ "ปล่อยวางบ้างเถอะครับ"
โลกจะสงบมากเลยล่ะครับลูก
จริง ๆ นะ
ถ้าเรา-ซึ่งถือเป็นหน่วยหนึ่ง หน่วยเล็ก ๆ ของสังคม ของโลก รู้จักปล่อยวาง รู้จักพอเพียง รู้จักนิ่ง
พลังความสงบสามารถส่งผลให้โลกสงบได้
ดั่งคำของพระพุทธองค์ที่ว่า ธรรมสูงสุดคือการบำเพ็ญภาวนา เมื่อแต่ละคน แต่ละหน่วย รู้จักธรรมนั้นอย่างเข้าใจ...
ความขัดแย้ง สงคราม ความทุกข์ เรื่องคิดเบียดเบียนกันของผู้คน คงไม่มี
ลูกเห็นด้วยหรือเปล่า
ตอบจดหมายแม่ด้วย
ว่าแต่ว่า ลูกพอรวบรวมสมาธิ ความมุ่งมั่นที่จะตั้งใจเรียน ทำการบ้าน ปฏิบัติตามระเบียบวินัย ดูแลข้าวของ
และ..อย่ามัวนั่งคิดว่า..เมื่อไหร่หนอคนเราจึงจะเรียนกันจบ
อ้อ แม่แอบดูตู้เสื้อผ้าของลูกแล้ว ขอชมจากใจจริงว่า เรียบร้อยจังครับลูก-ภูมิใจไหม
มีความสุขมากๆๆและนานๆๆนะคะ
ขอบคุณค่ะครูอ้อย
ช่วงแรกรู้สึกเครียดเล็กน้อยว่าลูก จะงงกับจดหมายของเรา แบบนี้หรือเปล่า สามีอ่านแล้วบอกว่า ดีแล้ว เขาจะได้เก็บไว้อ่านเรื่อย ๆ ถ้าไม่เข้าใจเขาก็มาถามเราหรือ พ่อ เท่ากับว่าเราจะได้คุยกับเขาสองรอบ
แม่ จึงมีกำลังใจนั่งคัดลายมือ ไม่พิมพ์ค่ะเพราะอยากให้เขาเลียนแบบเราบ้าง หัดเขียนด้วยลายมือ
วันนี้ได้ แผ่นซีดี ของพระอาจารย์ปราโมทย์ (วัดหนึ่งที่ศรีราชา) ฟังแล้วคิดว่าน่าจะย่อยให้ลูกร่วมหัดเรียนรู้ไปกับเราด้วย
แต่ข้อสำคัญ แม่ต้องฟังก่อน จนเข้าใจ จริงมั้ยคะ
ภาวนาเพื่อให้ "รู้"
ลูกครับ แม่มาจดไว้คุยกับลูกอีก (วันละนิดนะลูก)
แม่ได้แผ่นซีดีพระอาจารย์ปราโมทย์ จากป้าหมอคนหนึ่ง แปลกมากที่ฟังแต่ละเที่ยว แต่ละรอบ เราจะได้แง่คิดต่าง ๆ กันออกไปเรื่อย ๆ ในทางลึก และต้องเฝ้าถามทั้งกับตัวเองและเพื่อน ๆ (แม่นำไปพูดคุย ถกกันเพื่อความรู้ด้วยครับ)
เช่น คำสอนพระอาจารย์ที่ว่า
"ไม่ต้องมีรูปแบบในการภาวนา"
"ขอให้ตามดูให้รู้ว่า จิต ของเราทำงาน คือ คิดอยู่ตลอด แต่ไม่ต้องไปพะวงว่าจะดับความคิดอันไหนออกไป เฝ้าดู เฝ้าตาม ทำซ้ำ ๆ ๆ ๆ ๆ อาจต้องหลายวัน หลายเดือน หลายปี หรือหลายชาติ* แล้วในที่สุด เราเองจะรู้ได้ด้วยตัวเราเองว่า ความคิดเหล่านั้น มา แล้วผ่านไป"
"เรื่องธรรม เป็นเรื่องง่าย ง่ายมากเพราะเป็นธรรมชาติ"
"ธรรม เป็นสิ่งที่จับต้องได้จริง"...
ประโยคคำสอนเหล่านี้แม่ยัง งง ๆ อยู่เลย ต้องใช้เวลาคิดอีกสัก(มาก ๆ)หน่อย(และอาจจะยังอีกนานกว่าจะคิดออก)
*เรื่องหลายชาติ แม่คงต้องคุยกับลูกอีก
และผลพวงจากแผ่นซีดีนี้ ที่ป้าหมอให้มา แม่และพ่อจะไปฟัง หรือ เยี่ยมชม"สวนสันติธรรม" ศรีราชา อำเภอหนึ่งในชลบุรี ที่ ๆ พ่อชอบพาเราสองคนไปกินอาหารทะเลไงครับ
พรุ่งนี้ ไปไหว้อาม่าแล้วจะเลยไปสวนนี้ จะถ่ายรูปไว้ให้ลูกดูครับผม;P
สมัยลูกเรียนโรงเรียนในไทย ลูกถามบ่อยว่า เมื่อไหร่จะเรียนจบ
เดี๋ยวนี้เมื่อพูดคุยกัน เขาเล่าเรื่องการเรียนอย่างสนุกสนาน
มันมีความแปลกอย่างมีนัยสำคัญ
มาอ่านเพื่อเตือนใจว่า คนเราเรียนรู้กันตลอดชีวิต