"ชีวิต" เด็กไม่ใช่ผู้ใหญ่(ตอนสอง)

คลิ้กได้ค่ะ รูปที่ลูกทำค่ะ

A Hill

A hill with a cloud.

A mist in there darkness’s full.

Over the night time.

Big river

A big large river

With big grace like big dragon

With the rare fisher

Night keeper

In time of darknight

You feel something a feeling……

Who looking at you?

Angel

Light shining like life.

When you feel safe it’s there.

These mean it’s the most safe .

ลูกเคยเขียนบทไฮกุด้วยตัวเอง วัยแปดขวบ หลังจากคุณครูชาวดัชต์คนหนึ่งที่สอนประจำที่โรงเรียนลูก สอนวิธี เขียนไฮกุ

เรียนมาตอนเช้าหรือกลางวันไม่แน่ใจค่ะ ช่วงเย็นรอแม่ทำงาน เขาเอากลับมานั่ง ๆ เขียนได้เป็นครึ่งชั่วโมงกว่า ๆ

ที่ทราบเพราะพี่ผู้ช่วยที่ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้กัน รายงานว่า น้องภูนั่ง นิ่ง เงียบเป็นพิเศษ

แล้วได้บทนี้ออกมา

แม่เอง งง ไปพักใหญ่ (แหะ แหะ ไม่รู้จักไฮกุแบบถูกมาตรฐาน)

เวลาแม่ลองหัดเขียน มันกลายเป็นกลอนเปล่า(ไร้สัมผัส) มากกว่า

พอจำได้ว่า ชวนเขาคุยถึงแกน หรือแก่นของบท ไฮกุ นี้

ตอนนั้นเขายังคุยกระหนุงกระหนิงกับเรามาก ๆ

มากกว่าคุยกับเพื่อน

เอาเถอะค่ะ เป็นไปตามวัย

บุตรของท่าน..มาทางท่าน

แต่ไม่ใช่บุตรของท่าน-คาริล ยิบราล

คุยและถามเขา

เขาพูดออกมายาว ๆ บทพูดชนิด ลองซีน

"แม่ ชีวิต ไงแม่"

"มีมืด มีสว่าง มีสุข มีทุกข์ มีเรื่องปรุงแต่ง มีความแกร่งกล้าของชีวิต"

"มีหุบเขา เมฆ สายน้ำ แสงอาทิตย์ แสงเดือน แสงดาว"

"มีความมืด"

"มีความกลัว"

"มีจินตนาการ"

ต้องขอทึ่ง..ลูกเราเองสักห้านาที(อย่าเพิ่งหมั่นไส้นะคะ)

เพราะนี่คือสิ่งที่เราอ่าน แล้วตรองดู

มันจริง จริง ๆ

หาก

เดี๋ยวก่อนค่ะ จำความเดิมที่แล้วได้มั้ยคะ

สิ่งที่เราสองคนเริ่มวิตกกังวล คือ

**โลก หรือสิ่งที่เขารู้ มันระนาบเดียว**

มันไม่ใช่ชีวิตแบบ รายรอบตัวอย่างที่เราหรือเขาหรือทุกคนต้องใช้ชีวิตอยู่กับมัน

มันไม่รายรอบตัว ประหนึ่ง สามร้อยหกสิบองศา คำที่นิยมใช้กัน

เพราะฉะนั้น เรา-พ่อแม่ กำลังคิดว่าต้องหากลอุบาย หลอกล่อให้เขาทุ่มเทเวลามาร่วมกิจกรรมกับครอบครัว กับสังคมหน่วยย่อยให้มากขึ้น

เพราะในความที่เขาชอบอ่านหนังสือมาก..ขนาด แม่หรือพ่อซึ่งเสียงดังฟังชัด เรียกเขา

เขาไม่ได้ยินค่ะ

เขาบอกว่า กำลังใช้สมาธิในการอ่านหนังสือ

เวลาเขาเล่นคอมพ์พิวเตอร์ แน่นอนย่อมต้องมี กระดานบอร์ด มีการพูดคุยกันระหว่างเล่นเกม เขาก็ตกในภวังค์ คือเราเรียกเขาแล้วเขาไม่ได้ยิน

(ถ้าลูกมาอ่านเจอตรงนี้ เขาจะพูดว่า แม่อะไรชอบแฉลูกตัวเอง อิ อิ)

เวลาเลือกอ่านหนังสือฟรีในร้านขายหนังสือ เขาก็เป็นเช่นนี้

เมื่อใดที่ในมือมีหนังสือ แม้ไม่ได้ยิน เราพ่อแม่ ไม่วิตก

แต่ถ้าเรียกแล้วไม่ได้ยิน เวลาเล่นเกม พ่อมีฉุนเฉียวค่ะ

แม่หรือคะ กังวล เกรงว่าลูกจะไม่รู้จักโลกภายนอกบนความเป็นจริง

โปรแกรมวันหยุดหน้า จึงโผล่โผมาแล้วค่ะ

1.ไปขี่จักรยานพร้อมกันสามคนที่ สวนรถไฟ กรุงเทพฯ บรรยากาศดีมาก ๆ แล้วต่อเนื่องด้วย ไปเยี่ยมคุณลุง-ป้าที่มีบ้านอยู่บริเวณนั้น

2.ไปดูงานพ่อที่ site จริง ๆ  เคยพาเขาไปมาสองสามแห่ง ที่ปราณบุรี, ดอนยายหอม นครปฐม, แถว ๆ รังสิตที่เท่าไรจำไม่ได้ จำได้แต่ว่าใกล้พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ ปทุมธานี ที่วางแผนไว้ไม่ไกล เขตรอบ ๆ กรุงเทพฯ

อาจได้ไปเที่ยวเมืองโบราณ ที่เขาไปมาแล้วและชอบ

อ้อที่ไกลสุด โน่นค่ะ site งานที่ปัตตานี ใกล้ศาลเจ้าแม่ลิ่มกอเหนี่ยว ใกล้สถานที่สำคัญในประวัติศาสตร์ด้านการเมือง-เหตุการณ์เรื่อง มัสยิด กรือเซะ

3. ส่วนเรื่องดูงานวิทยาศาสตร์ เกี่ยวกับการเตรียมชิ้นเนื้อ ของคนไข้ให้เป็นสไลด์แก้วเนื้อเยื่อเพื่อตรวจวิเคราะห์โรคของแม่ ต้องรอไปอีกพักใหญ่ค่ะ เพราะปิดทำการในวันหยุด

4.นึกออกตอนนี้อีกข้อหนึ่ง เช้านี้เห็นต้นกระบองเพชรเล็ก ๆ ที่เขาเพาะเอง ขึ้นแข็งแรงหลายต้น น่าพาไปเลือกกระถางเซรามิคจิ๋วแล้วให้เขาใช้ศิลปะ ตบแต่งมัน ไปวางโชว์ เผื่อขายได้

เท่านี้ก็คงหมดเวลา

5.เกือบลืม เรื่องโปรดของแม่ ลืมไม่ได้เชียวล่ะ

นวดค่ะ เรานวดตัวแบบไทย

พ่อและลูกชอบนวดเท้าค่ะ

**อยากให้วันหยุดมาถึงเร็ว ๆ จังแล้วค่ะ