ครึ่งขมครึ่งหวาน

 

วันนี้คุณพ่อขายาวตื่นแต่เช้า อ้อ ที่จริงเขาตื่นเช้ากว่าเราทุกวันค่ะ

เขาพูดให้เราแม่ลูกฟังบ่อย ๆ ว่า

 

“ตื่นเช้า ๆ ชูแขน หันหน้าเข้าหาดวงตะวัน ยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วสูดดมผ่อนเอาลมหายใจเข้าช้า ๆ ออกช้า ๆ อย่างแผ่วเบา

เอาความมีชีวิตของต้นไม้ ลม ความอบอุ่นจากตะวันแรกขึ้น ให้ได้”

 

ทำแบบนี้ทุก ๆ วันหมายถึง ตื่นเช้าก่อนตะวันขึ้น ออกกำลังกาย ทำสมาธิ กำหนดลมหายใจ รับรองว่า สดชื่น และ

 

ชีวิตคนคนนั้นจะเจริญ

 

คุณพ่อขายาวพูดบ่อย จนกระทั่งคนชอบนอนมาก ๆ อย่างดิฉันเอง ละอายในใจ

เพราะคนต้นคิด คนเริ่มเอาวิธีนี้มาปฎิบัติแรกเริ่มคือดิฉันเอง

 

มาห่างไปเพราะนอนดึก ตื่นเช้าไม่ไหว

 

จึงเริ่มใหม่พยายามเข้านอนก่อนสี่ทุ่มครึ่งให้ได้  ตื่นก่อนหกนาฬิกาเช้าจนได้

แล้วจึงเข้าสู่วงจร คนตื่นเช้า ได้

 

สองวันหยุดนี้ เราสองคนพ่อแม่อยู่กันตามลำพัง ลูกเปิดเทอมแล้ว

ตื่นเช้าและนั่งคุยกันถึงเรื่องจิปาถะ

 

วันนี้เราสองคนนั่งคุยกันได้นาน

แปลกนะคะ แม้ว่าจะอยู่กันมานาน บางสิ่งบางอย่างเราเพิ่งเปิดใจคุยกัน อย่างใกล้ชิด ในลักษณะของผู้ใหญ่จริง ๆ

 

ใช่ เพราะชีวิตการงานที่เร่งรีบ การงานที่อยู่ภายใต้การดูแลของเขามาก ไกล(ต้องเดินทาง)เป็นอุปสรรคส่วนใหญ่ 

ที่ทำให้เราคุยกันน้อยลง

 

ยิ่งเมื่อลูกเล็ก ๆ เราเองสถานภาพความเป็นแม่ ทำให้เรามีแต่เรื่องการเตรียมอาหาร การรับส่งลูกไปโรงเรียน และการงานอาชีพตัวเอง

 

สองวันหยุดนี้ เราคุยกันเรื่องเศรษฐกิจ การวางแผนการศึกษาคร่าว ๆ ของลูก การวางแผนทางการเงินของครอบครัว ฯลฯ

และสิ่งสำคัญ

 

การมีร่างกายที่แข็งแรง จิตที่สงบ  แต่แข็งแกร่ง

การระลึกถึง คำนึงถึงความตาย

การไม่ประมาทต่อการใช้ชีวิต

พยายามเปิดใจให้กว้าง

ยึด ธรรม เป็นสรณะ ของการดำรงชีวิต

 

และ

 

หมั่นศึกษาหาความรู้อยู่เสมอ ๆ

ทุกทุกวัน

 

 

เราสามคนพ่อแม่ลูก กำลังมีย่างก้าวแต่ละก้าว อาจเดินทางไปต่างเส้นทาง ต่างแห่งหนตำบล ต่างประเทศ ในบางคราว

 

แต่เรามั่นใจว่า เราจะมาพบกัน มาร่วมนั่งกินข้าว นั่งคุย ปรึกษาหารือ ถกกันถึงเรื่องการเมือง การปกครอง เศรษฐกิจ และอื่น ๆ กันอีก

 

เราสองคน พ่อและแม่ ต้องปฎิบัติเช่นที่ว่านี้ก่อน

ก่อนจะพยายาม เดินทางไปในทาง ที่เราหวังว่ามันจะมั่นคง เจริญก้าวหน้า ทั้งในการงานของเราสองคนเพื่อเป็นต้นแบบของลูก ลูกศิษย์คนแรก และคนสำคัญของเรา

 

การศึกษาของลูก เราจะไม่ปิดกั้นเขา เราจะไม่บังคับเขา เรามั่นใจว่าเขามีความ ทรนง ค่ะดิฉันขอใช้คำนี้

 

เนื่องด้วยเขาพูดกับแม่-ผู้ซึ่งเป็นแม่ เป็นเพื่อนสนิทว่า

 

“ขอรับรองด้วยเกียรติของเขาว่า เขาจะมีอาชีพที่มั่นคง เป็นคนดี และเลี้ยงดูพ่อและแม่ให้ได้ และเขาจะดูแลเราตลอดต่อไปในอนาคต”

 

นี่คือคำพูดของเขาเอง

 

เป็นสิ่งที่พ่อแม่ภูมิใจ

แม้มันยังมาไม่ถึง

หรือแม้มันจะไม่เป็นไปอย่างนั้น

 

เพียงแค่ครั้งหนึ่งลูก ตระหนักรู้ เข้าใจได้ กล้าหาญที่พูดออกมา

 

เพียงพอแล้ว

 

 

วันนี้อาทิตย์ที่24/5/2552 เราพูดคุยกันเรื่องนี้ ดิฉันจึงขอบันทึกเอาไว้

 

 

 

“เอ้าพ่อ กาแฟเย็นสูตรใหม่”

 

ดิฉันยื่นแก้วกาแฟใส ๆ ทรงสูง ด้านล่างเป็นน้ำหวานรสและกลิ่นผลไม้ที่เขาชอบ ตระกูลเบอร์รี่ที่ผสมมาต่างหาก แบบเย็น

ครึ่งบนเป็นกาแฟดำแต่น้อย(เขาไม่ได้เป็นกาแฟชนเช่นดิฉัน ดื่มกาแฟดำร้อนไม่ค่อยเป็น) เป็นกาแฟดำเย็นที่ชงต่างหากเช่นกัน แล้วค่อย ๆ รินให้ส่วนหนึ่งของน้ำหวานยังคงนิ่ง ๆ หวาน ๆ อยู่ที่ส่วนครึ่งล่างของแก้ว

เสียบหลอดดูด

 

กำชับเขาว่า

 

“ค่อย ๆ ดูดแต่ละส่วนนะพ่อ”

“ให้ความหวานและความขม มันผสมกันเองตามธรรมชาติ”

 

 

 

“เหมือน ชีวิต ไง”