ยามรุ่งเช้าของวันนี้ เมื่อรู้สึกตัวตื่นเรารู้สึกแห้งฝาดไปทั้งคอ โอ้! เรานี้หนอเป็นหวัดเสียแล้ว...

ตอนนั้นเองความคิดก็แล่นเข้ามาฉับพลันว่า “ต้องหายามาฉันแล้วนอนพัก” เพราะใคร ๆ ก็บอกว่าป่วยหรือเป็นหวัดต้องนอนพัก
แต่อีกแวบหนึ่งเราก็คิดไปอีกว่า เอ่... หรือจะออกไปข้อวัตร ข้อปฏิบัติ ไปบิณฑบาตดี เดินไปออกกำลังกายไป “ออกกำลังกายเพื่อคลายป่วย...”

อื่ม... ไปเดินออกกำลังกายสูดอากาศสดชื่นนั้นน่าจะดีกว่า ให้ร่างกายที่แข็งแรงเยียวยารักษาตัวของตัวเอง

เช้าวันนี้เราจึงได้ตัดสินใจ “แหกกฏ” ความรู้แบบเดิม ๆ ว่า “ถ้าป่วยต้องพัก” ออกไปเดินก้าวเท้าซ้าย ก้าวเท้าขวา สูดหายใจรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าเข้าให้เต็มปอด

การออกเดินบิณฑบาตนี้ นอกจากจะเป็นการออกกำลังกายที่ดีเยี่ยมแล้ว เพราะเท้าได้ก้าว ได้กวัดแกว่ง
สิ่งที่สำคัญมากไปกว่านั้นคือ “มุมปาก” ของเราได้ยิ้มแย้มแทนการ “นอนซม”

เพราะคนใส่บาตรเป็นคน “ใจดี” มีรอยยิ้มแห่งความสุข เราเห็นเขามีความสุข เราก็อดที่จะสุขไปกับเขาไม่ได้

วันนี้เราได้ยิ้มทั้งกาย คือการออกกำลังกาย และยิ้มทั้งใจ คือ ได้รับอุ่นไอของความสุข

ร่างกายที่ป่วยช่วยได้หากคลายทุกข์
สุขสูงสุด ทุกข์ปลิวหาย มลายสูญ
ออกกำลัง ทั้งใจกาย ไร้อาดูร
จิตเพิ่มพูน พลังธรรม กำลังกาย "กำลังใจ..."