ในช่วงเช้าที่ผ่านมา (๒๕ เมษายน ๒๕๕๓) มีคนซื้อขนมมาฝากกล่องหนึ่ง ตอนแรกผมเองเห็นเป็นขนมเค้กอะไรสักอย่างก็รู้สึกว่าเฉย ๆ เพราะตัวเองไม่ใช่เป็นคนชอบทานขนมแบบนี้อยู่แล้ว แต่ก่อนที่จะหยิบเพื่อคัดแยกออกไปก็สังเกตุว่า Packageing ของขนมตัวนี้ "เหมือนแบบแตกต่าง" ก็เลยหยิบขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นของ "โครงการหลวง (Royal Project)

จากความคิดเดิมที่กำลังจะแยกเพื่อไปให้คนอื่น ด้วยความไม่ชอบขนมแบบนี้ ตอนนั้นผมก็รีบคว้ากลับมาด้วยความรู้สึกหวงแหน

"ไม่ชอบแต่ก็ขอกินสักชิ้นหนึ่งเถอะ..."

เป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้นในขณะนั้นจะมีขนมต่าง ๆ ยี่ห้อนั้น ยี่ห้อนี้ หน้าตาดี ๆ สวย ๆ งาม ๆ ของยี่ห้ออื่นกินได้ก็แค่อิ่มกาย แต่ของโครงการหลวงกินแล้ว "อิ่มใจ"

ก่อนที่ผมจะกินขนมชิ้นนั้น ผมพลิกดูแล้ว พลิกดูอีก พินิจ พิเคราะห์เพื่อ "เสพความรู้สึก" ดี ๆ ที่สอดแทรกผ่านขนมชิ้นที่ซึ่งไม่มีในขนมยี่ห้ออื่น

ผมสัมผัสได้ถึงความธรรมดาที่ไม่ธรรมดา ความเอาใจใส่ พิถีพิถัน จนกระทั่งทำให้นึกย้อนไปถึงหน้าคนปลูกผัก ปลูกฟักทอง ถึงขั้นจินตนาการคนนวดแป้ง คนบรรจุหีบห่อ รวมไปถึงคนออกแบบผลิตภัณฑ์ชิ้นนี้ว่าเขาคงจะตั้งใจทำด้วย "ความสุข"

เป็นความรู้สึกที่ผมเองไม่ได้สัมผัสมานานกับเรื่องการทานขนมในยี่ห้ออื่น ๆ

ถึงแม้นครั้งหนึ่งจะมีคนใจดีซื้อขนมอะไรซักอย่างของฝรั่งเศสมาให้ถ้วยละหลายร้อย ผมก็กินไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งไปแบ่งกับ "น้องปลา (ปลานิลในสระ)"

แต่ครั้งนี้ ถึงแม้นว่าผมจะอิ่มขนาดไหน และผมไม่สนใจว่าขนมชิ้นนี้จะถูกหรือแพง แต่ผมขอกินด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่ผ่องถ่ายออกมาจากขนมที่คนดี ๆ ตั้งใจทำจนกระทั่งมาถึงปากผม

เมื่อเรารักใครสักคนหนึ่ง แค่เราได้สัมผัสขนมที่มีคนใกล้ชิดท่านได้ทำมาเราก็มีความสุขใจ ความปีติเกิดขึ้นในจิตในใจด้วยเพี้ยงเราได้สัมผัสขนมเพียงชิ้นเดียว...

ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ

๒๕ เมษายน ๒๕๕๓