บันทึกนี้ขอต่อยอดเรื่อง "ความกลมกล่อมของ Storytelling" จากบันทึก เรื่องเล่า (Storytelling) แบบกลมกล่อมเขียนได้ง่ายๆ และไม่ยากอยากที่คิด โดยในบันทึกดังกล่าวข้าพเจ้าก็ได้แสดงความเห็นไว้ในเบื้องต้น ดังนี้...
อื่ม... "กลมกล่อม" เป็นคำที่ "สมบูรณ์" มาก สมบูรณ์ทั้งตัวคำและสมบูรณ์ทั้งการกระทำของสมาชิกใน Gotoknow
เพราะการจะปรุงอาหารอย่างใดสักอย่างหนึ่งอย่างเช่นเรื่องเล่า (Story telling) ให้กลมกล่อมได้นั้นจะต้องมีทั้งผู้ปรุง ผู้ชม และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ผู้ชิม" หรือรวมไปถึงการเปิดใจรับจากคำติชมจาก "ผู้วิพากษ์" และ "ผู้วิจารณ์"
Gotoknow เปิดโอกาสให้ผู้ปรุงพบกับผู้ชิม แล้วสามารถให้ผู้ชิมนั้นมีโอกาส "วิพาก วิจารณ์"
หรือบางคนก็ชมอยู่ห่าง ๆ หรือบางคนก็มาทิ้งร่องรอยไว้บ้างเป็น "กำลังใจ"
แต่ไม่ว่าใครจะเข้ามาในฐานะ "ผู้ใด" ๆ ทุก ๆ ล้วนแต่ช่วยสร้างเสริมให้เรื่องเล่าที่ถ่ายทอดออกมาจากหัวใจนั้น "กลมกล่อม"...
ซึ่งในโอกาสนี้เองจึงขอมาต่อยอดจากสิ่งที่เคยคิดไว้เพื่อให้หมุนวนขึ้นไปให้เป็น "เกลียวความรู้..."
รากฐานสำคัญจากผู้ก่อตั้ง "สถาบันส่งเสริมการจัดการความรู้เพื่อสังคม (สคส.)" http://www.kmi.or.th/ ได้สร้าง "รูปแบบการพัฒนาด้วยการเรียนรู้" หรืออาจจะเรียกได้ว่า Gotoknow เป็น Learning by Doing ที่ประสบความสำเร็จอย่างเป็นรูปธรรมที่เห็นชัดที่สุดในวงการวิชาการ ที่สามารถพัฒนางานได้จาก "การเรียนรู้" อย่างแท้จริง
"กลมกล่อม" ขอบคุณค่ะ..จากหลากหลายความรู้ทั้งศาสตร์และศิลป์...มากด้วยความแบ่งปันทุกข์สุข..ทุกรสรูปแบบของความเห็นที่เอื้อเฟื้ออย่างกัลยาณมิตร..ที่นี่คือ G2K...
ความกลมกล่อมที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งในฝ่ายของผู้ใช้ (Blogger) และทีมงานที่จัดสร้างและดูเว็บไซต์แห่งนี้นั้นเป็นพลังที่เกิดขึ้นจาก "การจัดการความรู้ตามธรรมชาติ"
เมื่อผู้ก่อตั้งคิดและสร้าง Blog มาให้เรา (User) เล่น เราก็เล่น เล่นไปลองไป ลองผิด ลองถูก ถูกก็จำไว้ ผิดก็จำไว้ จดใส่จิตใส่ใจอันไหนดีก็ทำ อันไหนไม่ดีก็เลิกทำ
ในตัวมนุษย์ทุก ๆ คนนั้นมี "พลังแห่งการพัฒนา" อยู่ด้วยกันทุกคน
สังคมแห่งนี้เป็นผู้สร้างบ้านเพื่อให้โอกาสในการที่จะพัฒนาตนเอง
Blog เป็นการพลิกหน้าประวัติศาสตร์จากการเขียนไดอารี่ในสมุดหรือกระดาษเล่มเล็ก ๆ ที่หลาย ๆ คนเคยเขียนตอนเป็นเด็ก จากสมุดเล่มเล็ก ๆ วันนี้ได้พัฒนาเป็นห้องสมุดที่กว้างใหญ่
ไดอารี่ชีวิตของคนแต่ละคน ได้ถูกเรียงร้อย ถ่ายทอด นำเสนอ เพื่อเป็นสื่อกลางที่จะได้พบเจอ "เพื่อน" ทางหน้าจอ
เพื่อนคนหนึ่งเขียนเพื่อ "ให้" เพื่อนอีกคนได้อ่าน เมื่อเพื่อนอีกคนได้อ่านก็แสดงความคิดเห็นตอบรับเพื่อ "ให้" กำลังใจซึ่งกันและกัน
อุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ที่มีหน้าจอ แป้นพิมพ์ และหน่วยประมวลผลนี้สามารถสร้าง "มิตรภาพ" ที่โยงใยเครือข่ายของคนไทยได้อย่างไม่มีกำแพงของหน่วยงานใด ๆ มาขวางกั้น
ตัวหนังสือดำ ๆ ที่สามารถมองเห็นได้จากหน้าจอสีขาว ๆ เป็นสื่อกลางที่ถ่ายทอดเรื่องราวจากคนหนึ่งไปสู่คนมากมายในสังคม
ความสุข ความทุกข์ ความเหงา ความเศร้า เรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตทั้งนอดีต ปัจจุบัน รวมถึงที่คาดหวังว่าจะทำในอนาคตได้ถูกปลดเปลื้องจากหัวใจบันทึกไว้ ณ ที่แห่งนี้
เรื่องราวของคนทำงานที่มักถูกมองว่าเป็น "วิชาการ" ได้ถูกนำมา "จัดการ" เพื่อให้ได้เรื่องราวที่ "กลมกล่อม"
หลาย ๆ คนมาใหม่ ๆ ก็หุงข้าวไหม้บ้าง แฉะบ้าง อ่านเอกสารทางวิชาการแล้วแข็งกระโด๊ก กระเด๊ก
วันนี้เรื่องราวทางวิชาการแบบง่าย ๆ มีหลายแบบหลากสไตล์ หรือจะเป็นการทำวิจัยที่ใคร ๆ เบือนหน้าหนี วันนี้ก็มี R2R (Research to Routine) เอาไว้พึ่งพาในการดำเนินชีวิตอย่างมี "ระเบียบวิธี" (Methodology)
การฝึกซ้อม ฝึกฝนเป็นสิ่งที่สำคัญ การที่เราสามารถทำงานวิชาการได้อย่างกลมกล่มอย่างทุกวันนี้นั้นก็เพราะมี "เวที"
เวทีนี้จึงเป็นเวทีที่ยิ่งใหญ่ ห้องครัวใหญ่ ๆ ที่มีอุปกรณ์ครบครัน
เวทีที่มีเพื่อนคอยย้ำเตือน ให้ความรู้ ให้กำลังใจ
เวทีนี้จึงเป็นเวทีของคนใด ๆ ที่มีหัวใจที่ขับเคลื่อนไปด้วย "การจัดการความรู้..."
ในฐานะสมาชิกใหม่ ขอชื่นชมและแสดงคิดเห็นต่อสิ่งดี ๆ มีสาระ มีพลังที่จะหยิบยื่นสิ่งดี ๆ แลกเปลี่ยนเรียนรู้ นำสิ่งที่เป็นประโยชน์ไปเผยแพร่ต่อ และพัฒนาตนเองให้เป็นผู้ที่สามารถเขียนสื่อสารที่ให้อารมณ์และความรู้สึกเช่นคุณต่อไป ขอขอบคุณจริง ๆ