ประตูก็คือช่องที่เราเจาะเข้าไปในกำแพง
 
 วันหนึ่ง ชายผู้หนึ่งซึ่งคงจะเป็นช่างปูน โดยสังเกตดูจากเศษปูนที่เกาะเป็นแผ่นแข็ง
บนเสื้อของเขา ได้คอยอย่างอดทนเพื่อที่จะได้มีโอกาสพูดกับเจค็อบ เสียงของเขากระด้าง
หากกิริยาท่าทางไม่ใช่
 "เจค็อบ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าได้ปลูกบ้านให้ใครต่อใครมามากแล้ว ตอนนี้กำลัง
เตรียมตัวสร้างบ้านให้ตัวเองซะที ท่านมีอะไรจะแนะนำข้ามั้ย"
 เจค็อบหัวเราะ "เจ้าเจค็อบคนทำขนมปังนี่เป็นใครกันที่จะไปผสมปูนก่ออิฐได้"
 แต่แล้วเจค็อบก็ชูนิ้วชี้ข้างซ้ายขึ้นประหนึ่งว่ากำลังสัมผัสความทรงจำเก่าแก่แล้วก็
โบกมันไปมาเป็นทีท่าให้รู้ว่าอาจจะมีคำแนะนำข้อหนึ่งที่เขาจะให้ได้
 "มีกล่าวไว้ในพระคัมภีร์ของเราว่า บ้านจะเป็นบ้านก็ต่อเมื่อมีหน้าต่างและประตู"
 ชายผู้นั้นอมยิ้ม "เจค็อบ สิ่งนี้แม้แต่ข้าเองก็รู้" ผู้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็พากันหัวเราะ
หึๆเช่นกัน
 "แต่ว่า" เจค็อบพูดต่อราวกับไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านั้น "ท่านรู้มั้ยว่า ทำไมข้า
ถึงคิดว่าบ้านต้องมีหน้าต่างและประตู"
 ทันใดนั้น ความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้งหนึ่ง ผู้คนที่นั่นต่างก็ตระหนักในความไม่รู้
ของตน และพากันชะเง้อเงี่ยหูคอยฟังเจค็อบพูด
 "บ้านของข้าต้องมีประตู เพื่อที่ว่าข้าจะได้เข้าไปในตัวตนของข้าเองได้ และต้องมี
หน้าต่างเพื่อที่ว่าข้าจะได้มองไปได้ไกลกว่าตัวข้าเอง"
 "ก็ถ้ามันไม่มีล่ะ" ชายคนเดิมถาม
 ความโศกเศร้าอันใหญ่ยิ่งแผ่เงาของมันครอบคลุมเจค็อบ ถ้อยคำของเขาค่อยๆเปล่ง
ออกมา
 "เราต้องจำให้มั่นว่า" เจค็อบพูด "สิ่งเดียวที่ทำให้บ้านกับโลงศพแตกต่างกัน ก็คือ
ประตู"

                                                                จาก เจค็อบ คนทำขนมปัง
                                                                         โนอาห์ เบน ซี ผู้เขียน