แม่อันเป็นที่รัก ไม่สบายค่ะ สายธารแห่งความรัก(ตอนสอง)


แม่อันเป็นที่รัก ไม่สบายค่ะ

แม่อันเป็นที่รัก ไม่สบายค่ะ 



แต่นี่ไม่ใช่สาเหตุให้ลุกขึ้นมาเขียนอะไรต่อมิอะไรดอกนะ

เมื่อตาน้ำ ท้นขึ้นมา ล้นเอ่อได้ที่ ความทรงจำ เหมือนมีตัวส่งตอกย้ำ ว่าเรา รักแม่ของเรายิ่งนัก

 


เมื่อถึงวัยที่ฉันเข้าเรียนบ้าง
จำได้ว่าพวกเราพี่ ๆ น้อง ๆ กระเตงกระเป๋าแล้ว ต้องหิ้วปิ่นโตอาหารกลางวันไปด้วย

กับข้าว ยังจำเมนูได้ ผัดถั่วงอกกับหมูสับ (แม่สอนพวกเราเพาะถั่วเขียวงอก ไม่เชิงสอน เพียงแค่เพาะแล้วพวกเรามารุมดู ได้วิชาติดตัว) 

แกงจืดผักบุ้งหมูสับ แกงจืดคะน้าหมูสับ  และอะไรก็ได้ ที่เป็นผัก (ราคาคงย่อมเหมาะกับเด็กวัยกินวัยนอน) แล้วเติมโปรตีน

ตบท้ายด้วยน้ำแกง เพื่อให้พอกิน


เพราะยุคนั้นครอบครัวล้มลุกคลุกคลานค่ะ
มิหนำซ้ำ ธุรกิจที่พ่อทำก็ไม่ได้ราบรื่นนัก

พ่อฉันทำ ดองน้ำปลาเอง
ก็เรามันลูกทะเล แม้ว่าบ้านหลังแรก ๆ ฉันแทบไม่เคยเห็น
แต่พี่ โดยเฉพาะพี่ชายคนโต เคยพาฉันเข้าตรอกเล็กตรอกน้อย ซอกซอนไปดูถิ่นเก่าของพ่อ

มันคือทะเลและป่าชายเลนที่อุดมสมบูรณ์
คงจะอุดมสมบูรณ์ตลอดมา ถ้ามีการเรียนรู้ และทะนุถนอมกว่านี้
 


ปัจจุบัน บางคนอาจชอบทะเลแถบตะวันออกอย่างพัทยา บางแสน ในลักษณะปัจจุบันแบบนี้


แต่เด็กที่เคยเดินด้วยสองเท้าจากอ่างศิลา ไปจนถึงสุดชายหาดบางแสน  มาแล้วอย่างฉัน
บอกจากก้นบึ้งหัวใจได้ว่า มันสวยแบบไร้วิญญาณธรรมชาติ 

ชายฝั่งที่มีถนนคอนกรีต ทอดตัวไปตลอดทาง มีระเบียบเรียบร้อยตามนโยบาย
นักการเมืองท้องถิ่น ที่ดังระดับประเทศ

สวยแบบเป็นระเบียบ  แต่ขาดวิญญาณชายทะเลธรรมชาติ

 

ค่ะ มันสวยแบบ ทะเลพลาสติค

ถึงสวยก็ทำด้วย พลาสติค มันเป็นสิ่งปลอม ๆ

ภาพบรรยากาศที่มีชาวเลมาขายปลาเล็กปลาน้อยแถบนี้  มันหายไปตามกาล

เด็ก ๆ ฉันต้องไปโรงน้ำปลาของพ่อ ทุก ๆ วันเสาร์และวันอาทิตย์
เพื่อเป็นแรงงาน ล้างขวดน้ำปลา ยกขวดเป็นลัง ๆ โหล ๆ ผึ่งแดด กรอกน้ำปลาใส่ขวด
ติดป้ายโรงงานทำน้ำปลาก่อนกรอกน้ำปลา

จำได้ว่าขั้นตอนที่ชอบที่สุดคือ เสียบ ๆ จุกน้ำปลาพลาสติค(สีแดง ๆ) ลอน ๆ แล้วก็ใช้ค้อนยางอันเล็ก ๆ ตอกจุกให้แน่นพอดี
ห้ามหลวมไปและ ก็อย่าแน่นจนเกินไป แรงที่ลงต้องพอเหมาะ พอเจาะ เบาไปต้องเปลืองแรง เคาะซ้ำ
หนักไปปากขวดแตก หรือเพียงแค่ ร้าว ก็มีปัญหา หมดเปลืองขวดไปหนึ่งขวดแล้ว

(ที่ชอบมากสุด เพราะว่านั่นคือใกล้เวลาเลิกงาน)

ถ้าปากขวดร้าวหรือ
ถูกพ่อตีซีคะ ตีจริง ๆจัง ๆ
ราวกับว่าพวกเราคือเด็กในโรงงานจริง ๆ

อย่างไรก็ตามด้วยว่าเป็นลูกสาว ยังดีที่พ่อยกเว้นให้ไม่ต้องไปค้างที่โรงน้ำปลานี้
ต้องเฝ้าค่ะ เพราะอย่างไรไม่ทราบ

ฉันเห็นคนจีน อาจเพราะเป็นจีนอพยพ(พ่อของฉันเป็นจีนอพยพค่ะ)

ไม่ใช่ลูกจีน
ที่เกิดในไทยแบบแม่ มักจะมีความรู้สึกเหล่านี้ ไม่มากก็น้อย


ความรู้สึกกลัว ความจน(กว่านี้)
ความรู้สึกกลัวข้าวของจะหาย(กว่าจะเก็บเงินได้)
ความรู้สึกกลัว หรือความรู้สึกเชิงด้อยกว่าเจ้าของประเทศ(คนไทยแท้ ๆ)



ใช่ค่ะ   พี่ ๆพวกผู้ชายจึงต้องไปเฝ้า โรงน้ำปลา หรือ บ้านวัดเขา ฉันขอเรียกด้วยคำนี้
เพราะมันตั้งอยู่ตรงกันข้ามกับวัดเขาบางทราย ตำบลบางทราย จังหวัดชลบุรี

เมื่อต้องไปเฝ้า พี่มาเล่าตลก ๆ กันตอนหลังว่า
พี่ชายคนที่สาม(ของฉัน) สร้างชื่อลือลั่นทั่วตำบลบางทรายแห่งนี้
ด้วยการโค่นเซียนหมากรุกเอย หมากล้อมเอย และเลี้ยบตุ่ย (หมากรุกจีน???)

เซียนระดับพระกาฬนะคะ ผู้ใหญ่บ้านบ้าง กำนันบ้าง

จนตอนหลังไม่มีใครยอมเล่นด้วย พี่จึงมีเวลาอ่านหนังสือบ้าง
เพื่อเตรียมสอบเข้า
โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา

ซึ่งเป็นเรื่องแปลก และนับว่าเป็นผู้บุกเบิกให้บรรดาน้อง ๆ เด็ก ๆ บ้านนอก เกิดความมุมานะ สอบเข้าตามได้


โดยไม่มีการเรียนพิเศษใด ๆ

อย่าว่าเรียนพิเศษเลย ดินสอ ตำราเรียน
บ้านของฉันก็อัตคัดพอสมควร หากเรามีวิธีที่ถ่ายทอดกันมาเป็นรุ่นต่อรุ่น

พี่คนที่ว่าเป็นคนปราบเซียนหมากรุก เดินขายของสารพัดหน้าโรงภาพยนต์ ตั้งแต่พัดมือกระดาษ ไปจนกระทั่งขนมขบเคี้ยว ส่วนนี้เอารายได้ส่วนหนึ่ง มาช่วยแม่ได้ เพราะขายเกือบทุกวัน

พี่ชายคนถัดมาก็สร้างเรื่องให้ชาวบ้านละแวกบ้านวัดเขาตื่นกลัว
ด้วยมีเสียงร่ำลือกันว่า

กลางดึกอย่าเยื้องกรายมาทางโรงน้ำปลานี้เชียว
จะเห็นเงาคล้าย ๆ คนตะคุ่ม ๆ ที่บนถังดองน้ำปลา ซึ่งมันสูงและกว้างใหญ่


โดยเฉพาะปากถัง เส้นผ่าศูนย์กลางอย่างน้อยก็เกือบสองเมตร


แล้วเงาอะไรเอ่ย มาลอย ๆ อยู่เหนือถังดองน้ำปลานี้ได้








(
ขอยกไปตอนต่อค่ะ บรื๊อส์)

 24 ก.ย. 2550 23:47:10

หมายเลขบันทึก: 131361เขียนเมื่อ 25 กันยายน 2007 00:04 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2014 22:18 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

สวัสดีค่ะ

 รับปากอ.ขจิตหลายวัน จะเข้ามาต้อนรับ ทักทาย เขียนได้น่าอ่านจัง จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ

  • ชอบอ่างศิลามากคะ..ชอบไปดูครก
  • อิอิ..ได้ไปใช้ชีวิตแถวชายหาดบางแสน 4 ปีคะ
  • ค้นเคยย่านนั้นมาก...ชอบลิงที่เขาสามมุก ด้วยคะ..เอ แปลกคะ..ไม่ว่าฉันไปที่ไหนก็เจอแต่ลิง
  • แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

ถึงจะเรียกว่า "ชีวิตต้องสู้" แต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความภาคภูมิใจ และความสนุกสนาน

จะเฝ้าอ่านตอนต่อไปด้วยดวงใจระทึกครับ

  • มายิ้มๆๆ
  • สงสัยพี่เขาทำผีหลอก
  • ฮ่าๆๆ
  • พี่เขาคงอ่านหนังสือใช่ไหมครับ
  • อย่าให้รอนานมาเฉลยด้วยครับ

สวัสดีค่ะ มาเป็นกำลังใจค่ะ

P

       P

                   P

                               P 

เพิ่งมาขุดกรุบันทึกตัวเอง และเลย รีไรท์เล็กน้อย

ขอบคุณทุก ๆ ท่านค่ะ     

P  พี่ศศิ ด้วยค่ะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ตลอดมา ;P

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท