อรุณสวัสดิ์นะคะ...

ตั้งแต่จำความได้ กะปุ๋มก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของแม่เลยค่ะ... ท่านเป็นดั่งพระอรหันต์ของลูก ดั่งเช่นที่คุณกวินว่าไว้นะคะ...

แม่ คือ พระของลูก...

ดีใจที่ ณ ตอนนี้ตนเอง...ได้คิดถึงเรื่องการอยู่ดูแลแม่ค่ะ และลงมือทำมาได้สามปีแล้วค่ะ กับการอยู่อย่างจริงๆ จังๆ ต่อการอยู่ดูแลท่านยามแก่เฒ่าค่ะ...

(^___^)

สวัสดีค่ะคุณหมอ ^ ^

อ่านมาถึงตอนท้ายแล้วอมยิ้มค่ะ แต่คุณแม่ท่านเก่งและแกร่งมากเลยนะคะ มานึกถึงคนสมัยนี้ไม่อึดเท่าคนสมัยก่อนจริงๆ ย่ากับพ่อของตัวเองก็ลำบากมากในตอนเด็กๆ ค่ะ คิดอยู่ว่าถ้าเราเป็นเขา เราคงทำได้ไม่ดีเท่าแน่ๆ ค่ะ

ถ้าแม่ร้องไห้ให้ลูกเห็น ลูกก็จะใจเสีย
คุณแม่อาจแอบร้องแต่คุณหมอไม่เห็นค่ะ

 ดีใจกับคุณกะปุ๋มด้วย ดิฉันเองมีเวลาดูแลท่านน้อยกว่าใคร ไปเรียน,ทำงานไกลบ้าน  แต่พ่อและแม่ใช้เวลายี่สิบปีช่วงสุดท้ายที่บ้าน หลังที่ดิฉันซื้อและปลูกที่บ้านเกิด (ตัวเองไป ๆ มา ๆ เฉพาะวันหยุด)  พี่ ๆ จึงบอกว่าเป็นความโชคดีของดิฉันประการหนึ่งค่ะ

 จริงค่ะ อาจารย์  ฝากสวัสดี คิดถึง ไปถึงคนที่อาจารย์ผูกพันด้วยมาก ๆ ที่สุดในโลก ด้วยคนค่ะ  ขอให้สุขภาพแข็งแรง;P

เห็นด้วยกับคุณพี่ ค่ะ

หมายถึงนัยยะที่ว่า เท่าที่เราเห็น แทบ หรือไม่มีให้เห็น จึงนับถือท่านค่ะ

และแม่ของเรา(หรือใคร ๆ ทุกคน) คงมีความเข้มแข็ง วุฒิภาวะทางอารมณ์ สูง ค่ะ

คุณย่า ยิ่งเหนือชั้นขึ้นไปอีกนะคะ ;P

สวัสดีค่ะ แม่อาจจะร้องไห้ แต่ไม่ให้ลูกเห็น นะคะ

 นั่นคือเหตุผล ว่า แม่ "มีธรรมะเหนือเรา"  มั้ยคะ???

สวัสดีเจ้าค่ะ คุณหมอ

น้องจิอยู่ ม.ศิลปากรนะค่ะ วันนี้มาหาครูเสียงเหน่อๆ ครูก็เลยให้แวะมาเยี่ยมค่ะ อิอิ อยากเจอจังเลย รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ อิอิ

เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ---->น้องจิ ^_^

สวัสดีค่ะ

ในบางครั้งที่เรื่องทุกข์ใจ เหมือนกับว่าจะก้าวผ่านไปไม่ได้

ความรักจากแม่ ช่วยทำให้เข้มแข็งและผ่านสิ่งเลวร้านมาได้

--ตามมาตอบ คอมเมนท์ --

คุณจริยา

ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ

สำหรับภาพที่ไปเที่ยวภูกระดึง

ก้อเป็นอีกหนึ่งเรื่องเปิ่นๆ ที่ประทับใจค่ะ

กล้องที่เอาไปเกิดถ่ายไม่ได้ขึ้นมาซะอย่างงั้น

ทำไงล่ะ

เลยซื้อกล้องกระดาษกับเพื่อนคนละอัน

ก้อถ่ายได้ดีเลยละค่ะ

มีปัญหาก้อแค่ตรงผาหล่มสักเท่านั้น

เป็นภาพที่ไม่สวย

แต่ดูทีไรต้องยิ้มทุกทีเลยค่ะ

 มาแวะสิคะ ร้านกาแฟริมคลองเจดีย์บูชาค่ะ

จะยินดีมาก ๆ แต่หน้าตาร้านไม่ดี่เท่าคนจะมาแวะสิคะ อย่าว่ากันเน้อ;P

 เชื่อมั้ยคะ ว่าพี่ไปมาก็พอสมควร แต่ไม่เคยไปถ่ายรูปภูกระดึงเลยยยย อิอิ

สวัสดีค่ะคุณหมอ

ที่จำได้อันหนึ่งแม่น ๆ คือ แม่ต้องคำนวณว่าเงินยี่สิบบาทต่อวันจะเลี้ยงลูกด้วยกับข้าวอะไรดี จึงจะมีประโยชน์และเพียงพอต่อเด็ก ๆ ในวัยกำลังโตและซุกซน

.....

ทำให้คิดถึงคุณแม่อนัญญามากค่ะ  คุณแม่ของหนิงจัดให้เป็นนักโภชนาการคนแรกของหนิงเลยค่ะ  ตอนเด็กๆครอบครัวเราลำบากกว่านี้  แม่ก็ตื่นเช้าทำข้าวต้มให้ลูกๆ (วัยกิน)  กินกับถั่วทอดถุงละบาทค่ะ  (เค็มๆมันๆ) เพื่อให้อิ่มท้อง  ก่อนไปโรงเรียนทุกวัน  แถมด้วยปิ่นโตเมนูสารพัดไข่ให้ติดไปโรงเรียน  จะอย่างไรพวกเรา(ลูกๆ) ก็มีโปรตีนอิ่มสบายท้อง  บำรุงสมองเสมอ

ลืมบอกไปค่ะ ว่า

นักโภชนาการคนแรกของหนิงนี้  เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ค่ะ  แต่เลี้ยงลูกๆทั้ง สี่คน  ด้วยเมนูนี้จนแต่ละคนตัวโตเป็นตึก  อิอิ

 ค่ะ พระคุณแม่ยิ่งใหญ่เกินพรรณา นะคะ
กำลังป่วย(ไม่)นิดหน่อย แล้วไว้แวะไปเยี่ยมนะคะ

ไม่ได้เข้าโกทูโน ก็คิดถึงเหมือนขาดอะไรไปเชียวค่ะ;P

• นึกว่าแม่อดทน
• คิดถึงๆๆนะเนี่ย
• ขาด gotoknow จะลงแดงไหมครับ
• อิอิๆๆๆๆ

สวัสดีค่ะ

• ครูอ้อย มาอ่านด้วยความชื่นชมค่ะ
• รักแม่มากเช่นกันค่ะ

 ทุกคนรักแม่ พ่อ นะคะ เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ค่ะ