ขุดดิน ศิลปะ และ การฝึกปฏิบัติธรรม ตอนสอง

*จากความเดิม

ขุดดิน ศิลปะ และ การฝึกปฏิบัติธรรม..เป็นเรื่องเดียวกัน

ที่กล่าวไว้อย่างนั้นเพราะ การปลูกต้นไม้เอง

ต้องอาศัยความเพียรในการขุดดินอย่างมาก

สำหรับคนทำงานนั่งกับโต๊ะเช่นเรา(และอีกหลายคน)

ปวดต้นแขนมาก จริง ๆ เมื่อเวลาล่วงถึงกลางคืน ปวดทั้งแขน-สองแขน ค่ะ

ห่างจากการใช้จอบขุดดินมานานมาก

กว่าสามปีแล้ว ที่เรียนรู้และเพียร ปลูกต้นไม้ใหญ่ อ่านที่นี่ ที่นี่ และที่นี่

ครั้งก่อนยังมีกองเชียร์คือเจ้าเด็ก-คำที่เราเรียกลูกชายวัยเด็กกว่านี้ เผลอพักเดียว เจ้าเด็กของเรา กลายเป็นวัยใกล้วัยรุ่นแล้ว ชอบอ่านหนังสือ(อ่านเล่น)

ชอบฟังเพลง จิ้มเพลง(บนคีย์บอร์ด) ไม่มาเป็นกองเชียร์ ”สาวแขก” แบบเราแล้ว

ขุดดินไปเรื่อย ๆ รู้สึกว่า จอบหนัก แสนหนัก

ทำไมเราขุดดินได้งานน้อยจังเลย

คิดทบทวน(เพื่อหาเหตุในการ ผัดผ่อนงาน)  

ดินอุ้มน้ำนี่นา จากฝนที่ตกหนัก

จอบยาวไปไหม

จอบอันคู่ใจไม่อยู่ซะแล้ว ตอนย้ายบ้าน คงชุลมุน เราก็ไม่อยู่ที่นี่(ไปต่างแดน)ไม่ได้ช่วยย้ายเท่าไหร่

จอบคู่ใจนี้ คราวก่อนมีเพื่อนช่วยตัดให้ด้ามสั้นพอเหมาะกับมือ เข้ากับเรามากกว่า จอบ ที่ซื้อ ๆ ขาย ๆ กันทั่วไป

และ ข้อสำคัญ

การขุดดินครั้งนี้ ขาดกองเชียร์ ขาดคนช่วย

คิดได้ดังนี้ จึงพักงานไว้ก่อน แลคิดหาวิธี ดึงเอาแรงงานใกล้ ๆ ตัว มาช่วยให้ได้

ได้พี่ผู้ช่วยหญิงเหล็กหนึ่งคน และ คุณพ่อขายาว

ซึ่งแม้เขาจะช่วยน้อย ก็ดีกว่าไม่ช่วยอย่างที่บอกไว้คราแรก

ผลลัพธ์ งานได้เพียงครึ่งค่ะ  

เมื่อฝนเป็นใจ ตกหนักอีกครา ทีมงานสามคนพร้อมใจกันรอให้ดินแห้งกว่านี้หน่อย แล้วจะมารวมตัวกันใหม่

เทียบกับงานศิลปะและการฝึกปฎิบัติธรรม

เมื่อแรก ๆ หัดวาดรูป มีความมันมือ เห็นอะไรก็วาด

กระดาษอะไรก็ได้ กระดาษที่ใช้ไปหน้าเดียว

เศษกระดาษ  ซองจดหมายเรียกเก็บหนี้ต่าง ๆ ซองจดหมายจากธนาคาร ใช้ได้ดีทีเดียว

หมายถึงใช้วาดได้ดี ไม่ใช่ใช้วาดได้ครั้งเดียว

การฝึกปฏิบัติธรรม

เมื่อพอจะรวบรวมสมาธิได้ พักความคิด หัดเจริญสติ ตามลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าช้า ๆ หายใจออกยาว ๆ เรียบ ๆ และเฝ้ามอง “ตัวคิด”

มองเหมือนเราอยู่ในบ้าน มองไปที่หน้าประตูบ้าน รับรู้ว่าใคร รถ สิ่งของ ผ่านหน้าบ้านเราไป

ไม่ได้ไปทักทาย

ไม่ได้ลุกไปเรียก

ไม่ได้คิดอะไรตอบโต้กับภาพที่เห็น

เฝ้ามอง

แล้วตามดูว่า เมื่อไหร่ สิ่งทั้งหลายนั้น

ไป

คราแรก ๆ ที่รับรู้ได้ เกิดภาวะ เบา สงบ สบาย

ปฏิบัติบ่อย

ที่ไหน ๆ เมื่อไหร่ ก็”ตามดู” ได้

ห่างเหินสักพัก

ทั้งศิลปะ และการนั่ง”เฝ้าตามดู..ตัวคิด”

กลายเป็นสิ่งที่เราไม่ค่อยคุ้นเคยแล้ว

วาดรูปตามสิ่งของ อะไร ๆ ที่เราเคยใช้เป็นแบบ ไม่คล่องมือ ช้า

นั่งเฝ้าตามดู..ตัวคิด ยิ่งยากกว่า

เราควรทุ่มเท เพียร มากขึ้น

เหมือนการขุดดิน

หนัก เมื่อยล้า ทั้งสองแขน เพราะหยุด ไม่ได้จับจอบ ไม่ได้ขุดดินมาเป็นปี ๆ

แล้วสวนต้นไม้ จะสัมฤทธิ์ผลได้อย่างไร

ขุดดิน ศิลปะ และ การฝึกปฏิบัติธรรม..เป็นเรื่องเดียวกัน

(มีต่อค่ะ)