ขอขอบคุณเจ้าของภาพไว้ก่อน คุณแสงแห่งความดี เดี๋ยวมาทำลิ้งค์นะคะ
สถานีรถไฟ สถานี(แห่ง)ความรัก
ชีวิตคนเราแบ่งได้เป็นสามช่วงง่าย ๆ
อดีต ปัจจุบัน อนาคต
อดีต แน่นอน มันผ่านไปแล้ว
อนาคตเล่า เรายังไม่ได้สัมผัสถึง
มีโอกาสลืมตาตื่นขึ้นมาทุกวัน เพื่อ อนาคตแต่ละวันหรือเปล่า ยังไม่แน่
ปัจจุบันสินะ ของจริง ของแท้
ดิฉันเคยนัดพบกับพี่ชายที่แสนดี คนหนึ่ง ซึ่งเราไม่พบกันนาน นับสิบ ๆ ปีที่สถานที่แห่งนี้ สถานีรถไฟนครปฐม
จำได้ว่า เราค่อย ๆ ตื่นแต่เช้า อาบน้ำช้า ๆ แต่งตัวตามสบาย เสื้อยืดกีฬา กางเกงยีนส์
ไม่ได้หยิบของอะไรติดตัวมากมาย เพราะคิดว่าต้องไปช่วยหิ้วของ ซึ่งพี่ชายบอกมาล่วงหน้าก่อนแล้วว่า
"ตั้งใจขุดกรุหามาให้"
"น่าจะเป็นของชอบ"
"อย่าลืมหาห้องอาบน้ำให้ด้วย"
เพราะพี่เขาจะเดินทางต่อไป ณ อีกแห่งหนตำบลหนึ่ง
สมัยที่นัดพบกัน
สถานีนี้ไม่ได้เก่าแก่ ขลังดั่งรูปที่คุณแสงอนุญาตให้ใช้ประกอบเรื่องเล่า
แต่
พลันที่ได้เห็นภาพนี้ ความหลังครั้งนั้น พรั่งพรูประดัง
เมื่อพบกัน
พี่ชายต้องโบกไม้โบกมือให้ก่อนอยู่นานสองนาน เพราะดิฉันจำเขาไม่ได้
เขาบอกว่า ดิฉันเปลี่ยนไปไม่มากนัก
แต่อวบขึ้นนะ อวบระยะสุดท้าย
:-)
เราตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูกพักใหญ่ เกิดภาวะสูญญากาศ ไม่รู้จะคุยอะไรกัน ความดีใจระคนความนึกคิดที่ว่า
"นี่เป็นความจริง หรือ ฝัน"
สถานีรถไฟนี้อยู่ใกล้องค์พระปฐมเจดีย์ เราจึงชักชวนกันไหว้องค์พระร่วงโรจนฤทธิ์ พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมือง
แล้วจึงพารับประทานอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ ข้าวหมูแดง
ดิฉันพาพี่ชายมาอาบน้ำที่บ้าน
พ่อและลูกชายที่อยู่ที่บ้าน ออกมาพบได้พูดคุยกัน
สักพัก พ่อลูกก็ออกไปเล่นกีฬา
ดิฉันจึงขับรถพาพี่ชายชมเมือง
เป็นความสุข ความทรงจำ
ทำให้หวนถึงความหลังซึ่งแน่นอนเป็นอดีตไปแล้ว
ส่วนสำหรับความรักหรือคะ
เรื่องของเราสองคน ดิฉันและสามี
เราสองคนเคยเดิน เดิน และเดินรอบองค์พระปฐมเจดีย์
แล้วพากันกลับกรุงเทพฯด้วยขบวนรถไฟนี้
หลายต่อหลายครั้งเช่นกัน
....
การเดินทางที่เนิ่นช้า
กาลเวลาที่ผ่านมาอย่างเนิ่นนาน
ความรัก ความผูกพันจากดอกไม้ที่ตูม จน เบ่งบาน
คือ
ความรัก ความผูกพัน
ใน
ปัจจุบัน
เราห่างกันบ่อย ๆ
แต่เหมือนใกล้
ข้อความที่เขาส่งให้ดิฉันตลอดมา
และ
ขอบคุณสถานีรถไฟนครปฐม สถานีแห่งความรัก
ขอบคุณคุณแสง เจ้าของภาพ อีกครั้งค่ะ
happy ba, family
ขอขอบคุณคุณแสงแห่งความดี อีกครั้งค่ะ
มองภาพครั้งใด ความสุขความทรงจำ มีมา ค่ะ
สวัสดี ครับ (ที่ไม่ค่อยได้สวัสดีสมาชิก G2K ในช่วงเวลานี้ซักเท่าไรนัก)
คุณภูสุภา ครับ
ห้วงเวลาที่ประทับ...อยู่ในความทรงจำ..ที่เก็บไว้
ไม่ว่าจะเป็นครั้งใด หรือเวลาไหน ก็ทรงคุณค่าเสมอ
ในความทรงจำ ที่มีแต่ความรู้สึกดี ดี ที่มอบให้กัน
...
อยู่ที่ว่า...เราจะเลือกช่วงเวลาไหนมา..เพราะที่ผ่านมา คือชีวิตของเรา
อดีต ปัจจุบัน และอนาคต
ความสุข แต่ละช่วงเวลาของชีวิต เลียนแบบกันไม่ได้
แต่สามารถหวลและคิดถึงได้...ผมเห็นภาพคุณภูสุภา จากสิ่งที่คุณเขียนเลย นะครับ
เพราะทุกคนมีอดีต และความทรงจำ..บางมุม บางคราของชีวิต อาจมองได้ด้วยความรู้สึกเดียวกันหรือคล้ายกัน...และก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...
โลกคือโรงละครโรงใหญ่....ที่มีอะไรผ่านเข้ามาในชีวิตเสมอ
ผมรู้สึกเช่นนั้น..นะครับ
ขอบคุณ สิ่งดี ดี ที่เล่าผ่านถึงกันในพื้นที่แห่งนี้ นะครับ
ขอมอบภาพแห่งความทรงจำไว้ที่นี่...อีกภาพนะครับ
องค์พระฯ เมื่อครั้งวัยเยาว์
สวัสดีปีใหม่ 2553 ครับ
โลกคือโรงละครโรงใหญ่....ที่มีอะไรผ่านเข้ามาในชีวิตเสมอ
แสงแห่งความดีโลกคือโรงละคร นั่นสินะคะ
เราเป็นผู้แสดง
บทบาทบางตอนไม่อยากแสดง ก็ ไม่ได้..ซะด้วย
แสดง ทำตามหน้าที่ ให้ดีที่สุด ไม่ก่อทุกข์วนเวียนแก่ผู้อื่น และเราเอง
จน
กว่าจะจบฉาก
.....