หัวข้อที่ชวนบอกเล่า ประกอบไปด้วย
วิธีส่งบันทึกที่ร่วม กิจกรรม
อ่านโจทย์ข้างบนของน้องมะปรางเปรี้ยว ได้แต่ส่ายหัวสลับหงึก ๆ คอคนเดียว
มีข้อที่หนึ่ง จุดเริ่มต้นเพราะ เพื่อนชวนให้เขียน (อ.ปารมี เพื่อนรักตลอดกาลค่ะ)
ปัญหา อุปสรรคประโยชน์ คุณค่า อื้อหือ ไม่ค่อยได้คิดลึก ๆ นัก กลัวว่าเกร็งแล้วเขียนไม่ออก
บล็อกที่พยายามให้เข้าข่าย มีบล็อกเดียว เกี่ยวกับสุขภาพ แหะ แหะ เขียนได้น้อยบันทึกกว่า
บล็อกอื่น ๆ
บล็อก งานของเรา ถอดเป็นบทเรียนเกี่ยวกับงานบริหารแบบบ้าน ๆ พอจะได้ไหมหนอ เพราะเราเป็นนักบริหารแบบ แม่กับลูก
ตอนนี้ที่นึกออกว่า พอจะเป็นแรงผลัก(ไม่ใช่แรงบันดาลใจ เอ หรือว่าใช่) คือ
ยิ่งยุ่งยิ่งขยัน(อยาก)เขียน(อยากบ่น..อ้าว)
ถ้าการอ่านล่ะก็
ช่วงสับสน ว่านอนดี หรือทนนั่งทำงาน ไม่ใช่สับสนกับชีวิต จะเป็นช่วงเข้ามาอ่านบ่อยที่สุด
อ่านของท่านอาจารย์วิจารณ์ พานิช เป็นบุคคลต้นแบบที่มองอะไรไม่เหมือนคนอื่น มองลึก มองตรงแถมเขียนออกมาตรง ๆ
อ่านของอ.วิบุล อาจารย์นกฟ้า ชอบอ่านความคิด ความรู้ ที่อาจารย์ไม่ได้อธิบายตรง ๆ
บางเรื่องอ่านไม่รู้เรื่อง(เช่นสถิติ) ซึ่งเป็นเรื่องยาก แต่อ่านพอเข้าใจเพราะอาจารย์ย่อยมาให้
ติดรูปภาพ และสำนวน พร้อมทั้ง อิ อิ คำแซวที่ชวนสะดุ้งของอาจารย์น่ะ มากที่สุด
คุณณัฐรดา ชมภาพสวยแฝงศิลป์-ธรรม ภาพวาดสีน้ำที่สวยงาม นุ่มนวล
น้องเอก จตุพร ให้สงสัยว่าเอาพลังมาจากไหนในการเดินทางและทำงาน
คุณพี่นุช พี่สาวแสนงามทั้งกาย ใจและวาจา ข้อเขียนและภาพประกอบที่ประณีต
คุณแผ่นดิน ภาษาสวยมาก ๆ อ่านแล้วเขียนบทกวีสด ๆ ได้ทุกครั้ง
คุณน้องโหล คนไม่มีราก อ่านเอาปรัชญาชีวิตแบบ สั้น ๆ คล้าย ๆ บะหมี่สำเร็จรูป แต่เปี่ยมคุณภาพอ่านแล้วต้องคิดไปอีกนาน ๆ
คุณพี่ศศินันท์ อ่านเรื่องที่ปกติไม่สนใจเลย การเงิน การเมือง เศรษฐกิจ อีกหลากเรื่องราวที่คุณพี่ค้นคว้า เขียนมาอย่าง ตัวจริง
คุณน้องซูซาน โอยอ่านแล้วชอบ น้องรู้อะไรลึก ๆ แต่บางครั้งมีบทบู๊แอบ อิ อิ
คุณน้องมัท ช่วงนี้คงกำลังยุ่งกับสุดหล่อ เป็นบล็อกที่มีครบครันทั้งแนวคิด จิตวิญญาณ ภาพสวย ๆ งาม ๆ ที่น้องเขาถ่ายมาโชว์จากแคนาดา
คุณโอ๋ อ่านลูกเล่นทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย รวมไปถึงสามหนุ่มสามมุม
การทำงานใน แล็บ"คนเค็ม"
อ.ขจิต อ่านคำเชียร์ก็ขำได้หลาย ๆ นาที อ่านวิธีสอนภาษาก็สุดยอด ครู
และ ที่ติดจนฟูมฟายต้องตามไปกวน คือ
พี่แอมป์ อ.ดอกไม้ทะเล เพราะชอบมากค่ะ กับการตอบยาว ๆ กว่าผู้ถาม
บันทึกทุกบันทึก คำตอบทุกคำตอบ แฝงแนวคิดแนวการสอนหนังสือเด็กไปอีกหลายกระบวน
แต่พี่แอมป์ หายไปไหนแล้ววว
สำหรับบ้านสุขภาพของอาจารย์หมอวัลลภ โอย แหล่งความรู้สุขภาพ การแพทย์ แถมภาษาอังกฤษ
คงต้องมีภาคต่อ ค่ะ เพราะมีอีกมาก ๆ อาทิน้องปู น้องนัทและพี่ครูคิม พี่ชิวเจ้าของ มวลหมู่เมฆ เอ๊ย ไม่ใช่ ผู้ก่อตั้งชมรม คนรักเมฆ คุณดาวลูกไก่ ปูมประวัติต่าง ๆ คุณแสงแห่งความดี ผู้เป็นนักอ่านและรวบรวม วาทะคนโกทูโน
เขียนไปเขียนมา เราอ่านมากกว่าเขียน
อ่านจนต้องเปิดบล็อกชวนคนมาคุยต่อยอดในบล็อก สนทนาวิสาสะ
เห็นมั้ยคะว่า ผิดประเด็นอีกแล้ว
สรุปบันทึกนี้ไว้ก่อนว่า
เวลาที่ไม่ค่อยเขียน คือเข้ามาอ่านเอาความรู้ เป็นอุปสรรคในการเขียน เพราะมัวแต่อ่าน
เวลาที่เขียน ไม่ค่อยคิดนาน ประทับใจต้นไม้ก็เขียน ชอบภาพก็เขียน งง ๆ ว่าจะนอนหรือก็ยังไม่ง่วง เขียนสักหน่อย
*มียกเว้นคือ บล็อกที่เขียนถึงลูก ตั้งใจค่ะ อยากให้เขาได้อ่าน เป็นประวัติศาสตร์ แฝงคำสอนของพ่อ (แม่ไม่ค่อยสอน)
สรุปอีกครั้ง น้องมะปรางขา พี่หลงประเด็นอีกแล้ว แหะ แหะ
แก้ตัวตอนต่อ ค่ะ
ตอนต่อ ซึ่งยังมีอีกค่ะ
สวัสดีค่ะ
มาเรียนรู้วิธีการจัดการเรื่องบล็อกค่ะ ขอขอบคุณค่ะ
... พี่หมอเล็กค่ะ ขอบอกว่าชอบอ่านพี่หมอ เขียน ลื่นไหล เพราะออกจากใจ .. เห็นกิจกรรมนี้แล้ว คิดหนักค่ะ ขอลอก แอบอ่านคนอื่นๆ ก่อน คิดถึงพี่แอมป์เช่นกันค่ะ
บันทึกพี่หมอ ชอบอ่านเรื่องของลูก เด็กๆ มีเรื่องน่ารัก ได้อมยิ้ม ได้อิ่มเอมใจ เรื่องครอบครัวมีเสน่ห์ มากๆ เลยนะคะ มิรู้สิคะ ชอบอย่างบอกไม่ถูก ;) ได้ใจ น้องปู ไปเต็มค่ะ ขอบคุณค่ะ
สาธุ ผ่านซะที รอบที่ ๕ ไม่ยอมแพ้ เวลาแฮงค์ ช่วงนี้ต้อง ฝึกความอดทน และอารมณ์ เมื่อเจอระบบแฮงค์ค่ะ ๕ ๕ ๕ ;)
ต้องเซฟไว้ก่อน เป็นดีค่ะ ถ้าเขียนใหม่ อาจะไม่เหมือนเดิม อิ อิ ... ปล. รออ่านภาคต่อนะคะพี่หมอ นานแค่ไหน ก็รอได้ อิ อิ
สวัสดีค่ะ พี่หมอเล็ก
ขอบคุณมากค่ะ ที่เขียนบันทึกเข้าร่วมกิจกรรม เรียกได้ว่าเป็นบันทึกแรก หนูนี่ดีใจมากๆ เพราะกลัวไม่มีคนส่งบันทึกอ่ะค่ะ
และต้องบอกว่าบันทึกนี้ออกมาจากใจ เขียนเป็นธรรมชาติ และก็แฝงประเด็นที่เกี่ยวข้องอยู่แล้วค่ะ ยังไงก็มีคุณค่าเสมอ
เรื่องจากประสบการณ์เล่าอย่างมีรสชาติก็ต้องแบบนี่ล่ะค่ะ
ขอบคุณมากๆ นะคะ
ตอนนี้กำลังนั่งรอตอนต่อไปอยู่ค่ะ ^__^
ครูคิม จริง ๆ แล้วเขียนบันทึกนี้เพราะจะบอกว่าได้กัลยาณมิตร ได้อ่านความคิดที่ออกมากับตัวอักษร คุณคือสิ่งที่คุณเขียนน่ะค่ะ
เวลาเหงาอ่านแล้วหายเหงา เวลาท้ออ่านแล้วหายจิตตก คนอื่นทำงานยากและมากกว่าเรา
คุยหยอกล้อก็ได้
เป็นสังคมออนไลน์ที่ค่อนข้าง ราวกับ มีชีวิต
ยังไม่อาจหาญเขียนถ่ายทอดบทเรียน เพราะชีวิตจริง เพิ่งเริ่มต้น ค่ะ แหะ แหะ
เริ่มวัยนี้แหละค่ะ
pooแหมได้ยาหอมของน้องปู (คนข้างกายมายืนอ่านและแซวค่ะ) พี่ชอบอ่านนายเมฆและน้องฟ้าของน้องปูเช่นกัน สมวัยสดใสน่ะค่ะ
พี่ยังจำได้ว่า รู้จักน้องปูแรก ๆ จากบันทึกเรื่อง รวงข้าวมักค้อมกายเสมอ (ทำนองนี้)
ไม่กล้าไปเปิดบันทึกแล้วลิ้งค์ในช่วงนี้ กลัวแฮ็งค์ (แซวน้องมะปรางค่ะ)
น้องปูเป็นคนเกิดวันศุกร์หรือเปล่าเอ่ย เดาเอาเพราะ คนวันศุกร์จะสุขสดใส พี่แอบสะกดรอยตามบ่อย ๆ
น้องปูก็คล้ายนายเมฆ เอ๊ย พูดผิด คล้ายน้องฟ้า เยี่ยมบ้านเพื่อนฝูงเป็นกะตั๊ก
เพื่อนฝูง มิตรรักและแฟนคลับ ตรึม!!!
sweet dream ค่ะ
เดี๋ยวตอนต่อจะบอกข่าวดีด้วยล่ะ
ว่าในที่สุด....
แหม เข้าใจทำให้นายเมฆ อ้ะ น้องฟ้า ตื่นเต้น และคาใจ หลาวพี่หมอเล็กนี่ .. ในที่สุด ... อะไรเอ่ย จะรอ อย่านานเกินนะคะ ;)
ผมมีความเชื่ออยู่อย่างว่า การเขียนคือการขัดเกลาตัวเอง...มันเริ่มตั้งแต่การมอง ซึมซับกับเรื่องและภาพ จากนั้นคือการคิด และแปลงความคิดออกสู่ระบบของการสื่อสาร...
ผมเป็นคนเขียนบล้อกประเภท "วิชาการ 3 บรรทัด" และเขียนแบบเปิดเปลือย รู้สึกเช่นไรก็ถ่ายทอดออกไปให้มากที่สุด โดยไม่จำเป็นจะไม่ซ่อนนัยยะของการสื่อสาร และสุดท้ายก็มักปิดเรื่องในแบบเปรยๆ...คล้ายบทรำพึงรำพัน...
การถอดบทเรียนของผม อาจดูไม่ชัดนัก และเป็นการทิ้งประเด็นเสียมากกว่า นั่นคือกระบวนการที่ผมใช้สอนนิสิต บางทีอาจเป็นชื่อเรื่องเลยก็ได้ หรือบางทีก็ปนเปอยู่ในบรรทัดใดบรรทัดหนึ่งในเรื่อง หรือถ้อยคำอันยืดยาวของแต่ละเรื่อง
แต่เหนือสิ่งอื่นใด การเขียนบล็อก ก็คล้ายประหนึ่งเป็นจดหมายเหตุแห่งชีวิตและการงานของผมไปในตัว...
ล่าสุด ผมได้รับเลม์จากเพื่อนพ้องน้องพี่ว่า ทำไมไม่เขียน "เปลือยความสุข" อีก...ผมก้ได้แต่ยิ้มและตอบไปอย่างกันเองว่า ทุกวันนี้ผมก็มีความสุข-เปลือยความสุขแปรสภาพมาอยู่ในคอลัมน์ "บ้าน" ไปแล้ว (กระมัง)
....
อ้าว...ผมก็หลงประเด็นอีก คนแล้ว สิ !
ดีใจจังที่เป็นบันทึกแรก ปกติจะเป็นคนรู้ข่าวต่าง ๆ ช้ากว่าคนอื่น ๆ
เช่นข่าวที่ว่ามีคนรู้สึกว่ามีแมลงออกจากตัวก็เพิ่งรู้เมื่อตะกี้นี้เอง อิ อิ
จำได้ว่าอ่านบันทึก มะปรางเปรี้ยวเป็นนักเขียนยามเย็นก็ติดอกติดใจจนต้องไปหาต้นไม้ดอกเหลืองพราวที่ชื่อ เหลืองปรีดิยาธร หรือ เหลืองอินเดีย (ยังไม่แน่ใจ)มาปลูกในที่ดินซึ่งตอนนั้นยังไม่มีบ้าน
บัดนี้ ต้นของพี่โตและออกดอกเหลืองพราวแล้วเช่นกัน
และก็ ยัง ยังไม่ได้ถ่ายรูปมาโชว์ รดน้ำอย่างเดียววันละเกือบชั่วโมงค่ะ กับต้นไม้ทั้งหมดในบ้าน
จะพยายามเขียนตอนต่อค่ะ มักต้องรออารมณ์ สด ๆ หน่อยค่ะ
สวัสดีท่านภูสุภาครับ
แวะมาเยี่ยม และ มาเรียนรู้ประสบการณ์ด้วยครับ
ขอบคุณครับ
แอบตามมาหลงประเด็นด้วยคนครับ
แรงบันดาลใจ
เบาบันดาลใจ..^^
เดี๋ยวกลับไปคิดดูอีกทีครับ
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยมค่ะ
ขอบคุณนะคะที่บ่นถึง
มีดอกไม้มาฝากด้วยค่ะ
อ่านภาษาชมสะพาน ไม้กระดานต่างถนน
คืนเรือนเยือนถิ่นตน สองหนุ่มซนปนรื่นรมย์
แผ่นดินแดนไทผสาน พักการงานกลับ"บ้านผม"
ที่ไหนชวนชื่นชม อภิรมย์เท่า"บ้านเรา"
พี่ชอบอ่านบันทึกหมอเล็ก ภูสุภา ดูโรแมนติกดีค่ะ
พี่ชอบคนฝันๆ และชอบคนที่มีดนตรีในหัวใจ
ทุกคนในโกทูโน เป็นคนที่น่าเรียนรู้ค่ะ
เกษตร(อยู่)จังหวัดรออ่านอยู่ นะคะ
จากภาพที่เพื่อนวาดให้ภาพ Bird of Paradise เกิดตอนต่อของ โลกโกทูโน ค่ะ
ผมก็เหมือนกันไม่ค่อยได้เขียนครับ มีโอกาสได้เรียนรู้เยอะครับ
พี่หมอเล็กคะ
อยากเห็นภาพต้นเหลืองปรีดิยาธรที่พี่ปลูกจังค่ะ วันก่อนที่ม.อ. บานสีเหลืองสวยมาก หนูตั้งใจว่าจะไปถ่ายรูป แต่ยุ่งเหลือเกิน พอคิดได้อีกที ดอกล่วงหมดแล้ว ก็เลยอดไม่มีภาพมาให้ดูสำหรับปีนี้ค่ะ :)