**สำหรับงานสอนนั้น ผมสอนหนังสือได้แย่มาก ถ้าเงินไม่เหลือจริงๆ กรุณาอย่าติดต่อให้ไปสอน ส่วนการทำวิทยานิพนธ์แทนใครผมก็ไม่ทำ จ่ายแค่ไหนผมก็ไม่เอา
ยังมีงานอีกหลายต่อหลายประเภทที่ผมไม่รับทำ สะท้อนว่าผมเป็นโรคจนแต่หยิ่ง โรคนี้รักษายากมาก เป็นแล้วจะเป็นเรื้อรัง ยิ่งเป็นตั้งแต่อายุขนาดผม อนาคตน่าเป็นห่วงมาก
ผมเลี้ยงแมว ผมกินข้าวกล้อง ผมไม่ดื่มสุรา ผมเลิกบุหรี่แล้ว ผมอ่านหนังสือ ผมนอนกลางวันทำงานกลางคืน ผมชอบอาหารอินเดีย ผมลงพุง แต่ผมออกกำลังกาย เพราะผมอยากมีชีวิตอยู่นานๆ รอดูสงครามโลกครั้งต่อไป
ผมไม่บอกว่าผมนับถือศาสนาอะไร เพราะศาสนาเป็นเรื่องส่วนตัว เลิก "บอก" กันเสียที
ดังนั้นความเห็นของผมจึงเป็นความเห็นส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับ GotoKnow.org สคส. สสส. หรือมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์**
ชีวิต การทำงาน บุคลิกซึ่งดิฉันเล่า พูดคุยให้คนข้างกายและลูกชายฟังจนเขาทั้งสองรู้จักไปด้วย
สืบเนื่องมาถึงตอนที่ทราบข่าว "การป่วย" ของอาจารย์
เราทั้งบ้านช่วยกันสวดมนต์และอธิษฐาน
ไม่ทุกวันทุกคืนแต่ ทุกครั้งที่ไหว้พระกัน
พี่หมอเล็กค่ะ ขอสารภาพแบบคนปากตรงกับใจค่ะว่า อ่านแค่๓.๕วรรคแรกแล้วนึกถึงอาจารย์อีกท่านเช่นกันค่ะ
และบุคคลที่มีความคิดในลักษณะเช่นนี้ ล้วนเป็นผู้ที่น่าชื่นชม ยกย่องด้วยจิตคารวะ และเวลาก็ได้พิสูจน์แล้ว ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
นึกได้ทันทีค่ะ...คือใคร เคยเข้าไปเยี่ยมและอ่านบันทึกของอาจารย์เป็นประจำ ชื่นชมมากๆค่ะ
โชคดีมีความสุขนะคะ
บันทึกหนึ่ง ที่ได้แรง แรงบันดาลใจจากอาจารย์ จนเขียนบทกวีออกมา
เมื่อ..กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...
สวัสดี ครับ คุณภูสุภา
งดงามและตื้นใจใจมากครับ
ไม่ได้เจอและทักทายคุณหมอนานหลายวันแล้ว นะครับ
...
มาราตรีสวัสดิ์
และส่งภาพพระท่านโปรดสัตว์ที่ริมทะเลหัวหิน...มาให้คุณหมอ นะครับ
ขอร่วมชื่นชม"แรงบันดาลใจ" ที่ดีนี้ด้วยค่ะ..อ่านที่คำสำคัญชื่อ อ.ธวัชชัย ซึ่งเพิ่งไปเยี่ยมให้กำลังใจท่านมาค่ะ...
ขอบคุณคุณหมอมากครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติและดีใจอย่างยิ่งครับ
สำหรับอาการป่วยของผมนั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาได้หนึ่งปีแล้วครับ ผมก็พยายามรักษาตัวเพื่อจะได้มีโอกาสทำงานที่ชอบนี้ต่อไปครับ