เมื่อเรียนจบพร้อมการได้ฝึกวิทยายุทธ...มีความมั่นใจในวิชาชีพของตัวเอง

                       กลับบ้าน...ปรึกษาพ่อแม่ว่าลูกขอตั้งร้านซ่อมวิทยุที่บ้าน...โดยใช้ห้องหน้าบ้านเป็นร้านซ่อม...พ่อแม่ก็อนุญาต..."เอาตะลูกพ่อกับแม่ค่อยไปนอนอีกห้องหนึ่ง..."...ขอบคุณครับ...คือคำพูดที่พูดได้ในวันนั้น...

                      บ้านเรา...เป็นบ้านชั้นเดียวสองห้องติดกัน...หลังคามุงสังกะสี...บ้านเลขที่ ๑๑๕/๑ กับ ๑๑๕/๒...ผมใช้ห้อง ๑๑๕/๒ เปิดร้าน

                       ...ร้านของเรา...

                      พ่อกับแม่...ให้โต๊ะพร้อมเก้าอี้ ๑ ตัว เป็นโต๊ะทำงาน...เงินซื้ออะหลั่ยในเบื้องต้นอีก ๕๐๐ บาท...(ซึ่งใช้คืนให้พ่อแม่ในเดือนต่อมา)   และซื้อโคมไฟให้ ๑ ตัว...เพื่อใช้ในการทำงาน

                     เราติดป้ายหน้าบ้านว่า...รับซ่อมวิทยุโทรทัศน์เครื่องขยายเสียงและอุปกรณ์ไฟฟ้าทุกชนิด ราคาเป็นกันเอง...มีลูกค้าคนแรกมาสอบถามรายละเอียดแล้วถามว่า"วิทยุอาการพันนี้...ซ่อมได้หม้าย..." เราก็บอกว่า"เอาเช็คดูก่อน" เขาก็เดินกลับไปบ้าน...แล้วเอาวิทยุมาให้เราดู

                     ร้านเราเริ่มมีลูกค้าแล้ว...เราแก้ไขซ่อมแซมสิ่งที่ลูกค้านำมาให้ซ่อมให้...ด้วยประสบการณ์ที่ได้มาจากร้านสากลวิทยุมาก่อน...ทำให้ทุกอย่างราบรื่น...

                    เราตรวจซ่อมให้เขาอย่างรวดเร็ว...ทำความสะอาดทั้งภายในภายนอก...แล้วคืนให้ลูกค้า...ลูกค้าทดลองดูพอใจที่วิทยุทำงานปกติ สะอาดด้วย...สอบถามราคาค่าซ่อม..เราก็บอกค่าอะไหล่ตามจริงสองบาทพร้อมค่าซ่อมห้าบาท รวมเจ็ดบาท...ลูกค้าบอกราคาถูกจัง...ให้เรามาสิบบาทบอกว่าไม่ต้องทอนให้เลย...เรายกมือไหว้พร้อมบอกขอบคุณครับ...นี่คือลูกค้ารายแรกของร้านเราครับ

                    หลังจากนั้น...ก็มีงานเข้ามาเยอะแยะไปหมด...มีทั้งเอามาให้ซ่อมเองกับฝากบอกคนมาว่าให้ไปรับของที่บ้านมาซ่อม...เราก็เต็มใจบริการเต็มที่...เพื่อความพึงพอใจของลูกค้า                   

                    ของวัดเราซ่อมให้ฟรี...ของชุมชนเราซ่อมให้ฟรี...เพื่อตอบแทนที่สมัยก่อนเราไปอาศัยดูหนังดูละครจากโทรทัศน์เครื่องนั้นมาก่อน

                      รายได้ก็งามพอสมควรครับ...

                       ส่วนหนึ่งให้พ่อแม่  ส่วนหนึ่งไว้ซื้ออะไหล่...ส่วนหนึ่งเป็นค่าจ้างลูกจ้างในร้าน...คือตัวเรานั่นเอง...

                       เราเป็นลูกจ้างตัวเองแล้วหรือนี่....