เมื่อวานต้นโทรมาหา ดีใจมาก รู้สึกอบอุ่นใจที่ยังส่งข่าวให้ทราบว่าเป็นอยู่ใช้ชีวิตเช่นไร ต้นบอกว่า ตอนที่ย่ำแย่ในชีวิตระลึกถึงพี่ปุ๋ม แต่ยังไม่กล้าโทรมาตั้งใจกับตนเองว่า ชีวิตดีขึ้นแล้ว จึงจะโทรมา... แล้วเวลาก็ผ่านไปหลายเดือน จนเมื่อวานนี้ ต้นได้เล่าเรื่องราวของชีวิตด้วยน้ำเสียงที่ดูสดใส และมีพลังในชีวิตมากขึ้น

ต้น...มักเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ทั้งความผิดพลาด และสิ่งที่ดี

ต้นบอกว่า "ผมกล้าที่จะเล่าให้พี่ปุ๋มฟัง ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร"...  แต่สำหรับข้าพเจ้ารู้สึกว่านี่ล่ะคือ ความไว้วางใจ อันเป็นพื้นที่ว่างที่ผู้คนต่างค้นหา หากเราสามารถรับฟังเข้าไปในใจของเขา เขาจะรู้สึกว่านี่น่ะคือ พื้นที่ว่างอันเป็นอิสระที่จะนำพาเขาให้ออกจากห้วงแห่งความมืดมน ว้าวุ่น และสับสนได้

ความรู้สึกที่ต้นเล่าให้ฟัง...

ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงบทเพลงหนึ่งที่เขียนขึ้นโดยคุณจูน - สุภาวรรณ  พวงงาม และแต่งทำนองโดยคุณป้อม - อภิไชย  เย็นพูนสุข และคุณแอม - เสาวลักษณ์  ลีลาบุตร

เริ่มที่ดินแค่ก้อนหนึ่ง ให้ไออุ่นต้นกล้าต้นหนึ่ง

จากนั้นก็มีสายธารเมตตา หลั่งไหลเข้ามา ช่วยดูแลให้เติบโต

ทุกๆ หยดของน้ำใจ ก่อเกิดร่มเงาที่ยิ่งกว้างใหญ่

ก้าวเดินสู่การตื่นรู้ด้วยปัญญา รักเอาใจใส่

ยิ่งทำให้คุณความดีเติบโต

จากดวงใจที่ร้อน ที่วุ่นวาย

ผ่านมาพักเพื่อรับร่มเงาสงบสุขนั้น

เปลี่ยนเป็นใจที่พร้อม พร้อมที่จะแบ่งปัน

เป็นของขวัญให้คนทุกคนด้วยไมตรี

แม้ทุกอย่างนั้นแปรเปลี่ยน

แต่ความศรัทธานั้นยังเต็มเปี่ยม

เกื้อกูลด้วยความเมตตา

ทำให้ใต้ร่มเงานี้

เป็นที่ที่ความดีจะยั่งยืน

และเมื่อเช้าหลังจากกลับจากไปวิ่ง ก็ไปยืนดูอ่างเลี้ยงบัว น้ำลดลงไปหน่อย ทำให้มองเห็นดินที่โอบอุ้มกอบัวไว้ ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่าตนเองนั้นคล้ายดั่งโคลนดินดังกล่าว หากว่าไปตามความรู้สึกของต้น...เพียงเป็นดินก้อนหนึ่ง ที่ให้ไออุ่นต้นกล้า ...

ข้าพเจ้ารู้สึกดีทุกครั้งที่เมื่อเด็กๆ เขาเดือดร้อน เขานึกถึง...

หรือเมื่อเขามีปัญหา เขาร้องขอความช่วยเหลือ แม้บางคราอาจไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ แต่อย่างน้อยช่วยร่วมบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ต้นกล้าในด้านดีที่เขามีอยู่นั้น