ขณะที่อยู่ในพิธีบวชลูกเณรแฟรงค์... ได้รับโอกาสแห่งการได้ฟังธรรมะจากหลวงปู่ที่ท่านเมตตาสอน

"การให้ทาน" เป็นหนึ่งในบารมีของพระโพธิสัตว์

ซึ่งการให้ทานนั้นถือว่าเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของบุคคลที่ชอบการให้ทาน

ระหว่างที่ตั้งใจฟังหลวงปู่ทำให้ระลึกถึงเณรลูกชายที่กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าหลวงปู่ในพิธีบวชเมื่อบ่ายวันนี้ หลวงปู่เมตตายกให้เป็นลูกชายในครั้งแรกที่ได้เจอในวันนั้นลูกเณรถูกส่งตัวมาบำบัดและฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด เณรลูกแฟรงค์เป็นเด็กกำพร้า ยายและป้าเลี้ยงดู แม่แต่งงานไปมีครอบครัวใหม่ ...

ลูกเณรเป็นเด็กที่ฉลาด มีปัญญา และจิตใจดี

หากแต่ว่าในช่วงวัยเด็กจนเติบโต เป็นเด็กที่ขาดรักและไม่มีความสุข ลูกเณรจึงอาศัยทินเนอร์เป็นที่พึ่งทางจิตใจ จนป้าและยายอิดหนาระอาใจแจ้งตำรวจมาจับตั้งแต่ลูกเณรอายุ ๑๐ ขวบ ซึ่งวันนี้ลูกเณรก็อายุย่างเข้า ๑๓ ขวบ

เมื่อเช้าข้าพเจ้าได้ติดตามลูกเณรไปที่สถานีอนามัยหนองหิน เพราะลูกเณรต้องติดตามไปอุปฐากหลวงปู่ซึ่งได้รับกิจนิมนต์ไปเป็นเจ้าภาพทอดผ้าป่าเพื่อหากองทุนสร้าง รพ.สต.หนองหิน

ทันทีที่ได้เจอลูกเณร...เล่าให้ฟังว่าตื่นเต้น ไม่คาดคิดว่าจะมีวันนี้ รวดเร็วมาก

ข้าพเจ้าก็เลยถามไปว่าหลวงปู่ท่านจะให้บวชเวลาไหน ลูกเณรเล่าว่าในช่วงบ่าย

ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขอย่างเต็มอิ่ม แม่กะปุ๋มก็เลยถามไปว่าลูกท่องขานนาคได้หรือยัง ลูกเณรตอบว่า... "ได้แล้วครับ" วันนี้แม่กะปุ๋มและแม่อ้อได้มีโอกาสกอดลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลูกจะก้าวเข้าสู่ร่มกาสาวพักตร์ หลวงปู่เมตตาให้ลูกบวชเรียนไปเรื่อยๆ แบบไม่มีกำหนดวันลาสิกขา...ซึ่งข้าพเจ้าได้ตั้งอธิษฐานจิตให้ลูกเณรได้บวชไปตลอดชีวิต

ลูกเณรเป็นเด็กฉลาดและจิตใจดี

เพียงแต่ว่าช่วงแรกของชีวิตลูกเณรได้เจอวิบากกรรม แต่เมื่อลูกเณรได้ผู้นำพาที่ดี และนำพาไปสู่แสงสว่างแห่งธรรมจึงทำให้ลูกเณรได้มีจิตใจที่เต็มอิ่มขึ้น

นี่น่ะคือ...ความเมตตากรุณาอันประมาณหาที่สุดมิได้ขององค์หลวงปู่ ผู้ซึ่งเป็นพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เมตตาและกรุณาทุกผู้ทุกนามทุกสรรพสิ่งอย่างไม่มีขอบเขตและไร้ซึ่งเงื่อนไข

นี่เป็นอีกหนึ่งวันที่แม่กะปุ๋มรู้สึกเต็มอิ่มกับลูกเณร...

...

๒๐ มีนาคม พ.ศ.๒๕๕๔