สมดุลของการให้และรับ


ถ้าเราผลัดกันรับ ผลัดกันให้ด้วยความใส่ใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเราเป็นฝ่ายได้รับน้ำใจหรืออะไร ๆ จากใครด้วยแล้ว ยิ่งมีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งยวด เพราะนอกจากจะเป็นเรื่องมารยาทที่ผู้ใหญ่พยายามพร่ำสอนแล้ว ยังเป็นน้ำหล่อเลี้ยง เป็นปุ๋ยให้ความงดงามแห่งมิตรภาพงอกงามอีกด้วยนะคะ

 

 

 

 

 

          เมื่อวานมีเหตุให้ต้องกลับไปใช้บริการรถตู้ เพื่อไปทำธุระ  เพราะไม่ได้รีบร้อน จึงคิดว่านั่งไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ถึง  

ไม่ต้องโหนเหมือนรถเมล์

(เพราะโหนยังไงก็ไม่ถึงอยู่แร่ะ :P )

แถมประหยัดกว่าแท็กซี่เสียด้วย

 

รถตู้

          ประกอบกับชอบเลือกขึ้นรถแท็กซี่หรือรถตู้คันเก่า ๆ ไว้ก่อนเพราะเห็นคนส่วนใหญ่ชอบเลือกแต่คันใหม่ ๆ กัน  รถคันเก่า ๆ จอดรอผู้โดยสารตามป้ายรถเมล์  แต่หลายคนก็ยังอุตส่าห์โบกหาแต่คันใหม่ ๆ แล้วก็วิ่งจู๊ด ขึ้นคันใหม่ไปต่อหน้าต่อตา

 

ใจก็คิดน๊อ...

นี่ถ้าเราเป็นคนขับรถคันเก่า ๆ นั้นจะรู้สึกยังไงหว่า

หรือพวกรู้สึกล็อตแรก ๆ เขากระเสือกกระสนไปออกรถคันใหม่ ๆ  เรียกผู้โดยสารกันหมดแล้ว

เหลือแต่พวกเบี้ยน้อยหอยน้อย จึงต้องยอมจำนนโดยดุษฎี  ตกตะกอนนอนก้น ทนขับรถเก่า ๆ กันไป

ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า กับผู้โดยสารที่เมินหน้าหนี  ในใจพี่แกคงนึกอยากจะร้องเพลง

…อ้ายคนจน จำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอี่น้องคนงาม…

 

เนอะน้าเนอะ

 

^_^

 

 

             ไอ้เราแค่อาศัยรถเขาไปแป๊บเดียวเองนี่นา ค่าโดยสารแค่ 15 บาท  แอร์ไม่เย็นเท่าไหร่คงไม่เป็นไรมั๊ง  เลือกนั่งหน้าเอาก็ได้

เบาะก็สะอาดตามอัตภาพของเขาน่า  จริง ๆ เขาเองก็ต้องเสี่ยงกับระดับอนามัยของผู้โดยสารอยู่เหมือนกันนา

เอาเป็นว่าเราช่วยกระจายรายได้หน่อยก็แล้วกัน

 

 

             และแล้วห้วงเวลาแห่งความหฤหรรษ์ก็เริ่มขึ้น

 

รถตู้

             ครูปูเลือกนั่งหน้าข้างคน ขับพร้อมสัมภาระนิดหน่อยที่รวบกอดไว้มิให้รุกรานพื้นที่ของคนอื่น ด้วยความที่รถเก่า คนขับก็อุตส่าห์เร่งแอร์เต็มที่  เสียงแอร์ดังหึ่ง ๆ

 

ประเดี๋ยวนึงก็จอด ๆ

 

             ผู้โดยสารยื่นสตังค์ให้ พร้อมปิดประตู โครม! เป็นสัญญาณให้คนขับออกตัวไปต่อได้

แรก ๆ ก็ได้ยินคนขับรถตู้ขอร้องตลอด

 

“ปิดประตูเบา ๆ นะคร๊าบบ”

 

ทั้ง ๆ ที่มีสติ๊กเกอร์ติดเตือนอยู่ตรงประตู กรุณาปิดประตูเบา ๆ แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจ

 

“นั่งกระเถิบในหน่อยนะครับ มีที่ว่างอีกนะครับ ช่วยกระเถิบให้ผมหน่อยนะครับ”

 

(คำว่าให้ผมหน่อยนี่ คงหมายถึงเห็นใจรายได้ของผมหน่อยมังคะ)

 

 

             ไม่รู้เป็นอะไรคน ส่วนใหญ่จะเลือกนั่งให้ใกล้ประตูทางออกให้มากที่สุด ไม่ว่าเป้าหมายตัวเองจะอยู่ไกลแสนไกลขนาดไหน หรือจะมีคนลงแล้วเราเกะกะขวางทางเขาไปแล้วกี่คน

 

             แถมอยู่ดี ๆ ผู้โดยสารบางคนเกิดบอกเป้าหมายกระทันหันขึ้นมาอีก คือลงตรงนี้ จอดให้หน่อย จะลงเดี๋ยวนี้  คนขับก็อาศัยทักษะปาดหน้าปาดหลังเสียบเข้าไปจอดเอาใจลูกค้าจนได้ พร้อมกำชับว่า

 

“ลงอย่างรวดเร็วนะครับ ตรงนี้ห้ามจอด”

 

             ปฏิกริยาที่เห็นคือ ไม่มีอาการเร่งรีบแต่อย่างใด นั่งเสียในสุดไม่มีการเตรียมตัว ค่อย ๆ กระดื๊บ ๆ ช้ากว่าหนอน ดร.เม้ง เสียอีก แถมจ่ายสตังค์เสร็จเดิบเชิ๊บ ๆ ไม่ปิดประตูรถให้อีกต่างหาก จนคนที่นั่งใกล้ประตูรู้ชะตากรรมของตัวเองในที่สุด

 

             บางคนบอกเป้าหมายมา จากข้างหลังด้วยเสียงเบา ๆ คิดไปเองว่าคนขับจะได้ยิน แต่นั่งอยู่ใกล้แอร์แล้วเสียงแอร์เก่าดังขนาดนั้น ทำให้คนขับไม่ได้ยิน พอเลยที่หมายก็ช๊งเช๊งปะทะคารมกันใหญ่

 

             หนำซ้ำยังมีโทรศัพท์แจ้งเรื่องรถชนที่ขอให้คนขับวิ่งไปดูให้อีก

 

             สังเกตเห็นคนขับรถหนวดเริ่มกระดิกขึ้นเป็นระยะ ๆ

 

“ครับผม ๆ” เมื่อสักครู่เริ่มหายไป

 

อาการขับรถปรู๊ดปร๊าด เริ่มถี่ขึ้น

 

             หน้านิ่ว คิ้วขมวด ปฏิกริยาโต้ตอบกับผู้โดยสารลดลง ใครบอกให้จอดตรงไหน ไม่มีตอบรับ "ได้ครับ" เหมือนเมื่อครู่

 

ทำยังไงล่ะตรู นั่งอยู่ดี ๆ ไหงพาลเครียดไปกับเขาด้วยหว่า :(

 

โอย... นึกเข้าใจพยาบาลโรงพยาบาลรัฐแถวบ้าน

ที่มักถูกกล่าวหาว่า หน้าเหมือนยักษ์ท้องผูก ขึ้นมาเลย

มันเป็นจะอี้นี่เองเน่อ….

 

 

เห็นภาพความเครียด และความกดดัน

แย่งกันอยู่ แย่งกันทำมาหากินแบบคนเมืองหลวง

แล้วเลยหลงลืมหัวจิตหัวใจซึ่งกันและกัน

อย่างที่พ่อครูบาฯ แอบมองผ่านเลนส์ของไอ้หนุ่มทุ่งกุลาบ่อย ๆ ไหมคะ

 

 

เอาวะ …where where is where where..

ทำใจดีสู้เสือ ชวนคุยนู่นนี่พองาม

ระหว่างนั้นก็ถือโอกาสคอยย้ำคนขับให้ด้วยซะเลย

“มีคนลง modern form นะคะ”

“มีคนลงป้ายโรงพยาบาลหน่ะค่ะ”

“วันนี้ดีเนอะ รถไม่ติดมาก”

ใครส่งสตังค์มาไม่ถึงหรือทอนสตังค์ไม่ถึงก็ช่วยรับช่วยส่งต่อให้

เคยเห็นรถตู้ที่มีบริการแบบครอบครัวไม๊คะ

คือสามีขับ ภรรยาเก็บเงินอะไรประมาณนั้นหน่ะค่ะ

นั่นเลยค่ะ นั่นเลย

(ดีนะไม่เจอคนรู้จักไม่งั๊นคงแสดงความยินดีที่เราได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาเสียที  อิอิ)

 

 

              วันนี้เลยนั่งคิดถึงบันทึก การบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ ของพี่เบิร์ด  บันทึกที่แสดงให้เห็นว่า "ผู้รับ"  ประทับใจมากมายแค่ไหนกับบริการที่ได้รับจาก "ผู้ให้" ที่บริการด้วยหัวใจ

 

ในทางตรงกันข้าม หาก “ผู้รับ” ไม่ตอบรับด้วยหัวใจ

ไม่ทำให้การให้นั้นมีคุณค่า

หรือเสริมแรงให้ “ผู้ให้” ยินดีและเต็มใจที่จะให้ต่อไป

เมื่อการให้การรับไม่เกิดพร้อมกัน หรือเสียสมดุลไปเมื่อไหร่

ก็มีแนวโน้มที่เป็นไปได้มากว่า

“ผู้ให้”

อาจเหนื่อย

อาจท้อ

อาจไม่เห็นข้อดีของการเป็น “ผู้ให้” อีกต่อไป

 

อาจหมดแรงใจ ที่จะผลักกายให้เกิดแรงในการให้ได้อีก

แม้จะทำด้วยหัวใจไม่ใช่หน้าที่

ก็ไม่เห็นมีใครว่าดีหรือชื่นชมสักคน

จะบอกว่าไม่เห็นจะต้องทำความดีเพื่อให้คนชื่นชม นั่นก็ดี แต่ครูปูว่าไม่ใช่ทุกคนและไม่ใช่ในทุกอารมณ์หรอกค่ะ ที่จะทนต่อการสึกกร่อนของการเสียสมดุลแบบนี้ไปได้เรื่อย ๆ

 

              ถ้าเราผลัดกันรับ ผลัดกันให้ด้วยความใส่ใจ  โดยเฉพาะ ถ้าเรา เป็นฝ่ายได้รับน้ำใจ หรืออะไร ๆ จากใครด้วยแล้ว

ยิ่งมีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งยวด

เพราะนอกจากจะเป็นเรื่องมารยาทที่ผู้ใหญ่พยายามพร่ำสอนแล้ว

ยังเป็นน้ำหล่อเลี้ยง เป็นปุ๋ยให้ความงดงามแห่งมิตรภาพงอกงามอีกด้วยนะคะ

 

แล้วสังคมแห่ง “การให้และการรับด้วยหัวใจ” แบบนี้มิใช่หรือ

ที่พวกเราปรารถนากันนักหนา

 

 

เผอิญครูปูลงรถเป็นคนสุดท้าย

คนขับรถตู้เลยมีโอกาสเล่านู่นนี่ให้ฟัง

เหมือนได้ระบายอะไรหลาย ๆ อย่าง

ซึ่งก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรตอบเขาไปหรอกนะคะ 

 

เพียงแต่ได้ยินกับหูว่า

คำว่า “ขอบคุณครับ” ของเขากลับมา

 

พร้อมรอยยิ้มและการก้มศรีษะที่สอดรับกับคำอวยพรของเขาว่า

“โชคดีนะครับพี่”

 

หมายเลขบันทึก: 307532เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2009 19:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:42 น. ()สัญญาอนุญาต: ไม่สงวนสิทธิ์ใดๆจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (32)

ว้าว วาว  วันนี้ดีใจจริง ดีใจจัง ปูได้เป็นคนแรกของพี่สาวที่รัก แล้ว

แค่นี้ก่อนนะคะน้องร่าวยยาว กลัวไม่ได้เป็นคนแรกของพี่ อีก อิ อิ

  • อิอิ น้องปูจ๋า ดีใจจัง เพิ่งได้ยินเสียงทางโทรศัพท์ ก็มาเจอกันในบันทึกอีกแร่ะ
  • เผอิญโดนคนไม่มีรากไปตามหน่ะจ๊ะ
  • หาว่าพี่อู้เรื่องเขียนบันทึกใหม่
  • หารู้ไม่ ทำอะไรผิดไว้ก็ไม่รู้ มันเลยโพสต์ไม่ขึ้น
  • วันนี้ลองใหม่ โอเคแร่ะจ๊ะ
  • (จะบอกเค้าทำไมเนี่ยะ เหอ เหอ)

 

สวัสดีค่ะครูปู

ตามน้องปูมา จะได้ครบสามปู อิ..อิ..

ไม่ได้ทักทายกันเสียนานเลยนะคะ ดีใจที่เห็นครูปูกลับมาเขียนบันทึกอีก..

มาส่งความคิดถึงให้เบา ๆ ไม่กล้าส่งให้แรง ๆ เพราะคนขับเขาบอกว่า "ปิดประตูเบา ๆ นะครับ" เอ๊ะ..มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย

ดีนะคะ.. การใส่ใจความรู้สึกนึกคิดของมนุษย์ที่เราได้พบเจอ ช่วยเติมความอ่อนโยนให้กับโลกใบนี้.. 

แหม..เพื่อนเรานี่น่ารักจัง..^__^..

หายไปนานนะคะ พี่แก้วคิดถึงน่ะ

สวัสดีค่ะครูปู

ตามน้องปูมา จะได้ครบสามปู อิ..อิ..

ไม่ได้ทักทายกันเสียนานเลยนะคะ ดีใจที่เห็นครูปูกลับมาเขียนบันทึกอีก..

มาส่งความคิดถึงให้เบา ๆ ไม่กล้าส่งให้แรง ๆ เพราะคนขับเขาบอกว่า "ปิดประตูเบา ๆ นะครับ" เอ๊ะ..มันเกี่ยวกันไหมเนี่ย

ดีนะคะ.. การใส่ใจความรู้สึกนึกคิดของมนุษย์ที่เราได้พบเจอ ช่วยเติมความอ่อนโยนให้กับโลกใบนี้.. 

แหม..เพื่อนเรานี่น่ารักจัง..^__^..

  • โห คุณใบไม้ที่คิดถึงขา
  • สงสัยคิดถึงเพื่อนมากขนาดนะคะเนี่ย
  • โพสต์ 2 ครั้ง 2 ครา เลย
  • อิอิ  เจอกันเมื่อไหร่ ต้องกอด 2 ที
  • คริคริ
  • เพราะใส่ใจกันยังไงล่ะคะ เราเลยรู้สึกว่ามีไออุ่น ๆ อยู่รอบตัว
  • ทุกที่ที่เราไป
  • จากแทบทุกคนที่เราเจอ
  • แต่ไม่ได้มาจากเขาหรอกค่ะ
  • เราต้องเป็นฝ่าย ใส่เข้าไปก่อน เติมเข้าไปก่อน
  • action = reaction เน๊อะ
  • ^_^
  • คิดถึงมากจริง ๆ เลยค่ะ
  • ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วช่วงนี้
  • คิดถึงเพื่อน ๆ มากค่ะ ขอบอกกกกกกก :P

สวัสดีค่ะ พี่สาว.. เล่ายาว มั่กๆ อิอิ

คิดถึงค่ะ ...ดีมจที่มาเขียนบันทึกอีกนะคะ

ขอบคุณเรื่องของความสมดุลย์คะ

where where is where where ชอบจั๊ง ค่ะ

คิดถึงพี่สาวนะคะ

สวัสดีค่ะ ป้ากระติก พี่แก้วและทั่น ผอ.ประจักษ์

ฮาโหล น้องม่อนสุดหล่อ

ระลึกถึงเช่นกันค่ะ

^_^

 

  • ไหน ไหน ก็ ไหน ไหน แล้วอ่ะ น้องพรหล้าเอ๊ย 
  • คิดถึงเช่นกันจ๊ะ
  • เดี๋ยวนี้อายุเยอะแร่ะ เล่าอะไรสั้น ๆ ไม่ค่อยเป็น
  • เพราะมัวพูดผิดพูดถูก พูดอ้อม พูดค้อมไม่เข้าเรื่องซะที
  • กว่าจะตรงใจ บุญชูก็สระอู ย๊าววว ยาวไปแล้วอ่ะ
  • คริคริ

มาเยี่ยมค่ะ คิดถึงนะคะ

  • คิดถึงเช่นกันค่ะ พี่ศศินันท์
  • ไม่ได้เจอกันตั้งนานแหน่ะค่ะ
  • (^_____^)

วัฒนธรรมไทยขนานแท้ที่ควรจะรื้อฟิ้นอยู่ที่ตรงนี้ครับ

*   ผลัดกันรับ ผลัดกันให้ด้วยความใส่ใจ 

*   ถ้าเรา เป็นฝ่ายได้รับน้ำใจ หรืออะไร ๆ จากใครด้วยแล้ว ยิ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด

 

      ไม่ต้องไปย้อนยุค  ถอยหลังเข้าคลองไปหาอะไรมากหรอกครับ

      ยิ่งรณรงค์วัฒนธรรมไทย   ยิ่งไปกันใหญ่ ถ้าไม่เริ่มที่การให้และรับอย่างสมดุล

                           ขอบคุณมากครับ

๕ ๕ ที่ไหนได้พี่หญิงเล็ก ต้องให้พี่หญิงกลางไปตาม นี่เอง

... ห่างหายไปนาน กลับมาก็เหมือนเดิม รอแฟนพันธุ์ทางอีกคนนะพี่

เดี๋ยวเค้าก็มา เชื่อดิ ...  ว่าแต่กินข้าวหรือยังคะ กินขนมจีนกันนะ

สวัสดีค่ะครูปูที่รัก

เฮ้...ดีใจจริง ๆ นักเขียนนักเล่าเรื่องคนเก่ง...คืนสังเวียน GTK แล้ว

   

ชอบเรื่องเล่าประเทืองจิตวิญญาณเช่นนี้ค่ะ

ไม่อยากเคลมว่าเราคล้ายกัน...ให้มากนัก... คนอื่นจะเลี่ยน ๆ ๆ ได้เน๊อะ...

ชอบขึ้นรถเมล์ รถตู้ รถแท็กซี่ รถไฟฟ้า รถใต้ดิน ... รถหลาน รถเพื่อน รถคนอื่น...55555....ไม่มีรถขับเองนี่นา...

เคยเขียนเรื่องสั้น ๆ ไว้เหมือนกันค่ะ ส่งให้หลาน ๆ เพื่อน ๆ ที่สนิทอ่าน (สมาชิกที่ถูกบ้งคับให้อ่าน) ชื่อ "เรื่องเล่าจากรถเมล์คันนั้น" หลายปีแล้ว จะไปนำมาปัดฝุ่นนะคะ...ได้แรงบันดาลใจดี ๆ จากเพื่อน...ดีอย่างนี้เอง

    

ความงาม ข้อคิด มุมมอง มีอยู่ในทุกที่ทุกแห่งที่เรามองและเห็น

ดีใจกับครูปูที่ได้ช่วยให้คนขับ มีความสุขขึ้น ได้ระบาย มีคนรับฟัง และเข้าใจในความรู้สึกของเขาค่ะ

มาคุย ๆ ด้วยความคิดถึง...เหมือนเดิม

นำดอกไม้สีฟ้าครามอมม่วง....มาฝากค่ะ

ความจริงสีที่คนไม่มีรากชอบคือ "สีม่วงอมฟ้าคราม" ค่ะ...เหมือนกันนะคะ

(^___^)

นับอักษรได้ 1200กว่าๆ

โดยทั่วไป พิมพ์ 20ตัวต่อนาที 1200 คงใช้เวลา 60 นาที หรือ1 ชั่วโมง

...

ถ้าไม่รักคนอ่านจริง ครูปูไม่บรรเลงกันขนาดนี้แน่

...

สุข

สุข

ในวันศุกร์ ครับ อิอิ

สวัสดีค่ะ

เฮ้อ...เบื่อบ้านร้างนี้จริง ๆ ....

เจ้าของยุ่งมาก ประกาศขายบ้าน....ดีกว่าจ้ะ

มากระซิบว่า.... คิดถึงเพื่อนค่ะ

(^___^)


แวะมาส่งความ....

คิดถึงไว้ค่ะ

(^___^)

  • ชอบภาพข้างบนจัง
  • พี่ก็ติดตามมาหาก็เพราะรักและคิดถึงน้องเสมอนะคะ
  • ลืมกันแล้วมั้ง...

เพิ่งกลับมาจากสวนป่าเมื่อ 4.25 น. เหนื่อยแฮ่ก ๆ แต่มีแรงฮึด ๆ ค่ะ ^_^

มาเยี่ยมชม...ให้กำลังใจครับ

พี่สาวแห้วจ๋า มาอัพเดทไวๆ หน่อยค่ะ น้องตามบ่ทันแล่ว

พี่สาวคนดีไปสวนป่ากับไผมาหนา อ่านบันทึกพ่อครูบ่ค่อยเก็ท อิ อิ

รอ รอ รอ หลายๆ คน ก็เฝ้ารอทั้งพี่หญิงปิง พี่เบญจกัลณี ทั้งหลาย จ้า

  • หวัดดีค่ะ
  • สบายดีนะค่ะ
  • แวะมาทักทาย...ด้วยความระลึกถึงค่ะ
  • อ้ายคนจน จำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอี่น้องคนงาม… เนอะน้าเนอะ
  • อ่านตรงขำไปกับครูปู
  • อ่านต่อไปชวนให้คิดว่าครูปูจะปลอดภัยไหมเนี้ย
  • อ่านจบแลวโล่งใจครูปู ยังมีวิญญานความเป็นครูกระทั้งคนขับรถยังขอบคุณ
  • อย่างนี้ต้องชื่นชม

โอ้โฮ.... พี่ครูปูกลับมาแล้ว

ดีใจเหลือคณานับ... เอ่อ.. นับจากไปผัดผักบุ้งให้แป๋มทานเมื่อหลายเดือนก่อน โฮะ..โฮะ.. เอร็ดอร่อย เพราะผู้นำมาฝาก ก็คือ พี่ชาย(ใหญ่) ท่านดร.ขจิต

แวะไปที่บันทึกพ่อครูแล้วนึกอิจฉา..(ในใจ)

......................................

คิดถึงและเป็นห่วงและรักด้วยค่ะ

น้องครูปู หายไปไหนมา คิดถึงจังเลย

แฮ่ๆ  หาย... หัวมาค่ะ พี่ อิอิ

โผล่มาแต่ละทีก็เลยต้องมีการบ้านมาส่งค่ะ พี่น้องเอ๊ย........ (^__^)

เอ น้องครูแป๋มคะ เราเจอกันช่วงเดือนไหน ทริปไหนแล้วนะคะ

เริ่มแก่แร่ะ

ฟามจำไม่ค่อยดี ฟันฟางก็ไม่ค่อยคม

อารมณ์ก็บูด

พูดก็ไม่ชัดอ่ะ

5555...

 

แวะมาบอกว่า ไม่คิดถึง ๕ ๕ ส่งกำลังใจพี่สาวคนแกร่ง และเก่งค่ะ

 

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท