๒๗.จะ~นะสนใจเก็บเพชร

นักเรียนประมาณ ๓๐ กว่าคนรออยู่ที่บ้านโฮมสเตย์ของจำปา เมื่อเห็นว่าพวกเรายังเดินทางไปไม่ถึง ทำให้บางคนเปลี่ยนใจไปช่วยพ่อแม่ขายของที่ตลาดมูเซอ บางคนไปหาหน่อไม้ บางคนไปเลี้ยงหมู บางคนไปไร่ เหลือนักเรียนอยู่ ๒๒ คน มีตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาไปจนถึงชั้นมัธยมปลาย และระดับชั้นอาชีวศึกษาและเยาวชนที่พ้นการศึกษาระดับต่าง ๆ แล้ว จึงเรียกกลุ่มนี้ว่า “เยาวชน”

ครอบครัวของจำปาต้อนรับพวกเราด้วยอาหารมื้อแรกเป็นแกงผักกาดดอย น้ำพริกมูเซอ และไส้อั่ว แคบหมู น้ำพริกหนุ่มของคุณครู krugui Chutima กัลยาณมิตรจากเชียงใหม่ส่งมาให้เป็นกำลังใจ และข้าวเมล็ดสั้น ๆ ร่วนและมันคล้ายข้าวของญี่ปุ่น สามารถปั้นจิ้มแบบข้าวเหนียวได้

สุรชัย หรือจะแคะซึ่งเป็นประธานเยาวชนของหมู่บ้านห้วยปลาหลด ได้ไปประสานงานกับผู้ใหญ่บ้าน (ทางการ) เพื่อประกาศประชาสัมพันธ์ให้นักเรียนและเยาวชนมาพร้อมกันที่อาคารอเนกประสงค์ ศูนย์พัฒนาชาวเขา

ศูนย์พัฒนาชาวเขา อยู่ท้ายหมู่บ้าน มีอาคารอเนกประสงค์และบ้านพักสำหรับเจ้าหน้าที่ ซึ่งตั้งขึ้นเมื่อ พ.ศ. ๒๕๓๖ และรกร้างไม่มีผู้มาทำงานหรืออยู่อาศัยตั้งแต่ปีการศึกษา ๒๕๔๒ แต่ยังสามารถใช้เป็นที่ประชุมหรือทำประโยชน์อื่น ๆได้

จาบูและนาคือ มาต้อนรับดูแลพวกเราอย่างดี ปัดกวาด เช็ดถู ดูแลสถานที่และเตรียมอุปกรณ์ เมื่อทราบว่าเราอยากได้ “ชุดมูเซอ” เขาส่งภาษากันและไปนำเสื้อผ้าชุดมูเซอมาเสนอขายให้พวกเรา แต่ราคาสูงมาก จึงเลือกได้กางเกงแบบผู้ชายของน้องออโต้เพียง ๑ ตัว รู้สึกแปลกใจมากที่ต่อราคาจาก ๒๕๐ บาทเป็น ๑๖๐ บาทแล้วได้เลย

ท่ามกลางบรรยากาศหนาวเย็น ฝนตกปรอย ๆ พวกเรารวมทั้งกลุ่มเยาวชนเริ่มกิจกรรมการแนะนำตัว ทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น ทำให้พิศวงกับชื่อเล่นของชาวลาหู่ “ผู้ชายจะขึ้นต้นด้วยจาหรือจะ ส่วนผู้หญิงจะขึ้นต้นด้วยนาหรือนะ” เพราะจาหรือจะมีความหมายว่าเพศชาย ส่วนนาหรือนะหมายความว่าเพศหญิง และพวกเราได้ส่งผ่านความรักให้แก่กันด้วยมีเพลง "ตลอดเวลา" เป็นสื่อสัมพันธ์

กิจกรรม “เก็บเพชร” ได้เริ่มด้วยการเล่านิทานให้กลุ่มเยาวชนฟัง พร้อมกับชูเม็ดลูกปัดหลากสีให้กลุ่มเยาวชนดู สมมุติว่าเป็นเพชรพลอย นิทานมีอยู่ว่า “ณ หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่งประสบกับปัญหาการขาดแคลน ผู้คนว่างงาน ขาดที่ทำมาหากิน อาหารตามฤดูกาลจากป่าก็ร่อยหรอลง เพราะชาวบ้านนิยมขายพื้นที่ทำกินให้แก่นายทุนเพื่อนำไปปลูกพืชเชิงเดี่ยว นายทุนไม่จ้างแรงงานจากคนในหมู่บ้าน เพราะชาวบ้านแห่งนี้ไม่มีความถนัดเกี่ยวกับพืชเชิงเดี่ยว

ชายหนุ่มสามคน ได้รับความเดือดร้อนในการทำมาหากินเลี้ยงครอบครัว ต้องออกเดินทางเพื่อไปรับจ้างหารายได้ต่างบ้านต่างเมือง ระหว่างทางได้พบถ้ำแห่งหนึ่งจึงอาศัยพักนอน ปรากฏว่าที่ถ้ำแห่งนี้มีพระฤาษีอยู่ ๑ ตน ชายหนุ่มทั้งสามคนจึงถือโอกาสขอพรจากพระฤาษี

พระฤาษีได้ถามชายหนุ่มทั้งสามคนว่า “เจ้าต้องการสิ่งใดกัน” ชายทั้งสามได้บอกความต้องการของตนเองที่ต่างกัน “คนแรกบอกว่าต้องการเป็นเศรษฐี คนที่สองบอกว่าต้องการพออยู่พอกิน คนที่สามบอกว่าต้องการร่ำรวยมหาศาล” เมื่อพระฤาษีได้ฟังความต้องการของชายหนุ่มแล้วจึงแสดงการให้โอกาสว่า “ไม่ยากเลยหาเจ้าเดินพ้นประตูถ้ำไปแล้วเห็นอะไรขอให้เก็บทุกอย่างมีคุณค่า”

ชายหนุ่มสามคนพบกิ่งไม้ ใบไม้ ก้อนกรวด ก้อนดิน หิน ทราย ตอนแรกลังเลที่จะไม่เก็บ เมื่อชายคนที่สองเก็บทำให้คนแรกและคนที่สามเก็บตาม แล้วแบกถุงข้ามน้ำข้ามภูเขาไปไกลแสนไกล ยังไม่พบสิ่งของมีค่า ยิ่งแบกยิ่งหนัก ทำให้ชายคนแรกและคนที่สามเททิ้ง เหลือก้อนกรวด หิน ดินทราย อยู่ภายในถุงเพียงเล็กน้อย

เมื่อเหนื่อยมากทั้งสามจึงหยุดพัก ชายคนแรกและคนที่สามได้เทถุงเพื่อจะให้เศษต่าง ๆ ที่ติดก้นถุงออกให้หมด ปรากฏว่าสิ่งเหล่านั้นคือเพชรพลอยอัญมณีมีค่า ทำให้ชายคนที่สองเทถุงของตนเองบ้าง ปรากฏว่าเต็มไปด้วยเพชรพลอยระยิบระยับเต็มถุง มากกว่าเพื่อน ๆ”

ข้อคิดของนิทานกับการมาร่วมกิจกรรมค่ายฯ ครั้งนี้ให้เยาวชนได้นำมาใช้ตลอดระยะเวลาในการเข้าค่าย และมีเงื่อนไขว่า “หากใครมีส่วนร่วมให้เก็บเพชรไปครั้งละ ๑ เม็ด เมื่อจบกิจกรรมในแต่ละวันให้นับเพชรของตนเองเพื่อรับรางวัล ผู้ที่ได้เพชรมากที่สุดจะเป็นผู้สิทธิ์เลือกรางวัลตามชอบใจ” และนอกนั้นจะเป็นรางวัลที่คณะแจกให้

กิจกรรมการเรียนรู้จึงได้เริ่มขึ้นโดยแบ่งเยาวชนออกเป็น ๖ กลุ่มให้ทำการสัมภาษณ์ผู้มาใหม่คือครูคิม ครูแมว คุณเจษ คุณเกม คุณหิ่งห้อย และหนานเกียรติ แล้วเล่าสิ่งที่ได้รับมาจากการสัมภาษณ์ให้เพื่อน ๆ ฟัง เป็นการฝึกตั้งคำถาม

บรรยากาศหนาวเย็นและละอองฝนได้กระจายลงสู่พื้นอาคาร ประกอบกับลมแรงมาก ทำให้กระดาษปลิวและเปียกชื้น แต่ที่ทารุณมากคือความหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ โชคดีที่มีเสื้อกันหนาวไปบริจาค ๕ ตัวครบคนพอดี แม้ว่าเสื้อจะตัวเล็กแค่ไหนก็ควรใส่ให้พอดี พวกเราได้ย้ายที่ไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน (ทางการ) ทำกิจกรรมการเรียนรู้เรื่อง “คำถาม” ที่นั่น เด็กและเยาวชนชาวลาหู่สนใจร่วมกิจกรรมและเก็บเพชรเพื่อสะสมคะแนนกันอย่างมีความสุข

ห้องโถงบ้านผู้ใหญ่บ้าน มีเตาไฟอยู่มุมห้อง เมื่อไปถึงนะคายเด็กหญิงผู้คล่องแคล่วคนหนึ่งรีบเข้าไปก่อไฟ และไฟติดปลายไม้ทันทีมีกลิ่นเหมือนยางไหม้เล็กน้อย ภายหลังทราบว่าเศษไม้ที่นะคายใช้ติดไฟนั้นเป็นไม้สน และนำกาน้ำมาตั้งเพื่อจะชงชา ผู้ใหญ่บ้านรับรองพวกเราด้วยน้ำชา กิจกรรมดำเนินไปจนถึงเวลา ๑๗.๐๐ น.หยุดพักให้เยาวชนไปเลี้ยงหมู พวกเราไปทานอาหารเย็น อาบน้ำและนัดพบกันในเวลาค่ำคืน ณ ที่บ้านผู้ใหญ่บ้านแห่งนี้เหมือนเดิม

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน จิตสาธารณะ

คำสำคัญ (Tags): #gotoknow#ครูคิม นพวรรณ#ค่ายจิตอาสา#ค่ายเยาวชน#บ้านห้วยปลาหลด

หมายเลขบันทึก: 379600เขียนเมื่อ 29 กรกฎาคม 2010 19:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:17 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (47)

krugui

เขียนเมื่อ 29 กรกฎาคม 2010 20:09 น. ()

เย้....จองก่อน ผ่อนทีหลัง

krugui

เขียนเมื่อ 29 กรกฎาคม 2010 20:19 น. ()

เมื่อเข้ามาใน GTK แห่งนี้ krugui ก็เริ่มเก็บเพชรใส่เซฟไปเรื่อยๆ ตามกำลังความสามารถของสมอง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเก็บยิ่งสนุกและรู้สึกไม่หนักเลย เพราะรู้จักเลือกเก็บแต่สิ่งที่สนใจและเติมเต็มในสิ่งที่ยังเรียนรู้ไม่หมด..

ขอบคุณกับทุกบันทึกที่ถ่ายทอดออกมาให้ได้เรียนรู้อย่างไม่มีวันจบสิ้น..

อ้อ..พี่คิมค่ะ เพื่อนหมอของพี่นั้นเขายกครอบครัวไปอยู่เมืองนอกแล้วค่ะ แต่ไม่ทราบว่าเป็นประเทศไหน???

ฝากมาบอกว่า ถ้าเหนื่อยก็อย่าฝืน นะคะพี่...

nana

เขียนเมื่อ 29 กรกฎาคม 2010 20:42 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่คิม

บรรยากาศน่านอน น่าเที่ยว ท่ามกลางธรรมชาติ

ดูเหมือนจะหนาวเย็น ชุ่มชื้น

ถ้าอยากไปพักโฮมสเตย์บ้างต้องทำยังไงคะ

เด๋ี๋ยวนี้งานราชการเหนื่อยนะคะ ต้องทำงานนอกเวลาด้วย เวลาสำหรับพักก็น้อยลง

อยากไปชาร์ทแบดให้ตัวเอง นอนเล่นตามป่าเขาบ้าง

วราภรณ์

เขียนเมื่อ 29 กรกฎาคม 2010 21:24 น. ()

สวัสดีค่ะ พี่คิม
แวะมาขอบพระคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ
ไม่ค่อยมีเวลาไปทักทายใคร... ต้องขออภัยด้วยค่ะ
มาอ่านเรื่องเล่าจากชีวิต เด็ก ๆ ดูน่ารักไร้เดียงสาดีจังค่ะ
บรรยากาศคงสดชื่นรื่นรมย์ไม่น้อย
ขอบพระคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ดี ๆ ค่ะ