๕๘.วันเดินทางไปเปียงซ้อ..ที่รักรออยู่


            ฉันตื่นนอนเหมือนเป็นปกติ  เพราะเตรียมสัมภาระลงรถตั้งแต่เมื่อกลางคืน โทรศัพท์ปลุกหนานเกียรติ ผู้เฒ่าวอญ่า และเทียนน้อยที่พักอยู่ในเมืองได้เตรียมตัว  และไปรับตามที่ได้นัดแนะกันไว้  การเดินทางของพวกเราได้ออกจากพิษณุโลกเวลา ๖.๓๐ น. หลังจากที่ทุกคนพร้อมท่านผู้เฒ่าวอญ่า  หนานเกียรติ  เทียนน้อย  น้องออโต้ และฉัน

          ตอนแรกตั้งใจจะพาไปทานข้าวต้มเลือดหมูเจ้าเก่าที่เจริญผล  เมื่อทุกคนยังไม่หิวจึงเดินทางไปเรื่อย ๆ เส้นทางเริ่มเห็นภูเขาและคดเคี้ยวลาดเอียงไม่มากจนถึงอุตรดิตถ์ในเวลา ๗.๓๐ น. ท้องทุกคนยังไม่อยากรับอาหาร

         จึงเดินทางต่อไปบนเส้นทางที่คดเคี้ยวลาดเอียง มีป่ามีเขาสูงขึ้นทีละน้อย  จนถึงแพร่เวลา ๘.๓๐ น. พวกเราแวะทานมื้อเช้าที่ร้านไส้อั่ว  อำเภอสูงเม่น  จังหวัดแพร่  ได้สัมผัสกับอากาศที่หนาวเย็นผิดไปจากชีวิตประจำวันอันคุ้นเคยที่บ้านของตัวเอง 

           ร้านไซทองเป็นบรรยากาศธรรมชาติ  โดยมีเตาดินขนาดใหญ่สำหรับปิ้งไส้อั่ว  ตกแต่งร้านด้วยวัสดุของเก่า  ส่วนมากทำด้วยไม้  โต๊ะ เก้าอี้ ตู้ และลิ้นชักได้ถูกนำมาประดับร้าน  เจ้าของร้านเป็นหญิงสาวค่อนข้างน้อย  แนะนำให้พวกเราได้ทราบว่าท่านมีอายุอานามถึง ๗๐ ปีแต่ยังอะร้าอะแหร่ม  หลงเหลือร่องรอยสาวงามเมืองเวียงพิงค์ให้เห็นได้ชัดเจน  แถมบอกเคล็ดลับว่า “การดูสาว สวย อ่อนวัยเพราะการได้พูด คุย พบปะกับผู้คนเสมอในแต่ละวัน”   

          จังหวัดแพร่  เป็นดินแดนที่มีชื่อเสียงเรื่องทรัพยากรป่าไม้ เครื่องประดับเรือนทำด้วยไม้ และเคยมีโรงเรียนป่าไม้ตั้งอยู่ที่นี่เพียงแห่งเดียวในประเทศไทย  ปัจจุบันโรงเรียนได้ถูกยุบไปนานแล้ว  หากผ่านไปจะทำให้พบกับบ้านเรือนและอาคารส่วนใหญ่ในจังหวัดแพร่ถูกปลูกสร้างด้วยไม้  ร้านค้าไม้แปรรูปและเครื่องเรือนมากมาย

          แม้ว่าเราจะดื่มกาแฟที่ร้านไซทองแล้วเราก็ยังไม่หนำใจ เหมือนยังขาดรสชาติอยู่ดี  เพราะเป็นกาแฟที่ชงมาแล้ว เก็บใส่ตู้เย็นไว้และนำมาอุ่นให้ลูกค้าอีกที  แล้วเราก็ได้พบกับ “ร้านกาแฟสด” ข้างทางที่อำเภอร้องกวาง  จึงแวะพักรถอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ได้เดินทางมาได้ไม่นาน

         ที่ร้านกาแฟสด  แม่ค้าสาวสวยน่ารัก อัธยาศัยดี ทราบว่าเพิ่งเปิดร้านใหม่เพียงไม่กี่วัน  และไปเรียนทำกาแฟมาจากร้านของเพื่อนอีกทีหนึ่ง  พวกเราเห็นว่าเธอได้ผสมกาแฟสดมาพร้อมแบบสำเร็จ เหมือนการทำกาแฟเย็น  จึงได้แสดงตัวเป็นครูแนะนำการชงกาแฟให้เธอ  อาศัยเป็นแม่ค้ากาแฟเก่า  ส่วนหนานเกียรติกำลังพัฒนาการชงกาแฟสำหรับต้อนรับแขกเข้ามาพักที่รีสอร์ท De'Musoi อยู่ด้วยแล้ว

         ระยะทางจากพิษณุโลกไปน่านฉันคุ้นเคยเส้นทางแต่นานมาแล้ว และเคยขับรถไปกลับด้วยตัวเอง  รู้สึกชอบมากเพราะมีความร่มรื่นแม้ว่าจะขึ้นเขา ลงเขา คดเคี้ยวมากกว่าที่ผ่านมา  เมื่อเริ่มเข้าจังหวัดน่านพวกเราได้สัมผัสกับบรรยากาศที่สงบ  ผู้คนขับรถกันอย่างช้า ๆ และเห็นว่ามีรถพลุกพล่านขึ้นกว่าเดิม  บ้านเมืองได้รับการตกแต่งดูแล  สมกับเป็นเมืองเก่าและเมืองที่สนใจของนักท่องเที่ยว  วัดวาอารามสวยสง่าด้วยศิลปกรรมโบราณต่างจากที่เคยเห็น อันแสดงถึงความศรัทธาที่มั่นคงทางจิตใจของชาวพุทธเป็นอย่างยิ่ง

         เวลาก่อนเที่ยงวันเล็กน้อย พวกเราเดินทางถึงจังหวัดน่าน  พวกเราใช้เวลาเดินทางจริง ๆ ไม่นับการหยุดพัก ๒ แห่งแล้วรวม ๔ ชั่วโมง แวะเข้าร้านค้าเพื่อซื้อสิ่งของ รางวัลและอุปกรณ์การจัดค่ายฯ  และได้โทรศัพท์นัดแนะให้ ผอ.ณัฏฐ์และคุณอ้อมซึ่งเดินทางไปเก็บข้อมูลที่น่านตั้งแต่วันก่อน ได้รออยู่ที่นั่นแล้ว คุยกันไม่นานทั้งสองรวมกับน้องโลมาได้แยกกันเพื่อเดินทางกลับบ้านที่จังหวัดเชียงใหม่   ส่วนพวกเราและตระเวนหากระดาษสำหรับพับและกระดาษชาร์ท  ถูกแนะนำไปที่ร้านเครื่องเขียนแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านใหญ่และเก่าแก่ของจังหวัดน่าน

           บังเอิญพวกเราต้องการรองเท้าผ้าใบ  จึงถามพนักงานขายในห้างเครื่องเขียนว่า “น้องสาว  พวกเราอยากทราบว่ามีร้านขายรองเท้าอยู่แถวไหนคะ”  เธอก้มหน้าก้มตาพับกระดาษและให้คำตอบอย่างชัดเจนว่า “ไม่รู้”  ถึงแม้ว่าจะขาดหางเสียงพวกเราก็รับได้ เพราะมีความเข้าใจความแตกต่างระหว่างบุคคลดีแล้วนั่นเอง   แต่ฉันแกล้งทำเป็นคนสติแตกย้อนถามไปว่า “หนูคงไม่ใช่คนจังหวัดน่านโดยกำเนิดใช่ไหมคะ พวกเรามาจากที่อื่นยังรักจังหวัดน่านและชาวน่านทุกคน  และมาครั้งนี้ก็จะมาช่วยทำประโยชน์ให้กับเยาวชนคนน่านด้วย”  ไม่ว่าเธอจะได้ยินผ่านหูหรือเป็นสาวหูตึงก็แล้วแต่  ฉันก็พอใจที่ได้สั่งสอนเธอไปทางอ้อม

           พนักงานขายกับการตอบคำถามของคนที่ไม่รู้จักและเป็นลูกค้า  แม้ว่าจะให้อภัยและไม่ถือสาก็ตาม  หากจะถือโอกาสมาเขียนเล่าสื่อผ่านบันทึก ก็นับว่าไม่ใช่เรื่องเสียหายและเป็นการแบ่งปันประสบการณ์ได้เหมือนกันว่าในแต่ละวันเราได้ผ่านพบอะไรมาบ้าง  รวมแล้วหมดเวลากับที่นี่อีกประมาณ ๔๐ นาที

           เดินทางต่อไปยังจุดนัดหมาย...ที่วัดโป่งคำ อำเภอสันติสุข เพื่อเปลี่ยนพาหนะจากรถเก๋งเป็นรถกระบะ

ผู้ที่รักษาชีวิตของคนร่วมทาง

ร้านอาหารถูกประดับด้วยเครื่องไม้เก่า

เตาปิ้งก่อด้วยดินเหนียว

ร้านกาแฟสด

เก้าอี้ไม้นำมาจากโรงภาพยนต์เก่า

หมายเลขบันทึก: 422488เขียนเมื่อ 25 มกราคม 2011 18:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:35 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (25)
  • สวัสดีค่ะ พี่คิม
  • อ่านแล้วเพลิน  มีรายละเอียดที่น่าสนใจ
  • แวะมาชื่นชมชาวจิตอาสาค่ะ

เรียน คุณครูคิม ผมขอแนะนำตัว เพิ่งน้องใหม่ มีเรื่องสังคม และเรื่องอื่น ๆมาฝาก ผมอยากให้ชาวเหนือ อีสาน แสดงความคิดเห็นเรื่องที่ผมกำลังดำเนิน อยู่มาก ๆ จะเป็นพระคุณยิ่งครับ ขอบคุณล่วงหน้า ครูใต้ครับ

เกลอไปประท้วงที่ถูกพาดพิง อย่างนี้ต้องให้ประธาน ทำหน้าที่ประธานในที่ประชุม ไม่อย่างจะยอมถอนที่ถูกพาดพิง

อันความหมายของสองเฒ่า ในบันทึกมันนึกเพื่อน คือเฒ่าโพล้งในเรื่องสั้นของ มนัส จรรยงค์ เฒ่านในความหมายของเพื่อนครับท่านประธานโต้ ......ไม่เสียหายครับไม่เสียหายจึงไม่ต้องถอนใช่มั้ยครับท่านประธาน

สวัสดีค่ะ ครูคิม

หลายๆครั้งเมื่อไปนอกสถานที่ที่คุ้นเคย แล้วเริ่มไม่แน่ใจทางจะมีคนแนะนำทางอย่างมีน้ำใจเสมอ แต่เมื่อเดินในเมืองถามหาร้านค้าหรือที่ๆจะซื้อหาของที่ต้องการเนื่องจากบางครั้งรีบ ก็มักจะได้คำตอบอย่างชัดเจนว่า “ไม่รู้” เช่นกันค่ะ บางครั้งรู้สึกเศร้าใจแทนเขาว่าคุณขาดโอกาสจะสร้างกุศลช่วยเหลือคนไปอย่างน่าเสียดายจริงๆ โอกาสไม่ได้มีมาง่ายนัก (คนไม่ค่อยรู้ที่ทางซื้อของแบบ meepole คงมีไม่มากนัก หุ หุ)

บันทึกการเดินทางอ่านแล้วเพลินดี

เหมือนการเดินทางทั่วไปที่มีจุดมุ่งหมายแต่ไม่เร่งรีบ...สบายๆ

เด็กคนขายที่ตอบว่า..ไม่รู้..อาจเป็นคนต่างประเทศก็ได้นะคะพี่คิม...ha

สวัสดีปีใหม่ครับ คุณครูป้าคิม

กู๊ดดี้ขอให้คุณครูป้าคิม และครอบครัว มีความสุข สมหวังในทุกสิ่งที่ปราถนาครับ (มาช้าไปนิด แต่ตั้งใจมานะครับ อิอิ)

บันทึกน่ารักจังเลยค่ะ

  • สวัสดีครับ
  • ชื่นชมในความตั้งใจ มีไฟในการช่วยเหลือสังคม อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยทุกๆ ท่านครับ ทำให้รู้ว่าในบ้านเมืองที่แสนวุ่นวายนั้น ยังมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ยังมุ่งมั่น สร้างสรรค์ ช่วยเหลือผู้ที่ขาดโอกาส อยู่ห่างไกล เป็นกำลังใจให้ครับ
  • ครั้งนี้เหมือนได้ติดตามพี่คิมกลับบ้านตนเอง เพราะบ้านผมอยู่ที่แพร่ ห่างจากพระธาตช่อแฮ ประมาณ 4 กิโล เป็นตำบลที่อยู่ติดดอยเหมือนกันครับ ข้างบนดอยมีหมู่บ้านที่ทำสวนเมี่ยง เป็นหมู่บ้านกลางหุบเขาเหมือนกัน เลยไปก็ติดกับจังหวัดน่าน  แต่ผมไม่เคยขึ้นไปสักที รู้แต่ว่าอากาศดี ยังมีสัตว์ป่ามาก ช่วงปิดเทอมจึงจะลูกไปเยี่ยมบ้านสักที เสียดายที่มาทำงานที่ขอนแก่น ไม่งั้นคงมีโอกาสชวนพี่คิมกับคณะแวะพักให้หายเหนื่อยก่อนครับ

สวัสดีค่ะ

มารออ่านเรื่อยๆค่ะ ขอเรียนรู้ชีวิตอีกเส้นทาง ขอบคุณค่ะสำหรับการช่วยกันถ่ายทอด

ร้านไซทอง ที่แพร่ ไส้อั่ว กับน้ำพริกหนุ่ม อร่อย

สัมผัสบรรยากาศ เย็นสบาย ตกแต่งด้วย ไม้เก่าๆ

รับประทานอาหารเสร็จ ลองแวะเข้าห้องสุขขาที่นั่น.

สังเกต กลอนประตู ไม้ ดูแปลกตาดี...

ร้านที่นั่น สั่ง..จ่ายเงิน..แล้วรับไป รับประทานด้วยตัวเอง...

กับรสชาติอาหารแบบทางเหนือ อิ่มอร่อย จับใจ

เดินออกจากร้านอย่างมีความสุข

สะกดผิด สุขา ขออภัยครับ

คิดถึง พี่วอญ่า พาหลงไหลในวรรณศิลป์...

ขอบคุณท่าน ขอบคุณ ขอบคุณ และ ขอบคุณ

"ความกตัญญู เป็น เครื่องหมาย ของคนดี" หนึ่งในคำถาม วันปิดค่าย

"มีวาสนาได้มาบ้านเปียงซ้อ

เป็นรอยต่อถิ่นลาวน้องพี่ไทย

โกทูโนผู้ใหญ่ใจดีเขาจัดให้

จัดเป็นค่ายฟัง-คิด-จำ-ถาม ตามนักปราชญ์

มีโอกาสวันหน้าจะมาใหม่

ผอ.พรชัยนักบริหารชาญฉลาด

เปลี่ยนองค์กรเปลี่ยนที่ใจสมมุ่งมาด

ได้สร้างชาติเปิดโอกาสให้เด็กน้อย."....

ด้วยคารวะ ท่านผอ.พรชัย แห่งเปียงซ้อ

"มีวาสนาได้มาบ้านเปียงซ้อ

เป็นรอยต่อถิ่นลาวน้องพี่ไทย

โกทูโนผู้ใหญ่ใจดีเขาจัดให้

จัดเป็นค่ายฟัง-คิด-จำ-ถาม ตามนักปราชญ์

มีโอกาสวันหน้าจะมาใหม่

ผอ.พรชัยนักบริหารชาญฉลาด

เปลี่ยนองค์กรเปลี่ยนที่ใจสมมุ่งมาด

ได้สร้างชาติเปิดโอกาสให้เด็กน้อย."....

ด้วยคารวะ ท่านผอ.พรชัย แห่งเปียงซ้อ

สวัสดีค่ะคุณประทีป วัฒนสิทธิ์

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอขอบคุณที่มาทักทาย  จะพยายามหาความรู้ไปแลกเปลี่ยนนะคะ

สวัสดีค่ะเกลอวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

อยากเฒ่าก็เชิญคนเดียวเถอะนะคะ  ฉานแค่แก่นิดหน่อย ยังไม่เฒ่าชรานะคะ  ขอบอก ๆ ๆ ๆ

สวัสดีค่ะคุณmee_pole

จริงนะคะ  ไม่ทราบจะไปสรุปว่าเขาเป็นอย่างไร คิดอะไรอยู่  และคงไปเปลี่ยนให้เขาดีขึ้นได้

นอกจากโอกาสของเราที่จะสอนคนวัยเล็ก ๆ รุ่นหลังนี้ไม่ให้ทำแบบนี้ คงมีคนรับรู้และมีสำนึกบ้างละ  ดีกว่าปล่อยให้ผานไปนะคะ

สวัสดีค่ะน้องkrugui Chutima

น่าคิดนะคะ  คนต่างประเทศที่เข้ามาทำงานในบ้านเรา  หากพูดไปมาก ๆ อาจเสียงเพี้ยนและไม่รู้จริง ๆ

สวัสดีค่ะน้องgoody krub

ป้าคิมดีใจที่น้อง goody krub มาเยี่ยมทักทายป้าคิม ขอขอบใจมากนะครับ  และอย่าลืมมาติดตามอ่านเรื่องเล่าของป้าคิมอีกนะครับ

สวัสดีค่ะน้องBright Lily

ขอขอบคุณค่ะที่แวะมาอ่านเรื่องเล่าค่ะ ยังมีอีกหลายตอนนะคะ

สวัสดีค่ะน้องชำนาญ เขื่อนแก้ว

พี่คิมชอบดูบ้านเรือนสวยงามตามข้างทางค่ะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นไม้ฝาเชอร่าไปบ้างแล้วก็มีนะคะ

คุณท้องฟ้าชวนแวะที่หนองม่วงไข่ แต่พวกเรามากลางคืนค่ะ  ไม่กล้ารบกวน

สวัสดีค่ะคุณmee_pole

ขอขอบคุณค่ะ ยังมีอีกหลายตอนค่ะ  จะพยายามเล่าผ่านบันทึกให้อ่านอีกนะคะ

สวัสดีค่ะ ผอ.โจ นาย พรชัย นาชัยเวียง

กลอนประตู  ทีแรกก็งงว่าจะปิดอย่างไร  พี่คิมได้แต่คิดว่า หากเป็นเวลากลางคืนคงน่ากลัวนะคะ

สวัสดีค่ะเกลอวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

มีแรงก็ช่วยกันเขียนนะคะ เขียนให้ละเอียดด้วยหล่ะ

จะติดตามไปอ่าน  เมื่อคืนเข้าไปมีแต่ภาพนะคะ

สวัสดีค่ะ พี่ครูคิม

        ตามมาอ่านบันทึกการเดินทางไปเปียงซ้อ ที่รักรออยู่ พี่ครูคิมเล่าได้สนุกเหมือนได้ร่วมเดินทางไปกับคณะของพี่ครูคิมเลยค่ะ  เล่าได้ละเอียดทุกขั้นตอน  และคนในเมืองที่ถามแล้วได้รับคำตอบว่าไม่รู้นั้น  เขาน่าจะเป็นคนต่างชาติจริงด้วยค่ะ   ...คณะนี้มาด้วยจิตสาธารณะจริงๆ  ยังได้แนะนำวิธีชงกาแฟให้เจ้าของร้านกาแฟด้วย  ..โห...โชคดีจังได้เรียนรู้สิ่งดีๆมีประโยชน์เอาไปใช้ประกอบอาชีพได้เลยนะคะนั่น 

          จะติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ

สวัสดีค่ะน้องKRUDALA

ขอขอบคุณที่มาติดตามอ่านเป็นกำลังใจให้พี่คิมได้เขียนเล่าต่อไปค่ะ  ขึ้นบันทึกใหม่แล้วนะคะ

เชิญติดตามได้นะคะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท