ขออีกหนึ่งบันทึกที่ประทับใจ  "คนดีเป็นอย่างไร"...โดย เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์

กาลครั้งหนึ่งเนิ่นนานมาแล้ว มีสระแก้วกลางป่าอยู่สระหนึ่ง
น้ำใสใสไหลเซาะอยู่ลึกซึ้ง ทั้งฝูงผึ้งภุมรินบินตอมบัว
บัวชมพูบัวแดงก็แฝงฝัก ดอกบัวขาวพราวพรักอยู่พร้อมทั่ว
ผีเสื้อสวยมากมายมีหลายตัว เข้าพันพัวบัวสายในสระนั้น

ลมเย็นเย็นเป็นระยะระรินรื่น อากาศชื่นฉ่ำใจในป่านั่น
ในสระนี้มียักษ์ตัวสำคัญ ซึ่งเทวัญท่านปราบแล้วสาปไว้
แม้ผู้ใดหลงป่ามากินน้ำ ลงผุดดำว่ายเล่นในสระใหญ่
จงจับตัวกลืนกินเสียทันใด เว้นแต่ใครมีปัญญาอย่าเพิ่งกิน

เจ้าจงถามปัญหาให้เขาตอบ ใครตอบผิดคิดมิชอบจงกินสิ้น
ใครตอบถูกเจ้าจะพ้นซึ่งมลทิน ออกจากถิ่นนี้ได้ในทันที
ยักษ์ต้องสาปหลับใหลอยู่ในสระ เป็นระยะเวลาช้าเหลือที่
ถ้าจะนับก็ไม่น้อยกว่าร้อยปี ยังไม่มีใครสักคนพ้นมือยักษ์

โจรใจบาปหยาบช้าผ่านมาถึง เข้าเด็ดดึงดอกบัวทั้งใบฝัก
ตะกรามแกะกินเม็ดเอร็ดนัก แล้วเอื้อมวักน้ำลูบชโลมตัว
พลันยักษ์ตื่นโผล่ตนขึ้นพ้นสระ เอื้อมมีปะป่ายปับเข้าจับหัว
เจ้าโจรร้ายตัวสั่นหวั่นระรัว กลัวแล้วกลัวแล้วจ้าอย่าทำเลย

ฝ่ายยักษ์ร้องก้องฟ้าเจ้าหน้าโง่ ข้าหิวโซทรมานนานแล้วเหวย
วันนี้ได้เนื้อหนังคนสังเวย นี่แน่ะเฮ้ยมีปัญญาตอบมาไว
ถ้าแม้ตอบได้สิ้นไม่กินเจ้า แต่ถ้าตอบผิดเค้าไม่เอาไหน
ข้าจะทึ้งคอหักควักหัวใจ แล้วยักษ์ใหญ่แลบลิ้นออกเลียโจร

ปัญหาว่า “คนดีเป็นอย่างไร” ตอบไวไวอย่าช้าว่านี่โน่น
โจรตัวสั่นงันงกถูกยกโยน แหกปากร้องตะโกนตะกุยตะกาย
คนดีคือคนขยันหมั่นหาทรัพย์ ยักษ์สำทับเจ้าตัวโตแต่โง่หลาย
ตอบเข้าท่าแต่ถึงคราจะต้องตาย คนขยันมากมายใช่คนดี

คนคดโกงเกเรคนขายชาติ คนอุบาทว์ทำชั่วมีทุกที่
คนขยันเจ้าเล่ห์เสเพลมี อย่างเจ้านี้ขยันทำกรรมชั่วช้า
ว่าแล้วยักษ์หักคอแล้วเคี้ยวกิน อร่อยลิ้นเลือดคนเจ้าโจรป่า
จนวันหนึ่งพระธุดงค์เดินตรงมา วักน้ำล้างหน้าตาและเนื้อตัว

เจ้ายักษ์ใหญ่โผล่ตนขึ้นพ้นสระ มองเห็นพระนึกว่าคนที่โกนหัว
เอื้อมมือจับจีวรร้อนระรัว พระไม่กลัวยักษ์ขยาดชักหวาดเกรง
ท่านเป็นใครไยจึงมาถึงนี่ ตอบปัญหาข้าทีหากท่านเก่ง
ถ้าตอบพลาดผิดเค้าเข้าตัวเอง ท่านจงเร่งหลับตาเตรียมตัวตาย

ปัญหาว่าคนดีเป็นอย่างไร ท่านจงตอบเร็วไวให้ความหมาย
พระนั่งนิ่งภาวนาสาธยาย เจ้ายักษ์ร้ายแลบลิ้นเลียเงี่ยหูฟัง
“คนไม่เห็นแก่ตนคือคนดี” พลันแสงสีสุนีบาตก็ฟาดฝั่ง
บังเกิดพายุกล้ามาประดัง คำสาปสั่งพ้นสิ้นยักษ์ยินดี

เข้าประณมก้มกราบหมอบราบพื้น ข้าได้ฟื้นคืนตนพ้นจากนี่
เพราะท่านให้คำตอบชอบช่วยชี้ ร้อยพันปีรอเวลาท่านมาถึง
พระกล่าวย้ำคำตอบนี้มีความหมาย ควรภิปรายตรองตรึกให้ลึกซึ้ง
ยักษ์เอ่ยปากฝากชีวิตคิดหวังพึ่ง กราบแล้วจึงหายวับไปกับตา
.......................................................
หนังสือพิมพ์มติชน รายวัน หน้า 6
คอลัมน์ รื่นร่มรมเยศ โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก
วันที่ 02 เมษายน พ.ศ. 2549 ปีที่ 29 ฉบับที่ 10249

http://www.palungjit.com/board//showthread.php?t=117206