การที่ได้เผชิญหน้ากับ “คุณหวั่นไหว” และ “คุณสับสน” บนเวที จนรู้ว่าเป็นเพราะว่า “คุณเผลอ” เป็นต้นเหตุไปชวนคุณกลัวให้แอบมาสะกิด “คุณคิด” แล้ว คุณคิดก็รับคำท้าและส่งตัวขึ้นไปชก ่โชคดีนะที่ได้ “คุณสติ”  มาเข้าเวรเป็นพี่เลี้ยงทันเวลา  จึงไม่เจ็บตัวนาน วันนั้นวันที่เจอคุณหวั่นไหวก็เลยเอวังลงด้วยความสงบใจ  …ฮิ้วๆๆ

แต่แล้วเมื่อคืนก่อน ใจมันก็กระเพื่อมขึ้นมาอีกแล้ว มันเกิดขึ้นในขณะที่ “คุณคิด” และ “คุณสติ” ไม่ได้ระวังตัว ในเวทีเมื่อคืนก่อน บรราดเหล่าแพทย์เขานัดกินข้าวด้วยกัน เพื่อเลี้ยงรับและเลี้ยงส่งน้องนุชสุดท้องที่ย้ายสถานที่ทำงานกัน ในขณะที่นั่งๆคุยๆกันกับน้องๆอยู่ น้องแพทย์คนหนึ่งก็เดินเข้ามาบอกเบาๆว่า “หนูขอโทษ”

ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าคำพูด”ขอโทษ” ที่ได้ยินนั้น มันก่อคลื่นขึ้นภายในใจอีกแล้ว เมื่อผนวกกับ “คุณห่วง” และ “คุณเยื่อใย” ที่กำลังทำงานอยู่กับตัวฉัน มันทำให้คืนวันนั้น ฉันตัดสินใจที่จะไม่อยู่ในงานจนงานจบลง จำได้ว่าเมื่อกินอิ่ม นั่งคุยๆแล้วเขาเริ่มร้องเพลงกัน  ฉันตัดสินใจเดินออกจากห้องแล้วกลับบ้านเงียบๆโดยไม่ร่ำลาใคร และก็ไม่สนใจว่าใครบ้างจะกล่าวถึงตามหลัง

ที่แท้คำขอโทษมันชวนให้ “คุณจำ” “คุณคิด” ตื่นมาทำงานอีกแล้ว “คุณจำ”มาชวนให้ย้อนไปดูู้เรื่องราวที่ผ่านมา “คุณคิด” ช่วยรื้อให้เรื่องที่ตัวฉันเข้าใจว่าใจมันสงบลงแล้วกับเรื่องเหล่านั้นมัน ถูกคลี่ออกอ่านอีกครั้ง  คลี่ไปๆก็พบว่าที่แท้ใจมันถูกสมองหลอกเอานะ ที่ใจมันกระเพื่อมนะเป็นด้วยว่า “คุณเยื่อใย” นะเขาแอบซ่อนตัวอยู่  “คุณเยื่อใย” นั้นเขาไม่ยินยอมที่จะให้ละวางอัตตา

เรื่องราวที่ถูกรื้อลิ้นชักขึ้นมาอ่านอีกครั้งคราวนี้ เป็นเรื่องเก่าๆที่เกี่ยวกับ “คุณดุ” ที่ก่อผลสะเทือนในใจให้กับลูกน้องนั่นเอง  “คุณดุ” ทำให้เธอตัดสินใจไม่เผชิญหน้ากับฉัน  แล้วเธอคนนี้เป็นผู้รับหมวกผู้บริหารงานระดับต่ำกว่าลงไป มีงานที่อยู่ในหน้าที่ที่รับผิดชอบที่เป็นงานใหญ่ เป็นงานใหญ่ที่องค์กรคาดหวังสูงในเรื่องผลลัพธ์ด้วยเป็นงานเชิงรุก ซึ่งถ้าลงมือทำได้สำเร็จ ผู้คนป่วยเจ็บจะลดลงไปได้อย่างเหมาะกับกาล

เธอใช้ความป่วยที่มีอยู่ของฐานกายและฐานใจเผชิญหน้ากับฉันผ่านใบลาป่วย นั่นคือสาเหตุที่ทำให้น้องหมอเข้ามาเกี่ยวข้อง น้องหมอมาขอโทษเพราะว่าคราวนี้เธอได้ขอใบรับรองแพทย์มาเผชิญหน้าฉันแล้วน้องก็เขียนให้ทั้งๆที่รู้  โจทย์ที่ยื่นมาก็คือ การขอลาออกจากการเป็นหัวหน้างานด้วยเหตุป่วยตามที่ระบุอยู่ในใบรับรองแพทย์ต่อหน้า  น้องหมอมาขอโทษด้วยเพิ่งรู้ว่าเป็นผู้มีส่วนร่วมเผชิญหน้ากับฉัน แล้วดูเหมือนว่าได้เป็นผู้ช่วยต้อนให้ฉันเข้ามุม มุมซึ่งลูกน้องของฉันเขาอยากจะให้ได้ผลที่เขาประสงค์

ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงทำเรื่องนี้ให้จบลงแล้ว จบลงด้วยการเลือกที่จะให้เขาได้ตามประสงค์ แต่ว่าองค์กรที่เขาดูแลนั้นมีลักษณะพิเศษ นั่นคือ ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นล้วนมีหน้าที่ดูแลคน หากว่าคนหนึ่งที่อยู่ในนั้นดูแลตนเองก็ไม่เป็น แล้วเขาจะช่วยดูแลคนอื่นได้อย่างไรที่มันให้้ผล ฉันจึงไม่ได้ตัดสินใจในเรื่องให้ลาออกไป หากแต่ส่งลูกต่อไปให้เจ้านายได้รับรู้ร่วม และปล่อยโจทย์ไว้ให้เจ้านายเป็นคนทำหน้าที่ต่อ ด้วยตระหนักว่าหน้าที่เลือกคนเพื่อให้มาบริหารงานองค์กรให้ไม่ใช่หน้าที่ฉัน การที่เจ้านายรู้นั่นแหละน้องหมอจึงรู้ว่าตัวเองมีส่วนร่วมให้เกิดอะไรขึ้น แล้วทำให้เธอได้กล่าวคำขอโทษออกมาในคืนนั้น

การรื้อลิ้นชักแล้วได้ตำราเล่มเก่าขึ้นมาอ่านใหม่นี้ ทำให้ฉันได้แตะสัมผัสเรื่องเบื้องลึกในใจอีกครั้ง แล้วก็อ้อ!ว่าที่แท้แล้วนั้น "คุณเยื่อใย" มันยังทำงานอยู่นะ และเพราะมันยังทำงานนี่แหละจึงทำให้ใจมันกระเพื่อมขึ้นอีกจน "คุณหวั่นไหว" ตื่นขึ้นมา ดีแต่ว่าคราวนี้     "คุณหวั่นไหว" เขาขี้เกียจ จึงตื่นมาเพียงแค่สะกิดบอกแล้วขอหยุดพักนอนต่อ ปล่อยผลัดต่อไปให้ "คุณคิด" รับงานไปทำต่อ

ขอบคุณหลายๆนะพวกพ้องที่มาช่วยให้จอมบงการเปิดเผยตัว รู้จักเขาแล้ว ฉันก็ตาสว่างว่า "คุณเยื่อใย" "คุณตัดสินใจ" ทำงานเพื่อใครแล้ว.....จอมบงการนี่เองที่บรรดา...คุณเหล่านี้ทำงานให้อยู่ ......จอมบงการกลัวเรื่องเสียจะมีมาถึงตน....จึงกระซิบให้คุณกลัวไปแอบทำงาน ด้วยเพื่อให้ช่วยปกป้องตน.....มิน่า....มิน่า....ว่าทำไมสะเทือนนัก...... จอมบงการไม่สงบนี่เอง

 

รู้แล้วว่าทำไม....ทำไม.........เมื่อมี เรื่องของลูกน้องคนนี้ให้ตัดสินใจ.....มิวายใจกระเพื่อมทุกทีไป......มัน กระเพื่อมเพราะว่า "คุณอัตตา" ไม่ให้สงบนะซิ......เมื่อเกิดเรื่องเสีย...คุณอัตตาไม่ให้อภัยตัวเอง...... ไม่ให้อภัยทีี่่เป็นต้นเหตุไปทำให้ใจเขาเกิดปัญหา......ไม่ให้อภัยเขาที่ทำ ให้......."คุณอัตตา" จำใจต้องไปร่วมชะตากรรมด้วย.....นี่ไงความไม่สงบที่เกิดขึ้นของคุณอัตตา

ฮือ ฮือ โดนสมองหลอกอีกแล้ว อีกแล้ว  น่ากลัวจริงๆนะ

 

ขอบคุณ "คุณสติ" "คุณใคร่ครวญ" "คุณไตร่ตรอง" "คุณตัดสินใจ" "คุณเยื่อใย" นะ.....ที่ช่วยทำให้....."คุณอัตตา"ตื่นรู้....คุณอัตตาเขาสงบแล้วละ..... เมื่อพบคำตอบแล้ว....คำตอบมันทำให้รู้ว่า....ทำอย่างไรใจสงบ.....ขอบคุณๆนะ ....ที่ช่วยฉันอีกครั้งในวันนี้

บันทึก ไว้เพื่อบอกว่าเมื่อ "คำขอโทษ" จากคนอื่น ทำให้ "ใจยิ่งหนักและยิ่งแน่น"  ก็ให้รีบรู้ รับรู้แล้วรีบชวนคุณๆทั้งหลายที่เอ่ยนามไว้ข้างต้นมาช่วยกันรื้อหินออกจากใจ เน้อ  ใช้คุณๆทั้งหลายให้หนัก ไม่ต้องเกรงใจ ขอให้ช่วยค้นหาเพชรแล้วมอบไว้เป็นรางวัลแก่คุณอัตตากันเน้อ

 

เพชรเม็ดนั่นก็คือ "การรู้จักและลงมือให้อภัยตัวเอง" ไง

ให้รางวัลตัวเองแล้วจะพบว่ามันวิเศษจริงๆนะ ใจจะเบา....เบา....และ....โล่งใจ.....เริ่มต้นใหม่ง่ายๆได้เอง

 

วันนี้ได้เรียนรู้ความหมายของคำไทยคำนี้ "สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ"....และ...เรียนรู้ว่า "คำขอโทษ" ของคนอื่นก่อนรกในใจเราได้อย่างไร และจะเห็นสวรรค์ในอกเราได้อย่างไร