สวัสดีค่ะอาจารย์มาเป็นเพื่อนรอบดึกค่ะ ลงเวรบ่าย...

มาเห็นด้วยกับอาจารย์ ทำผลงานแต่ copy เขามา...

แล้วจะได้อะไร ...เงินเหรอ...

ต้องถามต่อว่า

"ประเทศชาติ ได้อะไรจากท่าน"

ถ้าไม่มีคำตอบ ก็ไม่ควรจะได้เงินครับ

ไม่งั้นไม่มีทางออกจริงๆครับ

สถานการณ์เลวร้ายลงทุกวัน

และสังคมไทย ก็นิ่งเฉยกับพฤติกรรมแบบนี้ จนเกือบจะเป็น "เรื่องธรรมดา" ไปแล้วครับ

น่ากลัวจริงๆครับ

• ยโส ลัทธา น มัชเชยยะ
• เมายศ
• เมาศักดิ์
• เมาบารมี
• เมาอำนาจ
• เมาทรัพย์
• เมาเกียรติ
• ยุคนี้คนมียศเยอะแยะ
• วิทยฐานะ
• ตำแหน่งแห่งที่ แย่งชิงกัน ถ้าพูดให้ไพเราะก็คือมีได้แต่ ไม่พึงเมา บาลีที่อาตมายกมาเป็นนิกเขปบทเบื้องต้น นั้นแปลว่า ได้ยศแล้ว อย่าพึงเมา
• อาตมานึกแบบชาวบ้านสมัยก่อนใครจะเป็นอะไรเขามาขอร้องใ้ห้เป็น เช่น เจ้าอาวาส มีบารมี มีความดีมากจนชาวบ้านขอร้องให้เป็น ผู้ใหญ่ กำนันก็เหมือนกัน ถูกขอร้องให้เป็น แต่สมัยนี้แย่งกันเป็น ชาวบ้านทะเลาะกันอีกพอเลือกตั้งเสร็จ ญาติไม่เผาผีกันก็มี
• สังเกตดู ดงขมิ้นก็มียศเยอะ ยศช้างขุนนางพระก็เพียบเลย คนเก่าเล่าให้ฟังว่า จะบวชลูกหลานต้องไปหามอุปัฌชาย์มาจากต่างอำเภอ สองสามวัน แล้วบวชก็บวชจริง ๆ อย่างน้อยเป็นปี
• ยุคเราไม่มีคนบวช มีแต่ผู้ให้บวช(อุปั็็ฌชาย์) ครูมีเยอะแต่นักเรียนไม่มี จึงต้องยุบโรงเีรียนทีละโรงสองโรง ขอบ่นร่วมด้วยกับโยมอาจารย์สักวัน เอวัง

phramahalae

เรียนท่านอาจารย์แสวงที่เคารพ

โลกเราทุกวันนี้อ่อนแอทั้งกายภาพ ชีวภาพ เศรษฐกิจและสังคม “ถ้าเป็นสิ่งมีชีวิตสักอย่างเราก็เข้าใกล้จุดคับขัน/วิกฤตของชีวิตมาทุกขณะ” กระผมคิดอย่างนั้น แต่ที่น่าแปลกเราทำตัวเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวเท่าไหร่  โลกนับวันก็มีแต่เสื่อมจนหาจุดวกกลับได้ยาก เพราะคนที่ตั้งใจทำมีน้อย เมื่อเทียบกลับคนที่เกิดมาส่วนใหญ่มีคุณลักษณะเป็น  “นักบริโภคนิยมที่เน้นการแสวงหาความสุขใส่ตัวเอง (self-indulgent consumer)”  เท่าที่ผมประเมินในใจผม คิดๆไป-มาสรุปได้ว่า คงเพราะเราออกจาก “ตัวตน (I-ego) และอวิชชา (dark ignorance) ไม่ได้” กระผมหวังว่า สักวันคงจะมีผู้มีบุญบารมีและลงมาจุติ เพื่อพัฒนามนุษย์เพื่อเข้าสู่ยุคแห่งปัญญา “เป็นการรวมศาสตร์ทุกๆศาสตร์อย่าง “บูรณาการ” และมีเป้าหมายเพื่อความเป็นมนุษย์ ที่อยู่กับธรรมชาติบนความพอประมาณของชีวิต” เพราะที่ผ่านมา เหมือนเรายิ่งแก้ปัญหามากเท่าไหร่ แต่ยิ่งแก้เรายิ่งเหมือนวัวพันหลักลงทุกวัน ยิ่งทำมากแต่ผลลัพธ์ที่ดีก็ยิ่งน้อยลง เพราะทรัพยากรเสื่อมโทรมหลายมิติรวมไปถึงจิตวิญญาณ โดยความรู้แบบแยกส่วนจึงทำให้ทุกอย่างเข้าสู่ความหายนะ เราจะหาทางออกได้ยากขึ้นทุกวัน  เราต้องถามตัวเองว่าระบบการศึกษาที่สร้างคนมาเพื่ออะไร และตั้งคำถามว่าเราผลิตบัณฑิตประเภทไหน ทุกวันนี้กระผมมองว่าเราผลิตบัณฑิตที่ไม่รู้จักพอเป็น  “สร้างนักแสวงหาสุขใส่ตัวเองที่เน้นการบริโภคนิยม” หรือเปล่า นี่คือ “การแก้ปัญหาด้วยปัญญาหรือด้วยอวิชชา” กระผมได้แต่ตั้งคำถามในใจ หากมองประวัติศาสตร์ให้ยาวนาน โดยหลักฐานด้านวิทยาศาสตร์กล่าวว่า จุลินทรีย์อยู่บนโลกนับพันล้านปี ไดโนเสาร์นับร้อยล้านปี บรรพบุรุษมนุษย์มีอายุ 5 ล้านปี แต่มนุษย์หลังตั้งตรง (erect type) อายุ 2 หมื่นปีเศษ แต่หลังจากมียุคเครื่องจักรไอน้ำมา โลกเสื่อมลงไม่ชัดเจน ครั้นมาถึงยุคอุตสาหกรรมและเกษตรอุตสาหกรรมถึงคราเสื่อมหนัก ซึ่งอยู่ในช่วง 50-60 ปีที่ผ่านมา ผมเคยตั้งคำถามว่าเราเนี่ยมีปัญญาน้อยกว่ากว่าแบคทีเรีย หรือไดโนเสาร์ไหม ถ้าเอาเวลาเป็นมาตรฐานในการวัดเวลาที่คาดว่าจะอยู่ได้บนโลก หากคนในโลกส่วนใหญ่ทำเพียงเพื่อสนองกิเลสมากกว่า กระผมไม่อยากจินตนาการเลยว่าหากลูกหลานเกิดมาในยุคต่อไป เขาคงต้องถามว่าบรรพบุรุษ เราสร้างระบบให้เขาอยู่ลำบากโดยมีวัตถุมากมายแต่ทิ้งแต่ซากไว้ให้ หาความสมบูรณ์และชีวิตชีวาไม่มี และเต็มไปด้วยความน่ากลัวภัยพิบัติและโรคภัยตลอดชั่วอายุไขของเขา ผมไม่อยากจินตนาการเลยลูกหลานเรา จะสาบแช่งบรรพบุรุษเขาเองหรือเปล่าเนี่ย แล้วคุณจะตอบลูกหลานคุณๆท่านๆว่ายังไง จริงไหมที่เราเรียกว่า “บรรพบุรุษกับพ่อแม่รังแกฉัน” ในเวอร์ชั่นการมองในมิติที่ใหญ่กว่าคือระดับมวลมนุษยชาติของโลก บางทีบ่นมากๆกระผมก็เหมือนคนวัยทอง ทุกวันนี้กระผมจึงทำตามสติปัญญาที่ได้ตรองและมองให้ผ่านหลายมิติหลายมุม อย่างไรก็ตามปัญหาปัจจุบันซับซ้อนมากเป็น “เชิงระบบที่มีความสับสนและยุ่งเหยิงมากๆ” บางทีก็ได้แต่ทำใจให้สงบกับสภาวะปัจจุบันและทำหน้าที่ตัวเองให้ดี ตามสมควร

เรียนแสดงความคิดเห็นด้วยความเคารพครับกระผม

     นิสิต

อรุณสวัสดิ์ครับท่านอาจารย์

• บันทึกนี้เป็นบันทึกที่สุดยอดจริง ๆ ครับท่านอาจารย์ อยากให้ครู นักการศึกษา และนักบริหารการศึกษาได้อ่านกันมาก ๆ (เผื่อจะเกิดสำนึกดีขึ้นมาได้บ้าง)
• เมื่อวานนี้ได้เสวนากับนักการศึกษาท่านหนึ่งเกี่ยวกับปัญหา "การจ้างทำผลงาน" และปัญหาวัฒนธรรม "สุราและการพนันเพื่อความก้าวหน้า" พบว่า ต้นเหตุบางส่วนเกิดจากการกระจายอำนาจที่ผิดพลาดและรีบร้อนออกมา กล่าวคือ แทนที่จะสร้างต้นแบบแห่งความดี แล้วกระจายอำนาจออกมา แต่กลับปล่อยวัฒนธรรมแย่ ๆ แล้วกระจายออกมาครับ

อัตลักษณ์ ความเป็นตัวของตัวเอง การยอมรับในความเป็นตัวตนของมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม กรอบประเพณี ระเบียบกฎเกณฑ์ที่สร้างขึ้น เพื่อบีบเค้นคนให้ต้องอยู่ในกรอบหนึ่งๆ จนเกิดความกลัว กลัวสารพัด จนต้องยอมจำนน เพื่ออยู่รอด แม้จะขายกาย และวิญญาณก็ตาม

ขออนุญาต ท่านอาจารย์

สวัสดีครับ

• ชอบมากครับประโยคนี้  ...จนต้องยอมจำนน เพื่ออยู่รอด แม้จะขายกาย และวิญญาณก็ตาม
• ขอมีส่วนร่วมในการเปิดแผลสังคมออกมารักษาด้วยบันทึก
  นักการศึกษาควรอ่าน! ยิ่งกว่าฆ่าคนตาย  ครับ
• ขอบคุณครับ

ใครก็ตามที่ทำเช่นนี้

เขากำลังทำลายอนาคตของตัวเอง  และประเทศชาติครับ

ขอยืมวลีในหนังสือเรียน ป ๒ ที่ผมเคยเรียน

"แต่ก่อนคนเรายังโง่"

(เดี๋ยวนี้กลับโง่กว่าเดิมครับ)

อนิจจัง อนิจจา

อัตลักษณ์ ความเป็นตัวของตัวเอง การยอมรับในความเป็นตัวตนของมนุษย์ทุกผู้ทุกนาม กรอบประเพณี ระเบียบกฎเกณฑ์ที่สร้างขึ้น เพื่อบีบเค้นคนให้ต้องอยู่ในกรอบหนึ่งๆ จนเกิดความกลัว กลัวสารพัด จนต้องยอมจำนน เพื่ออยู่รอด แม้จะขายกาย และวิญญาณก็ตาม

เขาเล่าให้ฟังอาทิตย์ที่แล้วนะโยมอาจารย์ ตอนนี้ thailIS อนุญาตให้โหลดวิทยานิพนธ์ได้วันละ ๕ เล่ม เพราะคนในวงการศึกษาโหลดไปขายเล่มละหลายบาทอยู่เหมือนกัน เขาเล่ามาก็เอานำมาเล่าต่อ อาตมาเคยคิดว่าสถาบันการศึกษานำลูกหลานชาวบ้านไปไหนไปทำอะไร ทำเสร็จแล้วส่งกลับสู่อกพ่อแม่ ส่งกลับบ้าน แต่กลับบ้านไม่ถูก ทำอะไรก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็น ไม่สู้งาน คือไม่รู้จักตัวเอง ไม่รู้ใครทำให้ลืม ไม่รู้จะโทษใครดี

โทษทุกคนว่ามีส่วนทำให้เป็นอย่างนี้ ถ้ายอมรับก็จะแก้ไขได้ง่าย ถ้าโทษกันไปมาคง

แก้ลำบาก โยมมักจะบอกหลวงพ่อว่าช่วยอบรมลูกให้ทีเถอะ สั่งสอนมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้วไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น หลวงพ่อตอบว่า โยมสอนตั้งยี่สิบปีได้แค่แนี้ แล้วจะมาฝากความหวังไว้กับหลวงให้ช่วยเสกช่วยสอนอบรมประมาณ ๗ วันบ้าง ๑๕ บ้าง แล้วเป็นคนดีคนสุกเป็นบัณฑิต(เป็นทิด)ภายในพริบตา มันทำได้หรือแบบนั้น ไม่มีหรอกจะบอกให้

ก็ขอให็โยมอาจารย์ได้มีกัลยาณมิตรทางวิชาการสร้างสรรค์ประโยชน์ต่อสังคมที่ดีงามยิ่ง ๆ ขึ้นไป

ขอเจริญพร

phramaha Lae

มีแต่ข่าวเศร้าๆนะครับ

มีข่าวดีบ้างไหมครับ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยครับ

ต้นแบบเป็นอย่างไรผลผลิตก้ออกมาอย่างนั้น

เผลอๆด้อยกว่าต้นแบบอีกต่างหากครับ

อันนี้คงต้องเริ่มจากคิดให้เป็น ทำให้ถูกต้อง ป้องกันการลดคุณภาพตนใช่หรือเปล่าครับ

ต้องอยู่กับธรรมชาติ และความเป็นจริงครับ

ไม่งั้นสังคมล่มสลายแน่นอนครับ

ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม

ระบบการศึกษาของไทยทุกอย่างล่มสลายไปหมดแล้วค่ะ...ทองแท้ถูกฉาบด้วยโคลน...โคลนตมก็นำมาหุ้มด้วยทองแท้...เรามองกันแค่เปลือกภายนอก...ได้นักเรียนเก่งแต่ไม่มีคุณธรรม...เพราะคุณธรรมมันหายไปจากคนที่เรียกตัวเองว่าเป็นครูไม่ว่าจะเป็นครูในระดับการศึกษาชั้นไหนๆ ต้นแบบที่บิดเบี้ยวก็ย่อมได้เยาวชนที่บิดเบี้ยวเช่นกัน...นับวันคนแบบนี้ก็ยิ่งมีมากขึ้นๆ ความรับผิดชอบในสังคมไม่มีอีกต่อไปแล้ว...นอกจากรู้จักรับผิดชอบให้ตนเองอยู่รอดและอยู่ดีเพื่อเหยียบคนอื่นๆ ไม่ให้ดีเท่าหากไม่ใช่พวกพ้อง ของตนเอง...ไม่อยากคิดว่าต่อไปประเทศของเราจะเป็นอย่างไร...หรือนี่คือธรรมชาติและความเป็นจริงในสังคมทุกวันนี้...

นี่คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเลยครับ

ผมว่า ท่าน ดร. พูดถูกครับถ้าเราไม่เอา ธรรมและหลักศาสนา มายึดจิตใจไว้วันข้างหน้าประเทศเราจะไม่เหลืออะไรเลยครับ

ผมก็พยายามชี้ให้เห็น แต่ไม่ทราบว่าจะมีใครเห็นหรือเปล่านะครับ

เส้้นทางที่อาจารย์เล่า

จะนำไปสู่วิกฤติศัทธามากขึ้นๆ

สุดท้ายก็ประเมินอะไรไม่ได้ไม่ออก

กำลังจะแบ๊ะกันทั้งบาง

ไม่รู้จะกู่ยังไง นอกจากบ่นๆกันไป รอวันเจ๊ง!

มันเป็นเช่นนั้นเอง ครับ

สิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด...และสิ่งที่เราคิดอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราเห็น...ความคิดที่เราคิดว่าถูกต้องก็อาจไปทำร้ายคนดีๆ อีกหลายหลายคน...และกลับสร้างคนที่ไม่ดีให้มีกำลังเข้มแข็งยิ่งขึ้นในขณะที่คนดีๆ อ่อนแรงลงไปทุกๆวัน...เพราะปัญหาที่แก้ไม่ ถูกจุดอย่างแท้จริง...การศึกษาเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเพราะมันมากกว่าคำว่าสอนให้ได้ความรู้...มีนักเรียนมากมายที่ได้ดีเพราะ ไม่ได้เป็นคนเก่งในเรื่องของวิชา...ในขณะที่นักเรียนที่เรียนเก่งที่สุด...ก็อาจตกต่ำได้หากไร้ซึ่งคุณธรรม...แน่ใจแล้วหรือว่าระบบที่วางไว้ล้อมกรอบคนดีเอาไว้จริง ๆ ในขณะที่ปล่อยให้คนที่ไม่รับผิดชอบในสังคมเดินเพ่นพ่านอยู่เต็มไปหมดอย่างอิสระ...คำว่าครูดี ควรเป็นนักเรียนเป็นผู้ตัดสินและประเมินเพราะว่าเขาสัมผัสกับผู้สอนโดยตรง...จริงๆ ไม่ต้องใช้หลักวิชาการให้มากมาย...ในสมัยปู่ของปู่ของปู่ไม่เห็นต้องมีการประเมินผลที่ยุ่งยาก...แต่ทุกคนเมือรู้ว่ามีครูดีนักเรียนจะวิ่งเข้าไปหาและอยากเรียน...แล้วผลผลิตที่ได้คือนักเรียนทำไมถึงเก่งจริง ดีจริง ฉลาดจริง แต่ทุกวันนี้เอกสารครูมีมากมาย...นักเรียนกลับเก่งไม่จริง ดีไม่จริง และฉลาดไม่จริงทุกคนหันหลังกลับเดินถอยหลังห่างออกจากครูไปเรื่อยๆ โดยมีครูคอยวิ่งตามว่านักเรียนอยากเรียนแบบไหนและอย่างไร...แล้วสิ่งที่ได้คือเราได้เยาวชนที่นับวันจะหาความรับผิดชอบได้น้อยลงไปทุกวันๆ ...และครูที่เป็นแบบอย่างที่ดีน้อยลงๆทุกวัน...หรือนี่คือความว่างเปล่าและสูญเปล่าของการศึกษา...

ทางออกอยู่ที่การหันหน้ามาคุยกัน

เอาจริงกับประเด็นที่เป็นปัญหาที่กล่าวข้างต้น

ทางออกควรจะเริ่มประมาณนี้ครับ

เรียนท่านอาจารย์ที่เคารพ

ครูแอ้ได้มาพบบันทึกนี้เพราะกำลัง search หางานวิจัยที่จะแก้ปัญหาเรื่อง copy and paste ของนักศึกษาเพื่อเป็นแนวทางในการทำวิจัยในชั้นเรียน

พบว่าในต่างประเทศก็มีปัญหานี้เช่นกันและก็มีมุมมองเกี่ยวกับ pragiarism

แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้ครูแอ้กำลังมองหาวิธีที่จะแก้ปัญหาเรื่องนี้
ซึ่งอาจจะเป็นวิธีง่าย ๆสำหรับการสอนนักศึกษา คือ

- ให้ใช้ลายมือเขียนแทน (งานไม่เกิน 3 หน้ากระดาษรายงาน ต้องกะเวลาในการเขียนให้เค้าด้วยเพราะคงไม่ได้มีแต่งานของครูแอ้คนเดียว) แต่ถ้าเป็นงานกลุ่มก็ให้ช่วยกันเขียน (ยอมทนอ่านลายมือซักหน่อย)

- สอนวิธีการอ้างอิงจากอินเทอร์เน็ตอย่างถูกต้องเพื่อให้นักศึกษาไม่รู้สึกเคว้งคว้างที่จะต้องเขียนอ้างอิงและเมื่อสอนแล้วก็จะสามารถตัดคะแนนได้หากไม่ปฏิบัติ

- เตือนนักศึกษาเสมอ ๆ ว่าการนำเอาข้อความของใคร ๆ มาใช้โดยไม่เคารพในความคิดของเขาหรือไม่ขออนุญาตหรือไม่บอกกล่าวก็ถือว่าผิดศีลข้อ 2

จากการให้นักศึกษาเขียนด้วยลายมือ พบว่า นักศึกษาเขียนคำตก ๆ หล่น ๆ สะกดคำบางคำผิด เขียนสระผิดที่ ใช้คำเชื่อมประโยคไม่เป็น ทำให้ครูแอ้มีสิ่งที่ต้องสอนเพิ่มขึ้นเป็นของแถมและนอกเหนือจากเนื้อหาในรายวิชา และหลัง ๆ ก็พบว่าหลายคนใช้ความพยายามเขียนหนังสือให้สวยขึ้นด้วย

นั่นซีนะ...ถ้าครูแอ้ไม่ลองแก้ปัญหาเอาแต่บ่นว่าจะพบสิ่งที่ต้องชี้แนะแก่นักศึกษาเหล่านี้หรือไม่และถ้าไม่ปลูกฝังกันในโรงเรียนจะไปบอกเค้าได้ที่ไหนหรือเมื่อไร เค้าก็คงจะเป็นคนที่จะสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นอีกต่อไป

ขอบคุณท่านอาจารย์ที่มีประเด็น Copy and paste ค่ะ

ดีมากครับ

ต้องทำจึงรู้ อย่างนี้แหละครับถูกต้องแล้ว