ความหมายของชีวิต มิได้อยู่ที่บทสรุป แต่อยู่ที่วิถีการต่อสู้ ... (ท่านชุติปัญโญ)

เพราะโดยความเป็นชีวิตนั้น ไม่มีใครจะยิ่งใหญ่กว่าใครและไม่สามารถวัดตอนจบด้วยเกียรติยศและชื่อเสียงที่ได้มา แต่อยู่ที่การทำความเข้าใจในปัจจุบันขณะที่กำลังดำเนินไปต่างหากว่า เรามีชีวิตที่ดีงามจากการเรียนรู้ทางกายและใจหรือยัง นั่นจึงชื่อว่า เป็นความยิ่งใหญ่ที่มีอยู่ในแต่ละคนอย่างแท้จริง

"..คุณค่าที่แท้จริงของความเป็นมนุษย์ กำหนดได้จากความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ที่คนผู้นั้นแสดงออกอย่างอิสระโดยไม่มีสิ่งใดชักจูง.."

เป็นการนิยามความหมายที่เกี่ยวกับคุณค่าชีวิตของ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ ที่ต้องการแสดงให้เห็นว่า แท้จริงนั้น ชีวิตของคนเราไม่มีใครที่จะกะเกณฑ์ให้เป็นไปตามความต้องการของตัวเองได้ทุกอย่าง ถึงแม้จะบังคับได้ แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นเพียงการตีกรอบทางกายเท่านั้น ส่วนจิตใจที่ซ่อนอยู่ภายในของแต่ละคนยากที่จะคุมขังได้

เพราะโดยความเป็นชีวิตนั้น หากประสงค์ที่จะวัดว่า ความหมายที่แท้จริงนั้นอยู่ที่ใด คำตอบในความเข้าใจของแต่ละคนก็จะหลากหลายออกไป กระทั่งทำให้หลงทางในเป้าหมายที่กำลังแสวงหาก็มี จนบางครั้งหลงคิดว่า บทสรุปของความมั่งมีด้วยเกียรติยศ ชื่อเสียง ทรัพย์ และวัตถุภายนอกที่มาโอบล้อมตัวเองนั่นแหละ คือ บทสรุปของชีวิตที่ทุกคนกำลังใฝ่หา

แต่ทว่าเมื่อทำความเข้าใจบริบทของชีวิตแล้ว จริง ๆ แล้วชีวิตนั้นตั้งอยู่บนความไม่แน่นอน ทั้งด้านวัตถุภายนอกและอารมณ์ที่สะท้อนความคิดภายใน หากยึดติดอยู่กับความเป็นตัวตนทางวัตถุ หรือติดอยู่กับอารมณ์ที่เราคิดว่าไม่ เมื่อไหร่ เมื่อนั้น ความเป็นตัวตนจะฟูขึ้นมาทับ และปกปิดความจริงของชีวิตในทันที

เมื่อความปรุงแต่งปกคลุมจิตที่ควรได้รับการรู้แจ้งตามความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือ ทำให้วิธีการเลือกทางเดินแห่งชีวิตของเราเปลี่ยนไป แทนที่จะทำความเข้าใจชีวิตตามความเป็นจริงให้แจ่มแจ้ง กลับเป็นการเดินออกนอกทาง และคิดว่า ทางที่กำลังหลงนั่นแหละคือ ความจริง ทำให้หลงติดยึดอยู่กับวัตถุของโลก หลงติดยึดอยู่กับมายาอันเป็นเงาแห่งชีวิตว่า นั่นคือความจริง หลงอยู่กับหัวโขนที่ถูกสวมใส่ว่านั่นเป็นตัวตนของตัวเองอย่างเหนียวแน่น และสิ่งที่น่าเป็นห่วงต่อมาก็คือ การเป็นทาสชีวิตโดยที่ยังคิดว่าเราเป็นนายของเขา

เพราะชีวิตที่ชื่อว่าจะก้าวไปสู่ฐานที่เหนือกว่าความหลงนั้น ควรเป็นชีวิตที่ใช้ความเป็นจริงทั้งทางร่างกายให้เป็นไปในแนวทางที่พอเหมาะ และใช้วิถีแห่งใจให้มีความสมดุลในการเกี่ยวข้องกับอารมณ์ โดยไม่มีความรู้สึกว่าอารมณ์ที่สร้างขึ้นมานั้นเป็นนายของตัวเองแต่อย่างใด แต่ให้เข้าใจด้วยการเกี่ยวข้องอย่างพอเหมาะทั้งทางกายและใจ ให้เกี่ยวข้องกับสรรพสิ่งที่เวียนเข้ามาอย่างรู้เท่าทันด้วยสติ และรู้จักวางท่าทีต่อเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยจังหวะแห่งความรู้สึกที่เบาสบาย ปลอดโปร่งในการที่จะไม่ยึดยื้อให้อยู่กับตัวเอง เป็นแต่เพียงรับรู้แล้วก็ปล่อยไปตามวิถีที่เหมาะสม

ปราชญ์เปรียบเทียบความยิ่งใหญ่ของคนเราไว้ว่า ทุกคนมีความเป็นใหญ่ในตัวเอง ทุกคนสามารถที่จะลิขิตชีวิตด้วยตัวเอง ดั่งอุปมาเปรียบไว้ว่า

"...ดอกหญ้ารู้ว่าตนเองคือดอกหญ้า ยามฤดูใบไม้ผลิที่แสงแดดอบอุ่น จึงออกดอกเมื่อถึงเวลาออกดอก จึงผลิเกสรเมื่อถึงเวลาผลิเกสร จึงโปรยเกสรเมื่อถึงเวลาโปรยเกสร มันมีจิตใจปลอดโปร่งสบาย มีชีวิตอยู่อย่างไร้ความกังวลจนถึงบั้นปลาย ไม่เคยสนใจว่า ต้นไม้ใหญ่ข้างกายที่สูงกว่าร้อยเมตรนั้นมีชีวิตมากี่พันปีแล้ว เพราะฉันไม่ใช่เขา เขาไม่ใช่ฉัน..."

ชีวิตของคนเราก็เช่นกัน หากใครคิดว่า บทสรุปที่ได้มาทางวัตถุนั้นเป็นการประกาศความยิ่งใหญ่ และเป็นบทสรุปทั้งหมดของชีวิต มีขณะเดียวที่คนเราควรทำความเข้าใจนั่นก็คือ "ปัจจุบัน"

เพราะปัจจุบันนั้นเป็นทุกขณะของชีวิต ปัจจุบันที่ล่วงเลยมาแล้วเราเรียกว่า "อดีต" ถึงแม้ว่าอดีตเคยได้รับเกียรติมากมายเพียงใด แต่ครั้นเวลาผ่านไป สิ่งที่ได้รับมานั้นก็มิใช่ความจริงอีกต่อไป เป็นเพียงเงาของความจริงที่เคยมีเท่านั้น และสิ่งที่เรารอคอยอยู่เบื้องหน้าต่อจากปัจจุบันที่เรียกว่า "อนาคต" นั้น ก็เปรียบได้กับการไขว่คว้าหมอกควันเพื่อเก็บมาไว้ในครอบครอง ทว่าสุดท้ายก็ว่างเปล่าจากสิ่งที่ต้องการอยู่ดี

แต่สำหรับความจริงที่แต่ละคนสามารถเรียนรู้และประจักษ์แจ้งได้ก็คือ "ปัจจุบัน" เพราะการเกิดขึ้นแต่ละขณะของกายและการหมุนไปของอารมณ์ที่ผ่านเข้ามาภายในจิตใจ นั่นเป็นทั้งต่ออดีตที่ผ่านมา และอนาคตที่ไม่สามารถวาดหวังได้ว่าจะเป็นจริง

จงเรียนรู้ทุกขณะของชีวิตด้วยสติที่มาจากการฝึกฝนอย่างถูกต้อง แล้วจะทำให้เรารู้ว่า บทสรุปของชีวิตนั้นมิได้อยู่ที่ปลายทางของการเกิด และมีจุดจบที่ความตายเพียงอย่างเดียว แต่บทสรุปนั้นอยู่ที่แต่ละขณะที่เราได้เรียนรู้ชีวิตทั้งทางสรรพสิ่งรอบข้าง นั่นต่างหากจึงชื่อว่า เป็นบทสรุปอันยิ่งใหญ่ที่ชีวิตของแต่ละคนควรใส่ใจ ท่ามกลางวันเวลาและความไม่จีรังยั่งยืนของสรรพสิ่ง ที่คอยกัดกร่อนชีวิตของเราให้เสื่อมสลายไป

ชุติปํญโญ (นามแฝง). ถึงชีวิตจะสูญเสีย แต่อย่าให้ใจเสียศูนย์. พิมพ์ครั้งที่ 7.

กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ใยไหม, 2549.

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน หอมกลิ่นหนังสือ

คำสำคัญ (Tags): #wasawatdeemarn#การต่อสู้#ชุติปัญโญ#ถึงชีวิตจะสูญเสีย แต่อย่าให้ใจเสียศูนย์#ปัจจุบัน#วิถีของชีวิต#หลงตัวเอง#หัวโขน#อดีต#อนาคต

หมายเลขบันทึก: 175949เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2008 01:58 น. ()แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน 2012 11:59 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (28)

วิช

เขียนเมื่อ 9 เมษายน 2008 20:23 น. ()

สวัสดี คุณ Wasawat Deemarn
               อ่านแล้วรู้สึกว่า ชีวิตนี้ ทำไมมันช่างจริตประดิษฐ์ประดอยปั้นแต่งกันเสียเหลือเกิน ถ้าอย่างนั้น เราจะพบวิถีชีวิตแบบไหนดี ครับ สงสัยผมต้องหาคำตอบจากหนังสือที่ผมกำลังอ่านอยู่ในขณะนี้ เรื่อง เดอะ ท็อป ซีเคร็ต เขียนโดย ทันตแพทย์สม สุจีรา ตามปกหนังสือโปรยไว้ว่า การสร้างภาพแห่งความรู้สึกที่จะทำให้คุณสมหวังทุกความปรารถนา จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ นะครับ
               คุณ Wasawat Deemarn คิดว่าไง ครับ
               ช่วงนี้ คุณ Wasawat Deemarn อ่านหนังสืออะไรอยู่ครับ
               ดึกทุกคืน นะครับ ผมขอให้ตื่นนอนตอนสายๆก็แล้วกัน เพื่อสุขภาพ ครับ

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 10 เมษายน 2008 00:01 น. ()

สวัสดีครับ อาจารย์ทวิช :)

The Top Secret อาจารย์อ่านจบแล้วก็เล่าไว้ในบันทึกบ้างก็ได้ครับ
ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือ "ลับ ลวง พราง ปฏิวัติปราสาททราย" ของ คุณ วาสนา นาน่วม ครับ (หนังสือที่ฮือฮา ตั้งแต่ตอนออกมาแล้วครับ)
ช่วงนี้มีงานซ้อมรับปริญญาบัตรครับ เหนื่อยทุกวัน

ขอบคุณครับ :)

wihok

เขียนเมื่อ 10 เมษายน 2008 17:22 น. ()

ความไม่แน่นอน คือความแน่นอน
บางครั้งการใช้ชีวิตแบบออกนอกลู่นอกทางบ้างก็ทำให้ชีวิตมีสีสันนะคะ .. หลงทางบ้าง .. หลงตัวเองบ้าง.. 5555
แต่สุดท้ายต้องใช้สติเรียกกลับคืนมาให้ได้ค่ะ ให้อยู่กับความเป็นจริง
อาจารย์ยังไม่ถึงครึ่งคนเลย บทสรุปของชีวิตยังอยู่อีกยาวนานค่ะ อิอิ
ว่าแต่ จะไปคอนหวันเมื่อไรคะ จะได้หลบ เอ้ย !ไม่ใช่ จะได้ไปทานข้าวด้วย

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 10 เมษายน 2008 17:57 น. ()

สวัสดีครับ คุณครู จุฑารัตน์

คุณครูทราบได้อย่างไรว่า ผมยังอายุไม่ถึงครึ่งคน ... ใครหนอบอกคุณครูมาอย่างนั้น อิ อิ
เราต้องรู้ตน รู้ตัว ทุกขณะจิต ครับ
คุณครู จุฑารัตน์ จะโดดงานเหรอ 555

ขอบคุณครับ :)_