ฝนตกพรำๆทุกวัน ทำให้รู้สึกเหมือนจะไม่สบาย เพราะโดนฝนที่พรำๆทุกวัน เดินผ่านร้านผลไม้ แวะซื้อเสียหน่อย เผื่อว่าจะช่วยเพิ่มภูมิต้านทานโรคได้

"พี่...พาพ่อไปฉีดวัคซีคหวัดหรือยัง"   ฟ้ามุ่ย ถามฉันขณะที่กำลังเลือกผลไม้

"ยังเลย...แต่พ่อพี่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ต้องฉีดหรือเปล่า" ฉันถามออกไป

"ตอนแรกหนูก็คิดอย่างพี่ แต่ อสม. มาถามทุกวัน วันละหลายครั้ง ล่าสุด พยาบาลออกมาตามเอง เลยต้องไป" ฟ้ามุ่ย เล่าด้วยท่าทีที่ประทับใจ

โรงพยาบาลอำเภอของฉันออกมาตั้งศูนย์สุขภาพชุมชนที่ในตลาด ทำให้ผู้คนไม่ต้องไปรอกันที่โรงพยาบาลมากมาย ใครที่สะดวก ก็มาใช้บริการที่นี่ มีบริการด้วยเครื่องไม้เครื่องมือ รวมถึงมีคุณหมอมาตรวจเหมือนที่โรงพยาบาล หากจะดูๆไปก็เหมือนโรงพยาบาลเล็กๆแถมยังดูสวยงามทันสมัย มีเครื่องคอมพิวเตอร์ใช้กันทุกห้องด้วย

"คนแก่ ไปรอฉีควัคซีน เยอะมาก เขาเลือกเฉพาะกลุ่มเสี่ยง อ้วน แก่ เป็นเบาหวาน เป็นความดัน" ฟ้ามุ่ยเล่าต่อ

"มีคนหนึ่ง เป็นลมเพราะ ไม่ค่อยแข็งแรง ตัวก็อ้วน สงสัยอากาศไม่พอ คนเยอะ" ฟ้ามุ่ยเล่าต่ออย่างไม่รู้สึกเหนื่อย

"หมอ พยาบาล วุ่นวายเลย ช่วยกัน หามคนไข้เข้าห้องฉุกเฉิน ให้น้ำเกลือ วัดความดัน" ฉันเพียงได้พยักหน้า อย่างตั้งใจฟัง

" หนู รู้สึกชอบมากเลย ประทับใจ ใครๆก็ชม" ฉันยิ้มให้ ฟ้ามุ่ย ที่เล่าแบบกระตือรือร้นอยากให้ฉันได้รู้

"หนูเลยบอกใครๆว่า ต่อไปให้ช้บริการที่นี่ก็ได้ ไม่ต้องไป ออกันที่โรงพยาบาล" ฉันบอกไปว่า เห็นด้วยกับฟ้ามุ่ย เพราะมาตรฐานเดียวกันกับโรงพยาบาล

"แล้วพี่....อย่าลืม พาพ่อไปฉีดนะ จะได้สบายใจ แต่หมอบอกว่า ยังไม่ใช่วัคซีนหวัดใหญ่สายพันธ์ใหม่นะ" ฟ้ามุ่ยบอกต่อ ฉันกล่าวขอบคุณ

คุยกับฟ้ามุ่ย จนเพลิน ลืมเลือกผลไม้ต่อ เราสิ้นสุดการสนทนา เมื่อพบว่า สายตาเจ้าของแผงผลไม้เริ่มจะดูไม่ค่อยพอใจ

"วันหลัง คุยกันใหม่จ๊ะฟ้ามุ่ย....... รู้สึกยินดีกับโรงพยาบาลค่ะ" ฉันบอกฟ้ามุ่ย

"สุดยอดเลยพี่ รีบไปฉีดนะ เดี๋ยววัคซีนจะหมดเสียก่อน" ฉันยิ้มให้กับฟ้ามุ่ย  แล้วฟ้ามุ่ยสาวอารมณ์ดีก็ทักทายคนอื่นๆต่อไป

ฉันเดินครุ่นคิดกับใจตัวเองว่า อสม.ก็มีส่วนช่วยโรงพยาบาลได้มาก ใส่ใจกับพี่น้อง ติดตามประชาชนในความรับผิดชอบไม่ให้ขาดตกพร่อง ควรจะได้รับคำชื่นชม ฉันคงทำได้แค่นี้...แค่คำชื่นชม "ฉันจะพาพ่อไปฉีดวัคซีน  อสม.และฟ้ามุ่ย คงจะยินดี"

         "ศุภารัก"

บันทึกจากเรื่องสนทนาของฟ้ามุ่ย