24.เพราะรักใช่ไหมพ่อถึงทำได้

ผมเดินเข้าไปกอดลูก แล้วถามว่าหิวข้าวไหม

เพราะรักใช่ไหมพ่อถึงทำได้

ท่านที่เคารพ ในวันจันทร์ที่จะถึงนี่จะเป็นวันตรุษอีดิ้ลอัฎฮา ซึ่งเป็นวันสำคัญของมวลมุสลิมทั่วโลก ในวันอาทิตย์เย็นซึ่งจะเข้าสู่ค่ำของวันตรุษ(ทางอิสลามเมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าจะเช้าสู่ค่ำของวันใหม่ครับ) ผมจะนำเสนอเรื่องราวของวันสำคัญนี้ และผมสัญญาว่าผมจะขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าให้กับพวกเราชาว Gotoknow ที่เข้ามาในบล็อกผมทุกท่านครับ

แต่ช่วงนี้เป็นวันสำคัญของชาวไทยทุกคนคือวันพ่อแห่งชาติ ผมมีเกร็ดชีวิตจริงๆของผมมาเล่าให้ทราบ ชีวิตผมก็ไม่ต่างจากคนอีกหลายๆคน ที่มีขึ้นมีลง มีดี มีชั่ว คละเคล้ากันไป ผมมีลูก 4 คน บางท่านว่าเป็นพ่อลูกดกก็ไม่เป็นไร ถ้าเป็นลูกเราแล้วจะกี่คนเราก็รักเท่าๆกัน ตอนผมเด็กๆผมก็เคยคิดว่า พ่อแม่รักไม่เท่ากัน แต่พอเราเป็นพ่อคนเรารู้เลยว่า การรักลูกของพ่อแม่นั้นเท่ากัน แต่ความห่วงนั้นไม่เท่ากันแน่ คือถ้าลูกคนไหนใฝ่ดี คบเพื่อนดี หรือได้ดีเราจะไม่ค่อยห่วง แต่ถ้าลูกคนไหน อยู่ในสภาพเสี่ยงแล้วเราจะห่วงมากกว่า ตรงนี้แหละ การแสดงออกพ่อแม่ต้องระวัง จะถูกข้อหารักลูกไม่เท่ากัน

ลูกชายผมคนที่สองออกจะอยู่ในอัตราที่เสี่ยงมากเอาการ ไม่ว่าจะคบเพื่อน หรืออื่นๆ ลูกคนเราก็เหมือนลูกไก่ ในหนึ่งคอกจะตัวที่แจ๋วลงสนามได้เลย หรือตัวที่ต้องลงหม้อแกงอย่างเดียวบ้างแหละ เจ้าลูกคนนี้ชอบสร้างวีรกรรมในทางที่ไม่ดีให้ผมได้ปวดขมับบ่อยๆ ผมเลี้ยงลูกผสมผสานบวกโบราณด้วยพอสมควร ผมเป็นคนดุลูกและตีลูก หากเตือนสามครั้งยังฝ่าฝืน ผมจะลงโทษทันทีและต้องบอกว่าแรงพอสมควรตามวัย

อยู่มาวันหนึ่งเจ้าคนนี้หายออกจากบ้านสองสามวันซึ่งปกติ ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาไปคบเพื่อนเลยไปอยู่กับเพื่อน เมื่อออกจากบ้านแล้ว ก็ไม่กล้าเข้าบ้าน ลูกจะรู้ว่าถ้าทำความผิดขนาดนี้ หนาวแน่ๆ ผมออกตามลูกทุกวันใครบอกเห็นตรงไหน ผมจะไปหา คิดในใจตลอดว่า แกท้าทายป๋ามากถ้าเจอะแหลกแน่ ลูกคงเดาใจผมออก สองวันก็ไม่เจอ วันที่สามมีสายแจ้งว่าอยู่บ้านหลังนี้ ผมไปทันทีพร้อมกับเหน็บไม้เรียวไว้ที่หลัง กะว่าวันนี้เสร็จแน่ๆ ปรากฏว่าพอผมโผล่เข้าซอย เจ้าเพื่อนของมันรีบเข้าไปบอกว่า ป๋าแกมา ผมเข้าไปบ้านหลังดังกล่าว สิ่งที่เห็นคือหน้าต่างเปิด บนโต๊ะมีข้าววางหนึ่งจานไข่เจียวหนึ่งฟอง มีรอยถูกกินไปแค่คำเดียว

ในวินาทีนั้นวิญญาณความเป็นพ่อเกิดขึ้นทันที นึกในใจ “นี่ลูกคงหิวข้าว แล้วก็กินไปคำเดียวเท่านั้น” ผมเดินกลับบ้าน ไปนั่งน้ำตาไหลสงสารลูก แต่ก็สั่งพรรคพวกให้นำตัวกลับบ้านให้ได้ อีกวันถัดมาเพื่อนนำลูกชายมาส่งที่บ้านพร้อมกับบอกผมอย่าทำอะไรลูกนะ คิดว่าลูกคงจะบอกว่าที่ไม่กลับกลัวป๋าอะไรทำนองนี้ ผมขอบใจเพื่อน ก่อนเพื่อนจะจากไปกำชับกับผมว่าอย่าทำอะไรนะเพราะเขาสัญญากับลูกไว้ว่าจะไม่ให้พ่อทำอะไร

พอเพื่อนจากไป ผมเรียกลูก “ลูกขึ้นบ้าน”ดูท่าลูกผมจะหวั่นใจไม่น้อยว่าวันนี้น่าจะแหลกแน่ ผมดูสีหน้าไม่ดี ซีดมากๆ พอลูกขึ้นบ้านผมปิดประตู เรียกเข้ามานี่ซิ แล้วผมเดินเข้าไปกอดลูก แล้วถามว่า “หิวข้าวไหม ป๋าเตรียมอาหารไว้แล้ว ไปกินข้าว อาบน้ำก่อน” ผมไม่ได้ถามลูกสักคำเดียวว่าไปไหนมา ทำไมไม่เข้าบ้าน หรือด่าโน้นด่านี่ ลูกผมเอามือมากอดผมแล้วร้องไห้ ผมบอกกับลูกว่า ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกหรอก ช่วงที่ลูกไม่อยู่บ้านป๋าก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเช่นกัน ผมเข้าไปกอดลูกอีกครั้งแล้วพูดว่า “อ้อมกอดป๋าอุ่นไหม? ตอนแกเด็กป๋าก็กอดแกแบบนี้แหละ พอโตป๋าอาจจะไม่ได้กอด แต่รับรู้ด้วยว่า พ่อคนนี้รักลูกที่สุด จะมีอ้อมกอดใดและอกใครจะอบอุ่นเท่าของพ่อแม่” ลูกไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียวได้แต่ร้องไห้....... ถึงวันพ่อผมเลยนึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นครับ

เขียนใน GotoKnow โดย เบดูอิน
ใน ศาสนสัมพันธ์

คำสำคัญ (Tags): #ภูมิปัญญา#วิถีชีวิต#ศาสนา#สังคม#เศรษฐกิจ

หมายเลขบันทึก: 227377เขียนเมื่อ 4 ธันวาคม 2008 17:48 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 03:47 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (51)

ครูใหม่

เขียนเมื่อ 4 ธันวาคม 2008 17:54 น. ()

ดีจังเลย ค่ะ นี่คือ บทเรียนหนึ่งที่จะ นำไปเป็นแบบอย่างนะคะ ขอบคุณ เจ้า

@..สายธาร..@

เขียนเมื่อ 4 ธันวาคม 2008 17:54 น. ()

จะมีอ้อมกอดใดและอกใครจะอบอุ่นเท่าของพ่อแม่

แวะมาอ่านข้อคิดดีๆ

มีความสุขในวันพ่อและทุกๆวัน นะคะ

เบดูอิน